Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

niech ten stres i studia szlag trafi.

 

o taaak!

Podpisuję się pod tym i ja!

A popros wagi i jednej z metod terapii za granicą. W Anglii jedną z metod terapii stacjonarnej jest nie podawanie przez cały pobyt, jaką wagę się ma. Oczywiście - jest monitoring lekarski, żeby osoba, przykładowo, z niedowagą ani już nie chudła, ani zbyt gwałtownie nie przybierała na wadze (obciążenie narządów), ale sama pacjentka nie wie ile waży dopóki nie zakończy terapii.

Wedle ich obserwacji - po średnio 2 tygodniach taka osoba jest znacznie spokojniejsza i terapia przebiega lepiej, ponieważ przestaje się skupiać na ocenianiu siebie przez pryzmat wagi. Ciekawie wychodzą wtedy także zajęcia z obrazu ciała, czyli - jeżeli nie wiesz ile ważysz, to jak teraz oceniasz siebie w ogóle oraz swoje ciało?

Co o tym sądzicie?

ctzo, w polsce, przynajmniej tam gdzie ja byłam, też nie informują o wadze anorektyczek/bulimiczek. Problem w tym, że opieka jest taka, że spokojnie można mieć wagę w sali schowaną, a dziewczyny i tak jakimś cudem wiedzą kiedy będzie ważenie, więc opijają się wodą.

Powiedziałam mamie. Boję się, boję

Helvetti, i jak zareagowała?

Zdziwienie, wiadomo. Nie wiedziała o tym w ogóle. Bałam się powiedzieć, że przez 2 tygodnie będzie mnie kontrolowała. Potem było tylko mówienie o tym, jakie śniadanie jest zdrowe, co powinnam na nie jeść, i dlaczego. No i jeszcze krótka uwaga:

że wyszłam z jednego złego stanu psychicznego, i sama, świadomie i z premedytacją wpędzam się w inną chorobę.

Podejrzewam, że powiedziała tak bo dla niej to był szok, i tak spadło na nią w ciągu sekundy. Potem się popłakałam, nakrzyczałam.

Cały dzień w domu...5 posiłków kalorycznych,ok- nic, nie liczę, nie chcę tego kontrolować. Dawno takiego dnia nie urządzałam,troszkę się obawiam co do skutków,lekki straszek przed bólem brzucha. Żadnego wysiłku fizycznego,żadnego spaceru,przymusowe lenistwo,nienawidzę jeść,boję się takich dni,ale walczę z tym ,walczę...na razie mam siłę,dziś dałam radę,nie było obżarstwa,chyba było normalnie...

biedronka123, w takim razie gratulacje, że się udało

Helvetti, to zareagowała całkiem nie najgorszej :) Dobrze, że dowiaduje się tego od Ciebie, gorzej, gdyby sama zaczęła coś zauważać, czegoś się domyślać a Ty byś zaprzeczała.

biedronka123, gratulacje :) to duży krok do przodu.

Raczej chyba by się nie domyśliła. To tylko 2 tygodnie, a tak to mogę (niestety?) kłamać. No, ale boję się co ze szkołą, i też boję się zacząć rozmowę o tym.

Helvetti, fajnie, że masz tą rozmowę za sobą . Rozumiem ten strach przed kontrolą. Ja ją odczuwam cały czas.

biedronka123, też gratuluję. Oby tak dalej!

U mnie od zeszłej soboty jest całkiem w porządku (nie licząc jednego ataku obżarstwa i wiadomych skutków...). Myślę, że teraz już będzie z górki. Najgorsze są pierwsze dni wydostania się z błędnego koła. Znalazłam na jakimś blogu pewien sposób radzenia sobie z atakami obżarstwa.

http://kotka-zarloczka.blogspot.com/2012/07/bed-moj-sposob-na-poradzenie-sobie-z.html - może komuś się przyda

Dzięki dziewczyny,boję się...do mamy to ja z tym problemem nie mogę pójść,z resztą do nikogo,moja terapeutka ostatnio- napomknęłam o problemie,mówiła że na następnym spotkaniu porozmawiamy...zobaczymy co z tego wyjdzie,na początku terapii powiedziała że w kwestii jedzenia to mi raczej nie pomoże,więc strasznie samotnie,mam tylko was ,dziekuje

-- 26 sty 2013, 20:59 --

moyraa to trzymam kciuki żeby tak dalej. Właśnie-to błędne koło,trudno się wydostać...

A czemu mamie nie możesz?

Helvetti bo mamy nie ma...

Ojej, przepraszam

biedronka123, dzięki .

Tak, strasznie... I przy byle okazji lubi sobie wracać :/.

-- 26 sty 2013, 22:14 --

Długo chodzisz na terapię? Jeżeli masz kłopoty z jedzeniem, to może lepiej wybrać specjalistę, który i tym się zajmuję? Choć, teoretycznie, jeśli przerobi się pewne problemy, to i to powinno się uciszyć. Nie wiem jak to w praktyce wygląda.

Ja chyba też powinnam wybrać się do specjalisty od zab. odżywiania.

Helvetti, to nie zwlekaj, idź jak najszybciej. Z tymi sprawami nie ma żartów. Lepiej teraz, niż obudzić się z ręką w nocniku i rozwalonym organizmem. A z tego, co zrozumiałam, to masz szanse, aby sprawy potoczyły się inaczej.

Znaczy wiesz, ja się leczę. Mam terapie, ale moja terapeutka nie jest specjalistką w tym zaburzeniu.

hmmm,to mam podobnie moja terapeutka też nie jest specjalistka w tym zaburzeniu,na terapię chodzę od roku...

Ja na tą konkretną od maja, wcześniej miała różne.

A to Twój główny problem, czy jeden z wielu? U mnie na przykład wiele zależy od emocji w danym momencie i różnie siebie postrzegam i całą tę sytuację - chociaż z drugiej strony, to może oczywiste przy zaburzeniach odżywiania. Poza tym - jedzenie nie jest moim głównym problemem raczej, więc potrzebny mi "neutralny" terapeuta, niekoniecznie specjalista od akurat tego (choć do takiego się wybieram niedługo, bo tak akurat wyszło, że pracował w klinice leczenia ED).

U mnie? Kolejny problem, bo leczę się od kilku lat.

biedronka123, kurcze. To dość długo... Pewnie szkoda Ci będzie tego czasu. Ale bywa i tak.

-- 26 sty 2013, 22:36 --

Helvetti, aha. Czyli chyba podobnie jak u mnie...

Tak myślę, czy z kolei specjaliści od ED nie skupiają się właśnie w dużej mierze na tym problemie, a resztę nieco olewają? Hmm. Ale nie wiem. Nie chcę się mądrzyć.

Moja diagnoza to f.60.3, to moja któraś z kolei