kamilwin

Witajcie, Na tym forum sporo można przeczytać o tym ile sił i zdrowia kosztuje walka z nerwicą. Ale czy ktoś z Was kiedyś się zastanawiał ile pieniędzy ta walka kosztuje? Ile idzie na leki, na książki, na wizyty u psychologów/psychiatrów, na prywatne badania, na suplementy, na jakieś kursy jogi, czy inne. Robiliście kiedyś takie podsumowanie? Ile rocznie wydajecie na nerwicę? Ile pieniędzy przez cały okres walki wydaliście na nerwicę? Pozdrawiam!

Mnie jak zaczęły niepokoić pierwsze ataki paniki, to właśnie zacząłem biegać, żeby się rozładować. Poza właśnie tym rozładowaniem (zmęczeniem), lepszym samopoczuciem (endorfiny się wydzielają podczas wysiłku fizycznego), to bieganie dało mi coś jeszcze. To, o czym piszesz. "Przyzwyczaiłem" się do szybszego bicia serca, trzęsących się kończyn, płytszego oddechu, zawrotów głowy. itp. Czyli oswoiłem symptomy, które występowały u mnie podczas lęku. Zrozumiałem, że nie każde szybsze uderzenie serca oznacza dla mnie zawał i przestałem się tym tak przejmować Reasumując, polecam Ci bieganie. Ale przygotuj się na to, że organizm będzie "panikował". Będzie Ci się wydawało, że nie dasz rady, że zemdlejesz, itd. Bieganie to właśnie taka walka z samym sobą. Jak Ci się uda to przetrzymać, to dużo lepiej będziesz sobie radził z lękami. Powodzenia!

Aha, czyli jakieś czary vodoo Najważniejsze, że skuteczne. Powodzenia w zwalczaniu reszty objawów!

Cześć! A napiszesz jak Ci się udało "opanować" te uderzenia gorąca i strach przed zemdleniem?

Caipirinha, jesteś osobą bardzo wrażliwą (przewrażliwioną?) na swoim punkcie, jak większość chorujących na nerwicę. U mnie też było podobnie. Zaczynało się w miarę niewinnie. Potem ręce zaczęły się coraz bardziej trząść, pocić, zaczęły się ataki paniki i strach przed wyjściem z domu. A też jestem (i wtedy też byłem) ogólnie lubiany przez innych, towarzyski, itp. Jakaś rada? Zacznij coś z tym robić, póki jeszcze nie zaszło to zbyt daleko. Ja jestem zwolennikiem teorii, że sam musisz się zmienić, nikt za Ciebie tego nie zrobi (żadne leki, czy psycholog). Chociaż psycholog może Ci wskazać drogę. Ja jednak uważam, że dosyć słono sobie za to liczy. Po prostu sam zacznij pracować nad sobą. Czujesz się winny? Wybacz sobie. Negatywne scenariusze? Nie dostaniesz się na studia? Rewelacja! Może zostaniesz dzięki temu przedsiębiorcą? Milionerem? Zastanawiasz się co jest po śmierci? Mądrzejsi od Ciebie i mnie się nad tym zastanawiali i jakoś nic ciekawego chyba nie wymyślili. Umrzesz? Rewelacja! Może będziesz mógł straszyć ludzi, których nie lubisz? Może poznasz na górze Elvisa, Tupaca i Marilyn Monroe? Może na górze nie ma kaca? A może nic nie ma po śmierci? A jak nic nie ma, to wtedy Ciebie też już nie będzie i nie będziesz wiedział o tym, że nic nie ma? Staraj się zmienić rzeczy, które możesz zmienić, a te, których nie możesz zmienić, po prostu zaakceptuj. Życie będzie wtedy o wiele łatwiejsze. Pozdro

Może Ci dolegać nerwica lękowa. A to, co Cię napadło rano, to prawdopodobnie był atak paniki.

Cześć! Zdiagnozować to Cię może tylko lekarz. Ja mogę z własnego doświadczenia napisać Ci, że takie objawy miałem podczas nerwicy lękowej, a schizofrenii nigdy nie miałem. Mam nadzieję, że u Ciebie będzie podobnie. Pozdro

Moim najlepszym sposobem na nudę jest masturbacja. Pamiętajcie! Onanizm wzmacnia organizm!

Zabrzmiało nieciekawie

Pocieszę Cię, że nad silnymi myślami i emocjami nie da się zapanować, więc nie Ty jeden nie potrafisz :)

Jak tam Buczi? Już w domu? Rodzina Cię pewnie nie poznała?

Żyjesz Panie?

Kładź się i zamień się w imiesłów bierny dzisiaj!

Witaj! Z opisu, który przedstawiłeś, może wynikać, że Twoja dziewczyna cierpi na nerwicę lękową połączoną z fobią szkolną. Ja znam 3 wyjścia z tej sytuacji: 1. Psychoterapia. Pójdź z nią do psychologa/psychiatry. 2. Farmakoterapia. Połączona z punktem pierwszym - lekarz przypisze Twojej dziewczynie jakieś leki antydepresyjne. 3. Autoterapia. Najtrudniejsza, ale zarazem najskuteczniejsza, jeśli się powiedzie. Jednakże skuteczna jest tylko wtedy, kiedy Twoja dziewczyna włoży w nią wysiłek. Będzie musiała zmienić swoją postawę, przestać się przejmować ocenami w szkole, opinią innych, itd. Kosztuje to sporo wysiłku i zajmuje sporo czasu, więc nie wiem czy to metoda idealna dla Twojej dziewczyny, skoro np. nie chce rozpocząć medytacji, "bo uważa, że to i tak jej nie pomoże". Reasumując, najłatwiej będzie dla niej, zacząć brać jakieś psychotropy. Chociaż nie polecam, bo to tylko tłumi objawy, nie rozwiązuje problemu i są różne skutki uboczne zażywania takich leków. Najlepiej, żeby wzięła się za siebie i zaczęła pracować nad sobą. Pozdro

Moim zdaniem powinieneś się przede wszystkim skupić nad znalezieniem lekarza skutecznego. Jego płeć, wiek, zarost lub jego brak, mają tu chyba mniejsze znaczenie. Każdy specjalista powinien być, jak sądzę, przygotowany do pracy z różnymi typami ludzi (nieśmiałymi introwertykami, temperamentnymi ekstrawertykami, mądralami i głupolami I powinien sobie z nimi radzić. Moim zdaniem kluczową sprawą jest to, czy wyleczył już kogoś z nerwicy, ile mu to zajęło, ile takich osób było, jaką ma skuteczność, metodę pracy. Bo np. jeśli jego terapia ma wyglądać tak, że on będzie Cię słuchał ziewając przez godzinę spoglądając co jakiś czas na zegarek a na koniec przypisze Ci jakiś antydepresyjny lek, to myślę, że się to mija z celem. Spróbuj może popytać znajomych, rodzinę, albo jakichś użytkowników tutaj, czy mogą Ci polecić jakiegoś dobrego lekarza w Poznaniu. Skoro pomógł już komuś, to istnieje szansa, że Tobie też może pomóc. Powodzenia!