robertina

Ja nie za bardzo lubię mówić o tym, co mi jest, bo mnie to wyjątkowo nakręca i od razu jest gorzej. Ja żyję na zasadzie odwrócić uwagę i zapomnieć, że coś mnie boli, to dopiero mija. Ja w zasadzie nic nie robiłam na tych terapiach, tylko opowiadałam o całym swoim dzieciństwie i wszystkich momentach, kiedy mi coś nie wyszło. Jakby to naprawdę było ważne. Miałam szczęśliwe dzieciństwo a nerwica pojawiła się po jedynym traumatycznym doświadczeniu, jakie mnie spotkało przez połowę życia. I to ciągłe - dlaczego nie mam przyjaciół i rozpracowywanie, co to powoduje - no, na pierwszy rzut oka nie mam, bo unikam znajomości w realu, wiedząc, że przyjaźń to zbyt duże obciążenie, kiedy mam zaostrzenie nerwicy - każdy normalny przyjaciel chce się wtedy drugą stroną opiekować a ja potrzebuję w takich chwilach spokoju. Czułabym się nieuczciwie mówiąc takiej bliskiej osobie - weź zostaw mnie na miesiąc, nie przychodź wcale, bo ja nie dam rady gadać. To bez sensu. Ale, mam dwie bardzo bliskie przyjaciółki, które mieszkają w innych miastach, niż ja i nie mogę się z nimi na co dzień widywać, więc rozmawiamy przez komunikatory. Ale, czasem nawet 3 - 4 razy dziennie rozmawiamy. I okej. A, na samej nerwicy nikt się nigdy nie skupiał. Nawet, jeśli dana terapeutka była miła, jakby nie rozumiała, że nie zawsze wszystko się zaczęło przez złe dzieciństwo. W ogóle, nawet lekarz zrozumiał, że ją mam po 3 latach szukania mi leków, bo przez ten czas nie rozumiał w ogóle o co chodzi. On jest beznadziejny, ale, ale niestety nie mam możliwości zmienić lekarza, bo mam też inne lęki, które uniemożliwiają mi przemieszczanie się a w mojej okolicy nie ma innego specjalisty.

Ja od wielu lat biorę leki - dwa różne rodzaje w bardzo dużych dawkach. To chyba 20, jakie wypróbowałam i tylko one działają w taki sposób, że jestem w stanie w miarę funkcjonować a nie latać w panice po mieszkaniu Lekarz powiedział, że z pozostałych leków zostały już tylko ciężkie psychotropy i nie chce mi ich dawać, bo jestem za młoda a, skoro te w marę działają to już przy tym zostaniemy. Psychoterapię przechodziłam 4 razy - nie było w zasadzie żadnego efektu Ja jestem po prostu beznadziejnym przypadkiem i muszę z tym jakoś żyć...

Ale, ja naprawdę miałam te przywidzenia Już mi teraz trochę lepiej, ale dalej się zdarza. To na pewno nie psychoza?

Witam. Choruję na nerwicę od wielu lat, zawsze miałam w niej dużą hipochondrię, ale ostatnio było lepiej, nawet normalnie chodziłam na uczelnię, aż dwa miesiące temu, jeszcze przed świętami mieliśmy spotkanie i taką pogadankę o chorobach psychicznych, prewencji itd. I tam usłyszałam o dokładnych objawach schizofrenii, co się dzieje w psychozie itd. i tak sobie wkręciłam, że zwariuję, że myślałam o tym cały czas do tej pory, co chwilę się oglądałam za siebie, czy nie mam jakiejś wizji, aż miałam takie dziwne uczucie w głowie, takiego jakby strachu, że coś zaraz zobaczę, czytałam o tym coraz więcej i więcej... to trwało do dzisiaj w nocy. A dzisiaj wstałam do łazienki i przez moment mi się zdawało, że ktoś stoi w korytarzu - aż podskoczyłam, ale jak się odwróciłam nikogo nie było. A teraz dzisiaj od rana, mam takie jakby obrazy, na sekundę mi się pojawia w głowie jakiś obraz, ja tego nie widzę (chyba, sama nie wiem), ale to się dzieje co jakieś 15 minut. To są różne rzeczy, coś co przed chwilą oglądałam w telewizji, albo jakieś coś straszne. Czytam teraz, że można sobie wywołać psychozę jak się bardzo o niej myśli. Czy to już schizofrenia? Czy powinnam wezwać pogotowie? Co mam robić, ja się boję, błagam, pomocy!!!