minou

Przy nerwicy cały układ nerwowy jest w trybie alarmowym i różne objawy czy odczucia, na które normalnie nie zwraca się uwagi, stają się bardzo stresujące i niepokojące. Mi drętwieje lewa ręka, ale to dlatego, że mam lekko uszkodzone kręgi w odcinku piersiowym kręgosłupa (drętwienie ręki to jeden z objawów, poza tym mam silne bóle nerwów międzyżebrowych z prawej strony i inne „atrakcje”). Jak np siedzę w pozycji półleżącej z telefonem w ręku to ta lewa ręka od razu mrowi i drętwieje. W okresach, kiedy nerwica się nasilała, było to coś, co zaprzątało moją uwagę, martwiło mnie i przez skupienie na tym odczuwałam to że zwielokrotnioną siłą. Teraz nie mam już nerwicy i jak zdrętwieje mi ręka to nawet nie zwracam na to uwagi, strzepuję rękę, zmieniam pozycję, robię trochę rozciągania i przechodzi, ale nie poświęcam temu uwagi.

Jak niedawno miałam depresję i zaburzenia stresowe, wypróbowałam trochę ChatGPT do rozmów i byłam zaskoczona jak klinicznie poprawne były odpowiedzi. Oczywiście daleko mi od ocenienia, czy może zastąpić psychologa i czy nie popełnia tragicznych w skutkach błędów, ale efekt był bardzo dobry i nie pojawiło się nic, co by mnie zaniepokoiło. Sama mam wykształcenie w kierunku psychologii komunikacji (między innymi, bo przez moje ADHD lubię zmieniać tematy i skończyłam sporo szkół, kursów itd), mam też kurs z zakresu terapii kognitywno-behawioralnej w leczeniu nerwicy lękowej, mam duże doświadczenie z doradztwem społecznym i zapobieganiem stresu czy wypalenia zawodowego z mojej pracy w HR i moim zdaniem ChatGPT bardzo dobrze sobie poradził w tych naszych „rozmowach”. Natomiast nie jestem psychologiem klinicznym i nie mam doświadczenia w terapii poważnych zaburzeń psychicznych. Myślę, że nadal trzeba ostrożnie podchodzić do tego typu aplikacji jako narzędzia profesjonalnej terapii, bez nadzoru psychiatry, ale na pewno ma to potencjał. Mój prywatny ubezpieczyciel wysłał mnie na kompleksową terapię stresu, z psychologiem, job coachem i fizjoterapeutą, ale oprócz tego dostałam dostęp do ich aplikacji gdzie były elementy z AI do np ćwiczeń uważności, czy innych ćwiczeń do zapanowania nad natłokiem myśli, także to jest już w oficjalnym użyciu w pewnym zakresie. Ale tylko jako dodatek. Psycholog czy psychiatra ocenia nie tylko treść, ale też mowę ciała, ton głosu, przerwy w wypowiedzi, mimikę itd. Tego ChatGPT z oczywistych przyczyn nie zrobi. Owszem, jako model symulacji lingwistycznej na pewno umie wyłapać np specyficzny dobór słów, składnię, logiczną spójność wypowiedzi, a te informacje naprawdę dużo mówią o tym, co niedopowiedziane, ale jednak widok rozmowy „na żywo” to kopalnia wiedzy dla specjalisty.

Najczęstsza przyczyna szybkiego tętna to przewlekle odwodnienie. Najpierw upewnij się, że wypijasz 2 litry wody dziennie przez co najmniej tydzień, a potem sprawdź znów tętno. Nerwica tez oczywiście podnosi tętno, bo taki jest efekt działania hormonów stresu. Tętno da się w takim wypadku obniżyć prostymi ćwiczeniami oddechowymi.

Ja też płacę 350 za każda wizytę, ale warto. Mój lekarz nie jest typem marketingowca, który traktuje pacjenta jak klienta i skacze koło mnie, bo płacę. Jest profesjonalny, jest miły, ale od razu powiedział, że nie wypisuje recept, które uważa za bezpodstawne, tylko dlatego, że wizyta w jego przychodni jest droga. To mi się spodobało, bo chciałam specjalisty a nie receptomatu. Mam lekarza, który mnie słucha, jest otwarty na moje sugestie, zawsze omawia ze mną opcje leczenia, ale ostateczna decyzja należy do niego. Mówi też uczciwie, kiedy np uważa, że jego zalecenie wydaje mu się najlepsze, ale oczywiście jest ryzyko, że się nie sprawdzi.

Porozmawiaj z lekarzem, czasem można przepisać jakieś leki, które działają od razu, ale można je brać krótko, bo uzależniają. Coś na sen i coś na lęki. I zwykle można to połączyć z lekiem, który potrzebuje trochę więcej czasu na zadziałanie, ale można go brać wg potrzeb, kilka miesięcy czy nawet lat. Ale musisz też się dowiedzieć co Ci jest i dlaczego tak się czujesz.

No niestety, klasyfikacja różnych problemów psychicznych jest dość niejasna i nie zawsze logiczna, bo wiedza na ten temat ciągle ewoluuje i ICD też jest na bieżąco aktualizowane. Ciągle pokutuje wiele stereotypowych określeń i podziałów i minie pewnie jeszcze dużo czasu zanim poznamy wszystkie mechanizmy, które wywołują dane symptomy. Z mózgiem jest ten problem, że z jednej strony to organ jak każdy inny. A to oznacza, że wiele czysto fizjologicznych czynników ma wpływ na jego funkcjonowanie. Najprostszym przykładem jest np związek chorób tarczycy z problemami psychicznymi. Tak samo niedobór wielu witamin i minerałów daje często objawy „psychologiczne” (spadki nastroju przy braku wit D, niepokój i nerwowość przy braku magnezu itd). A z drugiej strony nasze bardzo ogólnie rozumiane wzorce myślowe mają ogromny wpływ na to, jak funkcjonuje gospodarka neuroprzekaźników i hormonów. Więc to, jak myślimy, jak radzimy sobie z problemami, jak nawiązujemy relacje, wpływa na czysto fizjologicznie procesy w mózgu i często prowadzi do zaburzeń równowagi chemicznej - a w konsekwencji do nerwicy i depresji, ale nie tylko. Jeśli z jakiś powodów nie umiemy w prawidłowy sposób radzić sobie np ze stresem, to zachoruje nie tylko nasz umysł, ale i ciało, bo stale podwyższony poziom kortyzolu i noradrenaliny powoduje nie tylko nerwicę czy depresję, ale też np nadciśnienie, zgagę, a wreszcie rozregulowanie systemu immunologicznego, co może doprowadzić do szeregu chorób, od autoimmunologicznych jak np reumatyzm, po nowotwory (w uproszczeniu, bo to są bardzo złożone procesy, np połączenie ciągłej zgagi ze spadkiem odporności może stworzyć sprzyjające warunki do rozwoju nowotworów przełyku, bo komórki są ciągle drażnione przez kwas żołądkowy a osłabiony układ immunologiczny może nie wyłapywać sprawnie mutacji). Z tego powodu do problemów psychicznych trzeba podchodzić holistycznie i brać pod uwagę zarówno czynniki fizjologiczne jak i środowiskowe.

Zaburzenia lękowe, czyli potocznie nerwica, pojawia się czasem jako jedyne zaburzenie np w sytuacji długotrwałego narażenia na silny stres. Jest to wtedy naturalna reakcja na to, że system nerwowy był przez dłuższy czas zalewany hormonem stresu - kortyzolem. Kortyzol w nadmiarze na dłuższą metę rozregulowuje wiele procesów w ciele, wpływa na odporność, insulinę i masę innych rzeczy, ale też na neuroprzekaźniki i nadmiar kortyzolu na dłuższą metę zwykle wywołuje objawy nerwicowe. W takim przypadku można zastosować leki, ale najlepiej w połączeniu z psychoterapią, żeby zapewnić trwałe efekty. Na psychoterapii np można nauczyć się więcej asertywności, dojść do wniosku, że trzeba zmienić pracę lub odciąć się od toksycznych osób w otoczeniu, ale też poznaje się techniki na opanowanie codziennego stresu, relaksację, rozpoznawanie nadmiernego obciążenia, sposoby na świadome zarządzanie swoimi neurotransmiterami itd. Poprzez różne techniki i sposoby człowiek może świadomie wpływać na obniżenie poziomu kortyzolu czy noradrenaliny, a podniesienie poziomu np oksytocyny, dopaminy czy serotoniny. Ale często zaburzenia lękowe pojawiają się jako objaw towarzyszący innych problemów. Mogą to być problemy fizjologiczne, szczególnie z zakresu przemiany materii (np. tarczyca), ale też wiele innych rzeczy, niedoborów witamin i minerałów, które mogą być spowodowane przez złą dietę, ale mogą też być spowodowane poważnymi chorobami zaburzającymi wchłanianie, czy wadami genetycznymi. Zaburzenia lękowe często też towarzyszą innym zaburzeniom lub chorobom psychicznym. Np. około 80% osób ze zdiagnozowanym ADHD ma też zaburzenia lękowe. W takich wypadkach kluczowe jest znalezienie i leczenie przyczyny, inaczej szanse powodzenia terapii czy to farmakologicznej czy psychologicznej są niewielkie. Choć trening tzw. self management, czyli świadomego zarządzania nastrojem, i tu ma dobre efekty. Co do psychiatrów to naprawdę dziwne. Ja trafiałam na różnych, ale jazdy jeden zawsze pytał o wyniki badań np krwi, pytał, czy badałam tarczycę itd. Haha w punkt

Mi książki o życiu dorosłych z ADHD pomogły trochę poukładać sobie w głowie sens wykonywania tych nudnych, codziennych czynności. Np żeby nie krytykować samego siebie za bałagan, tylko okazać sobie troskę. Np zamiast myśleć „ale mam syf”, powiedzieć sobie, że moja przestrzeń życiowa straciła swoją funkcjonalność i trzeba ją przywrócić Patrząc na naczynia i garnki w zlewie nie krytykować się, że „znów zostawiłam taki burdel po gotowaniu”, tylko pochwalić się „dobrze, że miałam energię żeby przygotować jedzenie dla siebie i rodziny” oraz zmotywować „a teraz kuchnia wymaga pewnych zabiegów, żeby korzystanie z niej znów było przyjemne”. Takie postawienie sprawy pomaga znaleść chęci do tych nudnych codziennych obowiązków, ale też je priorytetować. Np czy muszę puścić pranie, w sensie czy mam wystarczająco czystych rzeczy? Czy jeśli nie puszczę prania, to potem się tyle nazbiera, że będzie ode mnie wymagać dużego wysiłku? I czy to jest problem czy nie? No bo np mogę sobie zaplanować, że w sobotę włączam 4 prania, a w niedzielę rzucam całe suche pranie na sofę, puszczam serial i składam, czy tam prasuję. I mam odwalone na długo

Przede wszystkim nerwica lękowa to nie jest samodzielna diagnoza, tylko zaburzenie, które pojawia się w przebiegu wielu różnych chorób czy problemów. Więc leczenie zależy od przyczyny nerwicy. Jeśli np nerwica jest „tylko” konsekwencją stresującego okresu w życiu, niezdrowego trybu życia itd, to zwykle wystarczy terapia behawioralno-poznawcza, zmiana wzorców myślowych, zdrowszy tryb życia i już. W ok. 40% przypadków prawidłowa psychoterapia powoduje, że pacjent nigdy nie ma nawrotu nerwicy. A pozostałe 60% osób, u których nerwica jest przewlekła, to zwykle jest brak leczenia powodu nerwicy, a tych jest wiele. Od zupełnie prozaicznych niedoborów magnezu, wit B12 i D spowodowanych złą dietą i stylem życia, poprzez zaburzenia wyniesione z dzieciństwa (DDA, DDD), bardzo stresujący tryb życia (np ciężka choroba własna lub w rodzinie, duże problemy finansowe, mobbing w pracy bez możliwości łatwej zmiany zatrudnienia, przemoc psychiczna lub fizyczna od najbliższej osoby itd, czyli codzienne silne czynniki stresogenne, których wyeliminowanie jest trudne, czasochłonne lub niemożliwe), na wrodzonych zaburzeniach kończąc (zaburzenia osobowości, autyzm, adhd). W zależności od powodu nerwicy może być potrzebne powtarzanie leczenia farmakologicznego np co kilka lat wg potrzeb, ale z tego co wiem, we współczesnej psychiatrii już się praktycznie nie stosuje leków przeciwdepresyjnych bezterminowo (z bardzo małymi wyjątkami). Nie wiem za bardzo skąd przyszło Ci do głowy, że do końca życia będziesz musiał brać leki? Ja kiedyś 25 lat temu usłyszałam coś takiego od starszej psychiatry będącej zaraz przed emeryturą, ale już następną lecząca mnie lekarka w ogóle nie chciała przepisać mi leków, jak spytałam o to, co usłyszałam od poprzedniej lekarki, powiedziała że tego się już w ogóle nie praktykuje i kazała mi iść na terapię. Teraz od kilku lat biorę leki, ale celowane w przyczynę nerwicy (Elvanse i gabapentyna) i nie mam nawet śladu nerwicy, a miałam ją od dziecka z małymi przerwami przez praktycznie całe życie. Tych leków nie będę brać do końca życia, ale może będę do nich wracać.

Masz rację, ważne jest doprecyzowanie co się miało na myśli To jest jak najbardziej moja osobista interpretacja tekstu biblijnego, i zgadzam się, że nie jest ona spójna z interpretacją Kościoła Katolickiego, gdzie miłość do Boga jest zawsze na pierwszym miejscu. Dlatego też zaznaczyłam, że interesują mnie teksty religijne jako źródło filozofii życiowej i całe tło społeczne i historyczne, w jakich powstawały. Nie neguję niczyjej wiary - wręcz zazdroszczę osobom, które wierzą głęboko i szczerze i znajdują w tym pocieszenie, sens życia i drogowskaz moralny. Ja bardzo bym tak chciała, ale nie umiem. Mam autyzm i przez to pewne abstrakcyjne pojęcia są dla mojego rozumienia niedostępne. Ale nie skreślam z góry przykazań i nakazów zawartych w religiach jako nielogicznych wymysłów nieopartych na faktach. Wręcz przeciwnie, uważam, że religie są skarbnicą ogromnej mądrości i źródłem zrozumienia sensu życia, po prostu są ubrane w pewną metafizyczną otoczkę, żeby lepiej trafiać do ludzi i nadać im większą moc. Odwołanie do siły wyższej, wszechmocnej, jako źródła zasad życiowych nadaje im wyższą rangę i powoduje, że ludzie są bardziej skłonni przestrzegać opisanych zasad. Uważam, że jeśli się zanalizuje teksty religijne pomijając kwestie czystej wiary i obecności siły wyższej, to opisują one pewne uniwersalne wartości moralne, które są spójne z ludzką naturą rozumianą w sensie praw biologicznych. W takim rozumieniu wiele przekazów religijnych, które dziś wydają nam się dyskryminujące i ograniczające, w zamyśleniu miało po prostu nas chronić. Np religia katolicka jest postrzegana jako skrajnie patriarchalna, deprecjonująca kobiety i uwłaczająca ich godności. Jeśli jednak popatrzy się szerzej na kontekst społecznym, w jakim te zasady powstały, dostrzega się, że miały one funkcję ochronną, nie dyskryminującą. Np w społecznościach, gdzie podstawową jednostką społeczną była cała wioska, seks pozamałżeński nie był tabu. Najważniejsze było zapewnienie przyrostu naturalnego, dzieci się rodziły i były wychowywane przez starszyznę, były jakby dobrem wspólnym. W takich kulturach stosunki z większą ilością partnerów były nie tylko dozwolone, ale wręcz pożądane, żeby zapewnić różnorodność genetyczną, czy po prostu wystarczającą ilość dzieci. Jeśli jakaś wioska straciła wielu mężczyzn np w polowaniach, wysyłało się kobiety do zaprzyjaźnionej wioski, żeby mogły zajść w ciążę i wrócić, urodzić chłopców, którzy zapewnią wiosce przetrwanie w następnym pokoleniu. Starsze osoby, które już nie były w stanie pracować ciężko fizycznie, polować czy uprawiać ziemię, przejmowały opiekę nad najmłodszymi podczas gdy ich rodzice np polowali, chodzili po wodę, sprawiali zwierzynę i ogólnie zabezpieczali byt całej wioski. Tak było (i jest) w plemionach indiańskich czy afrykańskich. Za to w społecznościach, gdzie podstawową komórką społeczną była rodzina, zasady moralne były dużo surowsze. I nie ma co się dziwić. Kobieta w ciąży i połogu była osłabiona i potrzebowała opieki i ochrony. Jeśli nie mogła liczyć na pomoc swojej społeczności, to była w niebezpieczeństwie. Monogamia w religii katolickiej miała na celu chronić kobietę, zanim została wypaczona. Mężczyzna, żeby choć raz móc spędzić z kobietą noc, musiał obiecać przed Bogiem i księdzem, że będzie się do końca życia opiekował tą kobietą i wspólnym potomstwem. To chyba dość duża cena za seks, nieprawdaż? To była konieczność, bo skoro nie było zwyczaju wspólnego wychowywania dzieci przez całą wioskę, wspólnego polowania i dzielenia się jedzeniem, to musiały powstać zasady, które chroniłyby kobietę przed tym, żeby ktoś po prostu ją zapłodnił i umył ręce od odpowiedzialności. Co wtedy by się stało? Bez opieki społecznej, szpitali, policji, żłobków, samotna matka w ciąży pewnie by umarła, a z nią jej dzieci. Dlatego w takich warunkach zakaz kontaktów intymnych bez ślubu, bez oficjalnej umowy, że mężczyzna bierze odpowiedzialność za tą kobietę, to była po prostu konieczność, żeby zapewnić kobietom bezpieczeństwo. Teraz czasy są inne, jest antykoncepcja, jest system społeczny wspierający samotne matki i ta zasada nie ma już większego sensu, ale KK nie jest znany z elastyczności. To już Islam jest bardziej życiowy w tych sprawach, np antykoncepcja nie jest grzechem, a Imam może udzielić narzeczonym pozwolenia na kontakty fizyczne przed ślubem. Wystarczy, że potwierdzi, że narzeczeni są dla siebie „halal”, czyli dozwoleni w sensie religijnym (w przeciwieństwie do „haram” czyli wszystkiego tego, co jest zabronione). W KK przymyka się oko na kontakty przedmałżeńskie, ale nie ma oficjalnej procedury zatwierdzenia w świetle wiary takich kontaktów w okresie narzeczeństwa. Trochę długa dywagacja, ale naprawdę ciekawi mnie ten temat

Nie napisałam, że to pierwsze przykazanie, tylko, że to nasz główny obowiązek. Oczywiście pierwsze przykazanie mówi o tym, że będziesz miłował Boga swego, ale przecież musi być jakaś nadrzędna „instancja”, która ma za zadanie nadania mocy kolejnym przykazaniom. Żeby to, co naucza Biblia, mogło stać się performatywem, coś musi nadać temu moc sprawczą, inaczej byłaby to jedynie konstatacja. Zwykle wynika to z braku tzw. „bezpiecznych modeli przywiązania” i zbudowania zdrowej pewności siebie we wczesnym dzieciństwie (w zasadzie od niemowlęctwa). I nie jest to nic wyjątkowego - niestety w naszych polskich realiach osoby, które z domu wyniosły zdrowe poczucie własnej wartości i prawidłowe wzorce relacji i zachowań to raczej wyjątek niż reguła. Większość osób uczy się tego sama jako dorośli, albo musi to ogarnąć na terapii. Na pewno da się nad tym aktywnie pracować, wiem po sobie. Dopiero teraz widzę, jakie braki miałam w zdrowym, świadomym poczuciu własnej wartości i jakie to miało konsekwencje (np można było mną manipulować za pomocą poczucia winy). A przecież moi rodzice byli kochający i się starali. Po prostu nie było tej świadomości jak wychować odpornego psychiczne, empatycznego człowieka i rodzice popełniali mnóstwo błędów nieświadomie. Plus moje ADHD i autyzm zrobiły swoje, bo ciągłe poczucie bycia „inną” raczej nie pomaga. Ale teraz już jest dobrze. Moje poczucie własnej wartości i miłość własna zależy tylko w małym stopniu od innych ludzi i okoliczności.

Z moich doświadczeń wynika, że do worka „nerwica” wrzuca się praktycznie wszystko, badając pacjenta w kierunku poważnych chorób, ale pomijając podstawowe, holistyczne aspekty. Skurcze mięśni, odczucia kłucia na skórze, niepokój, to podstawowe objawy np niedoborów witamin i mikroelementów, na które pacjentów rzadko się bada. Sam piszesz, że żyłeś w ekstremalnym stresie, bez odpoczynku i pewnie bez odpowiedniej diety, regularnego snu i ruchu. Schudłeś, straciłeś apetyt. Twoje objawy „nerwicowe” mogą być niedoborami magnezu, cynku, wit B12 czy wit D. Czyli w sumie jednymi z najpowszechniejszych niedoborów w społeczeństwie. Na dodatek stres i np nieregularne żywienie bardzo sprzyja wyczerpywaniu zapasów magnezu, co daje uczucie zmęczenia, skurcze i mrowienie kończyn, niepokój, problemy ze snem. Niedobór wit D dotyczący 80% społeczeństwa daje objawy zmęczenia, depresji, obniżonej siły mięśniowej i lęków. Jeśli brakuje Ci wit B12, to już masz całe spektrum objawów neurologicznych. Często zapominamy, że mózg to organ jak każdy inny, choć wyjątkowy. Regulacja chemiczna mózgu zależy w dużej mierze od prawidłowych, pozytywnych wzorców myślowych, ograniczania stresu i regulowania bodźców zewnętrzych, ALE równie ważne dla mózgu są po prostu te substancje, które musimy uzyskać poprzez dietę, sen i ruch. Mózg nie może funkcjonować prawidłowo jeśli brakuje nam witamin i innych niezbędnych pierwiastków, w tym prekursorów neuroprzekaźników z których organizm wytwarza kluczowe związki jak serotonina (tryptofan) czy dopamina (L-dopa). Mózg nie może też funkcjonować bez odpowiedniej ilości dobrej jakości snu, bo podczas snu trwa proces zapamiętywania, uczenia się, przepracowywania trudnych emocji, a także biologiczne „sprzątanie”, usuwanie produktów ubocznych przemiany materii itd. Na dodatek mózg potrzebuje różnego rodzaju stymulacji, która jest po prostu naturalna dla naszego gatunku - np ruchu, który stymuluje wyrzut endorfin, dotlenia mózg jako organ i poprawia w nim krążenie krwi. Poza tym mózg czerpie ogromne korzyści z przebywania na zewnątrz, regulując gospodarkę melatoninową, która zapewnia nam dobry sen. Melatonina jest syntetyzowana z serotoniny, więc równowaga pomiędzy tymi substancjami jest kluczowa dla nastroju. Jest udowodnione, że przebywanie na zewnątrz i obcowanie z naturą aktywuje procesy w mózgu, które obniżają poziom hormonu stresu - kortyzolu. Widok drzew, zieleni, nieba, aktywuje różne obszary w mózgu i zwiększa ich aktywność z ogromną korzyścią dla nastroju i samopoczucia. Łatwo jest powiedzieć, że masz nerwicę. Pewnie masz tą nerwicę, ale to praktycznie zawsze jest skutek, a nie przyczyna. Nerwica jest jedną z chorób cywilizacyjnych, tak jak cukrzyca czy nadciśnienie, i ma ścisły związek ze stylem życia. Leki w pewnym stopniu są w stanie kompensować skutki niezdrowego stylu życia - tak jak insulina w pewnym stopniu reguluje cukier nawet jeśli codzienne jesz batony i drożdżówki. Ale jeśli chcesz być zdrowy, musisz się przyjrzeć przyczynom i działać na poziomie przyczyn, zamiast tylko maskować objawy. Niestety podejście holistyczne nadal jest uważane za jakieś hipisowskie hokus pokus. Lekarze badają to, co obejmuje ich specjalizację i są przygotowani do leczenia patologii, chorób, zaburzeń, najczęściej za pomocą leków. Proste spostrzeżenie, że przyczyną wielu zaburzeń jest brak zaspokojenia kluczowych potrzeb organizmu takich jak odżywianie, sen i ruch, jest postrzegane jako „metody alternatywne”, a niesłusznie, bo często odpowiedź na problem jest właśnie tak prosta. Jeśli np masz w domu kwiatek, który potrzebuje częstego podlewania i słonecznego stanowiska, ale ustawisz go w cieniu i podlewasz raz na dwa tygodnie, to kwiatek więdnie, proste. Ludzki organizm jest bardziej skomplikowany, ale zasada jest taka sama. Na poziomie czysto biologicznym mamy jako gatunek określone potrzeby i optymalne warunki przyżyciowe. Jeśli te warunki nie są spełnione, to „więdniemy”, proste i logiczne.

Dobre pytanie, ale zła perspektywa. Nie jestem osobą wierzącą, ale interesuje mnie filozofia życiowa, której bardzo dużo można znaleźć w religijnych tekstach, takich jak Biblia czy Koran. Jeśli pominąć kwestię wiary i zrozumieć kontekst historyczny (to jednak są teksty sprzed paru tyś lat), to znajdziemy tam bardzo dużo uniwersalnych prawd, które ludzie od dawna intuicyjnie wyczuwali. Np przykazanie „kochaj bliźniego swego jak siebie samego”. Co ono nam mówi? Coś o czym kompletnie zapominamy! Pierwszą, najważniejszą i obowiązkową miłością jest miłość do SAMEGO SIEBIE. I ta miłość ma stanowić drogowskaz do tego, jak traktować innych. Piszesz czy warto starać się dla nikogo? Czyli piszesz, że jesteś nikim. A przecież tak najbardziej warto starać się dla samego siebie. Słuchać swoich potrzeb. Piszesz, czy warto ugotować pyszny obiad tylko dla siebie, skoro nikt tego nie doceni, więc lepiej kupić kiełbasę. No więc, jeśli Ty sama docenisz pyszny, pięknie podany posiłek, a ugotowanie go Cię odpręży, to jak najbardziej warto! Natomiast jeśli jedzenie nie jest dla Ciebie jakoś szczególnie ważne, to nie warto, proste. Gotując wykwintny posiłek dla kogoś, tak naprawdę spełniasz swoją potrzebę, nie czyjąś. Nie jest to potrzeba okazania komuś uwagi i troski, rozpieszczenia kogoś, ale - i przede wszystkim! - potrzeba bycia docenionym, pochwalonym, czucia się potrzebnym. Gotujesz dla kogoś, ale zaspokajasz tym własne emocjonalne i psychologiczne potrzeby. A czy jeśli nie lubisz gotować, nie czerpiesz przyjemności z jedzenia samej nawet najlepszego obiadu i nie masz dla kogo gotować, to czy lepiej jest kupić kiełbasę? NIE! Dlaczego? Dlatego, że Twoje ciało zasługuje na szacunek i troskę i na to, żebyś dostarczyła mu zdrowego paliwa. Lepiej kup kilka prostych i zdrowych składników, nawet jeśli miałaby to być marchewka z hummusem, i zjedz coś zdrowego. Jeśli, nawet nieświadome, piszesz o sobie „nikt”, to jak oczekujesz, że będziesz mieć przyjaciół? Jak chcesz znaleźć partnera i co masz mu do zaoferowania? Żeby dać komuś miłość, zarówno tą przyjacielską i romantyczną, musisz najpierw kochać siebie. Inaczej nie będziesz w stanie nikomu dać prawdziwego uczucia a w relacjach będziesz szukać kompensacji - na przykład gotować dla innych obiadki nie po to, żeby okazać czystą troskę, ale po to, żeby dostać od kogoś wdzięczność i się dowartościować.

W wątku o lekach jest niestety dużo postów od osób, które miały naprawdę pozytywnego kopa po nowych lekach/nowej kombinacji a potem przychodzi dół. Więc radzę wykorzystać tą zwyżkę nastroju nad pracą nad sobą na poziomie psychologicznym, żeby utrzymać ten dobry stan i w razie jakiegoś dołka mieć narzędzia, żeby sobie polepszyć nastrój.

Chyba najlepiej oprzeć się na decyzji lekarza i znajomości własnego ciała. Ja np wiem, że boję się nowych leków i przez sam strach mam większe ryzyko skutków ubocznych. Za to w zasadzie nigdy nie mam efektów odstawiennych (a brałam i benzo i tramal i gabę). Dlatego zawsze powoli wchodzę na nowy lek i jak lekarz mi zaproponował zaczęcie od 50 mg sertry to ustaliłam z nim przynajmniej tydzień na 25 mg, a dopiero potem 50. Teraz sobie schodzę z sertry po 25 mg na 2 tyg najpierw, zeszłam już ze 100 do 50, ale na tym 50 chcę pobyć trochę żeby zobaczyć czy depresja nie wraca. Szybkie przejście z leku na lek ma ten minus, że mogą Ci się skumulować efekty uboczne z nowego leku z efektami odstawiennymi starego. Ja jak pisałam, efektów odstawiennych nie mam, ale ponieważ bałabym się efektów ubocznych nowego leku, to przechodziłabym stopniowo, najlepiej przez jakiś czas będąc na niskich dawkach obu jeśli lekarz by nie widział przeciwwskazań. W ten sposób stary lek jeszcze by utrzymywał swoje działanie a nowy miałby czas, żeby łagodnie „wejść”. Ale niektórzy wolą przemęczyć się krótko a intensywnie i mieć to szybko za sobą. W każdym razie lekarz zawsze musi zatwierdzić Twój plan wchodzenia czy schodzenia z leku, żeby uniknąć przykrych niespodzianek.