Co trzyma was przy życiu?

"Wiara" , że jeszcze kiedyś będzie dobrze...

rodzina

Nie mam,powodu do narzekania na swe życie

od paru miesięcy wyłącznie forum ( poważnie ) ... wiem, że to jest chore ;/, ale wolę to niż rozpier ... pustkę

wciaz jeszcze dzieci

serce

Kiedy mialam objawy bolowe itd to mnie trzymalo przy zyciu jedno: chec zycia i nadzieja na zmiane, odkad biore leki to juz mnie o wiele wiecej trzyma przy zyciu niz wczesniej. Ciesze sie, ze doczekalam tej chwili w ktorej obecnie jestem.

Jakby na to nie patrzeć, to chyba jednak sporo rzeczy mnie trzyma przy życiu.

Moje dzieciaczki przede wszystkim

Mnie głównie myśl że znowu odzyskam swoje życie. Wierzę w to z całego serca.

Fakt, że stan w którym jestem( zakladając że w tym złym stanie) za chwilę się zmieni i wszystko wywróci się o 360 stopni.

brak broni i naboju

Coś na co czekam. Jakieś spotkanie z kimś, trening, piątek i sobota bo wolne. No nie za wiele. Marność.

Narzeczony i moi rodzice - nie chcę im sprawiać przykrości...

Nigdy się za bardzo nie zastanawiałam nad życiem, po prostu żyję. Lubię życie i nie lubię śmierci.

To, że trzeba zdać najbliższe kolokwium.

To, że chcę patrzeć, jak rośnie moja siostrzenica.

To, że chce coś osiągnąć; żyć tylko po to by w tej jednej chociaż chwili przyznać sama przed sobą: jesteś wielka, cenią Cię.

Mnie przy zyciu trzyma pasja...stunt nie wiem czy ktos tu z was sie orientuje co to...ale odkrylam cos jeszcze..jestem tu zaledwie kilka godzin z problemem z ktorym sobie nie radze...ale odkrylam na tym forum cos czego wczesniej nie widzialam...jest wiele osob ktore potrzebuja wsparcia a wsparcie znajdziemy w osobach ktore sa slabe tak jak my anie w tych silnych motywujacych ktore mowia wez sie w garsc,zyj dalej...wlasnie my tutaj mozemy sie tak naprawde wspierac prawdziwie i jest mi cholernie zle ale jesli moge komus jakos tu pomoc to piszcie smialo

to,że jeszcze kiedyś będzie dobrze.Tylko nie mogę się poddać

strach przed trzecią wizytą w psychiatryku.

Strach przed bólem fizycznym

ja się chyba zasiedziałam bezmyślnie

strach przed bezpowrotną utratą inteligentnej osobowości i ładnej twarzy.

Rodzice, którzy po moim samobójstwie zostaliby ukarani za nie zmuszenie mnie do hospitalizacji na oddziale psychiatrycznym oraz rodzeństwo, które z pewnością trafiłoby do domu dziecka.

rodzina moje siostry