Skocz do zawartości
Nerwica.com

Fobia społeczna!


Pustka

Rekomendowane odpowiedzi

Inni nie traktują mnie poważnie, przynajmniej tak mi się wydaje. Czuję się niekomfortowo w sytuacjach w których występują jakieś relacje z innymi ludźmi. Nie potrafię rozmawiać z innymi, wydaje mi się że jestem dla innych nieodpowiednim towarzyszem do rozmowy. Na studiach nie rozmawiam z nikim, nie odzywam się do nikogo, chyba że ktoś pierwszy odezwie się do mnie to wtedy odpowiadam jakimiś pojedynczymi słowami lub uśmiechem. Często nie wiem co mam mówić, jak ktoś żartuje to nie wiem jak mam na to reagować, czy też jakoś zażartować czy śmiać się tylko z tego żartu innych. Ktoś coś do mnie mówi, próbuje nawiązać jakoś kontakt ale nie da się nawiązać ze mną normalnej rozmowy. Na uczelni przed zajęciami nie wiem jak mam się zachowywać. Wstydzę się siadać przy innych, bo nie wiem czy oni chcą żebym przy nich siadał i wydaje mi się że dziwnie by to wyglądało jakbym usiadł przy kimś z kim w ogóle nie gadam. I siedziałbym tak i się nie odzywał w ogóle. W ogóle czuję się niezbyt swobodnie siadając przy kimś, chyba że ta osoba coś do mnie mówi czasami i daje mi tym poczucie że mnie nie odrzuca, że nie jest na mnie zła, że mnie akceptuje.

Czuję się skrępowany i jestem mocno niepewny siebie w sytuacjach gdzie trzeba odezwać się do kogoś, porozmawiać z kimś o czymś, wyjaśnić pewną sprawę z kimś.

 

Kiedyś jak szedłem do gimnazjum to napisałem podanie z 2 kolegami żeby być z nimi w jednej klasie. Ale później trzej inni koledzy powiedzieli że się przecież umówiliśmy żeby być razem w klasie więc napisałem z nimi podanie a z tego pierwszego się wykreśliłem. Miałem poczucie winy że nie mówiąc nic tym pierwszym 2 kolegom wypisałem się z tego podania. Chciałem im o tym powiedzieć, ale nie wiedziałem jak. Chciałem do nich zajść i wszystko wyjaśnić, ale ogarniał mnie duży lęk że ich rozzłoszczę i nie poinformowałem ich o tym co zrobiłem. Całe wakacje przejmowałem się tym bardzo, miałem poczucie winy że zrobiłem coś złego, zadręczałem się tym mocno.

Ale właściwie był to błahy problem. Wystarczyło porozmawiać i wyjaśnić sobie sytuację. Ale właśnie ogarniał mnie ten paraliżujący lęk przed mówieniem, przed rozmawianiem. Ten lęk przed konfrontacją z innymi. Bałem się że inni się na mnie rozzłoszczą i już nie będą chcieli mnie znać...

Odczuwam też lęk przed proszeniem innych o cokolwiek. Boję się że rozzłoszczę innych tym że ich o coś proszę, że uznają oni że mam takie duże wymagania wobec nich a sam nic im nie daję. Czuję się jak małe dziecko kiedy mam kogoś o coś poprosić.

 

Wydaje mi się że w wielu sytuacjach czuję się jak małe dziecko którego los zależy w pełni od innych osób i które nie ma żadnego wpływu na to co się dzieje. Czuję się słaby, bezsilny.

 

Z drugiej strony ukrywam to że czuję się jak dziecko, bo wydaje mi się że jakby inni zobaczyli jaki jestem to śmialiby się ze mnie, nie szanowaliby mnie, poniżaliby mnie. Ukrywam uczucia związane ze słabością. Wstydzę się słabości. Nie przyznaję się do tego że czuję się słaby.

 

 

 

Zastanawiam się czy odczuwanie dużego lęku i niepewności w kontaktach z innymi to zawsze fobia społeczna?

Jeśli tak to chyba mam fobię społeczną.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

wariuję! kontakty z ludźmi, oprócz rodziny i chłopaka ograniczone do minimum, mnóstwo energii wkładam, by żadnej przypadkowej osobie jakoś nie przeszkadzać, najlepiej, żeby nie być zauważoną, ale to nic nie daje, zawsze coś sobie wymyślę.

 

wiem, że jestem totalnie walnięta, że przejęłam się czymś takim, ale bardzo mnie zestresowało ostatnie wydarzenie (wydarzenie to za duże słowo zresztą).

 

Chciałam wsiąść do windy z psem, ale akurat ktoś był w środku, więc grzecznie zapytałam, czy nie będę przeszkadzać z psem (duży pies), a na to stojąca w windzie babka zaczęła się na mnie wydzierać, zupełnie niespodziewanie :"chyba pani żartuje! to jest winda dla ludzi, nie dla psów, niech chodzi schodami, winda będzie śmierdzieć..." darła się strasznie, a ja nic nie mówiłam, wlazłam do mieszkania i się popłakałam :cry:

 

tak się staram nikomu nie przeszkadzać, pies nigdy nie szczeka, jak wchodzę do klatki, to wycieram mu łapki, żeby nie nabrudził, klatka jest myta przez panią sprzątaczkę, ale ja często jeszcze dodatkowo sama ją myję, żeby komuś przypadkiem nie przeszkadzały ślady psich łap... zwariuję po prostu :cry:

 

wiem, moje problemy są śmieszne dla normalnych ludzi

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

wariuję! kontakty z ludźmi, oprócz rodziny i chłopaka ograniczone do minimum, mnóstwo energii wkładam, by żadnej przypadkowej osobie jakoś nie przeszkadzać, najlepiej, żeby nie być zauważoną, ale to nic nie daje, zawsze coś sobie wymyślę.

 

wiem, że jestem totalnie walnięta, że przejęłam się czymś takim, ale bardzo mnie zestresowało ostatnie wydarzenie (wydarzenie to za duże słowo zresztą).

 

Chciałam wsiąść do windy z psem, ale akurat ktoś był w środku, więc grzecznie zapytałam, czy nie będę przeszkadzać z psem (duży pies), a na to stojąca w windzie babka zaczęła się na mnie wydzierać, zupełnie niespodziewanie :"chyba pani żartuje! to jest winda dla ludzi, nie dla psów, niech chodzi schodami, winda będzie śmierdzieć..." darła się strasznie, a ja nic nie mówiłam, wlazłam do mieszkania i się popłakałam :cry:

 

tak się staram nikomu nie przeszkadzać, pies nigdy nie szczeka, jak wchodzę do klatki, to wycieram mu łapki, żeby nie nabrudził, klatka jest myta przez panią sprzątaczkę, ale ja często jeszcze dodatkowo sama ją myję, żeby komuś przypadkiem nie przeszkadzały ślady psich łap... zwariuję po prostu :cry:

wiem, moje problemy są śmieszne dla normalnych ludzi

 

Musisz zrozumieć, że to to świat jest stworzony dla Ciebie - a nie Ty dla świata. Zaprowadź czasem swojego psa pod wycieraczkę tej wspaniałej sąsiadki - niech się tam załatwi. Wyjdź czasem w szlafroku, bez makijażu do skrzynki pocztowej - niech Cię zobaczą wszyscy sąsiedzi i niech se myślą! Przestań się tak przejmować tym, jak Cię odbierają inni. Żyj tak, żeby Tobie było wygodnie i przy okazji żebyś innym nie przeszkadzała. Jeśli uważasz, że sprzątasz po swoim psie i ma on prawo jeździć windą, to nie pytaj się innych o ich zdanie, tylko się wbijaj. Musisz zacząć budować swoją pewność siebie - małymi krokami. Zacznij od najprostszych rzeczy - powiedz "nie" akwizytorowi, posprzeczaj się z sąsiadką jeśli czujesz, że masz rację, itp.

 

Pozdrawiam!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam was. Czy ktoś z was miał takie jakby załamanie nagłe. Tzn zawsze byłem dusza towarzystwa, widziałem co mam mówić i robić, nie miałem problemów w nawiązywania kontaktów. Nagle przyszedł dzień ze byłem bardzo zdenerwowany w towarzystwie innych ludzi, wiedziałem co mam mówić ale zdenerwowanie mnie obezwladniało i juz tak zostało. Miał ktoś z was taki prZypadek i sie ewentualnie wyleczył? Pozdawiam !

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kamilwin, Twoja rada fajnie podbudowuje na duchu. Szkoda, że tak krótko "trzyma" ..15 min i znowu wracam do siebie.

Dobrze kombinujesz. Niestety terapia lęku społecznego jest dużo bardziej złożona i wymaga na początku przemyślanego działania i znajomości strategii, które pozwalają ne lepsze radzenie sobie z sytuacjami wywołującymi lęk. Nie wydaje mi się, żeby kłótnia z sąsiadką była wskazanym krokiem w terapi fs, podobnie jak wyprowadzanie psa na wycieraczkę sąsiada. Takie akcje skutkują rozterkami, lawiną myśli, domysłów, obawami przed kolejnym spotkaniem itd.

Jeśli chodzi o ta konkretną sytuację to zdecydowanie lepiej się nie odzywać i robić swoje z zachowaniem wszelkich zasad panujących w społeczeństwie, czyli "ja również tu mieszkam więc jeżdżę windą z czym, z kim i kiedy chcę"

 

aqnieszkaDbaj o swojego psa. On tu jest najważniejszy! Otwiera się winda, wchodzisz, mówisz dzień dobry albo i nie, obracasz się d.. i się nie odzywasz. Jeśli się odezwie głaszczesz pieska i mówisz do niego "widzisz piesku z jakimi ludzmi musimy mieszkać" albo cokolwiek innego np. "nie martw się piesku za chwilkę wysiadamy"

 

-- 27 gru 2012, 20:16 --

 

szy123, Zależy Ci bardzo na tym by być duszą towarzystwa?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Przestań się tak przejmować tym, jak Cię odbierają inni.

Łatwo powiedzieć , ale trudniej ... ;) swoją drogą co z tego , że zrobi sobie i innym na przekór , skoro nadal będzie tak samo postrzegać te wydarzenia ? od tego raczej jest terapia by przełamywać swoje lęki , ale najpierw trzeba zmienić interpretacje tych wydarzeń na właściwą i wtedy można zmienić również swoje zachowanie .

Zaprowadź czasem swojego psa pod wycieraczkę tej wspaniałej sąsiadki - niech się tam załatwi.

Scena rodem z " Dnia Świra " tylko oby ta sąsiadka też nie miała psa :zonk::D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Moje objawy są dosyć dziwne, mam stwierdzoną fobię społeczną, lęk uogólniony ale nie do końca jestem przekonany czy to jest to. W głębi siebie czuje, że jestem całkowicie inny. Chciałbym wychodzić gdzieś ze znajomymi (zakładając że bym ich miał), chodzić na kursy i rozmawiać z ludźmi a na pewno nie siedzieć prawie cały czas w domu, jak to ma teraz miejsce. Można powiedzieć, że poza rodzicami nie rozmawiam normalnie z ludźmi, odpowiadam tylko na ich pytania. Mogę z nimi pisać, ale przecież to nie o to chodzi. Prawie cały czas czuje nieokreślony lęk i napięcie, w pewnej szkole wychowawczyni powiedziała nawet, że zachowuję się jakbym spadł z księżyca :D Miała racje, mam dziwne odczucie że ten świat to nie jest miejsce, w które miałem trafić. Może w jakimś innym czułbym się normalnie, ale jednak jestem tutaj i muszę jakoś żyć. Często się zamyślam i w odczuciu ludzi jestem mało poradny. Nie zliczę lekarzy, których już odwiedziłem. Byłem nawet u dwóch hipnotyzerów (nie dali rady mnie zahipnotyzować ani pomóc mi w jakikolwiek sposób, co wzbudziło nie tylko moje ale i ich zdziwienie), bioenergoterapii, jasnowidza, psychologów (którzy po jakimś czasie stwierdzali, że nie są w stanie mi pomóc), psychiatrów (żadne leki nawet nie przybliżyły mnie do normalnego stanu). Byłem kiedyś u lekarza w związku z trochę dziwnym zachowaniem serca - wszystkie badania wyszły dobrze. Byłem u lekarza z bólami głowy - miałem zrobione EEG, tomografię komputerową i nic. Nie wiedzieli co napisać w diagnozie, więc napisali że mam napięciowe bóle głowy. Na co dzień odczuwam podwyższone tętno i poczucie odrealnienia. Mam kilka sposobów na poprawienie swojego funkcjonowania, ale to bardziej leczenie objawów a nie przyczyn. Czy ktoś ma jakieś przemyślenia na temat mojego stanu? Czy zwykła fobia społeczna może być aż tak męcząca?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

nie masz fachowej diagnozy? poloz sie do szpitala tam Cie powinni zdiagnozowac. Moze jakies zaburzenia osobowosci typu schitypal/schizoidalne? . Gdybys mial fobie spoleczna to bys sie bal ludzi a tu opisujesz cos innego.

 

no i pewnie specjalnie nie ciagnie Ciebie do ludzi prawda? A jak jestes wsrod nich to czujesz sie tak samo jak w samotnosci?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

nie masz fachowej diagnozy? poloz sie do szpitala tam Cie powinni zdiagnozowac. Moze jakies zaburzenia osobowosci typu schitypal/schizoidalne? . Gdybys mial fobie spoleczna to bys sie bal ludzi a tu opisujesz cos innego.

 

no i pewnie specjalnie nie ciagnie Ciebie do ludzi prawda? A jak jestes wsrod nich to czujesz sie tak samo jak w samotnosci?

Przecież pisałem, psychiatra u mnie zdiagnozował fobię społeczną i lęk uogólniony. Jakbym się nie bał ludzi to bym chyba wychodził z domu i miał kolegów co nie? Co do poczucia odrealnienia i męczących myśli to może być derealizacja a nie schizofrenia.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

a sorry nie zauwazylem. No skoro masz to zdiagnozowane to widocznie tak jest aczkolwiek same objawy moga tez wskazywac na wyzej wymieione przeze mnie zaburzenia plus nawet osobowosc unikajaca...a osobowosc schizoidalna to jeszcze nie schizofrenia..

Byłem już u kilku psychologów i psychiatrów i żaden nie wpadł na ten pomysł. Niedługo idę znowu do psychiatry z powodu męczących myśli dotyczących ludzi i świata (ale w sensie filozoficznym), więc może coś wymyśli.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja zaczynam dostrzegać u siebie ten problem, przekopiuję część wypowiedzi z mojego tematu:

 

nerwica-a-miejsce-zamieszkania-czy-kto-ma-z-tym-problem-t40216.html

 

Cóż, z tego co zaobserwowałem w ostatnim czasie, to te nasilające się problemy w czasie pobytu w jednym miejscu wiążą się najwyraźniej z jakąś podświadomą fobią społeczną. Tzn. w sytuacji, gdy mam się spotkać ze znajomymi, czy tam osobami uważanymi za ważne w moim mniemaniu, pojawia się nie tyle głupawy lęk, ile uczucie spięcia wespół z dolegliwościami somatycznymi (głównie: ścisk w śródbrzuszu, większe parcie na kał, takie tam). Działa jednak to wybiórczo, tzn. nie dla przykładu gdy widzę się z rodziną, ludźmi obcymi (ludzie na ulicy, usługodawcy i wszelcy inni przypadkowo napotkani), tak samo, gdy np. wychodzę na osiedle, co by pogadać ze znajomymi (jako, że jest to proces dynamiczny, dzwonię, 15 min i się widzimy). Rzecz sprowadza się do spotkania oddalonych w terminie z konkretnymi mniej lub bardziej znanymi ludźmi (stąd np. umówiona wizyta u fryzjera się nie kwalifikuje, bo fryzjer pozostaje niespersonalizowany), choćby na drugi dzień.

 

Nie rozumiem tylko, co stanowi clue problemu, jakaś wyimaginowana reakcja stresowa (nie mam wątpliwości, po tym, jak zaraz po rozmowie telefonicznej i ustawce na dzień kolejny, po raz trzeci zacząłem notować nagłe pogorszenie nastroju i stopniowe ujawnianie się problemów żołądkowych), która w zasadzie mija w momencie spotkania? I dlaczego tak bardzo się to nasila w miejscu A, a w miejscu B w zasadzie ogranicza się do lekkiego stresu?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Cześć mam 17 lat

Przełamałem się w końcu i postanowiłem poszukać pomocy by rozwiązać mój problem największym moim problemem, który uprzykrza i nie pozwala mi żyć jest to że nie potrafię rozmawiać z ludźmi a mianowicie jak już zaczynam rozmawiać to zaczyna mi bić szybciej serce robią się zimne ręce ( nie zawsze) nawet jak rozmawiam z kimś przez telefon wgl nie potrafię do kogoś zagadać nie potrafię się bawić w grupie ludzi bo mam wrażenie że wszyscy się na mnie patrzą śmieją obgadują boję się że mnie wyśmieją że np: źle tańczę że coś nie tak zrobię że coś głupiego powiem także unikam rozmów w grupie ludzi nie potrafię się otworzyć przed rodziną bliskimi nie potrafię mówić o swoich problemach bo mam wrażenie że wezmą mnie za kretyna

boję się krytyki na mój temat od 1 roku nie wychodzę z domu Bardzo chciałbym wyjść ale nie potrafię boję się pytań ludzi typu : dlaczego siedziałeś tyle czasu w domu co się z tobą działo itd. po prostu nie wiedziałbym co miałbym im powiedzieć lecz wyszedł bym na dwór w innym miejscu zamieszkania tam gdzie mnie nikt nie zna i nie wiedział że tyle czasu siedziałem w domu ale miał bym problem z zapoznaniem się z innymi rówieśnikami jest mi łatwiej coś napisać jak komuś powiedzieć chodziłem do Psychologa-Psychiatry ale nie potrafiłem im tego powiedzieć co napisałem tu zawszę mówiłem ze wszystko jest dobrze nic się nie dzieje (kłamałem) bo miałem wrażenie że mnie nie zrozumie i wyśmieje rodzina się mnie pyta dlaczego nie chcę wyjść z domu to odpowiadam głośnym tonem "ŻE MI SIĘ CHCE" po prostu nie umiem im powiedzieć całej prawdy wszystko duszę w sobie nie otwieram się przed nikim także Wstydzę się swojego głosu śmiechu wyglądu itd. praktycznie od dziecka jestem zamknięty w sobie ale potrafiłem jeszcze z kimś porozmawiać itd. można powiedzieć że stopniowo z roku na rok to wszystko się pogarszało aż do dziś nie okaleczam się ale mam myśli samobójcze lecz nie potrafiłbym sobie coś zrobić nie mam tyle odwagi

 

Może ktoś się z was spotkał z podobnym przypadkiem bądź jest tu jakiś psychiatra-psycholog i mógł by mi powiedzieć co to za FOBIA i doradzić co ja mam dalej zrobić wiem że tego się nie wyleczy w 1-2 dni to trzeba czasy ale nie chce tak żyć nawet nie wiecie jakie to dla mnie trudne : ( a jeszcze trudniejsze komuś to powiedzieć

Edytowane przez Gość

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

I tak pierwszym krokiem było napisanie tutaj. Najważniejsze to uświadomić sobie, że ma się problem. Ja co prawda nie mam fobii społecznej, ale tak samo jak Tobie jest mi źle z moim lękiem i nie chcę tak żyć. Najlepszym wyjściem jest terapia. I pamiętaj o tym, że terapeuta nigdy Cię nie wyśmieje itp. wiem, że trudno się przełamać, ale życzę powodzenia i trzymam kciuki!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

zjebnerwicowy Obserwuj wszystkie negatywne myśli pojawiające się w Twojej głowie w tych nieprzyjemnych momentach a dowiesz się wszystkiego na temat swoich obaw i lęków.

Z opisu wnioskuję, że najbardziej się lękasz negatywnej oceny ze strony znajomych Ci osób. Oczywiście im masz więcej czasu na wyobrażenia przyszłego spotkania tym silniejszy jest lęk z tym związany. Dochodzi do tego mechanizm błędnego koła lęk-nasilenie objawów-większy lęk itd.

Może jest coś takiego w Twojej osobie, co twoim zdaniem zasługuje na taką negatywną ocenę ..coś co może lub kiedyś mogło być źle odbierane przez Twoich znajomych? Zwykle jest tak, że im bardziej surowy stosunek ma się do siebie tym większe odczuwa się obawy o to jak Ciebie widzą inne osoby.

 

Skoro od dłuższego czasu cierpisz z powodu tych wszystkich dolegliwości w tym konkretnym miejscu, możesz odczuwać nieprzyjemne skutki automatycznie, ponieważ mózg chętnie powiązuje doznania z konkretnymi "zapalnikami". Przykładem mogą być np. zapachy z dzieciństwa, które uruchamiają wspomnienia i odczucia. U Ciebie miejsce jest ściśle związane z niepokojem więc najprawdopodobniej jest takim "starterem" dla niefajnych odczuć czy wyobrażeń. Takie zakodowane w podświadomości mechanizmy są bazą wszelkich fobii.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×