Proszę o pomoc - samotna walka o życie

[Narshy]

Witam  

Mam 25 lat i od dawna choruję na nerwicę natręctw oraz wpadam w stany depresyjne. Objawia się to głównie uporczywymi myślami, strasznymi obrazami w głowie, które gdzieś zobaczyłam, najgorsze są myśli bluźniercze i erotyczne, dotyczące bliskich mi osób i krwawe wyobrażenia jak w horrorach oraz skupianie się na swojej anatomii (oddychanie, przełykanie, świadoma gestykulacja w trakcie rozmowy). Depresja z kolei powoduje u mnie brak sił na cokolwiek, potrafię spać po 12-16 h, jeść jeden posiłek dziennie albo i nie, zaniedbuję higienę osobistą i obowiązki. Przez to wszystko zupełnie zawaliłam studia, nie czuję w sobie wewnętrznej siły ani motywacji, żeby wstać z łóżka, a co dopiero chodzić na zajęcia, mam 4 lata w plecy, to samo z szukaniem pracy i skończeniem prawa jazdy. Do tego dochodzi silny lęk przed ludźmi w powyższych sytuacjach, przed nieporadzeniem sobie i krytyką. Czuję, że od tych 4 latach stoję w miejscu ze wszystkim, nie rozwijam się.

 

W przeszłości wiele przeszłam, straciłam przyjaciółkę w wypadku, potem moja ukochana mama zmarła, w której tak na prawdę jako jedynej miałam wsparcie i była dla mnie wszystkim, potem babcia i ciocia. Od półtora roku jestem w toksycznym związku z chłopkiem, którego kocham, a zarazem nienawidzę. On jest uzależniony od narkotyków, takich jak amfetamina i dopalaczu - kryształ, a bardziej od „zmienionych stanów świadomości”, czasami wpada w niekontrolowaną złość i wtedy mnie wyzywa i staje się bardzo chamski; był w szpitalu psychiatrycznym, stwierdzono u niego psychozę drugiego stopnia z objawami schizofrenii czy jakoś tak… Przez moją bezsilność i lęk nie potrafię z nim zerwać, wiem że by się mścił i nie chciał mi dać spokoju.
 

Najgorsze w tej sytuacji jest poczucie bezradności i całkowitej samotności, w chłopaku nie mam za bardzo wsparcia, mamę straciłam, ojciec ze mną nie spędza czasu i mało rozmawia, bardziej zajmuje się swoją partnerką, z resztą rodziny rzadko się widuję, oni sądzą, „jakie ja mogę mieć problemy w tak młodym wieku”, mam 2 dobre koleżanki, ale jedna mieszka daleko, a druga też walczy ze swoimi zaburzeniami, nie ufam jej do końca, bo długo nie miałyśmy kontaktu. Nie wiem już co robić, często płaczę i proszę Boga, żeby pozwolił mi umrzeć, żebym mogła być z mamą, bo mam dosyć walki z chorobą i samotności, tylko ona tak na prawdę w pełni mnie kochała i zawsze przy mnie była albo jeśli Boga nie ma to żebym przestała istnieć i cierpieć. Mam dosyć, przez dostęp do substancji psychoaktywnych sama zaczęłam brać, boję się że się uzależnię, ale tylko to pomaga mi przetrwać i chociaż na chwilę nie czuć bólu. Terapia u psychoterapeuty nie pomaga, nie widzę żadnej zmiany. Proszę o pomoc, jak z tego wyjść, kiedy brakuje sił na jakiekolwiek zmiany.

[Illi]

Godzinę temu, Narshy napisał(a):

Witam  

Mam 25 lat i od dawna choruję na nerwicę natręctw oraz wpadam w stany depresyjne. Objawia się to głównie uporczywymi myślami, strasznymi obrazami w głowie, które gdzieś zobaczyłam, najgorsze są myśli bluźniercze i erotyczne, dotyczące bliskich mi osób i krwawe wyobrażenia jak w horrorach oraz skupianie się na swojej anatomii (oddychanie, przełykanie, świadoma gestykulacja w trakcie rozmowy). Depresja z kolei powoduje u mnie brak sił na cokolwiek, potrafię spać po 12-16 h, jeść jeden posiłek dziennie albo i nie, zaniedbuję higienę osobistą i obowiązki. Przez to wszystko zupełnie zawaliłam studia, nie czuję w sobie wewnętrznej siły ani motywacji, żeby wstać z łóżka, a co dopiero chodzić na zajęcia, mam 4 lata w plecy, to samo z szukaniem pracy i skończeniem prawa jazdy. Do tego dochodzi silny lęk przed ludźmi w powyższych sytuacjach, przed nieporadzeniem sobie i krytyką. Czuję, że od tych 4 latach stoję w miejscu ze wszystkim, nie rozwijam się.

 

W przeszłości wiele przeszłam, straciłam przyjaciółkę w wypadku, potem moja ukochana mama zmarła, w której tak na prawdę jako jedynej miałam wsparcie i była dla mnie wszystkim, potem babcia i ciocia. Od półtora roku jestem w toksycznym związku z chłopkiem, którego kocham, a zarazem nienawidzę. On jest uzależniony od narkotyków, takich jak amfetamina i dopalaczu - kryształ, a bardziej od „zmienionych stanów świadomości”, czasami wpada w niekontrolowaną złość i wtedy mnie wyzywa i staje się bardzo chamski; był w szpitalu psychiatrycznym, stwierdzono u niego psychozę drugiego stopnia z objawami schizofrenii czy jakoś tak… Przez moją bezsilność i lęk nie potrafię z nim zerwać, wiem że by się mścił i nie chciał mi dać spokoju.
 

Najgorsze w tej sytuacji jest poczucie bezradności i całkowitej samotności, w chłopaku nie mam za bardzo wsparcia, mamę straciłam, ojciec ze mną nie spędza czasu i mało rozmawia, bardziej zajmuje się swoją partnerką, z resztą rodziny rzadko się widuję, oni sądzą, „jakie ja mogę mieć problemy w tak młodym wieku”, mam 2 dobre koleżanki, ale jedna mieszka daleko, a druga też walczy ze swoimi zaburzeniami, nie ufam jej do końca, bo długo nie miałyśmy kontaktu. Nie wiem już co robić, często płaczę i proszę Boga, żeby pozwolił mi umrzeć, żebym mogła być z mamą, bo mam dosyć walki z chorobą i samotności, tylko ona tak na prawdę w pełni mnie kochała i zawsze przy mnie była albo jeśli Boga nie ma to żebym przestała istnieć i cierpieć. Mam dosyć, przez dostęp do substancji psychoaktywnych sama zaczęłam brać, boję się że się uzależnię, ale tylko to pomaga mi przetrwać i chociaż na chwilę nie czuć bólu. Terapia u psychoterapeuty nie pomaga, nie widzę żadnej zmiany. Proszę o pomoc, jak z tego wyjść, kiedy brakuje sił na jakiekolwiek zmiany.

Terapeuta nie skierował Cie do lekarza psychiatry? Najpierw musisz się ustabilizować. Od kiedy chodzisz na terapię? 

[Narshy]

8 minut temu, Illi napisał(a):

Terapeuta nie skierował Cie do lekarza psychiatry? Najpierw musisz się ustabilizować. Od kiedy chodzisz na terapię? 

IIIi nie dostałam skierowania, terapeuta uznał że w mojej sytuacji terapia będzie wystarczająca. Odnośnie terapii uczęszczałam przez kilka miesięcy na terapię łączącą różne nurty, ale nie było poprawy. Teraz od pół roku nurt poznawczo - behawioralny. 

[acherontia styx]

11 minut temu, Narshy napisał(a):

nie dostałam skierowania

Do psychiatry nie potrzeba skierowania. 

A dwa, że półroczna terapia, to jest zdecydowanie za mało. Co do nurtu się nie wypowiem, bo ja akurat p-b nie lubię. Pewnie psychiatra by tu najlepszy nurt zasugerował. No i samo ćpanie, nawet "okazyjne" tu na pewno nie pomaga, wręcz przeciwnie.

Nie wspominając o tym, że ogranicza mocno ewentualne możliwości lekarzowi psychiatrze, bo wiele leków odpada na starcie.

[Illi]

Godzinę temu, Narshy napisał(a):

IIIi nie dostałam skierowania, terapeuta uznał że w mojej sytuacji terapia będzie wystarczająca. Odnośnie terapii uczęszczałam przez kilka miesięcy na terapię łączącą różne nurty, ale nie było poprawy. Teraz od pół roku nurt poznawczo - behawioralny. 

Skierowania nie trzeba, tak jak już wspomniała acherontia. Czytając Twoją wypowiedź jestem lekko zdziwiona, że terapeuta stwierdził, że sama terapia wystarczy. Zwłaszcza, że nie jest to przepracowanie przeszłości i jakichś schematów, tylko Ty nadal jesteś w przemocowym związku, nadal masz dostęp do używek... dla mnie to raczej wspierająca niż terapia przebudowująca. Nurt w sumie wydaje mi się najmniej istotny w tym wszystkim. 

[acherontia styx]

14 minut temu, Illi napisał(a):

Czytając Twoją wypowiedź jestem lekko zdziwiona, że terapeuta stwierdził, że sama terapia wystarczy.

Widocznie trafiła na terapeutów o wysokim ego  ale też mnie to dziwi, bo moja terapeutka no fanką leków ewidentnie nie jest, ale też nie uważa, że sama terapia wszystko załatwi  i bywały momenty, że sama kazała mi się kontaktować z psychiatrą wcześniej niż miałam zaplanowaną wizytę.

 

16 minut temu, Illi napisał(a):

Nurt w sumie wydaje mi się najmniej istotny w tym wszystkim. 

P-b jest dość powierzchowną terapią i jak z OCD może by sobie poradziła, tak z resztą już moim zdaniem nie do końca. Ciut "głębszy" nurt by pewnie był lepszy, chociażby schematów, czy DBT. Psychodynamiczna znowu na tym etapie za "głęboka" i psychodynamiczny terapeuta mógłby się nie przyjąć osoby zażywającej substancje psychoaktywne.

[Illi]

1 minutę temu, acherontia styx napisał(a):

Widocznie trafiła na terapeutów o wysokim ego  ale też mnie to dziwi, bo moja terapeutka no fanką leków ewidentnie nie jest, ale też nie uważa, że sama terapia wszystko załatwi  i bywały momenty, że sama kazała mi się kontaktować z psychiatrą wcześniej niż miałam zaplanowaną wizytę.

 

mam dokładnie to samo... od 3 tygodni słyszę o wizycie u psychiatry, chociaż też nie jest fanką leków....

 

2 minuty temu, acherontia styx napisał(a):

P-b jest dość powierzchowną terapią i jak z OCD może by sobie poradziła, tak z resztą już moim zdaniem nie do końca. Ciut "głębszy" nurt by pewnie był lepszy, chociażby schematów, czy DBT. Psychodynamiczna znowu na tym etapie za "głęboka" i psychodynamiczny terapeuta mógłby się nie przyjąć osoby zażywającej substancje psychoaktywne.

nie no, wiadomo. Jednak w tej chwili to nie nurt wydaje się najbardziej istotny, a jednak leki i próba uwolnienia się od tego co niszczy.

[acherontia styx]

35 minut temu, Illi napisał(a):

mam dokładnie to samo... od 3 tygodni słyszę o wizycie u psychiatry, chociaż też nie jest fanką leków....

Ja słuchałam i się zgłaszałam (smsowo, ale zgłaszałam), bo inaczej t. by sama zadzwoniła do mojej lekarki 

[Narshy]

21 godzin temu, acherontia styx napisał(a):

Do psychiatry nie potrzeba skierowania. 

A dwa, że półroczna terapia, to jest zdecydowanie za mało. Co do nurtu się nie wypowiem, bo ja akurat p-b nie lubię. Pewnie psychiatra by tu najlepszy nurt zasugerował. No i samo ćpanie, nawet "okazyjne" tu na pewno nie pomaga, wręcz przeciwnie.

Nie wspominając o tym, że ogranicza mocno ewentualne możliwości lekarzowi psychiatrze, bo wiele leków odpada na starcie.

Zapiszę się do psychiatry, zobaczymy co powie i jakie leki przepisze. Co do ćpania, staram się jak najrzadziej sięgać po substancje psychoaktywne, bo wiem że to już jest jakiś stopień uzależnienia, skoro o tym myślę i odczuwam lekkie napięcie, żeby coś wziąć. 
Zastanawiam się też jak poradzić sobie z tą samotnością, bo ona bardzo źle wpływa na mój stan, trwa to od 2 lat albo dłużej. Myślałam nad poznaniem nowych ludzi na grupach na FB, ale niestety zazwyczaj szybko przestają się odzywać, z kolei na zajęcia dodatkowe na razie nie mam sił uczęszczać, gdzie mogłabym też swoje zainteresowania rozwijać. 

20 godzin temu, Illi napisał(a):

mam dokładnie to samo... od 3 tygodni słyszę o wizycie u psychiatry, chociaż też nie jest fanką leków....

 

nie no, wiadomo. Jednak w tej chwili to nie nurt wydaje się najbardziej istotny, a jednak leki i próba uwolnienia się od tego co niszczy.

Dokładnie, najbardziej chciałabym się uwolnić od tego co mnie niszczy, później zająć się traumami z przeszłości. Związek próbowałam już kilka razy zakończyć, ale cały czas w nim tkwię, boję się że mój partner zacznie mnie nachodzić, wyjawi jakieś moje tajemnice z przeszłości ojcu, czego wolałabym uniknąć. 
Fanką leków też nie jestem, bo dawno temu stosowałam pewien lek, po którym bardzo źle się czułam, byłam zamulona i strasznie mi się koszmary nasiliły

[Gość Takiten]

No nie ma innej rady. Terapia przede wszystkim. Zgaduje ze dali ci ssri. Na poczatku zawsze tak dzialaja.

[Kamino]

W dniu 7.05.2024 o 20:29, Narshy napisał(a):

IIIi nie dostałam skierowania, terapeuta uznał że w mojej sytuacji terapia będzie wystarczająca. Odnośnie terapii uczęszczałam przez kilka miesięcy na terapię łączącą różne nurty, ale nie było poprawy. Teraz od pół roku nurt poznawczo - behawioralny. 

Przemyśl terapię w nurcie psychodynamicznym, jest zdecydowanie bardziej skuteczna  być może w takich przypadkach jak Twój też się sprawdzi. Jednak mocniej się angażujesz i praca przed Tobą ale potrafi dotrzeć tam gdzie trzeba. Ja zaczynam właśnie, trochę poszperałam w sieci i wszystko mi się klei. Też mi mówiono, że behawior ale zdecydowania za mały efekt. Poczytaj, popytaj, może akurat.

[miL;)]

Narshy, współczuję...

1. koniecznie umów się do psychiatry

2. Odstaw używki bo to jest g.wno i tylko Ciebie pogrąży

3. Twój facet nie ma prawa do Twojego życia. Tylko Ty masz prawo do swojego życia. Jeżeli on ćpa to raczej w jego towarzystwie będzie Tobie trudno walczyć z chorobą. Jeżeli zdecydujesz się na zakończenie tego związku a on zacznie Cię zastraszać itp, to pamiętaj, że są organizacje, które pomagają kobietom w podobnej sytuacji.

4. Życie przed Tobą! Mi właśnie stuknęła 50tka ale walczę o wyjście z choroby (depresja i natrętne myśli, sceny, obrazy)

5. Nie proś Boga o śmierć... proś o Nowe Życie!

[Łuki1398]

W dniu 7.05.2024 o 18:47, Narshy napisał(a):

Witam  

Mam 25 lat i od dawna choruję na nerwicę natręctw oraz wpadam w stany depresyjne. Objawia się to głównie uporczywymi myślami, strasznymi obrazami w głowie, które gdzieś zobaczyłam, najgorsze są myśli bluźniercze i erotyczne, dotyczące bliskich mi osób i krwawe wyobrażenia jak w horrorach oraz skupianie się na swojej anatomii (oddychanie, przełykanie, świadoma gestykulacja w trakcie rozmowy). Depresja z kolei powoduje u mnie brak sił na cokolwiek, potrafię spać po 12-16 h, jeść jeden posiłek dziennie albo i nie, zaniedbuję higienę osobistą i obowiązki. Przez to wszystko zupełnie zawaliłam studia, nie czuję w sobie wewnętrznej siły ani motywacji, żeby wstać z łóżka, a co dopiero chodzić na zajęcia, mam 4 lata w plecy, to samo z szukaniem pracy i skończeniem prawa jazdy. Do tego dochodzi silny lęk przed ludźmi w powyższych sytuacjach, przed nieporadzeniem sobie i krytyką. Czuję, że od tych 4 latach stoję w miejscu ze wszystkim, nie rozwijam się.

 

W przeszłości wiele przeszłam, straciłam przyjaciółkę w wypadku, potem moja ukochana mama zmarła, w której tak na prawdę jako jedynej miałam wsparcie i była dla mnie wszystkim, potem babcia i ciocia. Od półtora roku jestem w toksycznym związku z chłopkiem, którego kocham, a zarazem nienawidzę. On jest uzależniony od narkotyków, takich jak amfetamina i dopalaczu - kryształ, a bardziej od „zmienionych stanów świadomości”, czasami wpada w niekontrolowaną złość i wtedy mnie wyzywa i staje się bardzo chamski; był w szpitalu psychiatrycznym, stwierdzono u niego psychozę drugiego stopnia z objawami schizofrenii czy jakoś tak… Przez moją bezsilność i lęk nie potrafię z nim zerwać, wiem że by się mścił i nie chciał mi dać spokoju.
 

Najgorsze w tej sytuacji jest poczucie bezradności i całkowitej samotności, w chłopaku nie mam za bardzo wsparcia, mamę straciłam, ojciec ze mną nie spędza czasu i mało rozmawia, bardziej zajmuje się swoją partnerką, z resztą rodziny rzadko się widuję, oni sądzą, „jakie ja mogę mieć problemy w tak młodym wieku”, mam 2 dobre koleżanki, ale jedna mieszka daleko, a druga też walczy ze swoimi zaburzeniami, nie ufam jej do końca, bo długo nie miałyśmy kontaktu. Nie wiem już co robić, często płaczę i proszę Boga, żeby pozwolił mi umrzeć, żebym mogła być z mamą, bo mam dosyć walki z chorobą i samotności, tylko ona tak na prawdę w pełni mnie kochała i zawsze przy mnie była albo jeśli Boga nie ma to żebym przestała istnieć i cierpieć. Mam dosyć, przez dostęp do substancji psychoaktywnych sama zaczęłam brać, boję się że się uzależnię, ale tylko to pomaga mi przetrwać i chociaż na chwilę nie czuć bólu. Terapia u psychoterapeuty nie pomaga, nie widzę żadnej zmiany. Proszę o pomoc, jak z tego wyjść, kiedy brakuje sił na jakiekolwiek zmiany.

 

W dniu 7.05.2024 o 18:47, Narshy napisał(a):

Witam  

Mam 25 lat i od dawna choruję na nerwicę natręctw oraz wpadam w stany depresyjne. Objawia się to głównie uporczywymi myślami, strasznymi obrazami w głowie, które gdzieś zobaczyłam, najgorsze są myśli bluźniercze i erotyczne, dotyczące bliskich mi osób i krwawe wyobrażenia jak w horrorach oraz skupianie się na swojej anatomii (oddychanie, przełykanie, świadoma gestykulacja w trakcie rozmowy). Depresja z kolei powoduje u mnie brak sił na cokolwiek, potrafię spać po 12-16 h, jeść jeden posiłek dziennie albo i nie, zaniedbuję higienę osobistą i obowiązki. Przez to wszystko zupełnie zawaliłam studia, nie czuję w sobie wewnętrznej siły ani motywacji, żeby wstać z łóżka, a co dopiero chodzić na zajęcia, mam 4 lata w plecy, to samo z szukaniem pracy i skończeniem prawa jazdy. Do tego dochodzi silny lęk przed ludźmi w powyższych sytuacjach, przed nieporadzeniem sobie i krytyką. Czuję, że od tych 4 latach stoję w miejscu ze wszystkim, nie rozwijam się.

 

W przeszłości wiele przeszłam, straciłam przyjaciółkę w wypadku, potem moja ukochana mama zmarła, w której tak na prawdę jako jedynej miałam wsparcie i była dla mnie wszystkim, potem babcia i ciocia. Od półtora roku jestem w toksycznym związku z chłopkiem, którego kocham, a zarazem nienawidzę. On jest uzależniony od narkotyków, takich jak amfetamina i dopalaczu - kryształ, a bardziej od „zmienionych stanów świadomości”, czasami wpada w niekontrolowaną złość i wtedy mnie wyzywa i staje się bardzo chamski; był w szpitalu psychiatrycznym, stwierdzono u niego psychozę drugiego stopnia z objawami schizofrenii czy jakoś tak… Przez moją bezsilność i lęk nie potrafię z nim zerwać, wiem że by się mścił i nie chciał mi dać spokoju.
 

Najgorsze w tej sytuacji jest poczucie bezradności i całkowitej samotności, w chłopaku nie mam za bardzo wsparcia, mamę straciłam, ojciec ze mną nie spędza czasu i mało rozmawia, bardziej zajmuje się swoją partnerką, z resztą rodziny rzadko się widuję, oni sądzą, „jakie ja mogę mieć problemy w tak młodym wieku”, mam 2 dobre koleżanki, ale jedna mieszka daleko, a druga też walczy ze swoimi zaburzeniami, nie ufam jej do końca, bo długo nie miałyśmy kontaktu. Nie wiem już co robić, często płaczę i proszę Boga, żeby pozwolił mi umrzeć, żebym mogła być z mamą, bo mam dosyć walki z chorobą i samotności, tylko ona tak na prawdę w pełni mnie kochała i zawsze przy mnie była albo jeśli Boga nie ma to żebym przestała istnieć i cierpieć. Mam dosyć, przez dostęp do substancji psychoaktywnych sama zaczęłam brać, boję się że się uzależnię, ale tylko to pomaga mi przetrwać i chociaż na chwilę nie czuć bólu. Terapia u psychoterapeuty nie pomaga, nie widzę żadnej zmiany. Proszę o pomoc, jak z tego wyjść, kiedy brakuje sił na jakiekolwiek zmiany.

Tak jak Narshy napisała i inni poprzednicy niezbędny kontakt z psychiatrą. Z mojej strony doradzam Ośrodek leczenia uzależnień w Szklarskiej Porębie Średniej "Radzimowice" na 6 tygodni. Odpoczniesz sobie wśród ludzi z podobnymi problemami, ciągły kontakt z gronem terapeutycznym, po górach sobie pochodzisz i ustabilizujesz się. Nabierzesz sił psychicznych i witalnych. Gorąco polecam i odsyłam na ich stronę a także na you tube. Ośrodek najlepszy w Polsce.

[Robinmario]

W dniu 7.05.2024 o 18:47, Narshy napisał(a):

Mam 25 lat i od dawna choruję na nerwicę natręctw oraz wpadam w stany depresyjne.

Cześć , a masz możliwość uczestniczyć w jakiejś akcji charytatywnej, spróbować pomagać innym ludziom ? Wejść w inne środowisko , wprowadzić zmianę do swojego życia . 

Edytowane 20 Maja przez Robinmario