Myśli samobójcze

Znowu próbuję jej zaufać, przymilić się, wreszcie mieć normalną matkę... Ale ona mnie nie rozumie... Miałam dziś względnie dobry nastrój. Wszelkie myśli samobójcze poszły gdzieś w odstawkę. Co z tego, skoro wystarczyło 5 minut, żeby doprowadzić mnie do furii i rozpaczy, skoro w kółko muszę słuchać jaką jestem sierotą życiową? Że w sumie nie zasługuję na życie?

Skoro nie zasługuję, to po co ciągnąć to dalej? Przecież i tak chcę umrzeć

Vett, ja wiem jak to jest, gdy w domu panuje pewna schizofrenia i ciężko odgadnąć czy dziś jest dzień "dobrej córki" czy może "najgorszej". Zawsze powtarzam, że najlepiej jak sytuacja jest jasna-lawirowanie pomiędzy skrajnymi osobowościami naszych rodziców zawsze będzie mieć wpływ na naszą osobowość (często, z tego powodu właśnie zaburzoną).

Jako osoba patrząca na dom z pewnej czasowej perspektywy (chociaż znowu nie tak odległej) mogę Ci tylko powiedzieć, że szkoda Twojego zdrowia na przejmowanie się tym i szkoda własnego życia-zobacz ilu ludzi na tym forum miało naprawdę straszne dzieciństwo (nie chodzi mi o wartościowanie), a dziś piszą, że mimo wszystko są szczęśliwi i o to normalne życie walczą, bo warto. Od rodziców zależnym jest się przez ok. 25 lat (plus minus) to, co zrobisz z kolejnymi 40 (przynajmniej) to Twoje i tylko Twoje decyzje.

Jesteś prawie pełnoletnia, niedługo będziesz mieć okazje wyrwania się z domu-co jest chyba najrozsądniejszym wyjściem dla Ciebie. Masz rodzeństwo?

Nie mam rodzeństwa, więc jestem dla rodziców takim sztandarem, jedynym owocem - który musi być idealny, znakomity i najlepszy.

Przed pełnoletnością myślałam, że oni mnie po prostu ograniczają ze względu na wiek. Ok, było tak, ale teraz, gdy po prostu wiek skoczył o liczbę w przód... To nie ma różnicy. Przez lata wpajano, że jestem zła. Jestem najgorsza, nieporadna i nic w życiu nie osiągnę. Gdy byłam mniejsza, a w sercu było więcej takiej chęci do walki... No to myślałam, że będzie ok.

Teraz jestem od nich uzależniona. Psychicznie, materialnie, postarali się, bym rzeczywiście była taką nieporadną sierotą.

Wiek tu nie ma żadnego znaczenia-wierz mi, że nie będzie on cezurą. Pewnie zawsze będziesz nie dość dobra, nie będziesz dość zarabiać, nie dość dobrze będziesz wychowywać dzieci, ale... no właśnie gdy już wyprowadzisz się, zaczniesz własne życia, na własny koszt będziesz mogła mieć w nosie to co oni uważają na Twój temat. I to jest właśnie ta przewaga.

Wiem jak ciężko odciąć pępowinę i mimo, że ciągle słyszysz, że utopisz się w dorosłym życiu, to właśnie Ty (nikt tego za Ciebie nie zrobi) musisz nauczyć się pływać.

Variable, pw

Vett, zasługujesz na życie i to w dodatku na dobre życie.

julusia, zasługi to jedno... a lepiej ode mnie będą żyć przede wszystkim ci, którzy mnie zniszczyli i wykorzystywali.

julusia, a jak sie zasługuje na dobre zycie?

ja może dla równowagi opowiem jak się próbuje wykaraskać z dołka, pomagają mi w tym 3 zeszyty:

jeden zeszyt "terapia" do autoterapii, ja akurat wykonuje w nim ćwiczenia z książki "umysł ponad nastrojem"

drugi zeszyt gdzie pisze sie dzienny plan działania, w którym stawia się linię pionową przez środek każdej kartki i po jednej stronie do zrobienia, a po drugiej zrobione, pod wieczór dzień wcześniej planuje następny dzień, pod koniec dnia pisze ile zrobione.

trzeci zeszyt: "wartościowe" tam wpisuje wszystkie pomysły, jakieś wartościowe rzeczy, żeby nie zapomnieć, np. tytuły filmów jak ktoś poleci, książki, gadżety, tipy itd.

z trzeciego zeszytu można te pomysły wykreślać przepisując do drugiego jako konkretne działania, na następny dzień.

przede wszystkim założyłem sobie cele, bo po coś się robi tą terapię, np. moim głównym celem jest nauka, żeby mieć wiedzę, rozumieć otaczający świat, potrafić formułować swoje zdanie na różne tematy.

i w drugim zeszycie sobie planuje naukę z różnych przedmiotów na każdy dzień, przedmioty dające taką wiedzę wytypowałem sobie już dawno.

i tez mam takie stany ze miałbyn odejsc z tego swiata ,,,,ale co z tymi ktorzy nas kochaja i beda cierpiec,,,,tego sie boje-nie mam odwagi zjebac komus zycie,,,,a czy znajde by wrocic do zycia

i tez mam takie stany ze miałbyn odejsc z tego swiata ,,,,ale co z tymi ktorzy nas kochaja i beda cierpiec,,,,tego sie boje-nie mam odwagi zjebac komus zycie,,,,a czy znajde by wrocic do zycia

To Ci szczerze zazdroszczę, że masz w życiu osoby, którym na Tobie zależy

traqx,

Chyba znowu nadchodzą...

Kiedyś myśli samobójcze wywoływały u mnie lekką panikę, czasem nawet zaczynałam płakać. Ostatnio wcale mnie one nie przerażają. Teraz doszłam do tego, że pomysł zabicia się mnie wręcz uspokaja

Mnie to też uspokaja. Teraz wiem na 100%, że to jedyne wyjście tylko jakoś nie potrafię się do tego przełamać. Ale kiedy myślę, że w każdej chwili mogę już nie żyć to uspokaja mnie to i wiem, że to już jedyne wyjście.

Po dzisiejszych wyrażeniach czekałam na pasach na auto. Ale oprócz wyminiecia i kilku kurw pod nosem.nic mnie nie spotkało.

Vett, a co Ci zrobił ten kierowca, który mógłby ponieść ogromną stratę:

pójść do więzienia, stracić zdrowie, samemu zginąć?

jeszcze na pasach duże prawdopodobienstwo, że by go za to obwinili.

w pewnych momentach jest się egoistą.

Jaki kierowca, bo ja nie w temacie, a ciekawy jestem?

1234qwerty,

Po dzisiejszych wyrażeniach czekałam na pasach na auto. Ale oprócz wyminiecia i kilku kurw pod nosem.nic mnie nie spotkało.

traqx, No tak. Widać już wczoraj nie ogarniałem. Nawet nie będę próbował wyjaśniać jaki proces myślowy doprowadził do zadania pytania, na które odpowiedź była 2 posty wyżej

Na czym polega pomoc psychologa, gdy zgłasza się do niego osoba z myślami samobójczymi?

traqx, na omijaniu tematu. jedynie z jedną babką miałam możliwość rozwinięcia, choć szczególnej roboty z usunięciem myśli też nie odwaliła

traqx, na omijaniu tematu.

trafiła jak nigdy ;p

super, nie?

nie wiem na jakich terapeutów Wy trafiacie, ale moja nigdy nie omijała tego tematu.

pomóż koledze traqx, oddaję głos