Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)

kasima to ja mam właśnie ten typ nerwicy...budzi mnie to w środku nocy...

-- 20 gru 2013, 14:20 --

nerwa ja ostatnio przy ataku tak pomyślałam,że już tyle razy to było i nic nigdy mi się nie stało...i to nerwy i serce zwalnia...

To jest okropne. Ja przy każdym ataku żegnam się z tym światem

gosiulek, dokladnie i ja mysle, ze to juz połowa sukcesu jest! Jak sie uwierzy, że nic nam nie bedzie. Wtedy juz nie ma takiego bania się o atak (a czytalam, ze np agorafobia bierze się z lęku przed kolejnym atakiem, wiec jak juz sie nie boje ataku, to nie powinnam się bać wychodzic). I wtedy to całe koło zaczyna krecic sie w przeciwna strone :) juz nie ma ciaglego myslenia o atakach, tylko - ze jak bedzie to bedzie i minie - nic mi nie zrobi. To i w efekcie rzadziej sie pojawiaja same ataki, lepiej sie czujemy, wracamy do życia.

-- 20 gru 2013, 14:30 --

kasima, ja kiedys podczas ataku, jak gdziestam na przystanku czekalam, powiedzialam sobie - ok, jak mam umierac to prosze bardzo, chcoiaz bedzie spokoj. I co? momentalnie przeszla panika

nerwa i to jest chyba sposób...tylko ciężko do tego dojść...dziś nawet pomyślałam,że jak będę miała więcej ataków to szybciej to pokonam...

gosiulek, wlasnie ostatnio gdzies czytalam to samo! Ze celem nie jest pojscie gdzies i nie dostanie ataku. Ze najwazniejsze to wlasnie go dostac i przetrwac, i dostac jeszcze raz i jeszcze i w koncu wbic sobie do glowy, ze atak nic nie robi (oprocz tego, ze jest mega-nieprzyejmny), i ze mija. I wtedy ten lęk sie zmniejsza.

nerwa ostatnio na you tubie znalazłam taki filmik 18-minutowy...chyba tu gdzieś dałam link i tam facet mówił,żeby stanąć ze strachem do walki i prosić o więcej...

Może to i dobry sposób. Ale mi chyba do niego jeszcze daleko. Jak na razie to podczas ataku latam po domu jak poparzona bo w miejscu nie dałabym rady usiedzieć.

Przyszły mi teraz takie słowa do głowy,że "Moc w słabości się doskonali " będzie dobrze kasima...zaglądaj do nas to jak grupa wsparcia

gosiulek, tak, ja sobie nawet dodałam ten filmik który wrzucilas do ulubionych. Bo sluchalam, ale tak jednym uchem tylko bo cos robilam jeszcze - ale slyszalam, ze madrze gadal facet! :)

no trzeba skupienia,żeby coś tam zostało w głowie...

Będe zaglądać :)

gosiulek, dokladnie i ja mysle, ze to juz połowa sukcesu jest! Jak sie uwierzy, że nic nam nie bedzie. Wtedy juz nie ma takiego bania się o atak (a czytalam, ze np agorafobia bierze się z lęku przed kolejnym atakiem, wiec jak juz sie nie boje ataku, to nie powinnam się bać wychodzic). I wtedy to całe koło zaczyna krecic sie w przeciwna strone :) juz nie ma ciaglego myslenia o atakach, tylko - ze jak bedzie to bedzie i minie - nic mi nie zrobi. To i w efekcie rzadziej sie pojawiaja same ataki, lepiej sie czujemy, wracamy do życia.

 

 

 

o właśnie... wczoraj dostałam lęku jak byłam na zakupach i dziś boję się wogóle wyjść z domu, nie wyszłam nawet na minutę, boję się że znów będzie jak wczoraj, że spojrzę na ludzi na ulicy i będę się przeraźliwie bać.

pika30ja ostatnio mimo strachu poszłam do piekarni i myślałam,że zejdę...poszłam na przekór i wróciłam już w drodze powrotnej było lepiej choć nadal kiepsko...wczoraj wyszłam tak samo i byłam w trzech urzędach i miałam małe objawy,ale dałam radę...trzeba próbować...

-- 21 gru 2013, 13:44 --

piszę tu bo mi tak pożalić się chce na to moje samopoczucie...dziś tak dziwnie się czuję...czuję ucisk z tyłu głowy i jakby zawroty,ale nie do końca...jakby oszołomiona była i serducho trochę czuję,ale tylko trochę...miałam palny na dziś a na razie nie wiele zrobiłam...myślę nad tym co mi jest... pieką mnie stopy tak dziwnie i ręka...dość tego mam...

o jak mało w atakach się piszę ostatnio to pocieszające jest

A u mnie ciągle poczucie lęku w brzuszku plus nóżki i ręce. Tylko siedzę i czekam sam nie wiem na co? Ciągle się skupiam na tym odczuciu i nie mogę przestać o tym myśleć. Kiedy to w końcu minie?

Sent from my HTC One using Tapatalk

Gabriel74, leki i terapia bez tego będzie problem

nerwosol-men, to fakt leki i terapia ale musisz też robić coś sam. Wyjdź się poruszać, na rower, cokolwiek. Mi to przynajmniej pomaga, a z lękami walczę już od 3 lat z czego od roku bez lekarza i leków chociaż zastanawiam się nad powrotem.

To i tak dobrze dajesz rade....

Nienawidzę leków, za dużo śpię po nich, czuje się wiecznie zmęczony i przytłumiony dlatego próbuje być jak najdalej od brania leków ale coraz gorzej się czuję i zaniedbuje wiele rzeczy w życiu więc chyba to nieuniknione żeby wrócić.

Aha, a co braleś???

Xanax przez chwilę na początku, potem jakieś tabletki po których nie mogłem wstać z łóżka a potem dopiero Elicea i tak przez 6 miesięcy i odstawiłem. W sumie po Elicea nie było tak źle ale te wcześniejsze odcinały mnie jeszcze bardziej od życia.

Aha ja obecne na Coaxulu jadę. Moglbysz rzucic okoem na moj post i napisac co o tym myslisz? Bo ja pewnych rzeczy nie rozumiem.

Ten na koncu.

zjednoczone-stany-l-kowe-t46551-12432.html

No więc ja mam podobnie. Kumpel do mnie wpada, siedzimy, oglądamy mecz, gale czy cokolwiek i jest wszystko okej a niech tylko spotkamy się u niego to odliczam czas do wyjścia. To raczej normalne przy lękach u mnie, że nawet u najlepszego przyjaciela czuję się strasznie chociaż wiem, że jest mi strasznie bliski i znam go wiele lat. To jest trochę jak brak zaufania i to smutne bo ja nie odczuwam czegoś takiego.

Nigdy nie zwracałem uwagi na ,to kiedy mi się lęk pojawia ,bo był on prawie cały czas spowodowany szkołą ,pracą.Zmuszałem się do wychodzenia ,bo nie miałem wyboru.Aktualnie raz jest ,raz go niema.

Zauważylem ,że po samym przebudzeniu czuje się bardzo dobrze bez lęków niestety po 2-3 h pojawia się atak paniki i pozniej lęk wolno płynący.Po wyjściu na zewnątrz czuje dużą poprawę.Typowy objaw agarofobii.W towarzystwie też mnie chwyci czasem lęk nawet jak jesteśmy na świerzym powietrzu ,ale to już objaw fobi społecznej.Wtedy myślę sobie ,że najlepiej byłoby uciec do swojego domu...Nie odzywam się za bardzo.Mówię dopiero gdy lęk zmaleje.

Lęk często wzrasta w nielogicznych sytuacjach przy ludziach którzy dobrze mi życzą i mam do nich zaufanie.

Ja wczoraj byłem w kinie i jakoś przetrwalem. Nerwosol-Men z lekami żyje 13 lat tylko ze wcześniej nie czułem go non-stop. Miewalem czasem ataki paniki podczas jazdy samochodem ale zawsze jakoś je przezwyciezalem. To co teraz mam to nigdy wcześniej tego nie było. Lek czuje wszędzie i nie radzę sobie już z nim,na 27 mam wizytę u Psychiatry i zobaczymy co będzie. Reaguje muzea na każdy styk w nocy bądź dzwonek telefonu,najbardziej boję się zawrotow głowy. Mam czasem też lekka panikę jak prowadzę samochód,nienawidzę tego stanu w jakim się znajduje. Walczę codziennie z tymi dolegliwościami i jakoś sobie radzę,najgorsza jest ta myśl o śmierci. Zresztą na pocieszenie wiem że wszyscy się jej boimy. Głowy do góry Zuchy myślę że będzie lepiej. W przeciągu trzech tygodni schudlem pięć kilo.

Sent from my HTC One using Tapatalk