Samotność

Saraid, cieplej też ogólnie, nie tylko na sercu

niewidoczny, tak wiem

Szczególnie teraz zimą...

Szczególnie teraz zimą...

dokładnie

A ja to mam tylko kaloryfer do tego...

A ja to mam tylko kaloryfer do tego...

to postaraj się aby coś wiecej było chyba to od Ciebie zależy

Saraid, niestety nie. Mogę sygnały wysyłać, ale na odbiór nie mam wpływu...

niewidoczny, to wysyłaj ważne by dobrze to robić i być otwartym na efekty

Tylko żeby te efekty były odpowiednie, heh...

ranek!

Ale jeszcze ciemno...

wcześnie się budzę i nie pójdę już spać, ranek! Ja z samego wschodu Polski, więc słońce szybko wzejdzie u mnie.

To fajnie tak oglądać wschód słońca...

Jeszcze poczekasz to też obejrzysz. Tak właściwie musiał bym wyjść przed dom, a to ponad moje siły.

Ale czy wy też tak macie... niby jesteśmy samotni, a ja np. często powtarzałam schematy w których próbowałam do kogoś się zbliżyć, ale uciekałam - bo samemu bezpieczniej.

sleepwalker, też tak mam. Ja to nazywam "chcę, ale się boję".

Teraz wiem, ale potrzebowałam kilku miesięcy terapii, żeby się w ogóle ruszyć z miejsca i chociażby próbować.

sleepwalker, to dobrze że się udało. Ja po prostu czuję taką lękliwość wobec wszystkich ludzi (oprócz najbliższych, czyli głównie rodziny) w bezpośrednim kontakcie. Alkohol to idealnie niweluje, nawet w niewielkiej ilości, ale przecież to nie jest sposób.

To zgubny sposób, próbowałam... Jednak warto się pomęczyć, próbować. Nadal się boję, ale widzę, że ten lęk stopniowo słabnie. Jeszcze niedawno powiedziałabym, że to niemożliwe.

Kompletnie wycofałem się z kontaktów społecznych. Przestałem wychodzić ze znajomymi "na miasto". Odmawiam jeśli zapraszają mnie na imprezy. Jedynie z kolegą wyjdę na basen czasem, chociaż coraz częściej łapię się na tym, że idę tam sam nie informując go.

sleepwalker, oby i u mnie osłabł... Może za mało próbuję, może jestem zbyt niecierpliwa.

Samotność.. coś o tym wiem, żyję jak szczur od 6 lat, zamknąłem się na świat i całkowicie od niego odizolowałem, nie mam życia towarzyskiego, znajomych, nikogo bliskiego :) W dużej mierze to przez depresje, jak byłem gdzieś zapraszany to zawsze odmawiałem, nie chciałem wychodzić to teraz mam. Ale właśnie zacząłem walczyć, mam nadzieję, że uda mi się zmienić moje życie, życzę wam wszystkim tego samego, bo wiem jak się czujecie.

Poza tym mam jeszcze jeden problem.. nie chce mi się gadać z ludźmi, prowadzić rozmowy, podtrzymywać jej.. jak to zmienić?

Najlepsze jest to, że wszyscy dookoła myślą, że mam ciekawe i szczęśliwe życie. Albo dobrze się maskuje, albo oni są ślepi :)

Nigdy nie byłem na poważnie z nikim w związku, w sumie bardziej tak chciałem bo możliwości związania się były. W ostatnim czasie poznałem kogoś na kim zaczęło mi trochę zależeć ale wiem, że z jej strony nic z tego nie będzie. Na co dzień pracuję, znajomych z którymi utrzymuję kontakt mogę wyliczyć na palcach jednej ręki, czasem wyjdę na jakąś imprezkę ale to raczej by chyba się napić. W ostatnim czasie zaczynam się dołować bo prócz pracy nie mam żadnych obowiązków ani nikogo na kim mi zależy, jakiś przygaszony jestem i w ogóle.

Czy zaczyna mi dolegać jakaś depresja? Zawsze byłem twardy ale w ostatnim czasie po niepowodzeniu z kimś na kim zależało jakby coś pękło we mnie.

Candy miałem na myśli to,że za słowami powinny być też czyny.Samo mówienie kocham jest bezużyteczne jeżeli w praktyce nie okazuje się tej miłości dziecku.

-- Cz lut 14, 2013 4:07 am --

O ku.wa pomyliłem tematy!.....

Aaaa jednak nie,dyskusja na temat o który mi chodziło byla po prostu 3 strony temu,uff

Candy miałem na myśli to,że za słowami powinny być też czyny.Samo mówienie kocham jest bezużyteczne jeżeli w praktyce nie okazuje się tej miłości dziecku.

-- Cz lut 14, 2013 4:07 am --

O ku.wa pomyliłem tematy!.....

Aaaa jednak nie,dyskusja na temat o który mi chodziło byla po prostu 3 strony temu,uff