Barbecue

A niech sobie chłopcy malują paznokcie, zakładają sukienki i staniki jeszcze do tego wypychają. Brak szacunku u dzisiejszej młodzieży widać najbardziej w zachowaniu, w wulgarnym odnoszeniu się na ulicy do innych często starszych ludzi. I mylisz się, takiej "młodości" nikomu nie zazdroszczę, bo to wstyd.

Każdy może być taki jaki chce, dopóki to nie godzi w dobro innych i ich nie obraża. Dzisiejsza pożal się Boże młodzież to porażka. Wulgarny język, brak szacunku dla starszych.

Tak jak ktoś wyżej napisał, dziś kobiety upodabniają się do mężczyzn w byciu wulgarnym, zero skromności, brak empatii, uczuć i zachowań typowych dla kobiet. Może dobrze, że ktoś się za to weźmie.

Niestety rodzina, rodzice najczęściej "urządzają" nam życie niszcząc psychikę. A potem człowiek czuje się winny, że czuje nienawiść. Ja też nienawidzę swojego starego. Najchętniej bym go zabiła gdyby nie było za to kary albo gdybym się nie bała. Ale z drugiej strony czy warto siedzieć w więzieniu za takiego drania...

Możliwe, że złe samopoczucie jest skutkiem depresji lub efektem ubocznym leków. Warto zbadać tarczycę i wynik skonsultować z lekarzem. Nawet jeśli wyniki wyszły obiektywnie dobrze, lekarze mają swoje normy według których interpretują.

Na wszystko potrzeba czasu. Na wybaczenie też. Jednym potrzeba go mniej, innym nawet wielu lat. To proces, a nie natychmiastowa zmiana. Staraj się nie ulegać nienawiści (wiem, że to okropnie trudne, jeśli jest się w samym środku piekiełka, bombardowanym nieprzyjemnymi uczuciami i emocjami). Jeśli jesteś pełnoletnia albo niedługo będziesz, pomyśl o wyprowadzce, znalezieniu pracy, by mieć samodzielne źródło utrzymania. Im wcześniej tym lepiej, dopóki nie wygaśnie ten "instynkt samozachowawczy". Potem motywacja spada, człowiek przyzwyczaja się do sytuacji, traci wiarę że można i warto coś zmienić, pojawia się jakby wyuczona bezradność. Ja się nie odważyłam i teraz żałuję. Oby Tobie się udało.

Zmiana otoczenia to na pewno dobry pomysł, można zyskać trochę dystansu. Ale gdzieś słyszałam, że nawet jeśli da to trochę oddechu, to problemy i tak pójdą za człowiekiem. To są schematy

Cześć. Też mam problem z tarczycą i jeszcze inne zaburzenia hormonalne, więc temat zmiany wyglądu, wagi nie jest mi obcy. Jeszcze parę lat temu bym się tym przejmowała, ale teraz kompletnie mi to wisi. Ale rozumiem, że dla innych to jest problem, dla mnie też powinien być, zwłaszcza jak trzeba wymieniać pół szafy. A jednak mniej się przejmuję. Myślę, że nie powinnaś się do niczego zmuszać, nie robić niczego na siłę ani narażać na dodatkowy stres. Nie ma sensu zmuszać się do kontaktów z innymi, jeśli czujesz się przy tym niekomfortowo. Chyba że są to ludzie zaufani i znający problem. Pomyśl o sobie. Daj sobie czas aż zacznie działać leczenie. Rób to co lubisz.

Ja w takiej sytuacji chyba odłożyłabym na bok dobre wychowanie i potraktowała taką osobę jak powietrze. Ta kobieta może nie pamiętać co zrobiła, ale zachowanie osoby, którą skrzywdziła mogłoby dać jej do myślenia. Może przypomniałaby sobie całą sytuację. Osobiście jestem bardzo pamiętliwa i jeśli ktoś zrobi mi przykrość to nigdy już nie traktuję kogoś takiego normalnie.

Demony przeszłości, dokładnie. Myślę o terapii, ale brak mi motywacji. Mam ciągłe poczucie, że straconych lat mi to i tak nie wróci i nie wymaże złych wspomnień. Czuję, że ja mogę mieć tylko namiastkę tego co mają inni, "normalni" i nigdy nie będę tak szczęśliwa jak oni. Zawsze będę gorsza, nigdy im nie dorównam. A skoro mam walczyć tylko o te "ochłapy" to po co, jaki sens...

Mnie denerwuje to, że dzieci z dysfunkcyjnych rodzin całe życie muszą płacić za to, w jakim domu się urodziły. Płacą za coś, czego sobie same nie wybierały, co dostały "w prezencie" od losu. Mówi się, żeby nie zwalać winy na dzieciństwo, bo każdy dorosły jest sam odpowiedzialny za swoje życie, ale to nieprawda. Często musimy płacić ciężkie pieniądze, ale też ogromne emocjonalne koszty terapii. Żeby odkręcić i naprawić to co inni zepsuli. Terapia czasem pomaga, czasem nie. Straconego czasu, zmarnowanych lat nikt nie wróci. Nie wymaże złych wspomnień. Tak naprawdę ktoś poraniony w przeszłości nigdy już nie będzie do końca "normalny". Nawet po terapiach. Nie będzie już tak szczęśliwy jak inni ludzie, z normalnych rodzin. Zawsze coś będzie nie tak. Z tym jest mi się ciężko pogodzić. I ta świadomość, że mogło być inaczej...

Mój dom to nie jest ostoja. W pewnym stopniu ucieczka od świata zewnętrznego, ale wewnątrz jest jeszcze gorzej. Coraz częściej nie chce mi się tam wracać po pracy. Wyjście wydaje się być banalne, wyprowadzić się, ale w praktyce to nie takie proste. Nie chcę zostawiać mamy samej w tym całym bajzlu. Na dodatek mam złe doświadczenia ze współlokatorami z okresu studiów, nie chciałabym mieszkać z obcymi ludźmi i znowu przechodzić pewnych sytuacji. Czuję się czasem jak w pułapce, każde wyjście jest złe...

Hej. Niby jestem troszkę młodsza niż Ty, mam jako taką pracę i jestem w relacji z facetem, ale często czuję się podobnie. Jestem też z dysfunkcyjnej rodziny, życie w stresie, niska samoocena. Mam tendencję do porównywania się z innymi i na ich tle wypadam blado, ale to moja subiektywna ocena. Często brak motywacji do działania. A może coś z fotografią spróbować? Jakieś kursy w tym kierunku i spróbować w tej branży, albo jakoś połączyć jedno z drugim?

Zastanawiam się czasem dlaczego jednym się zupełnie nie wiedzie, a innym tak dobrze układa w życiu. Człowiek robi wszystko (przynajmniej się stara), by było lepiej, a wychodzi jak zawsze. Albo wszystko robi się źle, (co chyba jest niemożliwe, żeby wszystko), albo brakuje minimalnej pomocy od losu, takiej jego dobrej woli, tzw. uśmiechu. Albo to splot niesprzyjających okoliczności, braku umiejętności i tego farta właśnie. Gdyby było trochę tego farta, dwa pozostałe elementy może dałoby się obejść. A może to przeznaczenie, przed którym nie da się uciec i zawsze trafiamy w to samo miejsce niezależnie co zrobimy...

Beznadziejnie. Wolałabym, by mnie nie było. Nie umiem się odnaleźć na tym świecie i w swoim życiu. Życie jest parszywe.