"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

arhol,

a myślałes o szkole wieczorowej, są darmowe licea, technika dla dorosłych , mozna maturę tam zdawać, to nie jest tak, że masz drogę zamknietą i duzo tam jest też osób, które nerwowo nie dawały rady w zwykłej szkole pytania, sprawdziany były taka katorgą nerwicową ze robiło sie słabo,że same sie tam poprzenosiły , więc mozesz sa to szkoły darmowe czesto przy zwykłych liceach tylko tryb nauki inny czyli po południu i śa takzę czesto w takich szkołach dwuletnie studium policealne i też sa za darmo i czesto fajne kierunki, także mozesz isc do szkoły jesli bedzie Ci sie chciało, jak zobaczą ze sie uczysz to od razu inaczej na Ciebie będa reagować i duzo ludzi tam sie uczy, którzy jednocześnie pracują

tahela, Wiem, chodzę (chodziłem) do takiej szkoły zeszłe pół roku, tym razem wyleciałem z własnej winy, za rok pewnie skończę 3 klasę i będzie spokój z szkołą.

Do niczego nie mogę się zmobilizować. Miałam dziś masę do zrobienia - i nic nie zrobiłam. Przez to jutro będę musiała "stanąć w poprzek". Brawo ja... Czasem mi ręce opadają...

tu masz linka do CKU w Wałbrzychu w Twoim rejonie też powinno być takie coś , trzeba tylko chcieć

-- 29 mar 2012, 18:00 --

http://www.ckuwalbrzych.pl/

-- 29 mar 2012, 18:02 --

acha właśnie przeczytałam ,że wyleciałes to wrócić musisz na semestr , z którego wyleciałes , jeszcze mozesz isć na jakiegos technika, bezpłatne śa dwa lata np. logistyki fjanie brzmi

tahela, :).

Wiem że są szkoły zaoczne licealne, taką robiłem, wyleciałem, bo braciszkowi też się nie chciało jeździć :<, jak się 2 "lesery" dobiorą, to wiadome było, że coś może "Pójść nie tak".

W przyszłym roku zapisuje się do tej samej szkoły co wcześniej, by ją skończyć już :).

arhol, te cholerne szkoły maja to do siebie,że czasem trzeba do nich chodzić i się nawet uczyć , co za pech normalnie, bo najlepiej to by było nie chodzić i nie uczyć się tylko świadectwo dostać,

powodzenia mam nadzieję ,ze dasz rade się zmobilizować tym razem i to liceum czy technikum skończysz , tulam : P

-- 29 mar 2012, 18:20 --

Chyba musze isc do sklepu i sie zapytac o kartę wi-fi a nie chce mnie sie deszcz pada, ale mam kalsze w kwiatki identyczne jak w tej reklamie szamponu kiedyś, idę , nie che mnie sie az tak,że boli

tahela, no takie podłe te szkoły są . Nieno, w przyszłym roku się skończy, i git ^^.

Coraz dotkliwiej czuję swój rozpad.

Mirabeleee, a robisz coś w tym kierunku, żeby się zintegrować?

szkoła szkoła a moje samopoczucie moim samopoczuciem co dziwne , nie mam lęków drugi dzień , to znaczy mam takie społeczne ,ale nie mam w ogóle takiego uogólnionego ani ani , takiego stanu zagrożenia ,

tylko smutno mi i jak dz woni telefon to mam lęki ,ale uogólnionego nie mam drugi dzień w ogóle i powiem,że jakoś mi tak dziwnie,aż że nic się za mną nie czai z tyłu, ale jak zmniejszyłam dawkę paro sobie to miałam znowu uogólniony spory , ee nie ma co myśleć nad tym bo bez sensu , płakać mnie się chce bom tęskna

tahela, sama się tak teraz MIĘDZY INNYMI czuję,trzymaj się tam...

Nie mam sił jechać jutro na zajęcia.

Ginekolożka odmówiła mi wypisania recepty na leki antykoncejcyjne Tłumaczenie że lekarz o tym wie, że od kiedy je biorę to już mój czwarty psychiatra nie pomagały. Wymaga zaświadczenia że to nie pogorszy mojego stanu psychicznego. Ludzie, ja leków psychotropowych nawet nie biorę. Cyrk jakiś.

To jest Polska. Czytałem gdzies, że politycy chcą wprowadzic ustawę, ktora pozwalałaby aptekarzowi odmowic sprzeazy prezerwatywy. To dopiero kabaret.

A potem marudzą że młode dziewczyny (jak ja, mam 19) zachodzą w ciążę.

jakoś trzeba zwiększyć przyrost populacji.

Ale może za około 4 lata lepiej.

źle mi źle, nie powinno mnie tu być, powinnam być tam, z nim, powinnam się cieszyć, śmiać, być szczęśliwa tam z nim i pomagać mu..a zamiast tego jestem tu, nieszczęśliwa,zdołowana, zadręczająca się i poddaję się bo nie mam już siły

Czuję się dziwnie, jak wyrzutek społeczeństwa beż żadnych zalet, za to niebiańsko spokojny. Hm... Ciekawe czy przyjdzie w którymś momencie życia jakaś stabilizacja emocjonalna.

Po pierwszej sesji terapeutycznej już zaczynam odkrywać w sobie te ukryte frustracje i bolączki. uświadomiłam sobie że nikt mnie oprócz jednej osoby nigdy nie akceptował i zawsze byłam przez wszystkich odrzucana. Przez to mam problemy z zaufaniem jestem chorobliwie podejrzliwa, wycofuję się z relacji i unikam kontaktów. Jestem bardzo powściągliwa w okazywaniu uczuć i emocji. Z drugiej strony cholernie potrzebuję bliskości, i gdy jestem sama mam fazy, lęki, stany depresyjne itp. to dopiero pierwsza sesja. A przede mną rok. Ja nie wiem co się potem będzie działo.

bede plkac i krzyczec, znow plakac i krzyczec az zwariuje, bo nikt mnie nie chce, noo juz tyle czasu tu na forum pisze ii co.. samotnosc. wiem ze kazdy ma swoje klopoty i nimi sie zajmoje, wczoraj rozmawialam z moja dawna przyjaciolka terapeutka.. ale nie ma zbyt czasu, jestem taka wsciekla i zalamana

hustalam sie na żdżblach trawy

otrulam sie smiertelnie samotnoscia

teraz mi dobrze trzymam Boga za rece.

Nie wiem, co mam robić.. stan zdrowia nieciekawy, ale nie chcę zwiększać dawki leków, bo to nie tędy droga. Dopiero niedawno co się uwolniłam od benzo. Jako tako powiedzmy..

Jednak jeśli nie da rady inaczej? K.... co tu robić

Rzucić wszystko, toksyczne środowisko i iść do ośrodka?

Czy zaryzykować, iść do pracy (w środę mam podpisać umowę), zwiększyć dawkę i walczyć jeszcze? Może zaskoczy tym razem? Może będzie lepiej?

ala1983, może warto jednak spróbować i rozpocząć pracę...

Zawsze możesz zrezygnować i wówczas rozpocząć leczenie w ośrodku...

Decyzję i tak musisz podjąć sama...jednak -

- ta szansa może okazać się pozytywna dla Ciebie, nie spróbujesz, nie dowiesz się o tym...

jasaw, A co mam zrobić, żeby opanować lęki w pracy? Chyba, że zacznę brać tonę leków.. czego wolałabym uniknąć. Jednak im bliżej tego dnia, tym bardziej nie widzę innego rozwiązania.

-- 31 mar 2012, 15:18 --

Aha, zacznijmy od tego, że już tak robiłam. Nic mi to nie dało poza uzależnieniem. A w pracy i tak się nie utrzymałam.

ala1983, rozumiem Cię.

Ja przez cały okres swojej pracy zawodowej - 25 lat, aż do renty, tak żyłam. Leki, zwolnienia, niezrozumienie problemu przeze mnie i innych. Męczyłam się bardzo, ale nie chciałam zrezygnować, bo wiedziałam, że w życiu może różnie się ułożyć.

Nikt nie powiedział mi, że mam nerwicę, tylko przepisywano mi różne leki, których właściwie nie zażywałam, bałam się. Nie było psychoterapii, a były problemy, nie tylko psychiczne, ale i prywatne, a do tego bezbronne, niczemu niewinne dzieci. Jakoś to przeżyłam....

Alu, jeśli masz szansę..próbuj, nie dasz rady...zrezygnujesz!!!

Taka jest moja rada. To nie jest decyzja, z której wycofać się nie możesz....to powinno Ci pomóc troszkę. Bo nie ma sytuacji bez wyjścia, trzeba mieć tego świadomość...