Dziewczyny

Witam. Mam dość nietypową sytuację i nie wiem jak się w niej zachować, mam nadzieję, że ktoś będzie umiał mi pomóc. Chodzi o to, że około 2 miesiące piszę już z przyjaciółką, która wtedy jeszcze miała chłopaka (byli ze sobą pół roku). Nie układało się jej z tym chłopakiem, powodował, że płakała przez niego itd, wczoraj była na mojej 18stce i zatańczyłem z nią kilka razy, długo rozmawialiśmy, mówiłem, że to bez sensu jak ma przez niego cierpieć itd, wczoraj zadzwoniła do niego i rozmawiała, a dziś zerwali, generalnie wczoraj powiedziałem jej, że mi bardzo zależy itd, ona powiedziała, że wie, po chwili pocałowała mnie 2 razy w usta i za chwilę przelizała (ona zrobiła 1 krok), pod koniec imprezy powiedziała mi, że potrzebuje czasu, tak samo dzisiaj jak z nią pisałem, napisała, że nie chce ze związku do związku i dopiero co zerwała z chłopakiem i dodała, żebym jej nie naciskał. Najlepiej jakby jakieś Panie się wypowiedziały na ten temat, nie wiem co robić, czy ona chce jakby się wycofać czy po prostu potrzebuje tego czasu, czy pisać do niej czy raczej dać jej luz? Dziękuje za każdą pomoc, jestem dosłownie załamany Dodam, że ona ma 15 ja 18.

Witajcie, chciałbym poprosić was o pomoc bo sam już nie daje rady, ale zacznijmy on mojej przeszłości w skrócie wy lepiej przyswoić się w temacie.Zawsze byłem jednym z tego nie wielkiego grona chłopaków którzy nie rozmawiali z dziewczynami. Podstawówka 0 kontaktu, gimnazjum, próbowałem jakoś zacząć rozmawiać z dziewczynami ale bylem zawsze chamsko odrzucany przez co czułem ból psychicznie. Obecnie jestem w 1 Technikum w klasie gdzie jest 14 chłopaków i 18 dziewczyn. I teraz przechodzimy do sedna tematu. Chciałbym zacząć rozmawiać z dziewczynami ale się wstydzę i czuję strach jednocześnie przed ponownym odrzuceniem. Nie chcę znowu przeżywać tego samego co w gimnazjum. Dodam że mam strasznie niską samoocenę i wymyślam tyle różnych złych zakończeń jakie mogłyby wyniknąć gdybym zagadał. Więc, co zrobić, jak przestać tak źle o sobie myśleć i zagadać w końcu do którejś dziewczyny.Proszę pomóżcie mi bo już taki stan niszczy mnie od środka.

Witam. Może zacznę od konca... Ogóle wszystkie te dziewczyny którymi wszyscy się zachwycają np. na Instagramie o nieskazitelnej urodzie i figurze, na mnie nie robią większego wrażenia i za 10 sekund o nich zapominam. Teraz przejdę do rzeczy. Kilka dni temu obejrzałem polski (nie tylko polski :-)) (swoją drogą świetny) film i jeszcze dwie godziny wcześniej nie pomyślałbym że tak to na mnie wpłynie. Był to film który większość z was pewnie widziało nakręcony w 1989 na faktach (celowo nie podaje tytułu ale podaje na tyle informacji żeby co poniektórzy skojarzyli bo jednak nie wiem jak zareagujecie). I odkąd zobaczyłem młodą w sumie drugoplanową aktorkę (w momencie nagrywania filmu była zbliżona wiekiem co ja teraz, to ważne! Żeby mnie nikt nie oskarżał o skłonności wiadomo jakie) nie mogę przestać o niej myśleć i przeszkadza mi to troszkę w normalnym życiu. Jest mi bardzo smutno. Do tego dochodzi nostalgia do czasów z lat przed 90 w których nawet nie żyłem ale znam je z różnych stron ( i nie koloryzuje ich ale i tak wolałbym w nich żyć przynajmniej w moim przypadku)( na ten temat nie będę pisał przynajmniej w tym wpisie, zresztą i tak nie jest to problem). Pewnie większość z was jak wyszukacie ten film i zobaczycie ją będzie się zastanowiało czy to na pewno ten film bo 'co można widzieć w urodzie tej dziewczyny'... Nie wiem zbyt co teraz zrobić, miałem ochotę obejrzeć następny film z jej udziałem ale to chyba zły pomysł... Napisałem na tym forum bo kiedyś inne nieistniejące już forum pomogło mi z czymś innym więc póki co mam same dobre doświadczenia i mam nadzieję że tak zostanie i nie pożałuje że napisałem ten wpis, mógłbym jeszcze tak pisać ale będzie mniejsza szansa że ktoś to przeczyta, pozdrawiam wszystkich i życzę zdrowia zarówno psychicznego jak i fizycznego. Ps. Jeśli ten wpis jest w złym dziale proszę o przeniesienie

Dzień dobry szanowni państwo, piszę tę wiadomość dla was ku przestrodze przed toksycznymi osobami. Zacznijmy może jednak od końca – zmarnowałem 5 i pół roku z pewną kobietą tak złą, że w zasadzie nie jestem w stanie po tym wszystkim nazywać jej człowiekiem. I choć poznałem wielu złych ludzi, nikt się do niej nawet nie umywał. I tak, byłem totalnym frajerem który widział to, ale nie chciał widzieć. Strach przed samotnością sprawiał, że postanowiłem się męczyć aby tylko nie zostać sam jak palec. Ostatecznie i tak zostałem, tyle że nacierpiałem się zupełnie niepotrzebnie, co skończyło się dla mnie końskimi dawkami leków, prawie udaną próbą samobójczą (służba zdrowia czasem działa lepiej niż moglibyśmy się tego spodziewać), doszczętnie zszarganą opinią publiczną, utratą wszystkich znajomości, a także stwierdzonym przez psychiatrę PTSD. Na początku było może i fajnie, bo wydawała mi się być miłą, wrażliwą dziewczyną. Czy byliśmy sami czy w jakimś innym towarzystwie, zawsze taka była, poza jednym wyjątkiem. Jej najlepszą przyjaciółką. Przy niej totalnie jej odbijało, zachowywała się jak niespełny rozumu pustak, potrafiła mnie wyśmiewać i szydzić z tych samych słów i zwrotów, które poza słuchem tej „koleżanki” wyraźnie doceniała i lubiła. Cały czas starała się zgrywać dorosłą, a dobra była tylko wtedy kiedy było dobrze. Kiedy było źle, nigdy nie było rozmowy, ani jednego razu. Potrafiła tylko krzyczeć, obrażać i wymuszać płacz, a także nie odbierać moich telefonów czy zupełnie ignorować moje wiadomości. Regularnie mnie blokowała na wszystkich mediach tylko po to, żeby za kilka dni odblokować i udawać, że zupełnie nic się nie stało. Ale dawałem się tym jej sztuczkom, bo od razu zgrywała miłą, łasiła się, mówiła mi wszystko to co chcę usłyszeć. Zaczynała też szukać powodów problemów we wszystkim tym co lubię i lubiłem i ochoczo mi tego zakazywała – gier, wyjść na piwo z kolegą, rozwijania pasji, a kiedyś nawet… ćwiczeń fizycznych. Cały czas starała się owinąć mnie wokół palca. I jej się to udawało. Podczas awantur zapędzała się regularnie coraz dalej, no bo zdołała poznać moje wszystkie słabości i je przeciwko mnie wykorzystać. Nikt nigdy nie jechał mi po emocjach tak jak właśnie ona. Krzyczała, czasem szarpała za włosy, obrażała („ty p***o”, „ty ch**u”), wygrzebywała brudy z przeszłości (dosyć smutnej – dręczenie w gimnazjum, szpital psychiatryczny, a nawet plotki rozsiewane przez te same osoby, które kiedyś nie dawały mi żyć), a wszystko to komentowała dosadnie „ale to prawda!”. Przez pewien okres mnie nawet… biła. Rodzice mnie wychowali tak, abym nigdy nie uderzył kobiety, dlatego trzymałem nerwy na wodzy. Kiedyś, jak zaczęła drapać pazurami po twarzy i gryźć w ręce, oddałem jej w ramię, lekko, żeby zrozumiała że to nie jest przyjemne. Takiej wiązanki na swój temat nigdy nie usłyszałem, a ciche dni trwały z 2 tygodnie, aż wreszcie sama mnie odblokowała i się odezwała. Niby zrozumiała przekaz bo już nigdy nie podniosła na mnie ręki, ale i tak w nerwach potrafiła mi przypomnieć to jedno lekkie uderzenie kompletnie pomijając fakt tego, co sama mi robiła. Problem był w tym, że moi rodzice ją polubili, zresztą nie tylko oni. Świetnie się maskowała, a demon wychodził z niej tylko wtedy, kiedy nie było żadnych świadków – tak jakby to planowała. Przy znajomych ograniczała się tylko do strzelenia focha o byle co i wyjścia z wyłączonym telefonem… i weź tu jej człowieku szukaj potem pod wieczór martwiąc się czy nie chce zrobić nic głupiego albo czy ktoś jej nie zaczepi. Każda kłótnia w której to ja byłem według niej winny miała też taki finał, że angażowała w to wszystkich – znajomych, swoją rodzinę, nawet moją. I wszyscy mnie potem ochrzaniali. A kiedy to ona zawiniła to cóż, udawała że nic się nie dzieje, tuliła się i gadała „to było dawno, zapomnijmy o tym”. ZAWSZE. Po kilku latach, może dwóch czy trzech, zwykła również ze mną zrywać, średnio raz na 2-3 tygodnie, czasem częściej, czasem rzadziej. A potem leciała tylko z tekstem że to było głupie i że już nieważne bo mówiła to w nerwach… co nie przeszkadzało jej tego notorycznie powtarzać. Pamiętam też, że praktycznie nigdy mnie nie przepraszała, nawet pomimo jawnej winy. To znaczy owszem, mówiła przepraszam jak nadepnęła mi na but, szturchnęła mnie ręką albo ubrudziła napojem czy jedzeniem, ale w rzeczywiście ważnych sprawach nigdy. Powiedziała, że nigdy nie przeprosi bo „nie będzie się przede mną płaszczyć”. Nie lubiła moich kolegów i teoretycznie zabraniała mi się z nimi spotykać. To znaczy owszem, mogłem wychodzić, tyle że rezultat tego był oczywisty – foch. Trudno, straciłem te kontakty i do dziś ich do końca nie odnowiłem. Ale hej, miałem ją, wszystko miało być super ekstra, twierdziła że kocha, a ja frajer w to wierzyłem. I żeby być szczery, nawzajem nie lubiliśmy swojego towarzystwa. Ona moich kolegów bo przy nich byłem roześmiany i wyluzowany, ja jej bo mieli na nią zły wpływ – to oni w końcu chcieli żeby mnie zostawiła, a w pewnym momencie zerwali z nią znajomość twierdząc „on albo my”. Ja nigdy nie kazałem jej wybierać, ale tego nie zauważała. Chciała być pedagogiem i nawet poszła na takie studia, ale była i jest totalnie wybiórcza i dwulicowa. Jeżeli kogoś polubiła, była super. Jeżeli nie, udawała że go nie widzi i traktowała z jawną pogardą. Kiedyś na przykład na jakimś weselu czy innej imprezie rodzinnej zbywała mojego 7 letniego kuzyna tylko dlatego, że nie lubiła mojej kuzynki. Było mu przykro, bo pytał potem „czy ta pani się na mnie gniewa”. Świetny powód. Sama sobie wybierała kto zasługuje na jej uznanie a kto nie i robiła to w bardzo pokręcony sposób. A tego wszystkiego było jeszcze więcej. Kiedyś ustaliliśmy deal – zawsze kiedy wychodzimy to się o tym informujemy żeby się o siebie nawzajem nie martwić. Ja mówiłem jej wszystko, nawet gdy wyskoczyłem na 5 minut do sklepu po piwo czy coś do jedzenia. A ona tego nie robiła. Wiele razy potrafiłem ją spotkać jak jechała samochodem z miasta albo do miasta, a nie tak dawno odezwał się do mnie stary znajomy i po prostu pogadaliśmy jak kumple. Jaki ma to związek? Taki, że mówił mi że wielokrotnie widział ją z innymi osobami czy w barach czy miejscach publicznych i dziwił się, że jest ona tam beze mnie. Robiła mnie w konia i okłamywała przez cały czas. Cały związek!! I nie, to nie jest koniec tego wszystkiego. Na początku, wracając raz jeszcze, była miła i dało się z nią uzgodnić wiele rzeczy, ale w miarę jak „dorastała” (tylko prawnie, na pewno nie na umyśle), robiła się coraz gorsza. Po skończeniu 18 lat każda moja uwaga czy pytanie czy zastrzeżenie kończyły się „odwal się, jestem dorosła, mogę robić co chcę”. Potem odbiła jej szajba jak poszła do nowej szkoły, potem znowu na studiach – była nie do zniesienia, pojechała nawet na jakiś tydzień pomieszkać u koleżanki (o ile to była w ogóle koleżanka) mówiąc mi o tym dopiero przedostatniego dnia – a potem gdy spotkała się z Chodakowską i jej „ambasadorkami”. Wtedy zmiana w jej zachowaniu była już tak ogromna, że ta kobieta z którą byłem nie przypominała W OGÓLE tej z którą zacząłem związek. Wredna, opryskliwa, pusta. Kiedyś z szacunkiem do siebie i nieśmiałymi fotkami, zaczęła zaśmiecać swoje konto na Instagramie zdjęciami półnago, w staniku sportowym, w majtkach, nawet w bikini na basenie. Mimo, że umówiliśmy się kiedyś, że nie będzie robiła takich rzeczy bo… no czy naprawdę muszę to tłumaczyć? Chcielibyście widzieć waszą miłość i waszego aniołka półnagiego w necie?! Nikt by nie chciał! W momencie kulminacyjnym widziałem wstawioną fotkę z wypiętym tyłkiem. Serce pękało. W chwili wpadnięcia w najgorsze towarzystwo kompletnie mu uległa – zawsze zresztą zachowywała się tak samo jak jej wszystkie inne aktualne psiapsióły. A dodam, że zmieniała „najlepsze koleżanki” jak rękawiczki, praktycznie non stop. Było ich z jakieś 10 na przełomie tych kilku lat jak byliśmy razem. Kiedyś, z racjonalnie myślącej dziewczyny z szacunkiem do siebie stała się wyuzdaną wojującą lewaczką-feministką. Postanowiła, jak jej idolka Chodakowska, zrobić sobie kiedyś sztuczne cycki, mimo że była naturalnie piękna i atrakcyjna. Miała fantastyczny brzuch ale nigdy go nie lubiła, jak mi mówiła. Wstydziła się go i zakrywała rękoma nawet podczas seksu. Ale „ambasadorki” sprawiły, że nie widziała problemu w upladowaniu jego zdjęć na instagrama. Dobra, może go polubiła w końcu… ale nadal mówiła mi dokładnie to samo co przedtem. Wiedziała również, że tatuaże u kobiet kojarzą mi się bardzo źle i że przysięga na wszystko że nigdy nie zrobi. Mówiła, że kiedyś chciała ale „zmądrzała” bo była, jak stwierdziła, „rozpuszczoną gówniarą”. Ta przysięga była dla nas najważniejsza, a może raczej dla mnie, bo obiecała że nawet jeżeli się rozstaniemy, nigdy sobie tego nie zrobi. I nic, zrobiła 3 a jak ją znam to i więcej. To był dopiero ból. Na domiar złego, zdradzała mnie przez ostatnie lata związku. Raz nawet posunęła się do tego, że na jednym koncercie na którym byliśmy razem… przelizała się z jednym gościem kiedy ja byłem za ścianą, wewnątrz. Każdy znajomy który tam był i to widział potwierdzał to, informacja się rozeszła i każdy wiedział że jestem zwykły rogacz, ale nie, ona do samego końca zapierała się że nic takiego nie miało miejsca. Nie mówiąc już o tym, że do moich uszu doszły inne ekscesy i że raz nawet sama, chyba przez przypadek, wysłała mi na snapchacie zdjęcie jak się przytula z jednym kolesiem. A ja, głupi frajer, dałem jej szansę. Z tą różnicą, że powiedziałem jasno – nigdy więcej seksu bo się brzydzę, nie wiem kto tam jeszcze był. W końcu rzuciła mnie jak śmiecia, poblokowała wszędzie i do widzenia. Ani razu nie odebrała telefonu, nie porozmawiała twarzą w twarz, nie zakończyła tego jak człowiek – zerwała przez Gadu Gadu. Starałem się mimo tego o nią walczyć, wiecie? Debil… Szukałem sposobu na rozmowę, pytałem jej znajomych, prosiłem o spotkanie i nic. Raz na przykład poczekałem na nią na stacji jak wracała z uczelni żeby to omówić. Mówię „przepraszam że tu jestem ale…” i koniec, uciekła biegiem do samochodu, zamknęła się i odjechała. A potem opowiedziała swoim przyjaciołom, że… wyszedłem do niej z nożem. Mało? Raz przyjechali do mnie „pogadać” z koleżanką i jej chłopakiem. Żeby było jasne, to nie była rozmowa. Wcinali się bez przerwy w moje zdanie i odpowiadali za nią, cały czas. A potem zadzwonili do mojej matki, że wyszedłem do nich z „kolczatką”, czymkolwiek miałaby ona być. Innym razem pojechałem z kwiatami pogadać. Rzuciła tylko „idź stąd”, a potem zatrzasnęła drzwi przed nosem. Nabluzgała mi też przez jej znajomego i ponoć zgłosiła sprawę na policję za… nękanie. Wreszcie dałem sobie spokój, wpadłem w alkoholizm, przestałem ćwiczyć i o mało co nie zaprzepaściłem swoich studiów. Ale ona ze mną nie skończyła, nie. Zbuntowała wszystkich przeciwko mnie, praktycznie każdego wspólnego znajomego i wszystkich jej znajomych. Narobiła dymu w jednym z dwóch pubów do którego lubiliśmy kiedyś przychodzić że jestem taki a taki. Przez nią nie tylko straciłem kilku kumpli, kuzynkę i kontakt z kilkoma postronnymi osobami widywanymi np. na koncertach, ale i odwrócili się ode mnie wszyscy ci, których znaliśmy oboje. Nawet ostatnio szedłem, tak wyszło, za nią i jej koleżanką na ulicy po chodniku. Koleżanka się odwracała, aż wreszcie była się odsunęła a tamta „o co ci k***a chodzi”. O to, że chcę przejść, chodnik jest wspólny!! Mało? Nie... Pamiętam, że dostałem od niej kiedyś uroczy prezent na urodziny, samoróbkę. Pudełko, w którym było 365 małych karteczek dlaczego mnie „kocha”. Przypomniałem jej o tym i usłyszałem bezczelnie, że „to było dawno i się nie liczy”. To było napisać datę przydatności a nie wykorzystać moją naiwność… Lubiła też robić z siebie ofiarę i pokazywać całemu światu, jaki to jestem zły. Jak się wściekała, pisała mi potworne i okrutne rzeczy, waliła poniżej pasa. Prowokowała, krzywdziła. A kiedy pękałem płacząc przed monitorem, rzucała tylko że jestem ciotą czy cipą. Kasowała także swoje wiadomości i zostawiała tylko i wyłącznie moje. Jak inni patrzyli wówczas na mnie i na nią jest chyba oczywiste… Notorycznie wyniszczała mnie psychicznie, wiedziała jak boli blokowanie i cisza. Niejednokrotnie potrafiła odblokować mnie, zostawić jakąś wiadomość żeby mnie skrzywdzić, zmusić do rozpaczy i wywołać poczucie winy, a potem znowu zablokować żebym nie mógł odpisać. „Koniec z tym” albo „to już nie ma sensu” sprawiały, że miałem ochotę umrzeć bo bałem się jak debil o nią, że chce zrobić sobie krzywdę. Nic jej to nie obchodziło. Jeździła do koleżanki a mnie zostawiała w rozsypce. Nikt nigdy mnie gorzej nie traktował. Do tego mnie jeszcze szantażowała. Zrób to a tamto a się potnę albo że z nami koniec. Próbowała też szczuć moją rodzinę na mnie, korzystała z gabinetu mojej mamy za free (prowadzi gabinet kosmetyczny), pożyczała pieniądze („wisi mi” dobre kilkaset złotych i i tak wiem, że ich nie odzyskam), a gdy było źle to zawsze udawała niewiniątko i potem przez kilka dni dostawałem ochrzan od rodziców, cioci, babć, dziadków. Że jaki ja muszę być dla niej zly… dopiero po tym, jak zobaczyli jaka naprawdę jest, wszyscy mnie szczerze przeprosili za to, że dali się jej omamić. Powiedzieli, że cieszą się że wyszło jak wyszło bo dzięki temu zmarnowałem tylko 5 lat a nie resztę życia z kimś tak toksycznym. To tyle z tego co pamiętam. Nie piszę tego na trzeźwo ani spokojnie, bo choć rozstanie było prawie rok temu, nadal się z tego nie obudziłem, nadal to wszystko mnie boli, nadal mam koszmary i „flashbacki”. I nie, nie tęsknię, nie chcę jej z powrotem – szczerze nienawidzę i jestem pełen żalu i caly czas czekam, aż wreszcie karma do niej wróci i odczuje na sobie sprawiedliwość. Ale to się nie dzieje… Jestem teraz totalnym wrakiem, bo nie potrafię już nikomu zaufać. Gdy tak bliska osoba bez przerwy mnie raniła i wbijała noże w plecy, odsuwam podświadomie od siebie wszystkich i boję się zawrzeć jakąkolwiek znajomość. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę zdolny do wejścia w relację. Boję się i nikomu nie ufam, nie potrafię żyć. Ogień tego wszystkiego nadal nie wygasł i wciąż spopiela mnie od środka, zostawia tylko skorupę. Jestem przerażony tym, że nic a nic się nie poprawia i nadal mnie to nie odpuszcza. Nie wiem gdzie szukać pomocy, gdzie szukać sprawiedliwości, co zrobić aby wrócić do żywych i wstać z kolan. Nie potrafię. Według mojego lekarza, był idealny przykład nie tylko związku toksycznego, ale i psychicznego znęcania się. Ale po tym wszystkim to, według otoczenia, JA jestem tym złym a nie ona. Dlatego piszę to ku przestrodze do was wszystkich. Jeśli zobaczycie w swoich relacjach takie zjawiska jakie opisałem, zerwijcie je w cholerę – nic dobrego z tego nie wyjdzie a oszczędzicie sobie cierpienia i zdrowia. Jeśli możecie i czujecie taką potrzebę, prześlijcie to dalej. Chcę ochronić przed tym jak najwięcej osób. Pozdrawiam i obyście nigdy nie trafili na takich „ludzi” Bardzo proszę o pomoc, co z tym robić, jak walczyć, jak zacząć żyć I błagam, nie każcie mi "wypier..." bo już raz mnie tak pogoniono, sam się boję teraz wstawiać ten post że potraktujecie mnie podobnie Pozdrawiam