Robinmario

Cześć , czyli jesteś człowiekiem i wszystko jest z Tobą w porządku każdy popełnia błędy i mało kto przepada za samotnością . Nie pozwól sobie wmówić , że jest coś z Tobą nie tak , to tylko nakręca spiralę braku wiary w siebie .

Jak to mówią „jak się chce to się szuka sposobu a jak się nie chce to się szuka powodu”

Trochę jak w piosence „jedyne co mam to złudzenia”

Tu bardziej chodzi o podejście , jeśli podchodzę do tematu z nastawieniem „muszę” i zakładam , że życie mnie zmusza do tego , to już się zmęczę zanim zacznę cokolwiek robić ale jeśli podejdę z nastawieniem , że mogę i chcę i taką podejmuję teraz decyzję i pomimo tego , że fajnie by było jeszcze pospać to wstaję i robię i zobaczę co mi z tego wyjdzie to więcej energii mam na działanie . Jednym z podstawowych czynników dbania o zdrowie psychiczne jest ruch , bez niego trudno być w dobrej formie .

Czy masz jakieś swoje sposoby na relaksację , coś co Cię wycisza ? Czy masz czas dla siebie , żeby poczytać albo posłuchać jakąś audycję ? U mnie lepsze samopoczucie się zaczęło jak zdjąłem z siebie ciężar odpowiedzialności , że coś muszę . Po wielu przesłuchanych audycjach , moje myślenie idzie bardziej w stronę , że próbuje , mogę , chcę ale nic się nie stanie jak mi nie wyjdzie i , że nikt mnie nie będzie rozliczał z mojego życia jeśli sam nie będę tego robił .

Ja myślę , że warto zacząć psychoterapię i poszukać przyczyn i rozwiązań takiego zachowania . Im wcześniej tym lepiej , nerwica potrafi uprzykrzyć życie a to powoduje dodatkowe problemy typu stany depresyjne .

Pytanie czy źle się czuje z Tobą i przy Tobie ma natłoki myśli czy ogólnie . Ja kiedyś spotykałem się z kobietą i przy niej dostawałem nerwowych ataków , robiło mi się gorąco , nie czułem się swobodnie , czułem się jak na egzaminie a do tego miałem przeświadczenie , że nie sprostam jej oczekiwaniom . Ciągle analizowałem , czy to ze mną jest coś nie tak , czy po prostu nie jesteśmy dla siebie . Teraz wiem , że dużo w tym było mojego wycofania i braku pewności siebie a jej styl bycia uruchamiał moje lęki i obawy . Wracałem do domu zmęczony . Moim zdaniem w partnerstwie ważne jest , żeby czuć się na luzie i być sobą . To na pewno , może to „mnóstwo” jest bardzo subiektywne , jest potrzebny czas wspólny , rozmowa , wysłuchanie , zrozumienie , bliskość , akceptacja i czas prywatny na własne hobby też dobrze robi dla zdrowia psychicznego

Moim zdaniem to od poświęcania mnóstwa uwagi to byli rodzice a od stosowania się do tego o co się prosi to jest służba ale może młodość i miłość ma trochę inne prawa

A kiedy byliście ostatnio na wakacjach , tak żeby odpocząć od problemów dnia codziennego?

A jakie są Twoje doświadczenia, czy masz łatwość się zadręczać , czy łatwo Ci jest czuć się winną , czy łatwo wchodzisz w rolę ofiary ? Bo to , że on się nie oświadcza to też można sprowadzić do obwiniania siebie . Na ile ten schemat widzisz w swoim życiu ? Jak widzisz to dla Ciebie obiawy są współmierne bo takie są i są Twoje , to jest dobry temat do przegadania z psychoterapeutą. Podpytaj też , czy do takich zachować jakie masz to nie lepsza byłaby terapia poznawczo-behawioralna?

Tak czy inaczej postąpiłaś jak potrafiłaś i jakie emocje wzięły górę , cały Twój bagaż życiowy na to wpłynął , Twój i jeszcze ze dwóch pokoleń Twoich przodków , tego już nie zmienisz , możesz uczyć się akceptować prawdę o sobie , nie wstydzić się jej , nie mieć do siebie pretensji . Także zastanów się co możesz zrobić , żeby być dobrą dla siebie , żeby być swoim najlepszym przyjacielem, żeby żyło Ci się bardziej komfortowo , Tobie i Twoim bliskim .

Wiele myśli i zachowań jest wywoływana automatycznie , pojawia się znana przyczyna to pojawia się też natychmiastowa myśl , tu jest praca dla Ciebie , żeby rozpoznać przyczynę i myśli które wywołały poczucie winy , może jakieś słowa partnera albo jego reakcja , może Twoje niezaspokojone oczekiwania, może właśnie ten silny krytyk wewnętrzny i poczucie , że coś zrobiłaś źle i się za to ukarałaś , całe mnóstwo programików jest w naszych umysłach .

Czyli obwinianie siebie masz dobrze opanowane . A jak terapeuta pomaga Ci z tego wyjść ? To może i Ty teraz tak postąpiłaś w tej sytuacji , obraziłaś się i rozpłakałaś a dodatkowo wzbudziłaś w sobie poczucie winy ? Ostatnio słyszałem ciekawą wypowiedź , że dzieci nie uczą się od rodziców ich słów tylko ich zachowania .

To też jest ciekawe jak ludzie boją się i wstydzą prawdy o sobie . Co w tym złego , że się rozpłakałaś i miałaś wyrzuty , to tylko sygnały dla Ciebie , że jeśli chcesz reagować inaczej to pracą nad sobą możesz to osiągnąć , jak to mówi jeden ciekawy człowiek „ludzie się zmieniają ale nie szybko i nie bardzo” ale ważne , że to widzisz i chcesz inaczej . Poznajemy siebie w trudnych momentach , nie wtedy jak jest sielanka tylko jak przychodzi kryzys , wtedy wiesz na kogo możesz liczyć i jak się sama zachowujesz w trudnej sytuacji. Wtedy prawda jest najbardziej namacalna . Też ciekawe czego wynikiem był płacz , czy oznaką bezradności , smutku czy próbą wymuszenia . Czy byłaś kiedyś w takiej sytuacji , że ktoś próbował coś na tobie wymusić płaczem ?

Moim zdaniem to zrobiłaś dobrze , że zaczęłaś niewygodny temat , oczywiście można było go omijać ale wcześniej czy później i tak by wyszedł na światło dzienne bo jak widać siedziało to w Tobie . Nie wstydź się swoich emocji i potrzeb , masz do nich takie samo prawo jak ktoś inny ma prawo do innego myślenia . Ja myślę , że rozmowa o rzeczach niewygodnych jest oznaką „zdrowienia” , początkiem dbania o swoje potrzeby chociaż dla innych może zacząć się to robić niewygodne . Moje zdanie jest takie , że jeśli ludzie się kochają to chcą zrobić dla drugiej osoby to co jest dla niej ważne szczególnie jak to nikomu krzywdy nie robi . A dlaczego zerwałaś zaręczyny i co zrobiła kochająca Cię osoba ? I co na to Twój terapeuta ?