CHAD- Choroba Afektywna Dwubiegunowa cz.III

Powiedzcie mi jak to jest z CHADEM i pracą 3 zmianową . Możliwe czy raczej karkołomne?

joaszka, Latasz

Carica Milica, Trzymam kciuki ,właśnie wielką sztuką jest przestawić myślenie /tez mi się to jeszcze do końca nie udało/

Ja pracuję na 3 zmiany i daję sobie świetnie radę-jak na razie

Ja daje rade jak jestem w manii/hipo. Po kilku miesiacach rozwiazuje umowe i przeczekuje depresje

Np. ostatnio tak było. Dwie umowy przez wrzesień, październik, listopad i grudzień. W grudniu okolo świąt mialam juz wstęp do depresji, w polowie stycznia juz bylam w szpitalu.

Halo Chadziorki, a może jest tu ktoś, kto tak jak ja walczy z wagą? Carica, Ty coś wspominalas, ze po lekach Cie przybylo? Jak sobie poradzilas? Szukam wsparcia!

A co ci dał pobyt w szpitalu?

tdotietzorlan, a co tu się stanęło

Strasznie tu cicho... chyba wszyscy korzystają z uroku wiosny Smutno mi bardzo bo wczoraj uciekł mi kotek. Był znajdą bardzo się do niego przywiązałam. Mam nadzieję, że się jednak odnajdzie...

Przykro mi z powodu kota. Mam nadzieję, że się odnajdzie.

Trochę uspokoiły się u mnie te stany mieszane. Łapię równowagę, przez co lepiej się czuję, chociaż czasem jeszcze mam lęki i niepokój.

Czuję że idę lekko w górę, mam coraz więcej chęci do pracy, a zarazem czuję ciągły niepokój jakby mi czegoś brakowało. Leki narazie ok, śpię dobrze.

kazimierz61, Czy starasz się zbijać lekką górkę ,czy same Ci to przechodzi?

Mam górę, ale mało zdecydowania.

Mnie też wsciekają leki. Ala jak przypomnę sobie, jak wyglądało moje życie bez nich - nieustajacy lęk od rana do wieczora, telepka, bóle mięśni i zesztywnienie ze strachu... choć z drugiej strony, mam wrażenie, że wtedy żyłam bardziej... teraz niby nie mam depresji, ale i nic nie czuję. I wszystko przychodzi mi ciężej. Mam wrażenie, że we wszystko muszę wkładać 4x więcej wysiłku, niż kiedyś. Nawet dziś, głupie pranie.

Nie cieszy mnie nawet, że właśnie moja praca została opublikowana w Veterinary Pathology. Najważniejszym tego typu czasopiśmie na świecie. Nie cieszy mnie, że mam czas dla siebie. Nie cieszą mnie zgubione kilogramy. Nie cieszy, ze dostałam sie na praktyki do GIFu. Jedyne, co czuję, to pustka i tęsknota za nim. Nie umiem sobie poradzić sama. Planuję sobie kazdy dzień i dobija mnie, że wszystko w nim opiera się na samotności.

Wybór chujowy ,ale z dwojga złego lepiej brać leki. Przynajmniej jako tako się funkcjonuje. Ciężka deprecha całkowicie rozwala. Jedyna droga w tych chorobach to akceptacja siebie i stanu rzeczy jaki jest. Trzeba przyjąć ,że są to rzeczy nieodwracalne.Wtedy zmniejsza się piętno problemu. Wiadomo nie zawsze jest to możliwe. Szczególnie na początku choroby,ale od narzekania i płaczu jeszcze nikt się nie uzdrowił. Ja 9 lat biorę leki. Na początku łudziłem się ,że trochę je pobiorę i wyzdrowieje. Potem zacząłem odczuwać coraz większy niepokój jak żaden lek nie zaskakiwał. Kiedy wyczerpałem wszystkie możliwości to w końcu podałem rękę losowi. Staram się żyć tym jak jest i wybierać drogi jak najmniej inwazyjne. Bóle dupy owszem czasami łapią, ale już dużo rzadziej i z mniejszą mocą niż kiedyś.

Ja też bardzo długo dobierałem leki i w końcu zostałem na takich jak na dole i to na dzień dzisiejszy jest dla mnie najlepsza opcja, nie wiem na jak długo, ale regularnie chodzę do swojej p. doktor i kontroluje wszystko, ewentualnie małe zmiany żeby nie polecieć w którąś stronę. W zeszłym roku na wiosnę poleciałem na pięć miesięcy w depresję i trudno było z niej wyjść bo trzeba było ostrożnie z lekami żeby nie wpaść w manię polekową.

Szczęście być świadomym inteligentnym wariatem w remisji Ale to i tak nie jest już nigdy 100%

Szczęście być świadomym inteligentnym wariatem w remisji Ale to i tak nie jest już nigdy 100%

A kto powiedział że zdrowi żyją na 100%.

3 dni temu wzięłam 10 lorafenów i nie pamiętam ostatnich 48 godzin. Pewnie czeka mnie słabe zejście.

High life. Szukam zaczepki, chciałbym się wyrwać na całą noc z domu. Aktualnie chleję piwsko, choć nie powinienem.

Ostatnio miałem dobry nastrój (hipo), robota paliła mi się w rękach, na wszystko miałem pomysły. Zrobiłem rewoltę w garażu i w innych pomieszczeniach, wypieprzyłem wszystko co stare, zaniedbane, niepotrzebne i zastąpiłem nowym pożądkiem typu regały, warsztacik z narzędziami, oświetlenie itd. Trochę to kosztowało, ale ile uciechy że tyle przestrzeni zostało i wszystko błyszczy. Za to teraz, od nocy łapię doła, oby nie na długo.

Zmieniono mi leki i dawkowanie. Jak na razie mam lęki i objawy depresji, ale powoli odpuszczają. Dostałem tydzień zwolnienia z pracy. W poprzednim w czwartek musiałem się zwolnić w połowie dnia a w piątek już nie poszedłem, bo tak mnie zmiażdżyła depresja, lęki i niepokój, że nie dawałem rady.

High life. Szukam zaczepki, chciałbym się wyrwać na całą noc z domu. Aktualnie chleję piwsko, choć nie powinienem.

Ty ty ty, co się dzieje?

joaszka, sam już nie wiem. Nie ma nikogo w domu, wtedy mi odpierdala, bo nikt nie ma nade mną żadnej kontroli

joaszka, am już nie wiem. Nie ma nikogo w domu, wtedy mi odpierdala, bo nikt nie ma nade mną żadnej kontroli

Ahh... Pamiętam, już tak było,przerabialismy to w okolicach Wielkanocy... ech. Trzymaj się tam :*

Mnie też nosi, bylam na silowni rano, teraz przeszłam z 7km po mieście i nic, przeruchalabym pół warszawy,ale na szczęście nawet nie mam z kim isc na spacer... i tylko jedzenie daje mi ulgę.

Ja od wczoraj mam chyba jakąś mieszankę chwile depresyjnie zaraz chce mi się wszystko. Poszłam z koleżanka po kwiatki na taras a kupiłam meble na taras... Jedyny pozytyw tego ze bylo na czym siedzieć wczoraj na grillu. Dzisiaj jestem senna i mam tak chaotyczne myśli. Sama nie wiem o czym myślę w danym momencie...