Ukrywacie swoją chorobę przed innymi?

[lorana]

Zwłaszcza, jeśli wasze choroby psychiczne są długotrwałe i mają ciężki przebieg?

Ja choruję od 15 lat, wiedzą rodzice i jedna ciocia. Wiedzieli jeszcze babcia z dziadkiem, ale nie żyją.

Gdyby dalszą rodzina się dowiedziała, to jedyne coby z tego było, to sensacja i wyśmiewanie mnie. Zwłaszcza, gdyby dowiedzieli się, że miałam EW na depresję lekooporną.

Edytowane 6 Września przez lorana

[Melodiaa]

41 minut temu, lorana napisał(a):

Zwłaszcza, jeśli wasze choroby psychiczne są długotrwałe i mają ciężki przebieg?

Ja choruję od 15 lat, wiedzą rodzice i jedna ciocia. Wiedzieli jeszcze babcia z dziadkiem, ale nie żyją.

Gdyby dalszą rodzina się dowiedziała, to jedyne coby z tego było, to sensacja i wyśmiewanie mnie. Zwłaszcza, gdyby dowiedzieli się, że miałam EW na depresję lekooporną.

Nie udało mi się i wiedzą wszyscy. Rzeczywiście jestem na językach i oczywiście ludzie robią różne niemiłe podchody. Tak mnie załatwili "życzliwi" ludzie. Generalnie dzięki temu też nauczyłam się, że najważniejsze jest za kogo ja się uważam a opinia innych do szczęścia nie jest mi potrzebna. Wypracowałam poczucie własnej wartości...

[bei]

Ukrywam. Z rodziny, że mam OCD wie tylko moja siostra. Objawy  mam od 20 lat. Leczenie zaczęłam 10 lat temu. Powiedzialam siostrze za radą terapeutki. Powiedzialam jeszcze dwum osoba z którymi byłam w zwiazku. 

[Dryagan]

Ech, u mnie to wiedzą wszyscy - nawet w pracy. Niestety w czasie epizodów chorobowych nie bardzo to można ukryć. Skutek taki, że przy badaniach okresowych muszę mieć świstek od psychiatry

[Maat]

U mnie wiedzą najbliżsi,w pracy nikt.

[123she]

Ja powiedziałam kilku przyjaciółkom i mamie, że chodzę na terapie ale nie chciałam im powiedzieć z jakiego powodu. Tylko jedna wie, że związane jest to z przemocą seksualną ale sama mi się zapytała o to wprost, bo nie dawało jej to spokoju. Nie mówię, głownie dlatego, że jest to akurat wg mnie bardzo obciążające dla innych i nie chciałabym, żeby bliskie mi osoby cierpiały z tego powodu. A inna sprawa to nie chciałam, żeby ktoś mnie traktował inaczej.

Co do rozpoznania z kolei zaburzeń dysocjacyjnych postraumatycznych (dosyć zaawansowanej dysocjacji strukturalnej ) no to już nikomu z bliskich nie mówiłam. Dwie pierwsze terapeutki u których byłam to nawet za bardzo nie wiedziały o czym ja mówię dopiero trzecia, która specjalizuje się w traumie na początku jak do niej przyszłam i jej powiedziałam co mi się wydaje, że mam to zrobiła mi dokładne testy i to potwierdziła. To w sumie jedyna osoba, która mi cokolwiek powiedziała. Psychiatra do której chodzę, żeby mi pomogła z lekami na poprawę na stroju to w ogóle nic mi nie mówi (przed spotkaniem z nią moja terapeutka z nią porozmawiała i powiedziała z czym się zmagam). Ale w sumie generalnie jest to trochę frustrujące.

[acherontia styx]

Nie ogłaszam tego wszem i wobec, ale też nie ukrywam. W pracy wiedzą, ale tyle ile muszą, bez szczegółów, ale też dzięki temu nie mam problemów z wyjściem wcześniej jak mam wizytę u lekarza. Przy badaniach okresowych tylko muszę mieć zaświadczenie od lekarza prowadzącego, ale to nie problem raz na 2-3 lata poprosić o świstek przy okazji wizyty.

[katrin123]

Nigdy nie mówię nikomu o swoich dolegliwościach.Jesli sytuacja wymaga w miarę możliwości odsuwam się od źródła problemu ,przyczyny która powoduje niechciany stan i staram się sama jakoś z tym poradzić.

 

[Raccoon]

Nie wie nikt. Kilka razy chciałem powiedzieć siostrze, ale stwierdziłem że nie będę jej obciążał swoim gównem, ona ma męża i dzieci i swoje sprawy na głowie.

 

Na badaniach okresowych do poprzedniej pracy się nie przyznałem po prostu i tyle.

[Liber8]

Na wsi ciężko ukryć, tu ludzie jakby nieco bardziej interesują się i plotkują, każdy wie więcej o drugim, niż w miastach ¯\_(ツ)_/¯

[123she]

Mi jeszcze przyszło do głowy, że ja w sumie nie dodałam tego, że  fakt, że chociaż jedna bliska mi osoba ma jakąś koncepcje z czym się zmagam to mi dużo dało. Przyjaciółka jest kochana osoba i zareagowała w ten sposób, że tak jest to strasznie trudna wiedza i ciężko jest jej zrozumieć kto mógłby chcieć skrzywdzić taką dobrą osobę jak ja ale chciała, żebym wiedziała, że bardzo mnie kocha, to nic nie zmienia i żebym pamiętała, że jestem wspaniałym człowiekiem.

Sama z siebie bym jej tego nie powiedziała a obawy, ze jest to za bardzo obciążające, za straszne, że mogłoby to ją dręczyć itd. Ja nawet na terapii martwię się o terapeutkę, że ją dołuje mocno tym co mówię. Nawet ostatnio jak się widziałyśmy to moja terapeutka się popłakała i bardzo mnie to poruszyło. 

[Grouchy Smurf]

U mnie wie tylko mama a dalsza rodzina wie tylko, ze korzystam z porad psychiatryczno-psychologicznych.

 

Cała piątka moich bliższych znajomych wie podobnie, dalsi nie.

[Andrzej L]

Ja nie mam problemu by mówić w sposób naturalny o swoich problemach psychicznych. Oczywiście nie zanudzam wszystkich na około tym tematem, ale tez nie zatajam swoich problemów, gdy wyjaśnienie jakiejś sytuacji tego wymaga. Ostatnio np. miałem spotkać się z prawnikiem. Zaproponowałem mu spotkanie u mnie, uczciwie pisząc , że jestem w kryzysie psychicznym, mam problem z odnalezieniem się w nowym miejscu zwłaszcza gdy mam rozmawiać na poważne tematy z nie znanym mi człowiekiem, że taka sytuacja jest dla mnie niezwykle stresująca i działa na mnie destrukcyjnie. Prawnik pofatygował się do mojego domu, mimo ,że z zasady przyjmuje tylko w swojej kancelarii. Albo np. gdy ktoś mnie zaprasza na jakąś imprezę, na której jako skrajny introwertyk i samotnik, źle bym się czuł ( najdelikatniej mówiąc), to też bez żadnego problemu wyjaśniam dlaczego nie chcę przyjść. Jeszcze nigdy nie spotkałem się z jakąś szyderą, obmawianiem itp. Myślę , że wielu mnie ceni właśnie za to, że uczciwie wyjąśniam sytuacje, a nie uciekam w kłamstwa.

[Ilovewinter]

Ja nie tyle ukrywam co po prostu o tym nie mówię, bo nie chce mi się każdemu tłumaczyć z osobna co mi dolega, dlaczego itp. 

[bei]

A jak to zrobić żeby ktoś nam opowiedział o swoich problemach? Podejrzewam, że z moją siostrą jest coś nie tak i nie wiem jak to zrobić żeby mi powiedziała dlaczego się nie obroniła, nie chce podjąć pracy itd.? Próbowałam z nią rozmawiać ale nic mi nie powiedziała.

[Szalony Kojot]

W dniu 6.09.2024 o 20:28, Dryagan napisał(a):

Ech, u mnie to wiedzą wszyscy - nawet w pracy. Niestety w czasie epizodów chorobowych nie bardzo to można ukryć. Skutek taki, że przy badaniach okresowych muszę mieć świstek od psychiatry

Jakie były reakcje ludzi? Czy wiedzą o co chodzi?

 

Ja oczywiście nie mówię - moja choroba słabo się objawia, nie wiedza nawet osoby z mojej rodziny, wątpie bym znalazła zrozumienia - raczej myślę, że albo by się śmiali, odsuneli/bali, albo mieliby to gdzieś. I tak jestem dziwna dla nich.

O ChADzie się nie mówi, to działa na niekorzyść.

[Wrwsw]

2 godziny temu, Szalony Kojot napisał(a):

Jakie były reakcje ludzi? Czy wiedzą o co chodzi?

 

Ja oczywiście nie mówię - moja choroba słabo się objawia, nie wiedza nawet osoby z mojej rodziny, wątpie bym znalazła zrozumienia - raczej myślę, że albo by się śmiali, odsuneli/bali, albo mieliby to gdzieś. I tak jestem dziwna dla nich.

O ChADzie się nie mówi, to działa na niekorzyść.

Moja mama pracuje na wysokim stanowisku. Jakiś jej stary kolega ma ChAd, ogólnie ludzie raczej rozumieją, że jeżeli ktoś z tym zaburzeniem bierze leki, to jest ok. Nie jest to też tak stygmatyzowana choroba jak schizofrenia  Prawdopodobnie wynika to z nazewnictwa. Nazwa CHAD jest neutralna, schizofrenia bardzo pejoratywna 

 

----

 

Jakbym ja powiedział komuś, że mam OCD to nic by to nie zmieniło. Ewentualnie na plus, że jestem niby "uporządkowany", ludzie totalnie nie rozumieją tego zaburzenia i się w sumie nie dziwie, jest bardzo skomplikowane wbrew pozorom.

 

A jeśli chodzi o Aspergera to wiadomo nie mówię, bo trochę WSTYD :X Chociaż ludzie co raz bardziej się z tym otwierają, ostatnio Sławomir Mentzen się przyznał do posiadania Aspergera.

Ale no ogólnie jeśli powiesz komuś, że masz Aspergera/spektrum autyzmu to wydaje się to trochę szokujące dla otoczenia moim zdaniem.

 

a szkoda, fajnie by było  

 

Ktoś: idziesz na miasto?

Ja: Nie, mam Aspergera  

 

XDDD

Edytowane 18 Września przez Wrwsw

[bei]

12 godzin temu, Wrwsw napisał(a):

Jakbym ja powiedział komuś, że mam OCD to nic by to nie zmieniło. Ewentualnie na plus, że jestem niby "uporządkowany", ludzie totalnie nie rozumieją tego zaburzenia i się w sumie nie dziwie, jest bardzo skomplikowane wbrew pozorom.

 

Biorac pod uwage ze mam jeden z najwiekszych balaganów na biurku w pracy, nikt nie pomyślałby że przez OCD jestem uporzadkowana.

[Wrwsw]

44 minuty temu, bei napisał(a):

Biorac pod uwage ze mam jeden z najwiekszych balaganów na biurku w pracy, nikt nie pomyślałby że przez OCD jestem uporzadkowana.

dlatego użyłem słowa "niby", bo zazwyczaj to się mija z prawdą.

[minou]

Ja mam AuDHD (połączenie ADHD i autyzmu), nerwicę lękową, depresję, PTSD oraz podejrzewam zaburzenia osobowości. Nie ukrywam tego. Od wielu lat pracuję charytatywnie i kiedy praca zawodowa ograniczyła mi możliwość spędzania wielu godzin na pomocy innym, za mój projekt społeczny obrałam sobie mówienie wprost o zaburzeniach. Jednak ja mam „łatwiej” bo prowadzę w miarę normalne życie i mogę pokazywać, że z tymi diagnozami da się pracować, uczyć, mieć rodzinę, staram się tylko uświadamiać jaka jest cena. Jak bywam wyczerpana, przestymulowana, niemalże sparaliżowana i totalnie wypompowana przez to, co dla innych jest codziennością. Ale staram się otwarcie mówić o swoich diagnozach, a wtedy rozmówca często przyznaje, że też ma problemy. Jedna koleżanka z pracy ma męża i syna z autyzmem, inna miała silny epizod nerwicy lękowej, kolejna już któryś raz leczy depresję. Kiedy ja mówię głośno o swoich problemach, inni też się otwierają i ten temat się normalizuje. 

[rainy-mood]

Przestałam ją ukrywać. Ze względu na okoliczności nawet nie było za bardzo jak. I ku mojemu zdziwieniu - otrzymałam pomoc i zrozumienie od zupełnie obcych mi ludzi!

[mienta]

Ja napisałam posta na Facebooku i otrzymałam mnóstwo wsparcia od bliższych i dalszych znajomych. Rodzina wie cała (jest mała), również rodzina męża wie.

[Wrwsw]

Godzinę temu, mienta napisał(a):

Ja napisałam posta na Facebooku i otrzymałam mnóstwo wsparcia od bliższych i dalszych znajomych. Rodzina wie cała (jest mała), również rodzina męża wie.

Pewnie też ulga, że to tylko schizofrenia. Gorzej by było jakbyś miała nerwicę, wtedy byłaby tragedia. A tak to tylko schizofrenia

[mienta]

@Wrwsw w rodzinie męża jest siostrzeniec z depresją i on też się z nią specjalnie nie ukrywa. A przecież ta choroba wyklucza człowieka z życia i pracy na co najmniej kilka miesięcy.

[Wrwsw]

3 minuty temu, mienta napisał(a):

@Wrwsw w rodzinie męża jest siostrzeniec z depresją i on też się z nią specjalnie nie ukrywa. A przecież ta choroba wyklucza człowieka z życia i pracy na co najmniej kilka miesięcy.

dokładnie.... Całe szczęście, że masz tylko schizofrenię. Chyba lepsze jest 100 dni ze schizofrenią niż 1 dzień z nerwicą.... naprawdę, masz farta