Fobia szkolna

Pamiętacie mnie? Kiedyś tutaj pisałam o mojej fobii szkolnej.

Wszystko się ułożyło i nie sądziłam, że jeszcze kiedyś tu napiszę. Mam 15 lat i jak czytaliście wcześniejszy temat w I gimnazjum miałam stwierdzoną fobię szkolną. Pół pierwszej klasy i całą drugą miałam nauczanie indywidualne.

W trzeciej klasie przez pierwsze dwa tygodnie było świetnie. Cieszyłam się, że wszystko się skończyło i że w końcu mogę normalnie chodzić do szkoły.

Niestety ostatnio lęki wróciły, nie jestem w stanie iść do szkoły. To jest taki lęk, nie wiem jak go nazwać. Jak mi się ktoś zapyta czemu nie idę do szkoły to mówię "nie wiem", bo nie potrafię tego racjonalnie wytłumaczyć.

Ja już nie mam sił!

Matka mówi, że mi się nic nie dzieje, tylko jestem takim leniem, że nie idę. Wyklina mnie, wychodzi z domu i nawet mi o tym nie powie, cały dzień tylko mówi, że będę sprzątała ulice, albo sprzątała domy u bogatych ludzi.

Mam tego dość.

Przez 15 lat, mój ojciec był za granicą. Przyjeżdżał rzadko, bardzo rzadko. Przez te 15 lat tylko mama mnie wychowywała. Teraz nagle wielki tatuś wziął się za wychowywanie mnie. Szkoda tylko, że krzykiem, straszeniem że jak nie pójdę do szkoły to mi zrobi obciach, że zadzwoni do szkoły, do szpitala, żeby mnie zabrali itp.

Byłam ostatnio u psychiatry i jak się dowiedziała, że chodzę do szkoły ( w kratkę, ale chodzę) to powiedziała, że to wspaniała wiadomość. A teraz mama mi mówi, że usłyszałam, że dobrze, że tyle chodzę, to wykorzystuję to i dlatego nie chodzę do szkoły.

Co ja mam robić? Rodzice mi nie wierzą, że mam lęki. Mówią, że jestem leniem, o wyklinaniu i wyzywaniu nie wspomnę.

Olać rodziców się nie da. Jedyne, co przychodzi mi do głowy to chodzić w miarę często do psychiatry i może wtedy zobaczą, że to nie lenistwo, a problem.

Ja z fobią szkolną męczę się już 3 rok. Mam nauczanie indywidualne, ale zastanawiam się, czy nie spróbować chodzić "normalnie" od przyszłej klasy, tym bardziej, że zostały mi tylko 2 lata. Jak myślicie, czy to dobry pomysł spróbować stanąć z lękiem twarzą w twarz?

czy ktoś tu się jeszcze czasem odzywa?

dont_worry, Ja nie chodzę do szkoły, ale chodzi o starych znajomych czy o ogół ?

ogólnie.

[Dodane po edycji:]

Vi. a ty czemu nie chodzisz do szkoły?

Mariano Italiano- jeżeli czujesz się na siłach to spróbuj.

[Dodane po edycji:]

icetea- a nie możesz mieć znowu indywidualnego nauczania?

A wiecie może czy w każdej szkole (liceum) uczeń ma prawo do pisania egzaminów klasyfikacyjnych jeżeli obecność na lekcjach wynosi mniej niż 50% z danego przedmiotu? Nieobecności są oczywiście usprawiedliwione. Powiedzcie mi błagam bo sie stresuje...

Trzeba napisać podanie do rady pedagogicznej. :)

Nie ma powodu, żeby się nie zgodzili.

Witam. Liczę na pomoc kogoś kto był w podobnej sytuacji lub wie cokolwiek na ten temat.

Mianowicie chodzi o moją sytuację w szkole. Zacznę od początku.

Jestem w 2 klasie liceum, cierpię na fobię szkolną i w tym momencie jestem już nieklasyfikowana z większości przedmiotów. Nie wiem co robić. Mam możliwość załatwienia sobie nauczania indywidualnego na drugi semestr i zdawać egzaminy klasyfikacyjne z około 8 przedmiotów, bardzo wątpię że dam radę. Zdaję sobie sprawę z tego że moje braki w wiedzy są ogromne i to że zdam egzaminy klasyfikacyjne nie gwarantuje mi dobrze zdanej matury ponieważ wiedza tylko książkowa to nie to samo co wiedza zdobyta na lekcji. Wolałabym powtórzyć drugą klasę ale już w innej szkole, zupełnie nie czuję się jeszcze do zdawania matury. I tu pojawia się problem, ponieważ mija dopiero połowa roku szkolnego, co w takim razie z drugą połową? Jakie będzie moje stanowisko w szkole przez te 5 miesięcy drugiego semestru jeżeli oznajmię swojej wychowawczyni że chcę powtórzyć rok? Proszę o rady.

PS. Dodam jeszcze że na początku marca mam operację więc ok 1 miesiąca nie będe mogła chodzić do szkoły.

Angelika, ja bym wziął nauczanie indywidualne, a jeśli nie będziesz miała dobrej wiedzy- to powiedz o tym nauczycielowi, albo się nie ucz porządnie jakiegoś przedmiotu i wtedy powtórzysz rok, chyba że będzie dobrze to nie będziesz musiała.

Ja mam nauczanie ind. przez pierwszy semestr 1 klasy oraz teraz prawdopodobnie na 2 klasę też mam wyrok, na 3 nie wiem.

Lecz ja nie chcę iść do szkoły, więc zobaczymy.

A taka fobia jest powiązana z fobią społeczną (wśród rówieśników), czy może strachem przed odpowiedzialnością? Na czym polega? W każdym razie fobii nie leczy się uciekając od problemów tylko stawiając im czoła pod okiem profesjonalisty.

Troszkę z fobią społeczną chyba też, ogólnie czuję jakiś taki lęk przed różnymi instytucjami takimi jak właśnie szkoła czy przychodnia, wszędzie tam gdzie trzeba stawić się na czas i się odezwać.

Wiem że nie powinnam uciekać od problemu ale na walkę z tym zwyczajnie nie mam czasu, czas leci a problemy w szkole się powiększają. U psychologa byłam raz, powiedział jakieś jedno nawet motywujące zdanie ale pomogło mi na kilka godzin.

Wydaje mi się że jeżeli zacznę 2 klasę od początku będzie mi zdecydowanie łatwiej, z drugiej strony trochę szkoda tego roku, no i nie wiem jak będą traktować mnie nauczyciele na nauczaniu indywidualnym, boję się tego.

A jakbyś miała np osobę która by z Tobą cały czas była np koleżanka, to byś się mniej bała?

Koleżanek w szkole, że tak powiem, nie mam, nie takich które chciałyby towarzyszyć mi w problemie :) Oczywiście że byłoby mi łatwiej ale jakieś znajomości w klasie nieszczególnie mnie interesują.

Witam. Liczę na pomoc kogoś kto był w podobnej sytuacji lub wie cokolwiek na ten temat.

Mianowicie chodzi o moją sytuację w szkole. Zacznę od początku.

Jestem w 2 klasie liceum, cierpię na fobię szkolną i w tym momencie jestem już nieklasyfikowana z większości przedmiotów. Nie wiem co robić. Mam możliwość załatwienia sobie nauczania indywidualnego na drugi semestr i zdawać egzaminy klasyfikacyjne z około 8 przedmiotów, bardzo wątpię że dam radę. Zdaję sobie sprawę z tego że moje braki w wiedzy są ogromne i to że zdam egzaminy klasyfikacyjne nie gwarantuje mi dobrze zdanej matury ponieważ wiedza tylko książkowa to nie to samo co wiedza zdobyta na lekcji. Wolałabym powtórzyć drugą klasę ale już w innej szkole, zupełnie nie czuję się jeszcze do zdawania matury. I tu pojawia się problem, ponieważ mija dopiero połowa roku szkolnego, co w takim razie z drugą połową? Jakie będzie moje stanowisko w szkole przez te 5 miesięcy drugiego semestru jeżeli oznajmię swojej wychowawczyni że chcę powtórzyć rok? Proszę o rady.

 

PS. Dodam jeszcze że na początku marca mam operację więc ok 1 miesiąca nie będe mogła chodzić do szkoły.

ja Ci powiem próbuj, rób coś nawet jeśli nie zdasz byle nie siedzieć bezczynnie przez te pól roku i się 'odzywczajać' też trochę przechodziłam przez fobię szkolną co strasznie we mnie uderzyło bo jestem przesadnie wręcz chorobliwie ambitna, rano ciężko było mi się zebrać i wiem, że najgorsze co może być to przerwa, więc ucz się, chodz na zajęcia jeśli możesz, a jesli wolisz wybierz nauczanie indywidulane tylko nie rób półrocznej przerwy.

zgadzam się z buu. ja mam podobny problem, a w gimnazjum postanowiłam tak samo jak Ty.powtarzałam rok, a teraz bardzo tego żałuję. w zeszłym roku nie chodziłam prawie w ogóle ale dzięki pomocy szkolnego pedagoga,wychowawczyni zdałam i nie mam kolejnego straconego roku. nie rób przerwy. nie wyjdzie Ci to na dobre.

porozmawiaj z pedagogiem.

szpitalem się nie przejmuj, ja wiele razy byłam w gimnazjum, tam będą do ciebie przychodzić nauczyciele i oceny prześlą Ci do szkoły, dobrze na tym wyjdziesz bo tam przymykają oko :)

nie rezygnuj, walcz. jak musisz to indywidualne. żeby nie zdać naprawdę trzeba się postarać. a maturę najwyżej będzie się poprawiać. :)

ja też jestem w 2 liceum i teraz mam problemy ...chciałam zrezygnować zrobić przerwę rok kolejną, ale to nie ma sensu. to tylko nas pogrąży, świadomość że się poddałyśmy, walczmy, a do matury najważniejsza jest Twoja praca. jak Ci się nie uda to najwyżej poprawisz a kto wie jak to będzie.

Angelika, leczysz jakoś w ogóle tą fobie? Bierzesz leki? chodzisz na terapie? Chodzisz do psychiatry?

Też chciałbym znać odpowiedż na wyżej postawione pytania.

Ja osobiście jako fobik społeczny odradzam nauczanie indywidualne,bo i tak to nie rozwiąże problemu fobii.

a Ci powiem próbuj, rób coś nawet jeśli nie zdasz byle nie siedzieć bezczynnie przez te pól roku i się 'odzywczajać' też trochę przechodziłam przez fobię szkolną co strasznie we mnie uderzyło bo jestem przesadnie wręcz chorobliwie ambitna, rano ciężko było mi się zebrać i wiem, że najgorsze co może być to przerwa, więc ucz się, chodz na zajęcia jeśli możesz, a jesli wolisz wybierz nauczanie indywidulane tylko nie rób półrocznej przerwy.

100 procent zgody z tym co napisała buu

Nie lecze sie, nie potrafie sie zebrać do psychologa czy psychiatry, chyba wstydzę się przed samą sobą... Jeżeli chodzi o nauczanie indywidualne to wiadomo że nie rozwiąże to problemu ale daje mi szansę na zdanie do następnej klasy.

Czy według was, ze względu na to że mam fobię szkolną, powinnam zrezygnować z życia prywatnego? Dzisiaj zarzucono mi że nie chodzę do szkoły, a na imprezy tak. Mam tą swoją moralność i jak na przykład nie pójdę do szkoły to nie idę na impreze, ale czasem jednak znajomi z klasy widzą mnie na zabawie i ich to "razi".

Angelika, to na jakiej podstawie Ty chcesz mieć nauczanie indywidualne skoro nie masz stwierdzonej choroby> Historii choroby, nie leczysz się.....

Mogę mieć to załatwione pod kątem operacji serca którą mam w marcu.

Angelika, o fobii szkolnej jest temat fobia-szkolna-t10833.html (38 stron) może Ci się przyda. :-)

Nie, nie rezygnuj ze spotkań. I co to znaczy 'razi'? Mówią Ci, że Cię tam nie chcą czy co? Fobia szkolna jak sama nazwa wskazuje odnosi się do sytuacji w szkole. Nie wydaję mi się by izolowanie od innych sytuacji społecznych 'bo nie byłam w szkole' było dobre. A jakbyś nie miała operacji to co byś zrobiła? Będziesz miała to nauczanie indywidualne i co dalej? Tak się tego nie pozbędziesz. Stawiasz sobie sama diagnoze, a od tego są lekarze, im szybciej się zbierzesz tym lepiej

Zagląda tu ktoś jeszcze?. Mam problem :/

PS: Wchodze tu codziennie po kilka razy dziennie wiec piszcie

Mam 18 lat od 3 lat mam fobie szkolną i społeczną, tak psychiatra powiedział. Boje sie być w szkole, ale ani rodzina ani szkoła nie rozumieją tego, w szkole od początku roku byłem 3 tyg max. Dla nich to że wracam do domu pierwszym lepszym autobusem to to, ze chce jak najszybciej usiąść do komputera. Jak nigdzie nie wychodze to siedze w domu cały czas. Nie daje sobie już sam ze sobą rady, psychicznie kiedy nadchodzi niedziela zaczynam sie bać i trząść i najchętniej bym nie poszedł do szkoły. Nic mnie w szkole strasznego nie spotyka ale tak sie czuje. Poradzcie mi coś!