Wkurza mnie:

[acherontia styx]

Sorry, ale w tym kraju ludzie o wiele bardziej chorzy nie dostają rent, także to że Tobie się wydaje, że się należy, to racje masz tylko w tym, że Ci się wydaje 

[take]

Jak tak myślisz, to Tobie się renta (raczej) nie należy. Jesteś (przynajmniej względnie) "normalna" (zwłaszcza w porównaniu z tymi z 02-P czy 12-C na rencie socjalnej) i chyba nigdy nie doświadczyłaś bycia kimś, kogo bardzo wulgarnie i obraźliwie nazywają "zj**em".

 

 

Edytowane 26 Kwietnia przez take

[acherontia styx]

Teraz, take napisał(a):

Jak tak myślisz, to Tobie się renta (raczej) nie należy.

Nie należy, bo nawet nie planuje o nią składać i nigdy nie składałam  ja się nie nadaje do bycia uziemionym w domu.

Mam tylko orzeczenie o niepełnosprawności do celów poza rentowych jeszcze przez rok i niespodzianka, nie planuje nawet wnosić o przedłużenie, chociaż to by mi przedłużyli z palcem w nosie  

[take]

Renciści socjalni na schizocosia/aspergera nie muszą spędzać jakoś szczególnie wiele czasu w domu, przyzwoite wsparcie od społeczeństwa lub systemu w rodzaju renty socjalnej dostaje, niestety, zbyt mało osób (nie tylko, jeśli chodzi o te z 02-P czy 12-C). 

 

Renciści socjalni mogą mieć inny wzorzec trudności i potrzeb niż Ty czy osoby "względnie łagodnie" zaburzone. Dla mnie pobieranie renty socjalnej to ŻADEN wstyd. "Normalni" nierzadko w historii mojego życia zdecydowanie źle mnie traktowali.

 

Do bardzo dużej części społeczeństwa: skończcie z tym bezdusznym "hejtem" na rencistów i inne osoby upośledzone psychicznie i finansowo!

To, że zabierają świadczenia chorobowe czy macierzyńskie jawi mi się jako, za przeproszeniem, świństwo. Nie ma miejsca na biedę! Zabić bidę, a ludzie doświadczający biedy (oraz wszyscy inni ludzie) niech żyją godnie i wygodnie!

Edytowane 26 Kwietnia przez take

[acherontia styx]

Dostaje ile dostaje. Ja tylko mówię co widzę. ZUS zabrał się już za część osób która zasiłki zrobiła sobie sposobem na życie i to zasiłki, które trzeba wypracować. Na renty też przyjdzie czas, na pewno.

I nie piszę tego bo ZUS mi czegoś nie dał, czy zabrał. Raz mnie wezwali na komisję przy kontroli zasadności zwolnienia lekarskiego, którą przeszłam na lajcie, a to nawet nie była kontrola mnie, co lekarza wystawiającego zwolnienie, ale z moim udziałem. Zresztą to już było lata temu. Nie piszę też z zazdrości, bo ktoś ma, a ja nie, bo mi renta nie jest do niczego potrzebna i moje zarobki wynoszą więcej niż renta przy minimalnym wysiłku 

[eleniq]

@take Ja też ci napiszę co mnie wkurza, bo mam chyba podobny problem do Twojego...

 

Ja mam zdiagnozowanego Aspergera, z którego w wieku dorosłym zaczęło rozwijać się zaburzenie schizotypowe. Do tego mam od okresu nastoletniego zaburzenia lękowe, które muszę leczyć farmakologicznie, bo z czasem zaczęły momentami przechodzić w stany prawie psychotyczne (stąd podejrzenie zaburzenia schizotypowego). Bez leków prawdopodobnie nie dałbym rady w ogóle funkcjonować. Przy czym psychoterapia też odegrała u mnie dużą rolę, jednak na pewno nie była by to podstawa mojego leczenia, jednak większość specjalistów twierdziła inaczej...

 

Początkowo podejrzewano u mnie depresję ze stanami lękowymi, jednak później okazało się, że są to lęki z wtórnymi stanami depresyjnymi. Dlatego kiedy dostawałem antydepresanty, objawy lękowe się nasilały, bo antydepresanty (szczególnie te serotoninowe) z reguły bardzo napędzają lęki osobom ze skłonnościami do bardzo silnych stanów lękowych, o czym niestety mało lekarzy ma pojęcie. Tutaj zaznaczam, że doskonale rozumiem, iż nie każdy wszystko wie i ma prawo popełniać błędy, jednak nie rozumiem tego, żeby lekarz nie miał tej pokory i przerastało go skierowanie kogoś do innych (bardziej doświadczonych) specjalistów), tak jakby to była wina pacjenta, że leczenie jest nieskuteczne.

 

Rok temu postanowiłem postarać się o orzeczenie o niepełnosprawności. Namawiali mnie do tego niektórzy znajomi, powiedzieli, żebym poszedł, może będę miał jakieś zniżki. Lekarz, który prowadził mnie przez 2 lata napisał w zaświadczeniu tylko zespół Aspergera i w opisie stwierdził, że mam problemy emocjonalne(?!). Nie napisał nic o poważnych lękach, stanach depresyjnych, w ogóle nie brał pod uwagę zaburzeń współwystępujących, które w co najmniej tym samym stopniu wpływały na moje ogólne funkcjonowanie. Cóż, złożyłem to, co mi tam nasmarował. Dostałem orzeczenie w stopniu lekkim na 2 lata. Niestety później podziękowałem temu "poważnemu" lekarzowi, bo zaczął mnie zbywać, kiedy mu gadałem o swoich nasilających się stanach lękowych(!). W całej historii swojego leczenia miałem tylko jednego lekarza, który miał bardzo dobry wgląd w moją chorobę, właśnie on zdiagnozował u mnie wstępnie zaburzenie schizotypowe. 

[Semir]

Wkurzają mnie moje problemy życia niecodzienego. Co jeden rozwiążę to pojawią się 2 następne. Chchiałbym ich nie mieć ale wiem że to niemożliwe.