Samotność

[( Dean )^2]

nie wiem co teraz zrobie,moje jedyne szczątkowe relacje z ludzmi jakie miałem były na studiach,teraz mam powtarzac semestr,wrócić do domu,bede kompletnie sam przez najbliższe dziewięć miesięcy,oszaleje.

[black swan]

wrócić do domu,bede kompletnie sam przez najbliższe dziewięć miesięcy,oszaleje

Witaj w klubie, w domu na zadupiu, kompletnie sama, od prawie dziesięciu miesięcy. I tak - prawie oszalałam.

[Gość]

black swan, to jak Ty żyjesz? :)

 

W sumie u mnie stagnacja ostatnio... I jakoś lęki bardziej blokują.

[black swan]

niewidoczny, mniej-więcej tak żyję. Jeżdżę czasami do miasta albo po prostu się przejechać, połazić po jakichś sklepach, itp, szukam pracy przez net od początku stycznia (średnio 2 dni szukania w tygodniu), łażę po lesie na spacery, teraz pracuję trochę nad swoimi problemami psychicznymi sama, rozmyślam nad swoim życiem...

 

Ja nie mam jakichś sprecyzowanych lęków, bardziej jakiś lęk uogólniony. Chciałabym wszystko zmienić, wywrócić do góry nogami, ale boję się podejmować radykalne decyzje. Dlatego wolę najpierw znaleźć pracę, a dopiero potem się wyprowadzić, choć może powinnam zrobić odwrotnie...

[Gość]

black swan, przynajmniej w jakimś kierunku idziesz.... Sama jesteś w stanie coś wypracować? Z pracą chyba ciężko cokolwiek znaleźć, co?

[black swan]

niewidoczny, jakieś postępy zrobiłam w tej pracy nad sobą. Uświadomiłam sobie dość sporo rzeczy, a zaczęłam właśnie na początku stycznia po mojej pierwszej w życiu wizycie u psychiatry. Samoświadomość jest ważnym elementem radzenia sobie z problemami. A z pracą, to rzeczywiście dość ciężko, ale jutro jadę na rozmowę kwalifikacyjną prawie na drugi koniec Polski - pokusiłam się o to, bo odpowiedzieli mi na cv z dość dobrej firmy, inaczej bym się nie wybrała. Nawet jak mnie nie przyjmą, to zawsze jakieś doświadczenie, może pchnie mnie to do przodu mocniej, może dostanę jakiegoś kopa do działania. U mnie jest trochę tak, że chcę, ale się boję i to mnie blokuje w działaniu. Podświadomie boję się wyjść z bezpiecznej skorupy dopóki nóż nie wisi mi nad gardłem, mam co jeść i za co się utrzymać. Ale niestety czas nie stoi, życie idzie do przodu, a nie chcę aby mi tak zlatywało w dalszym ciągu. Zastałam się przez tą jesień i zimę, teraz chcę w końcu ruszyć dupę, że się tak wyrażę.

[Gość]

black swan, no to w końcu w większą aktywność wejdziesz myślę Ważne by się rozruszać to zaczniesz w końcu sięgać dalej... A jak wizyta przebiegła u psychiatry?

[tahela]

Ja samotnie pomimo wielu znajomosci, czy jest powód tego jest , boje sie ,ze tak juz pozostanei na zawsze.

[inbvo]

tahela, na pewno nie zostanie

[black swan]

niewidoczny, była stresująca, zwierzać się jakiemuś obcemu facetowi ze swoich osobistych problemów życiowych... Nie potrafiłam tego zrobić chłodno i normalnie, oczywiście zalałam się łzami, ryczałam jak nienormalna i smarkałam w chusteczki. Poza tym ciężko wszystkie swoje psychiczne problemy z całego życia streścić na jednej wizycie. Poza tym na niektóre pytania było ciężko odpowiedzieć. Ale po całej wizycie czułam się lżej nieco.

[Gość]

black swan, a co poradził? Jakieś leki przypisał?

[black swan]

Tak przepisał antydepresant i stabilizator, poradził psychoterapię, za parę dni mam następną wizytę to powiem, że zdecydowałam się na tę terapię i żeby mnie na jakąś zapisał. Najlepiej terapię z nfz, bo nie wyobrażam sobie prywatnie chodzić co tydzień na wizyty. Tylko nie wiem ile to będzie czekania z nfz. Ogólnie robił szeroki wywiad ze mną, nie dawał jakichś psycho-porad, robił notatki cały czas i zadawał pytania.

[Gość]

black swan, to trafiłaś na bardziej profesjonalną osobę :) A jaki rodzaj terapii?

[black swan]

niewidoczny, nie wiem, skąd ja mam wiedzieć. Zobaczymy co poradzi Pan Doktor.

[mojanati]

Ja zastanawiam się właśnie czy wierzę w przeznaczenie. Kiedyś myślałam, że to mój mąż był moim przeznaczeniem. Tak na serio. Tak długo na niego czekałam, też czułam się taka samotna jak teraz. A jak się znaleźliśmy wszystko się zmieniło. Żałowałam tylko, że tyle lat straciłam na smutki i wegetację.

Teraz, jak się rozstaliśmy to już nie wiem. Nie chcę myśleć, że przeznaczona mi jest samotność. Życie bez przytulania jest takie smutne. Poczekam jakiś czas, będę starała się żyć optymistycznie i wierzę, że spotkam się ze swoim "przeznaczeniem". A jak nie spotkam, to o ile terapia przyniesie jakieś dobre skutki dopomogę temu przeznaczeniu.

O ile dożyję oczywiście:)

[Gość]

black swan, to napisz po wizycie

mojanati, myślę że takie "przeznaczenie" nie jest nierealne Jak sie chce i do czegoś dąży to można pewien efekt osiągnąć...

[socjopatia]

mój niepokój egzystencji się pogłębia.

najgorsze,że straciłam zaufanie do ludzi,bałabym się być w związku,a z drugiej strony wiem,że dałoby mi to poczucie bezpieczeństwa. kompletnie sprzeczne dążenia

[ereaserhead]

nie ma przeznaczenia.... jest tylko ciąg przyczynowo-skutkowy wydarzeń, regulowany przez system, normy itd.

[Gość]

nie ma przeznaczenia.... jest tylko ciąg przyczynowo-skutkowy wydarzeń, regulowany przez system, normy itd.

a skąd wiesz?

[black swan]

niewidoczny, jestem po wizycie, żadnej konkretnej terapii nie polecił, ale chyba o indywidualną chodzi i w kontekście własnej wartości, okazywania uczuć i nawiązywania bliskich kontaktów. Stwierdził, że tego niestety leki nie wyleczą. Tak pytasz o mnie, więc i ja zapytam co Ciebie sprowadziło na to forum i jak Ci idzie walczenie z tym, cokolwiek to jest?

 

Co do przeznaczenia... Ja tam wierzę, że "wszystko ma swój powód i cel i służy mi". Taka próba nauczenia się optymizmu w codzienności.

[Gość]

black swan, dokładnie "wszystko jest po coś 'w naszym życiu tylko należy nauczyć się odbierać lekcje czerpać z nich uczuć się tym samym iść do przodu.W najgorszej spawie można dostrzec cos dobrego,ale to trudna umiejetność.

[bittersweet]

wszystko jest po coś 'w naszym życiu tylko należy nauczyć się odbierać lekcje czerpać z nich uczuć się tym samym iść do przodu.

Nom, tez tak sadzę. Życie udziela nam lekcji, a kiedy tak sie dzieje nie ma co sie obrazac na nauczyciela, tylko wyciągnąć nauke na przyszlość. W ten sposób mozna zobaczyć w naszej egzystencji jakąś celowość i nie czuć się bezradnym wobec niepowodzeń.

[mojanati]

Mnie jak na razie lekcje, które dostaję od życia tylko osłabiają. Mam problem z budowaniem relacji, wolę w nie nie wchodzić niż dać się zranić. Dodatkowo chyba mam problem z facetami. Trochę się ich boję, trochę nienawidzę, trochę ich gloryfikuję. Generalnie czuję duuuży dystans. Relacje z kobietami są dla mnie zdecydowanie łatwiejsze.

[Gość]

mojanati, to nie faceci są problemem, ale strach przed nimi. Zranić może każdy. Tobie by się przydało zrównoważone podejście...

[mojanati]

A to ja wiem, że problem tkwi we mnie:)

Fakt faktem, wszyscy faceci w moim otoczeniu zawodzili..., więc stąd te odczucia wobec nich.

Może kiedyś na terapii to przepracujemy:)