Problem

Witam. Mam dość nietypową sytuację i nie wiem jak się w niej zachować, mam nadzieję, że ktoś będzie umiał mi pomóc. Chodzi o to, że około 2 miesiące piszę już z przyjaciółką, która wtedy jeszcze miała chłopaka (byli ze sobą pół roku). Nie układało się jej z tym chłopakiem, powodował, że płakała przez niego itd, wczoraj była na mojej 18stce i zatańczyłem z nią kilka razy, długo rozmawialiśmy, mówiłem, że to bez sensu jak ma przez niego cierpieć itd, wczoraj zadzwoniła do niego i rozmawiała, a dziś zerwali, generalnie wczoraj powiedziałem jej, że mi bardzo zależy itd, ona powiedziała, że wie, po chwili pocałowała mnie 2 razy w usta i za chwilę przelizała (ona zrobiła 1 krok), pod koniec imprezy powiedziała mi, że potrzebuje czasu, tak samo dzisiaj jak z nią pisałem, napisała, że nie chce ze związku do związku i dopiero co zerwała z chłopakiem i dodała, żebym jej nie naciskał. Najlepiej jakby jakieś Panie się wypowiedziały na ten temat, nie wiem co robić, czy ona chce jakby się wycofać czy po prostu potrzebuje tego czasu, czy pisać do niej czy raczej dać jej luz? Dziękuje za każdą pomoc, jestem dosłownie załamany Dodam, że ona ma 15 ja 18.

Em hej mam 15 lat i jestem w trzeciej Gim. Chciałam się zapytać czy to jest jakiś poważny problem, a mianowicie od wakacji mam doś takiego jak ataki paniki. Ale może zacznę od początku. W tamtym roku szkolnym zaczęłam się ciąć. Powiedziałam o tym bratu który po jakiś kilku tygodniach zaczą mnie szantarzować abym nie powiedziała rodzicom o tym jak chodzi do lasu z kuzynem palć papier dla zabawy. Przed wakacjami skończyłam się ciąć za namową bff. Na wakcjach pojechałam na oazę. Napieprzyłam tam głupot o tym jak to moi rodzice są źli i niedobrzy. Co nie było prawdą. Wszystko spieprzyłam. Ksiądz zagroził moim rodzicom że pójdę do sierocińca a oni do więzienia. Do tej pory jak sobie to przypomnę płacze. Napisałam pojebany liścik w którym o wszystko obwiniałam rodziców. Najpierw ksiądz wraz z animatorami zaczęli bawić się ze mną w podchody, gdy już dowieszieli się że to ja go napisałam zaczęli mnie „dyskretnie” wypytywać. Uwierzyłam że mogą mi pomóc. Powiedziałam im tą głupotę wprost a oni zrobili mi przesłuchanie. Jedna animatorka była ruda. Niby to nie ma znaczenia ale teraz boje się cokolwiek powiedzieć (nawet dzieńdobry) a jak ją widzę zbiera mi się na płacz. Boli mnie to trochę bo przez ponad rok była najlepszą nauczycielką. Przychodziłyśmy do niej bff na przerwach i rozmawiałyśmy. A teraz nic. Czuje że ona tak samo jak księża czy jacy kolwiek dorośli znowu będą chcieli mnie do sierocińca dać. Ja tak bardzo żałuje tamtego dnia. Oczywiście wyjechałam z oazy wcześniej, rodzice chcieli mi jakoś pomóc tylko że taka chciał do psychologa a mama do księdza .-. W końcu pojechałam dl jakiegoś księdza co moźe nie było tak straszne jak wtedy. Ksiądz uznał że to nie ja pisałam ten list. To było we wakacje ale wróćmy do tego co teraz się ze mną dzieje. Często mam ataki paniki gdzie płacze wyzywam siebie przed lustrem a czasem nawet przed krzyżem... walczę z sobą żeby się nie pociąć poraz kolejny. Mówię sama do siebie obwiniając się i broniąc jednocześnie. Wypominam sobie że nie zabiłam się 4 grudnia i próbuje dotrzymać obietnicy „NIGDY WIĘCEJ nie zrobię takiej głupoty” . Nie rozmawiam nawet z nikim z mojej klasy poza przyjaciółką. JesZcze sobie kakośz tym radziłam. Dopóki rodzice nie zabrali mi telefonu. Miałam w nim przyjaciół, osoby którym ufałam, i muzykę. Bez tego czuje się tak strasznie pusta. Chciałabym włączyć telefon i z kimś popisać. Zapomnieć o tym jak bardzo jestem do dupy. Zapomnieć na chwile że mamy organistę pedofila który się na mnie uwziął, tylko przez moją głupotę. Mam dość tego. Chciałabym uciec gdzieś gdzie będę sama . Zapomnieć o wszystkich. Chciałabym się nigdy nie urodzić. Najgorsze są moje oceny, rodZice chcą bym miała same 4 i 3 ale ja nawet tego kurwa zrobić nie umiem. Nie potrafie się uczyć i ciagle ich kłamie że mam dobre oceny. Dzisiaj się dowiedzieli o próbnych. Trochę krzyczeli, mama płakała przeze mnie. Zabrali mi telefon, zakazali rysować i pisać moją pseudo mitologie którą wymyślam żeby sobie poprawić humor. Mama jutro idzie do szkoły zobaczyć moje oceny. Tak bardzo tego nie chce. Chciałabym żeby byli ze mnie dumni. Ale Za co? Za te oceny? Za to jak bardzo ich córka jest do dupy. A może za to jak debilnie się zachowuje i robi im problemy. Cudem było by gdyby mnie auto rozjechało albo cokolwiek co by mnie stąd zabrało. I to jak najszybciej. Jestem problemem i pomyłką. Co ja mam zrobić’? .

Witam wszystkich, jestem mężczyzną lat 26. Dwa lata temu ukończyłem studia ale do dziś nie obroniłem swojej pracy dyplomowej. Po "ukończeniu" toku studiów (mam tutaj na myśli rozliczenie się ze wszystkich przedmiotów na oceny pozytywne) wróciłem do domu rodzinnego gdzie postanowiłem odpocząć od studiów i przygotować się do obrony (napisać pracę dyplomową oraz przygotować się merytorycznie z całości materiału). Z początku +/- 2 miesiące obijałem się, wiadomo wakacje, nic się nie chce, wolałem spędzać czas na przyjemnościach niż zajmować się konkretami. Trafiła mi się jednak okazja wykonania praktyk w przyszłym zawodzie. Z racji, że zawód należy do nietypowych to kolejne 4 miesiące ciągiem spędziłem w pracy. Miałem oczywiście możliwość w tym czasie przygotowywać się do obrony ale stwierdziłem, że potrzebuję spokoju i zacznę naukę po powrocie do domu. Z miesiąca na miesiąc przekładałem i przekładałem to co nieuniknione do tego stopnia, że rodzice zaczęli się niepokoić i denerwować "co z twoją obroną?". Wynikały z tego tytułu częste kłótnie i spięcia co jest oczywiście zrozumiałe. Wziąłem się do pracy, zacząłem w końcu pisać. Rozpraszało mnie wszystko, czas jaki poświęcałem na konkrety był minimalny. Potrafiłem trzy dni z rzędu pisać a przez kolejny miesiąc nawet nie zajrzeć do dyplomówki. W tym czasie nie robiłem nic, grałem w gry, oglądałem seriale, zajmowałem się wszystkim innym niż tym czym powinienem. W między czasie miejsce miały kolejne to kłótnie dotyczące mojej przyszłości etc. Tak minął rok od skończenia studiów. Podjąłem więc pracę (nie w zawodzie) i wynajęliśmy razem z moją partnerką mieszkanie (wyprowadziłem się od rodziców). Powiedziałem sobie "stary teraz dasz radę, będziesz pracował i w wolnym czasie pisał dyplomówkę i uczył się". Minął kolejny rok, napisałem może w tym czasie pół rozdziału. Po pracy nie miałem siły zajmować się nauką a w weekendy chciałem sobie "odpocząć" i jak zwykle skupiałem się na wszystkim oprócz obowiązków. Pracowałem tak rok i po tym roku "na swoim" wróciłem do domu rodzinnego aby już teraz na dobre zając się dokończeniem pracy dyplomowej i nauką. Wmawiałem sobie, że praca mi przeszkadza, że nie mam czasu na naukę, że jestem zmęczony po pracy więc wrócę do domu i w kilka miesięcy ogarnę wszystko i się obronię po czym zacznę pracę w zawodzie. Zgadnijcie co się stało, minęło pół roku odkąd nie pracuję i ledwo dokończyłem pracę, która jeszcze jest do poprawy. Przede mną jeszcze kupa nauki, a ja siedzę całymi dniami przed komputerem i oglądam bzdury w internecie, gram w gry, wieczorami spotykam się z partnerką i tak czas mija a wraz z nim moje życie przemija na wegetacji bo tego inaczej nie można nazwać. Został mi ostatni rok na obronę, w innym wypadku stracę możliwość podejścia do niej. Naczytałem się różnych treści motywacyjnych, naoglądałem się różnych mówców, kołczów, znam techniki motywacyjne, przerabiałem program motywacyjny, ale wszystko to opada po jakimś czasie a ja wracam do starych nawyków przesiadując cały dzień przed komputerem i marnując swój czas. Był pewien okres gdzie byłem bardzo zmotywowany, codziennie wypełniałem swój czas pisaniem pracy, polepszaniem umiejętności posługiwania się językiem angielskim, oglądania szkoleń samo rozwojowych, robieniem notatek z tych szkoleń, czytaniem książek rozwojowych. Wytrzymałem może dwa tygodnie. Wróciłem ponownie do siedzenia całymi dniami przed komputerem (robiłem wszystko co pochłania czas: gry, filmy, seriale, przeglądanie internetu, oglądanie streamów na żywo i w sumie nadal to robię) Uważam, że jestem inteligentną osobą a nie mogę poradzić sobie sam ze sobą. Utknąłem i nie mogę ruszyć z miejsca. W ciągu tych dwóch lat przytyłem prawie 20kg, stałem się bardziej aspołeczny niż kiedykolwiek w moim życiu. Mam ogromną tendencje do krytykowania innych, często się denerwuję, bardzo przeżywam porażki, nie potrafię być systematyczny. Tu chcę zadać pytanie, jak sobie z tym poradzić, jak ruszyć z miejsca, jak się nie poddać po kolejnej próbie? Brakuje mi tak niewiele do osiągnięcia niezależności, wystarczyłoby żebym przycisnął te kilka miesięcy i zakończył epizod ze studiami po czym poszedł do pracy w zawodzie. Jednak coś mnie blokuje, coś sprawia, że tkwię jak kołek w miejscu. Proszę o pomoc, pozdrawiam.

Długo się wysilałem, aby dołączyć do tego forum, ale w końcu pomyślałem, że lepiej mi to zrobi. Jestem chłopakiem, mam dopiero co skończone 19 lat (jutro będzie miesiąc ) i zmagam się prawdopodobnie (bo żadne z tych nie mam zdiagnozowanych) z nerwicą, depresją i może jeszcze coś ze stanów lękowych. Nie wiem, czy dam radę opowiedzieć tutaj wszystko, bo jak zwykle coś mi będzie musiało z głowy wylecieć, ale prawdziwe problemy zaczęły się w październiku, gdy rozpoczynałem studia na Politechnice Lubelskiej. Wszystko zaczęło się już jakiś rok temu (a nawet i więcej), stres w liceum był dla mnie przytłaczający, najbardziej obawiałem się polskiego i odpowiadania z niego, bo z interpretowania tekstu była ze mnie wielka ciemnota, ale nieobecności pojawiały się wtedy najczęściej całodniowe, spowodowane bólem brzucha, głowy itd. Skończyło się to na fatalnej frekwencji ok 60%, wydzwanianiem do rodziców, zamykaniem się w bursie na klucz (przyłapali mnie na tym w kwietniu 2017 - II liceum). Wtedy była rozmowa z panią wychowawczynią, która mnie rozumiała i wspierała, gorzej było z innymi nauczycielami i kolegami. Byłem obiektem żartów, najczęściej jednak nieobraźliwych, jednak nie wspominam liceum zbyt dobrze. Ogólnie wszystkie te kłopoty przeżywałem dość dobrze, wszystko dosyć posypało się na początku III liceum. Pojechałem do laryngologa w sprawie swojego głosu, który był chrypliwy i brzmiał jakbym ciągle był w trakcie mutacji. Po USG szyi skończyło się na tym, że dostałem podejrzenie choroby autoimmunologicznej ( konkretnie zespołu Sjogrena). Od tego czasu byłem w szpitalu na diagnostyce już z 5 razy, sprawa głosu zeszła na dalszy plan. Teoretycznie w listopadzie 2018 r. choroba została zdiagnozowana, problem w tym, że niektórzy lekarze byli o tym przekonani, inni nie. Jeszcze inni podejrzewają u mnie coś grubszego, jak np. toczeń. Wtedy właśnie zaczął się mój chyba najgorszy okres w życiu, który trwa do dzisiaj. Zaczęło się wyszukiwanie przeróżnych chorób, począwszy od tego tocznia, zacząłem się bać, że choroba jest już w zaawansowanym stanie, że w ciągu 5 lat umrę. Później jakoś objawy się wykluczały, więc sprawę autoimmunologicznych chorób pozostawiłem. Zaczęły mnie jednak pobolewać mięśnie, a czasami tak jakby pulsować, drżeć. Starło się to w czasie, kiedy akurat na Facebooku zobaczyłem posta o piłkarzu, który zachorował na chorobę neuronu ruchowego, po diagnozie której żyje się średnio 3 lata tylko. Oczywiście musiałem przeczytać, co to za choroba. Trafiłem wtedy na forum SLA. Wtedy zaczęły się fascykulacje i myślenie o kalectwie, a następnie kompletnym paraliżu. (Nawet, kiedy o tym teraz piszę dopada mnie dziwne kłucie w dłoniach). Tych objawów miałem już od groma: problemy z połykaniem, drżenie, parestezje). Byłem na EMG (a konkretnie w sumie tylko na ENG), gdzie przewodnictwo wyszło w normie, jednak występowała rzadko fala F, co ma świadczyć o dyskopatii itp. Chciałbym diagnozować się dalej, jednak w tym momencie trochę gorzej z pieniędzmi jest, rodzice brali już 2 kredyty na wesela rodziny, ja mam kredyt studencki. Nie pozwalają mi kupować gier, czy jakiegoś droższego jedzenia (czasami ich wtedy nie słucham ), ojciec ciągle narzeka, że nic nie robię i mam sobie znaleźć pracę. W obecnym momencie czuję się lepiej, pobolewają mnie ręce, mam ciągle wrażenie, że jedna ręka jest słabsza od drugiej i mam w niej gorszy chwyt, ale staram się o tym nie myśleć; drga mi także wyciągnięty język, czasami nawet i niewyciągnięty (najczęściej wtedy, gdy się stresuję). Mało co napisałem o depresji, bo teraz tak ciężko z tym nie jest, ale od dziecka marzyłem o tym, aby: a) się zakochać (na razie mam na koncie tylko 1 friendzone i nic więcej xd) b) być wysokim (zawsze marzyłem, aby mieć 2m wzrostu, o co się nawet modlę do dziś (jestem katolikiem dosyć mocno wierzący [jestem ministrantem, udzielam się w parafii itd])) Nie licząc problemów z frekwencją w szkole, oceny miałem dosyć niezłe, pomimo tragicznej frekwencji skończyłem ze średnią powyżej 4,0. Przygód miałem o wiele, wiele więcej (psycholog w podstawówce, problemy z trądzikiem przez co wstydziłem się wszystkiego, ciągle go trochę jest, ale oczywiście teraz wyszło mi z głowy xd I tak już dużo napisałem). Zapisałem się na psychoterapię, cele mam już ustalone, zaczynam w ten wtorek 8 stycznia. Myślicie, że może mi to pomóc? Co w ogóle myślicie o tym wszystkim? Pozdrawiam

Witam Od jakiegoś czasu mam problem (będzie już parę lat) z nosem głównie ze śluzówkami. Byłem u wielu lekarzy jeden powiedział mi że śluzówki nie mogą się tak powiększyć żebym nie mógł oddychać przepisał mi jakieś krople nie pomogły . Potem byłem u lekarza prywatnie na endoskopi (potocznie mówiąc wkładanie kamerki do nosa) jak się okazało jedna śluzówka była obrzęknięta że nie mogę oddychać (To jest tak że raz jedna dziurka jest zablokowana a raz druga czasami dwie są zablokowane a czasami dwie odblokowane to wtedy jest bajka ) Dodam że nie mam dużo wydzieliny mogę opróżniać wydzielinę w chusteczkę aż do krwi i nic nie wyjdzie. Czasami jest lepiej czasami gorzej . Przeważnie mam rano jak wstanę (7-9) i wieczorem jak idę spać (20-23) . Byłem u trzeciego lekarza przepisał mi krople tabletki (mutafi 2x dziennie ,metypred i krople dymista )jeden to steryd. Brałem około miesiąca nie widziałem żadnego najmniejszego rezultatu . Inne brałem pół roku to samo nic. Jak wciągnę Tabakę to wtedy śluzówki się tak jakby kurczą i mogę złapać świeży oddech dwiema dziurkami . Mam 18 lat popalam papierosy tabaki nie wciągam kiedyś tylko spróbowałem testy na allergie miałem wykazało mi tylko na bylice. (Często jestem zdenerwowany pod denerwowany widziałem coś na internecie "Niedrożność nosa na tle nerwowym" to mogła by być przyczyna ? Jeżeli ktoś tak miał to proszę o odpowiedź co z tym mógłbym zrobić

Witam,na wstępie chciałbym przeprosić jeśli wpis umieszczony jest w złym dziale,nie miałem pojęcia gdzie to zamieścić,dlatego ewentualną pomyłkę wybaczcie a moderatorów proszę o przeniesienie posta w takim przypadku. Nie wiem czy uzewnętrznianie się na forum to dobry pomysł ale czuję się przyparty do muru. Mam 26 lat i problemy. Te towarzyszą mi od dziecka właściwie,ale ostatnich 8-9 lat to koszmar jeśli się nad tym zastanowię. Zawsze byłem dość rozchwiany emocjonalnie,skrajnie przeżywam każdą porażkę,bardzo zle radzę sobie ze stresem. Przez ludzi otaczających mnie uważany jestem myślę za ciepłego,miłego,zawsze pomocnego mężczyznę o pogodnym usposobieniu. I czasem uważam się za takiego sam ale nikt nie wie że jestem jednocześnie skrajnym pesymistą,żyję w ciągłym strachu i wiecznej depresji. Jak to w ogóle możliwe? Mimo wielkich planów szkołę zakończyłem na poziomie liceum,mimo że uważam się za osobę inteligentną to uczniem byłem bardzo miernym,nie radziłem sobie w środowisku szkolnym. Bardzo mocno przeżywałem swoją własną przecież decyzję o darowaniu sobie studiów,pózniej bywało już tylko gorzej. Poznałem dziewczynę,nieco młodszą ode mnie,cichą,skromną,dobrą,o takiej właśnie marzyłem i przez jakiś czas było lepiej,zaczęliśmy pracować w jednej firmie,było dobrze. Właśnie to gdy o tym wszystkim myślę jest sednem. Boję się że nigdy w życiu nie będę szczęśliwy,nie będzie nigdy wspaniale,może być tylko "w miarę dobrze". A potem myśli i problemy wróciły sam nie wiem skąd.Zaczęły się narkotyki,tzn te były gdzieś ze mną od czasów szkolnych ale teraz odkryłem że na haju nie muszę się bać ani martwić. Wszystko zręcznie ukrywałem przed drugą połówką. Narkotyki i pózniej alkohol w miejscu pracy stały się dla mnie normą. A pracę miałem świetną,byłem taką "maskotką firmy",wszyscy mnie znali i lubili,byłem jak myslę ulubieńcem kierowniczki,dużo mi to wszystko dawało,kontakt z nimi. Ale spaprałem i to. W końcu wieczne spacerowanie po firmie na haju albo pod wpływem zostało zauważone,i oczywiście nie zostałem zwolniony a tylko ostrzeżony przez kierowniczkę. 2 dni pozniej ostrzezenie się powtórzyło a tydzień pózniej wyleciałem. To był chyba najmroczniejszy okres w moim życiu. Po paru spędzonych tam latach poczułem jakbym stracił rodzinę. Przed drugą połówką udałem (mieszkaliśmy już razem) że szybko znalazłem nowy etat na magazynie. Wtedy pojawiły się inne myśli gorsze. Noce spędzałem włócząc się po mieście, w okolicy torów gdzie pełno siedlisk miejscowych bezdomnych. Po prostu siedziałem,piłem piwo i rozmyślałem o tym bagnie całymi nocami.Zamierzałem wreszcie skoczyć pod któryś z pociągów (wcześniej zapomniałem wspomnieć o ustawicznych myślach samobójczych i jednej próbie,jeszcze w czasach licealnych) ale w głowie kiełkowała mi juz inna myśl,o zwróceniu mojej frustracji na inny tor. I oto ja,wprawdzie bez szkoły ale człowiek inteligentny,oczytany,lubiący uważać się za romantyka humanista spacerowałem nocami po ciemnych zaułkach i wzdłuż torów ze sporym nożem zatkniętym za kurtkę. Nie osądzajcie mnie zbyt surowo,ciężko naprawdę o tym pisać i przyznać sie do takich rzeczy samemu przed sobą. Zamierzałem w istocie zabić jakiegoś anonimowego bezdomnego,może więcej niż jednego jeśli udał by się 'pierwszy raz",bóg mi świadkiem jak byłem tego bliski. Nie wiem co mnie wtedy opętało,żyłem jakby w ciągłym zamroczeniu i nie wszystko pamiętam z tamtego okresu,nie do końca pamiętam jak to wszystko się skończyło. Znalazłem nową pracę w firmie konkurencyjnej do pierwszej więc "fachowca" w firmie witano z radością. Tam wytrzymałem 3 miesiące. Wkrótce potem skończyłem z narkotykami. Ciężko jest mi się odnalezc w jakimkolwiek nowym miejscu,w nowej sytuacji,za dwa tygodnie mam wyjechać do pracy za granicę (miałem pół roczną przerwę od jakiejkolwiek pracy) i bardzo się tego boję. Moja druga połówka wie już o moich problemach. To złota kobieta,wiem że sama nigdy mnie nie zostawi,ale z mojej strony ta miłość już dawno się ulotniła,to również bardzo mnie boli. Ciągle myślę na przemian o samobójstwie i skrzywdzeniu innych. To zwykłe fantazje,nocami myślę o sobie jak o odpowiedniku Breivika przemierzającego firmę/szkołę czy po prostu miasto i strzelającego do przypadkowych ludzi. Zdarzyło mi się niedawno wdanie w poważną bójkę,z błahego powodu na oczach wielu ludzi. W czymś takich nie brałem udziału nawet w czasach szkolnych. Nie śpię praktycznie od 7-8 miesięcy,ciągle czuję się wykończony. Doszedłem już do ściany i nie wiem co dalej. Dodam że nigdy nie byłem leczony psychiatrycznie,nigdy nie próbowałem się z nikim w mojej sprawie skontaktować i nie wiem czy potrafiłbym się otworzyć przed innym człowiekiem tym bardziej że moja szydercza natura zaraz podpowiedziała by mi że ten słucha mnie tylko bo mu za to płacę i mało go obchodzę. To że mieszkam w dość niewielkim miasteczku to także problem w kwestii tego.Byłbym jednak skłonny zgłosić się gdziekolwiek po pomoc,porozmawiać z kimś. Zastanawiam się czy ktoś z was mógłby choć spróbować powiedzieć co mi jest,co to może być. Chciałbym by ktoś się o tym wypowiedział,chciałbym móc wiedzieć cokolwiek zanim pomyślał bym o udaniu się z tym gdziekolwiek,byłoby mi łatwiej. Wybaczcie jeśli post jest zbyt długi i nieskładny,pisałem go dość chaotycznie. No i mam nadzieję że ktoś go przeczyta.

Witajcie, chciałbym poprosić was o pomoc bo sam już nie daje rady, ale zacznijmy on mojej przeszłości w skrócie wy lepiej przyswoić się w temacie.Zawsze byłem jednym z tego nie wielkiego grona chłopaków którzy nie rozmawiali z dziewczynami. Podstawówka 0 kontaktu, gimnazjum, próbowałem jakoś zacząć rozmawiać z dziewczynami ale bylem zawsze chamsko odrzucany przez co czułem ból psychicznie. Obecnie jestem w 1 Technikum w klasie gdzie jest 14 chłopaków i 18 dziewczyn. I teraz przechodzimy do sedna tematu. Chciałbym zacząć rozmawiać z dziewczynami ale się wstydzę i czuję strach jednocześnie przed ponownym odrzuceniem. Nie chcę znowu przeżywać tego samego co w gimnazjum. Dodam że mam strasznie niską samoocenę i wymyślam tyle różnych złych zakończeń jakie mogłyby wyniknąć gdybym zagadał. Więc, co zrobić, jak przestać tak źle o sobie myśleć i zagadać w końcu do którejś dziewczyny.Proszę pomóżcie mi bo już taki stan niszczy mnie od środka.

Witam, mam 23 lata i od 3-3,5 miesiąc borykam się z następującymi objawami. -Drżenia ciała -Drgawki -Nieustające mroczki przed oczami -Skurcze łydek i ud -Mrowienia w całym ciele -Pieczenia twarzy, nóg i pleców -Biegunka na zmianę z prawidłowym stolcem -Napięcia twarzy -Bóle żuchwy -Uwidocznienie żył na ciele -Pulsowanie żył -Przyśpieszone akcje bicia serca -Bóle wszystkich mięśni -Sztywności kręgosłupa -Ból miednicy -Uciski w głowie (głównie z prawej strony za okiem) -Chwilowe zaburzenia czucia kończyn -Silny lęk przed SM lub inna choroba -Bezsenność Morfologia OK, Badanie elektrolitów OK, Witamina D trochę niska, USG żył kończyn dolnych OK. Neurolog przeprowadził test młoteczka. itp i nic nie znalazł. Badanie dna oka wykazało tylko nadciśnienie tętnicze i delikatną wadę. Nie robiłem Rezonansu głowy, ponieważ neurolog nie widział podstaw. Proszę o opinie

Witam. Jestem (są momenty lepsze i gorsze oczywiście) w związku od prawie 3 lat. Niestety od roku borykam się z zaburzeniami lękowymi, które w pewnym momencie kompletnie odjęły mi chęć do życia. Po pewnym czasie między mną a partnerką zaczęło być nerwowo, coraz gorzej aż w końcu mleko się rozlało. Dowiedziałem się, że partnerka nie ma już siły akceptować moich stanów i tego, że nic z tym nie robię. Fakt, nie wiele robiłem, ale nie potrafiłem znaleźć odpowiedniego specjalisty. Jednakże Postanowiłem wziąć się za siebie i wróciliśmy na dobre tory. Niestety mam tez swój ukryty problem a otóż najprawdopodobniej jestem uzależniony od autoerotyzmu. Ogólnie moje potrzeby seksualne są bardzo duże, ale zauważam, że pomimo uczucia jakim dażę partnerkę to te zainteresowania nie są skierowane w 100% na nią. Dodatkowo, zdarzył się przykry incydent. Miałem chęć, której nie potrafiłem opanować i próbę podglądania siostry partnerki podczas kąpieli. Nie wiem czy to moje zaburzenia, czy chora wścibskość, ale finalnie powstrzymałem się i na próbie jedynie się skończyło. Kocham swoją drugą połówkę i mam ogromne wyrzuty sumienia związane z ostatnim incydentem oraz z moimi problemami natury seksualnej. Od tygodnia zadaje sobie pytanie czy mówić jej o tym co zaszło? Czy zachować to dla siebie i już nigdy więcej do tego nie wracać? Obawiam się, ze jakbym szczerze się przyznał to może i by zeszła ze mnie chęć wyrzucenia tego z siebie i odeszły by wyrzuty sumienia, ale jednoczenie boje się, ze by mnie partnerka wtedy zostawiła. Niestety juz dwa razy jej wścibskością swoją zalazłem za skore i sprawiłem wielką przykrość, ale wybaczyła mi. Jednak wtedy było lepiej tak po prostu między nami. Obawiam się, ze gdybym teraz wyznał to wszystko co się ostatnio zdarzyło to byłby początek końca. Co robić? Już powoli tracę zmysły bo wmówiłem sobie też, że ją zdradziłem poprzez upadki w masturbacje i tą próbę podglądactwa… Piszę to tutaj, ponieważ nie mam komu na ten monet tego opisać ani komu „wylać z siebie” problemów

Witajcie! Nazywam się Arek i mam 28 lat. Moja historia z depresją i stanami lękowymi zaczęła się w dość młodym wieku. Dlaczego? Każdy zadaje sobie te pytanie, wraz ze mną. Rodzina normalna, warunki okej, żadnej patologii, no może poza babcią, która od małego mnie straszyła dosłownie wszystkim... Pomijając temat babci, wszystko wyglądało normalnie oprócz tego, że każda czynność, nauka, doświadczenie było dla mnie czymś czego nawet bałem się spróbować, bo od razu nasuwały mi się myśli "nie dam rady", "nie wyjdzie mi", "nie podołam". Tata uczył mnie pływać... nie nauczyłem się bo przez mój strach, a dokładniej wrzask jakiego narobiłem na basenie sprawił, że wyrzucali nas wielokrotnie, bo myśleli że ludzi mordują Nauka jazdy na łyżwach? Nie.. bo przecież co jeśli się przewrócę? Jazda na rowerze? W życiu! Przecież można sobie zrobić krzywdę. I tak dalej... lata lecą. Zaczęła się szkoła. Wraz z nią rozpoczęły się kolejne problemy. Nie.. nie z nauką, uczyłem się bardzo dobrze, ale z tym, że nie byłem taki jak wszyscy, zero uczestnictwa w wycieczkach, bo strach, ciągła nauka, bo strach przed złym odbiorem przez nauczycieli, ewentualnie negatywnej opinii. Zaczął się stres. Podupadłem na zdrowiu, ale psychicznym. Przestało mnie cieszyć życie. Ciągłe obelgi oraz bardzo nowoczesne teraz pojęcie "hejt" skierowane wobec mojej osoby. Bo jestem inny. Zacząłem być kierowany do psychologów, lecz psychologowie nie widzieli u mnie żadnego problemu.. "Ja tam nie widzę w Tobie problemu, po prostu jesteś leniwy..." Ale co ma piernik do wiatraka? Po tym jak traktowali mnie ludzie z otoczenia odczuwałem dziwny strach i lęk. Tak jakbym zrobił się aspołeczny? Idąc ulicą pociłem się, trzęsły mi się ręce i miałem wrażenie, że wszyscy wokół mnie patrzą tylko i wyłącznie na mnie. Byłem rozkojarzony, gdy ktoś się do mnie odezwał nie potrafiłem mu odpowiedzieć jak człowiek tylko jąkając się z trzęsącą szczęką jakby było -40 stopni na dworze. Pomimo tych wszystkich objawów , wciąż nikt nie widział we mnie problemu. Farmakologia? Nie widzę potrzeby. Zmieniłem się, a bardziej swoje podejście do świata, dystans. Tak... to jest to. Ale zadaję sobie pewne pytanie, czy aby na lepsze? Nie koniecznie. Bo mając wywalone kompletnie na wszystko na ludzi, na to co się wokół dzieje, opinię itp. staję się człowiekiem, który zaczyna popadać z czasem w depresję. Spoglądanie na świat w szarych kolorach, wrzucanie ludzi do jednego worka. Pomogło, wyszedłem z tego ale nie na długo. Od momentu ukończenia szkoły średniej, prawa jazdy, studiów... Zaczęło jakby wracać wszystko z podwojoną siłą. Problemy z poznaniem, nawiązaniem relacji z płcią przeciwną. Co było i jest powodem? Wymaganie od kogoś tego, czego sam nie jestem w stanie dać. Zbyt idealne wymogi i rezygnacja z każdej... Bo nie spełnia moich oczekiwań. Ale.. żadna? Dodajmy do tego brak umiejętności przegrywania, nie tylko tyczy się świata wirtualnego. Musisz być wszędzie naj. Nie ważne czy umiesz czy nie, czy Cię stać na coś czy też nie, ale musisz. Zaczęło się skupianie tylko na własnej osobie, realizacja, wszystko idzie jak najbardziej zgodnie z planem. W końcu sukces, osiągnięcie wszystkich zamierzonych celów i marzeń oprócz partnerki, ale po co? Kiedyś się sama znajdzie, wystarczy czas... Właśnie... czas, wcale go tak dużo nie ma, ponieważ większość gdy była okazja przeznaczyłem go na naprawę siebie oraz osiąganie czegoś co jest ponad moje siły. Nieświadomie z dnia na dzień moja 'depresja' zaczęła sobie przypominać o sobie. Wróciłem do dawnych męczących pytań... "dam radę?", "powinienem?", a nawet zrobiłem krok dalej "kim jestem, czy jestem wartościową osobą i po co żyć, skoro pomimo moich wysiłków i tak nikt nie zwraca na mnie uwagi..." To jest ten moment w którym depresja zaczyna zbliżać się do tego etapu w którym wymagana jest interwencja psychologa, ale nie takiego który powie mi, że jestem leniem Podsumowując i nie rozpisując za bardzo, wyszedłem częściowo z depresji, bez ingerencji psychologów, psychiatrów i farmakologii. Wyleczyła mnie samoakceptacja, sport i muzyka. Ale dlaczego napisałem, że częściowo? Bo problem wciąż tkwi, w śmiałości pod względem poznawania drugiej połówki, ale myślę, że jeszcze jakoś da się z tego wyleczyć. Ostatnimi czasy zmagam się również z nerwicą, a przynajmniej mam takie wrażenie, ponieważ każda jazda samochodem na dłuższy dystans, trasę której nie znam objawia się zimnym potem, zimnymi stopami i dłońmi spoconymi oraz częstym oddawaniem moczu pomimo braku przeziębienia, bądź podobnych chorób. Ale zobaczymy może ktoś coś doradzi w temacie. Cholerka... Troszkę się rozpisałem. Opowiedziałem w skrócie o moim problemie z depresją, ale nie napisałem jeszcze o najważniejszym, czyli tym po co tu przyszedłem. Fajnie jak się ma gdzie i z kim popisać, podzielić doświadczeniami, wygadać, a nawet w jakiś sposób wesprzeć, jeśli pogoda nie dopisuje, a znajomi realni, których jest coraz mniej nie mają we mnie brzydko mówiąc wyje....