Pomóżcie czekam na odpowiedz

[pannanikt]

do lekarza SZYBKO w takim razie. cmentarze nie sa przyjemne.

mhh... Dobrze, że nad sobą pracujesz, dobrze, że szukasz w sobie przyczyn. Ale to jest powolny proces-nie da się zmienić samego siebie w 5 minut. Pannanikt ma rację, prędko do lekarza. Nie miej wyrzutów sumienia, że wcześniej czegoś nie wiedziałeś, że przemilczałeś coś u lekarza. Nadal masz szansę to naprawić. Pozdrawiam

[Margaret]

Nie wiem co się ze mną dzieje. Siedziałam na łóżku i nagle zaczęłam płakać. Od rana wszystko jest mi obojętne, nic prawie nie jadłam. Boję się czegoś panicznie, boję się, że zaraz umrę. Ten lęk jest tak potężny, że zbiera mnie na wymioty i kark sztywnieje. Cała się trzęsę. Ja nie chce brać już tych pieprzonych tabletek! ja nie wiem co się ze mną dzieje do cholery to wszystko spieprzyło mi życie...

[vegge]

no to masz atak paniki, wtedy nie wolno zostawac samemu, dobrze by bylo jakbys poprosila kogos zeby z toba pobyl, badz sama wyszla do ludzi, zmus sie do spaceru po miescie, albo pojezdzij autobusem
samotnosc poteguje leki

[efekt6]

Trzymaj się. To szybko mija. Takie ataki są dosyć krótkie. Postaraj się myśli skierować na inny tor. Myśl o miejscu które lubisz, o jakieś zielonej trawie. Nie daj się lękowi. Ostatnio miałem podobny atak. Pierwszy w moim życiu. Czy to może być skutek źle dobranych tabletek?

[Dino]

Nie wiem co się ze mną dzieje. Siedziałam na łóżku i nagle zaczęłam płakać. Od rana wszystko jest mi obojętne, nic prawie nie jadłam. Boję się czegoś panicznie, boję się, że zaraz umrę. Ten lęk jest tak potężny, że zbiera mnie na wymioty i kark sztywnieje. Cała się trzęsę. Ja nie chce brać już tych pieprzonych tabletek! ja nie wiem co się ze mną dzieje do cholery to wszystko spieprzyło mi życie...

nie załamuj sie ja mam to teraz prawie co dziennie każdego ranka,tez przez długi,długi czas miałem z tym spokój,ale ostatnio wróciło,ale sie nie poddam przecież było dobrze,nie boje sie leków one sa dla ludzi,doraźnie lepiej coś wziąć niż się męczyć .

[Panna P]

Patrząc na to forum i już wcześniej zastnawiałam się, czy nie mam może objawów depresji. Ostatnio szczególnie się to nasiliło. Ciągle dopadają mnie czarne myśli, uważam, że jestem nikomu niepotrzebna, mam zły nastrój, zaczynam wspominać jakieś dawne wydarzenia mając wrażenie, jakby się wszystko u mnie skończyło. Ciągle się tylko boję, że wszyscy mnie zostawią i nie będą zauważać. W wakacje martwiłam się, że źle je spoędzam, że je marnuje, teraz, kiedy jest szkoła też ciągle sobie coś znajduje do martwienia się. Wydaje mi się, jakby mi czegoś brakowało, jakby wszystko było za szklaną szybą, odległe i bezosobowe. Zaczęłam ostatnio mieć wrażenie "duszenia się",ale nie jest to szczególnie intensywne. Jestem dosyć chuda,często mi się nie chce jeść (szczególnie rano). Ostatniozastanawiałam się, kiedy tak naprawdę szczerze się śmiałam. Smieję się bardzo rzadko, choć w szkole jestem uważana za wesołą, śmieszną dziewczynkę (w swojej grupie), przez co niektórzy ludzie nie traktują mnie poważnie. Ciągle dopada mnie jakiś marazm, melancholijny nastrój... MOże to przez dojrzewanie, ale zawsze taka byłam i czuję się podobnie z różnymi wahaniami od dobrych paru lat... Nie wiem,czy mam jakieś zaburzenia depresyjne, czy po prostu się nad sobą użalam? A jesli się użalam, to co mam zrobić, żeby przestać? JAk mam dobry nastrój to wydaje mi się od jakoś szczucznie utrzymany i nieprawdziwy... Mam takie p[rzekonanie czasem,jakby wszystko zawsze miało iść źle. Ale nigdy nie miałam myśli samobójczych tak na poważnie. Tylko ciągle myślę i dochodzę do jakichś głupich wniosków, niby oczywistych, a jednak załamujących i wszystko się wydaje takie kompletnie bez sensui nijakie. Co powinnam zrobic? Chodziłam do psychologa przez rok, ale on raczj skupiał się na moich relacjach z mamą i nie było to takie "głębokie". I mało żeby wiedział. Potem stwierdził, że jestem zdrowai ewentualnie zaleca terapię grupową. To skoro jestem zdrowa, to co mi jest?

Panno P-jeśli czujesz się źle ze swoimi stanami-to znaczy, że nie są takie bylejakie. Może warto pomyśleć o wizycie u psychologa? Koniecznie innego? Być może tego nie poinformowałaś o swoich problemach, albo je zbagatelizował. Nie znam Cię-trudno mi ocenić, na ile to czarnowidztwo, na ile depresja. Ale bez względu na diagnozę- zawsze warto iść dalej i szukać swojego szczęścia. Może potrzebujesz jakiegoś zajęcia, by zając myśli i nie rozpamiętywać przeszłości.
Co to bycia "wesołą" dziewczyną-mam to samo. Czasami mam wrażenie, że ja nie mam prawa mieć depresji, mi nie wolno być smutną, bo otoczenie postrzega mnie inaczej niż się czuję. Ale to już problem otoczenia, nie mój.
Pozdrawiam serdecznie.

[groskova]

Co to bycia "wesołą" dziewczyną-mam to samo. Czasami mam wrażenie, że ja nie mam prawa mieć depresji, mi nie wolno być smutną, bo otoczenie postrzega mnie inaczej niż się czuję

Ja mam dokladnie tak samo. Dokladnie. Obwiniam sie ze mam depresje chociaz nie mam do niej prawa. Bo zawsze bylam wesola, rozesmiana i z nadmiarem energii. Jaka ty madra jestes Goplaneczko!

[vegge]

co ci jest? przeciez sama to powiedzialas:) " czujesz sie nikomu niepotrzebna"

a tak przeciez nie jest, mnostwo ludzi w potrzebie, zreszta nie tylko ludzi bo i zwierzakow, potrzebuje pomocy
zglos sie do schronsika dla zwierzat i pomagaj jako wolonatariuszka, albo pomagaj dzieciom w domu dziecka, albo staruskzom robic zakupy

jestes potrzebna, tylko istoty ktorym jestes potrzebna nie wiedza ze ty chcesz im pomagac

potrezbujesz glebszego sensu w zyciu, a to da ci tylko pomaganie innym :)
wiec nie siedz i nie rozmyslaj co ci jest tylko rozwiaz problemy innych, a twoje same znikna momentalnie

[Panna P]

vegge- to nie tylko tak, że czuję się niepotrzebna. Czy można to uznac za dobre, jeśli będę pomagać innym po to, żeby poczuć się potrzebna, szlachetna i wspaniałomyślna? Czy to, że popatrzę na proboemy innych, rozwiąże moje własne? Według mnie nie. Oczywiście jest to sposób na niemyślenie wiecznie o sobie i zrobienie czegos pożytecznego. Ale moje problemy i tak nie znikną. Zawsze pozostaną we mnie. Nie mogę tak po prostu uciec i robić z siebie aniołka, udając, że wszystko już jest ok. Dobrze, martwię sie, może się nad sobą użalam i jestem słaba psychicznie. Ale chciałabym siebie poznać i "zając się" sobą. Może to egoistyczne, ale przecież prawda jest taka, że każdy jest w pewien sposób egoistyczny, więc jak wspomniałam, np. taka pomoc nie byłaby tak naprawdę bezinteresowna. Bo wtedy te "biedne dzieci i zwierzaki" są jak przedmioty, którym się okazuje łaskawość, żeby pokazać własną władzę. Fakt, chciałam czymś się zająć, ale myślałam raczej o czymś mniej "ckliwym";) CHaiałam do telefonu zaufania, ale jestem za młoda:D Nie twierdzę tutaj, że pomaganie innym jest złe, nie jest, nie można zaprzeczyć, ale według mnie nie powinno się w ten sposób robić terapii.
Ale może alergicznie reaguje na takie rzeczy, bo przypominają mi się mąrdości w stylu Bravo;) Z czym się zgodzę, to to, że robienie czegoś i bycie aktywnym sprawia, że mniej się zastanawia. Ale nie chce sobie na siłę "zapchać" czasu, żeby nie myśleć. Poza tym nie chcę być potrzebna gdzieśtam, wiadomo, że jak komuś coś daję (pomoc) to jestem mu potrzebna. Ale włąściwie nie ja, tylko ta pomoc. Raczej mówię o tym, że czuję się niepotrzebna jako ja, nie jako dwie nogi i ręce do robienia zakupów babciom. Po prostu jestem przewrażliwiona i czasem czuję, że brakuje mi właśnie takiego czegoś, żeby ktoś kochał mnie nie za to, jaka jestem, ale że w ogóle. Cokolwiek zrobię. Staram się tak podchodzić do przyjaźni czy miłości. ALe może się właśnie mylę, nie mówię, że Twoje argumenty są złe, może Tobie coś takiego pomogło. Ja mam złóe doświadczenia ze "szlachetnością i właściwym postępowaniem". Czasem czułam się taka włóąściwa i odpowiednia, a w tym szara, mętna i nijaka. A teraz chcę się poczuć kolorowa. I niekoniecznie bosko-niebieska.

[Jan Nowak]

Czasami jest w nas tyle dobra i rzeczy które chcielibyśmy przekazać innym, ale brakuje do tego odpowiednich słów...

Panna P, jeśli coś dla kogoś robić, to tylko jeśli ma się na to ochotę. W tym co piszesz nie ma nic złego. Więc weź się do roboty i rozwijaj się duchowo. Pomóż sobie, a nie obwiniaj się, że to egoistyczne. Pomaganie innym, jak zauważyłaś, po to, aby sobie coś udowodnić lub siebie dowartościować nie ma w sobie nic szlachetnego. Pomaganie musi płynąć z Ciebie, z Twojej duszy. Dopiero wtedy jest szczere i prawdziwe, nawet, jeśli osoba, której chcesz pomóc, uważa, że się co do niej mylisz.
Polecam, jak moi poprzednicy, znalezienie innego psychologa i zajęcie się na poważnie sobą.

[lobo]

Ech, myślałem, że jestem już ponad to...

W tą sobotę mam wesele kuzyna. Przybija mnie to, że będzie to kolejne wesele w rodzinie, kiedy będę sam... :/ Koleżanka, na którą liczyłem - niestety ma pracę tego dnia... Nie chcę znów wysłuchiwać zapytań i dobrych rad wszystkich ciotek...

A jeszcze wczoraj z siłą wodospadu dobiło mnie spostrzeżenie, że po tym weselu to ja będę teraz najstarszym wolnym facetem...

Pewnie jeszcze dłuuugo, albo i na zawsze....