Skocz do zawartości
Nerwica.com

Nerwica Lękowa Co zrobić? Moja historia...część 2


LDR

Rekomendowane odpowiedzi

Bardzo mi sie spodobala wypowiedz Venus, ciekawa jestem czy bylas juz na terapi, bo z tego, co pisalas, to masz takie podejscie, jakbys uczeszczala na terapie, super, ze dopingujesz innych. Sama ciesze sie jak dziecko, ze ide na rozmowe do psychologa. Jestem tak zmeczona swoja nerwica, ze musi sie udac.Pozdrawiam

 

no właśnie Venus, też jestem ciekawa, napisałaś, ze teraz jest lepiej, jak sobie z tym poradziłaś, napisz koniecznie...

 

Witajcie Kochane!

 

No cóż...tak...dziś skończyłam pierwszy miesiąc terapii grupowej, i zaraz skończę 3 miesiąc terapii indywidualnej. Nie mogę jeszcze powiedzieć, że poradziłam sobie z nerwicą, bo nie. Objawy już powoli ustępują, ale to dopiero początek. Pojawiają się też nadal, np. od środy znów czuję się gorzej, ale to tak niestety przebiega.

Terapia bardzo mi pomaga, ale przede wszystkim pomogły mi książki o pozytywnym myśleniu. Każda z nich, którą przeczytałam była po prostu o mnie. Nad każdą z nich ryczałam jak bóbr, bo dostrzegłam że sama siebie wpędzam w ten okropny stan, ale zauważyłam też, że co to mnie w niego wpędza może mnie z niego wyciągnąć. I na psychoterapii dowiedziałam się dokładnie tego samego.

Jest bardzo trudno z tym walczyć, ale maluśkimi kroczkami idę do przodu. Terapia ma też to do siebie, że człowiek musi się w jej trakcie kompletnie rozsypać, aby mógł się pozbierać. Ale to działa!!!

Teraz właściwie zauważyłam jeszcze jedną rzecz. Byłam w tak okropnym stanie, że powinnam była zacząć brać leki. Jednak się uparłam, że ich nie wezmę, mając świadomość, że nerwica to nie jakaś choroba fizyczna, tylko zaburzenie emocji i uczuć. Wiedziałam, że leki sprawy nie załatwią. Uparłam się, że poradzę sobie bez nich. Łez jest od groma, załamań, ale...żyję, dolegliwości ustępują, czyli dzieje się to, w co uwierzyłam! :D

Skuteczność terapii zależy od nastawienia, zresztą jak wszystko. Ja nastawiłam się na to, że terapia mi pomoże i mimo, że już nie raz miałam momenty, a nawet dni zwątpienia, to ona jednak pomaga! :D

 

PS. Pamiętajcie, nerwica odwraca naszą uwagę od ważnych spraw, które powinniśmy w sobie uporządkować.

Inaczej mówiąc-nerwica to choroba duszy...dlatego wszelkie badania wychodzą prawidłowo. ;)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Venus, strasznie się cieszę, i dobrze, że piszesz, bo to daje nadzieje, że może jeszcze będzie normalnie... Musimy w to uwierzyć, nie chcę znowu takiej nocy jak dziś... spałam dwie godziny, co chwilę sprawdzałam stan mojego organizmu, nasłuchiwałam z której strony, co się powiększa a co zaczerwienia... straszne, nie mogę dziś normalnie funkcjonować, totalna porażka, nie wiem jak mam dotrwać do powrotu, jak przetrwać te 1,5 miesiąca, wiem, że na drugi dzień jak tylko wrócę pojdę do psychologa, pozdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Kurczę, już wczoraj było lepiej z tym przełykaniem, wyluzowałam trochę, a dziś znowu. Rano wydawało mi się czuję coś jakby po stronie prawego migdała, tak pod nim. No i już się na tym skupiam. Przy jedzeniu miałam wrażenie, że coś czuję przy przełykaniu, właśnie w tym miejscu. Od razu poczułam falę zalewającego gorąca i lęku. Może ja jednak mam tam coś, jakiegoś guza, albo zmianę. Czy myślicie, że można sobie wmówić odczuwanie w konkretnym punkcie? Bo jak mnie dusiło tak bardziej ogólnie, w sposób nieokreślony, to było mi jakoś lepiej. Teraz jak mam wrażenie, że czuję to z prawej strony, a z lewej nie, to znaczy że to tam właśnie jest naprawdę. Nie no, muszę iść w poniedziałek do laryngologa, choć już się boję. Już prawie miałam zacząć czytać na Internecie o raku przełyku, ale zmuszam się, żeby nie (choć mnie strasznie korci) bo wiem, że zaraz znajdę u siebie wszystkie objawy i wtedy ogarnie mnie już mega lęk.

Jedyne czym się staram pocieszyć, to to że ten prawy migdał mam chyba od zawsze trochę bardziej przerośnięty, więc może od tego ciągłego łykania tamta strona jest bardziej podrażniona i stąd to wrażenie.

Pocieszcie mnie :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

zdecydowanie tak jest, że jak się skupiasz, to zaczynasz coś tam czuć, nie mówię już nawet o objawach jakie miałam przy wmówionej białaczce( czyli bladość, krwawienia z nosa, brak sił...), ale mam na myśli też to, że w zależności od tego co mnie martwi, tak strasznie nad tym myślę i tak strasznie nasłuchuję sygnałów, że autentycznie zaczynam odczuwać ból, pieczenie, swędzenie, uwieranie... i proszę Dagi, nie rób tego, nie szukaj informacji w internecie, bo sama wiesz czym to grozi, każda z nas chyba wie, wpiszesz w wyszukiwarkę, ze boli Cię cokolwiek, i nie ma takiej możliwości, żebyś nie znalazła strony z ostrzeżeniem: to może być rak, a w naszym przypadku wiadomo, skoro może to na bank jest. Wiem, że latwo mówić, sama codziennie czegoś szukam, wogóle nie rozumiem też co lekarze mają na myśli mówiąc o profilaktyce skoro siedzę w poczekalni i czytam ulotkę o raku szyjki macicy, która skonstruowana jest w ten sposób, że po przeczytaniu wiesz, że to po prostu cię nie ominie, na bank zachorujesz, a wtedy boisz się tak, ze zbadać się nie pójdziesz bo się boisz, no nic, taka nagła refleksja. Dagi możesz sobie wmówić odczuwanie w konkretnym punkcie, ja mam wrażenie, ze noga w miejscu z "dziwnym" pieprzykiem mi eksploduje, parę dni temu bolała mnie pierś, bo nasłuchiwałam co ja tam w niej mam. Idź do laryngologa, i pora wziąśc się za siebie, jedyną szansę da nam psycholog i terapia, nie zastanawiaj się, ja jestem już tak wymęczona, że w Polsce na stałe będę 3 maja w niedzielę, a 4 maja w poniedziałek ide na wizytę, nie wiem jeszcze gdzie ale idę, bo zwariuję... A co do przełykania, to parę miesięcy temu, już coś o tym wspominałam, też przechodziłam przez raka przełyku, gardło zmasakrowałam wręcz sobie przełykaniem śliny co 3 sekundy, ze napuchło mi tak strasznie i wysuszyło, że prawie się dusiłam... trzymajcie się i walczmy dziewczyny jakoś

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dagi, prosze Cie nie szukaj niczego o przełyku w internecie, bo b edzie jeszcze gorzej. Ja przerabialam przelyk dwa miesiace temu, tez podejrzewalam raka, zwezenie lub zylaki przelyku, doprowadizlam sie do takiego stanu, ze balam sie polykac, schudlam do 41 kg! i wyladowalam w szpitalu na badaniach, co juz pisalam. Oczywiscie gastroskopia nic nie wykazala, tylko sie nameczylam niepotrzebnie i samo przeszlo. Teraz mam obsesje na punkcie tej chrzastki i w zasadzie calej szyi i gardla, ciagle polykam sline i analizuje, czy chrzastka przeskoczy czy nie, w trakcie polykania dotykam szyi, ze momentami juz mnie boli, a ludzie dziwnie na mnie patrza, z reszta nie dziwie sie. Chociaz bylam u laryngologa i lekarka powedziala, ze to minie oi to nic groznego, to caly czas sie zastanawiam, czy nie isc do innego, bo mnie to tak denerwuje. Takze sama widzisz, ze znalezienie sobie nowej dolegliwosci nie jest dla nas problemem. Juz sie nie moge doczekac srody i wizyty u terapeutki, chce juz zaczac ta terapie i wyjsc z tego. Pozdrawiam wszytskich

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

witam wszystkich

tak praca nad sobą działa cuda......,ale do czasu

gdy następuje ponowny nawrót samokontrole nie pomaga

to co dotychczas pozwalało nam przetrwać staje sie bezużyteczne...

wiem co piszę ...walczyłam sama z nerwicą przez siedem lat..po 3 latach mozolnej walki z sobą udało mi sie wyjść na prostą ,byłam zupełnie normalna

sielanka trwała jakieś 2 lata

potem stopniowo znów zaczęłam odczuwać powrót nerwicy,raz było lepiej raz gorzej ,ale byłam w stanie normalnie funkcjonować

na początku tego roku objawy przybrały na sile i to tak,że nie mogłam sie pozbierać....poddałam sie i poszłam do psychiatry

od miesiąca biore leki ,narazie nie ma żadnych zmian........poczekam skoro wytrzymałam tyle lat to i jeszcze przetrzymam te kilka miesięcy i poczekam na efekty

 

[*EDIT*]

 

pozdrawiam serdecznie

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

a co Ty tak to kopiujesz wszędzie :P

popatrz, miałaś2 lata spokoju,całe 2 lata,to moim zdaniem bardzo dużo.

może pojawisię kolejna remisja,tym razem dłusza, a Ty wzbogacona o doświadczenia szybciej ją osiągniesz.

nie załamuj się bonie warto. Są gorsze jeszcze rzeczy niż nerwica :) spokojnie.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam co to moze być :

czuje jakbym mój mozg byl jakiś innny od wczoraj caly czas o tym mysle nie moglem zasnąć

jak pomysle o czyms negatywny to dostaje jakby malego zawrociku glowu ktory trwa ulamek sekundy, pozatym nie moge o tym przestac myslec i jestem strasznie zdenerwowany

mam wrazenie jakby moj uklad odpornosciowy na stres rozleciał sie na kawałki i dziwnie sie czuję

jestem jakis inny o niczzym innym nie mysle tylko o tym ze zaraz jakis atak stresu dobije moj mozg , jestem jakis dziwny nie potrafie sie tego stanu pozbyc przy tym dwukrotnie w ciagu dnia mialem lęk ze zaraz zwariuje

 

[*EDIT*]

 

dodam ze wczoraj po 40 godzinach braku snu polozylem sie spac o 20 i nie moglem zasnac do 3 w nocy i okolo 1 w nocy ten lek i te uczucie sie pojawilo

caly czas mysle ze cos stalo sie z moją głową z moim mozgiem i mam wrazenie ze poprostu natlok nerwow i stresu zniszczyl moj uklad odpornosciowy na stres i ze sie to nie odbuduje ze jutro jak wstane rano to bedzie to samo

 

[*EDIT*]

 

...jesli w ogole zasnę

bylem nawet w lesie na spacerze 2 godzinnym w zasadzie zadnych kolatan serca nie mam ani nerwobolow tylko te uczucie ze z glowa cos jest nie tak to przerazajace

wydaje sie ze ten brak snu mnie dobil organizm sie wczoraj nie obronil i cos mi sie stalo w glowe, to dziwne uczucie nigdy takiego wczesniej nie dosiwadczylem , dodam ze przez ostatnie lata mialem ogrom stresow i juz od jakichs kilku miesiecy codziennie bylem smutny zly na siebie

 

czytalem dzisiaj wiele postow i sie zastanawiam czy to nerwica przed zwariowaniem czy moze zalamanie nerwowe

 

[*EDIT*]

 

dodam jesazcze ze jak leze w lozku to dopada mnie natlok negatywnych mysli i boje sie ze zaraz zwariuje ze to mnie przerasta nie mam nic pozytywnego w zyciu ciagle placze nawet nigdy nie mialem dziewczyny a mam juz 23 lata wszystkim sie przejmuje ,

czuje jakby moj mozg odmowil posluszenstwa i niechcial sie juz bronic przed stresem

wczesniej czegos takiego nie mialem jak o czyms negatywnym pomyslalem to sie zdenerwowalem i przeszlo

najgorsze jest to ze jestem jakis inny

 

[*EDIT*]

 

przez ostatni miesiac mialem wiele meczących snów i wydaje mi sie ze one mnie bronily przed zwariowaniem a gdy zabraklo snu to mozg sie zresetował i nie chce sie wlaczyc z powrotem na normalny tryb

dzisiaj mialem dwa razy napad leku i wczoraj raz

ale nawet jak lęk minął to jakby podswiadomie nie moge o tym przestac myslec ze z moja glowa sie cos stalo

miale teaz wrazenie typu "matrix"

 

sory za tyle editow ale jestem roztrzesiony i nie jestem w stanie syntetycznie opisac swoje objawy

teraz jak to pisze to troche mi przeszlo ale jak zaraz sie poloze spac to wiem ze znow mnie to najdzie

 

[*EDIT*]

 

wczoraj gdy po raz pierwszy pojawilo sie to uczucie to sobie tlumaczylem ze to zmeczenie i udalo mi sie spac od 3 w nocy to jedenastej i jak wstalem to od razu mialem to samo i sie przerazilem i ten lek sie rano pojawil

 

[*EDIT*]

 

dodam jeszcze ze kiedys jak czegos sie balem to czulem strach a teraz nawet tego nie czuje moj mozg jest jakby na czuwaniu

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ech, Karolina z Natalią macie rację, we wszystkim co piszecie. Niby to wiem, ale lęki tkwią. Dziś chyba jednak powiem mężowi, że mam znowu napad i o tych dolegliwościach przełykowych. Raz mu coś napomknęłam, że mam globusa histerikusa, ale w formie żartu. To nie o to chodzi, że mu nie ufam, albo nie chcę żeby wiedział, tylko nie chcę się rozklejać przed rodziną, dziewczynkami. Najgorsze są te objawy somatyczne. Teraz to czuję jakby ktoś do wysuszonej gardzieli przykleił mi landrynkę. Połykam, połykam, a ona nic.

Wzięłam dziewczynki na zakupy do hipermarketu. Myślałam, że się trochę oderwę, ale guzik. Kupowałam a w myśli był cały czas mój przełyk. Poszłam nawet na stanowisko z książkami, bo pomyślałam, że jak Venus tak reklamuje, to może znajdę jakiś poradnik dla hipochondryków ;) . Nie dość, że nie znalazłam nic na ten temat, to w dodatku trafiłam na książkę, która w opisie miała mniej więcej coś takiego „każdy z nas jest nosicielem raka, tylko od nas zależy czy on się rozwinie”. No nie sądzicie że ironia losu? Zresztą moje odpały polegają też na tym, że ja przywiązuje w mózgownicy wagę do takich „symboli”. Np. raz się przejęzyczyłam w rozmowie z koleżanką o Sylwestrze wyjazdowym i nie wiem co już tam chciałam powiedzieć ale wyszło mi że jak pojadę to zginę, czy coś w tym guście. Wiecie jak się bałam jechać na tego Sylwestra (oczywiście nikomu się nie przyznałam) no byłam pewna, że sobie wykrakałam i nie wrócę. Sylwester był super, ale dla mnie zepsuty no bo przecież jak nie w drodze dojazdowej to w powrotnej….

No nienormalna jestem i tyle.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

nie jesteś nienormalna, a jesli jesteś to wszystkie jesteśmy, albo tylko ja z Tobą.

:D Ja wczoraj wyszłam wieczorem, bo wszystkie koleżanki z pracy szły to ja też. To była masakra, one gadały i śmiały się, a ja uśmiechając się sztucznie myślałam jakby tu uciec i sprawdzic czy coś nowego mi się nie robi. Dziś jest nawet gorzej, bo wczoraj sprawdzać chciałam a dziś jestem pewna że się robi. Ta książka też by mnie przeraziła, wszystkim tłumaczę, że tyle jest przeciez zachorowań, ze to byłby cud gdybym nie zachorowała, a wiek nie ma tu żadnego znaczenia. Też mam złe przeczucia, ciągle, tak jak Ty z Sylwestrem, nie będę podawać przykładów, bo są to sytuacje tak durne, a mnie przerażające niestety, że nie warto. Ubzduram sobie, ze jesli czegos tam nie zrobie to coś złego się stanie, ktoś zażartuje, co prawda nie na miejscu ale zazartuje, ze coś niedobrego się wydarzy, biorę to jako znak, że tak sie wydarzy. Dagi powiedz mężowi, powinien wiedzieć, na pewno nie zrozumie do końca, bo przecież żeby to pojąć, trzeba przez to przechodzic, ale powiedz, żeby mógł cię wesprzec i cokolwiek, sama nie wiem, bo w moim przypadku jak mowie mojemu chłopakowi to czasem to chyba tylko gorzej jest, bo on nie rozumie, zupełnie nie rozumie wydaje mi się, dla niego panikuję a mi czasem wydaję sie że po prostu umrę zaraz z tego przeciążenia i bólu psychicznego... Też jestem nienormalna

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Nie wiem czy to odpowiedni temat ale nie potrafiłam znaleźć lepszego na moje pytanie.. Byłam u psychiatry, ktory stwierdził ze mam zaburzenia nerwicowo depresyjne. Nie mam depresji co tez powiedzial lekarz. Nie wiem czy dobrze mi sie wydaje ze po prostu powiedzial mi ogolnie ze cos jest w tym kierunku zle ale nie powiedzial do konca co.. Jesli mam nerwice co juz inny lekarz sugerowal to jaka? nic mi nie powiedzial konkretnego.. Co Wy na to? dobrze mysle?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam wszystkich.Moja historia też tu pasuje jak ulał.3lat temu jadąc samochodem poczułam,że zaraz zemdleję.Przestraszyłam sie całkiem serio.Jakoś z trudem dojechałam do domu,ale we mnie został jakiś dziwny niepokój.Następnego dnia poszłam do pracy...a po pracy karetka zabrała mnie do szpitala.Objawy klasyczne zawału.Badania wyszły dobrze.Potrzymali mnie na sor dobę.Wlali trochę magnezu w żyły i wypisali następnego dnia do domu.Potem zaczęto mnie usilnie leczyć na nadciśnienie...którego nie miałam.Położono na kardiologii i badano,badano,badano...nie wyszło nic.Pojawiły sie lęki,zawroty głowy,robiło mi się słabo.Czułam chwilami jakbym umierała.Trafiłam do psychologa i do psychiatry.Czasami miałam wzloty,częściej upadki.Do psychologa chodzę do dzisiaj.Pracuje metoda Helingera.Całkiem to ciekawe i daje efekty...tylko dla postronnych wygląda trochę jak woodo.Ostatnio pogodziłam sie z myślą,że nerwice lękową sie poprostu ma.Można ją zaleczyć,ale należy sie liczyć z tym ,że lubi wracać.Przeż cały ten czas pracuje i wychowyję 2dzieci prawie sama(męża nie ma w kraju).Ktoś powiedział mi,że tacy jak my powinni być dumni z siebie za każdy normalnie przeżyty dzień.Cieszę się każdym spacerem,który mi sie uda,każdą zrobioną rzeczą.Niestety bez farmakologicznego wsparcia sie nie obeszło.Brałam 2 lata efectin.Było średnio.Teraz lekarz przestawia mnie na lexapro +wspomagająco dorażnie xanax.Trzymam za siebie kciuki,by wreszcie móc wychodzić z domu sama,robić zakupy w marketach.Czasem zastanawiam sie czy to wszystko co mnie dotknęło nie stało się po to by docenić urok małych rzeczy i prostych przyjemności.Teraz łatwiej mi jest wybaczyć innym ich niedoskonałości i docenić to co mają do zaoferowania.Życzę nam wszystkim,których temat tu zgromadził żeby mimo przeciwności znaleźli w sobie pogodę ducha i choc jeden powód dla którego warto o siebie walczyć.Pozdrowienia.A

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja też wierzę, że można, aczkolwiek mnie nie jest to dane.Wygląda to tak, że problemy zależą od warunków życiowych. Dopóki miałam małe dzieci, pracę, jakoś funkcjonowałam, nawet napady lęku czy osłabienia zdażały się znacznie rzadziej. Za to podejmowanie decyzji życiowych wychodziły mi znacznie gorzej. Teraz kiedy nauczyłam się z tym żyć, nagle, nie potrafię i już nie chcę, aby na mnie polegali. Drażni mnie, kiedy ktoś pyta mnie o zdanie, ja sama już nie mam siły. Ale tu znowu te lęki, do niczego się nie nadaję, czuję, że większość znajomych uważa mnie za niemotę, bo się zwolniłam z pracy, bo nie traktowano tam poważnie ludzi chorych, .... bo tak jest wszędzie....Pracowałam, bo miałam odpowiedzialną pracę i bałam się brać leków, przecież otumaniają,ale nie wytrzymałam tam. Nadal bez leków, jakiś optymizm albo głupota znerwicowanych pozwalała mi uwierzyć, że w mojej dziurze znajdę pracę. 7 miesięcy śledzę oferty, kupuję anonse (jedynie na podpałkę się nadają) i co? I nic. A potem dziecko mnie pyta : Dlaczego nie pojechałam na wycieczkę? To co mam powiedzieć? Chyba tylko :

"Twoja mamusia ma nerwicę, nie wytrzymała w pracy i dlatego nie mamy kasy ". Ale owszem jest i tatuś. Czasami jest.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Psychiatra.Stety, albo raczej niestety..Na początku myślałam,że cos jest we mnie nie tak,że pojawiły się TAKIE ;-) objawy.Ale teraz wiem już,że tak musi być,jestem lekarzem,owszem, ale jestem też człowiekiem i mam prawo chorować..Zresztą teraz jest mi nawet 'bliżej' do pacjenta nerwicowego, bo dokładnie wiem i rozumiem, co przeżywa..I ze można sobie z objawami radzić.Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

witam wszystkich

tak praca nad sobą działa cuda......,ale do czasu

gdy następuje ponowny nawrót samokontrole nie pomaga

to co dotychczas pozwalało nam przetrwać staje sie bezużyteczne...

wiem co piszę ...walczyłam sama z nerwicą przez siedem lat..po 3 latach mozolnej walki z sobą udało mi sie wyjść na prostą ,byłam zupełnie normalna

sielanka trwała jakieś 2 lata

potem stopniowo znów zaczęłam odczuwać powrót nerwicy,raz było lepiej raz gorzej ,ale byłam w stanie normalnie funkcjonować

na początku tego roku objawy przybrały na sile i to tak,że nie mogłam sie pozbierać....poddałam sie i poszłam do psychiatry

od miesiąca biore leki ,narazie nie ma żadnych zmian........poczekam skoro wytrzymałam tyle lat to i jeszcze przetrzymam te kilka miesięcy i poczekam na efekty

 

[*EDIT*]

 

pozdrawiam serdecznie

 

ankaanka775 to o czym piszesz świadczy o tym, że nerwica nie została do końca wyleczona. Miałaś wtedy psychoterapię??

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam wszystkich. Dziewczyny, dzięki za mobilizację. Poszłam dziś do laryngologa, a co przeżyłam w poczekalni..... mało na zawał nie zeszłam z nerwów. W sumie musiał biedak robić trochę za psychiatrę, bo pękłam i się wyryczałam, informując go o moich problemach psychicznych i wszechobecnej wizji raka. No i co do tego najgorszego to rozwiał moje wątpliwości, powtarzając kilka razy, że pracuje w szpitalu i jest bardzo wyczulony na zmiany onkologiczne, ale nic u mnie podejrzanego nie widzi. Natomiast mimo wszystko okazało się, że mam jakiś przewlekły stan zapalny błony śluzowej przełyku czy coś w tym guście, który wskazuje na refluks. Ponadto bardzo wysuszone śluzówki, co generalnie (ten stan moich śluzówek i podrażnienie) jest bardzo częste dla mieszkańców zanieczyszczonych miast (patrz Kraków) To wszystko nasilone nerwicą może powodować dyskomfort w obrębie gardła, przełyku. Dostałam leki i po miesiącu mam się pokazać. Ewentualnie też zrobić sobie przy okazji gastroskopie w kierunku tego refluksu. Zresztą i tak miałam zamiar. Pan doktor był bardzo miły, dał mi telefon komórkowy i kazał dzwonić jakby się coś działo. Więc jak widzicie nie była to sama nerwica.

OlaAxe - ja tam się wcale nie dziwię. Tak jak sama napisałaś, to że jesteś lekarzem nie oznacza, że nie może cię dopaść choroba jak każdego z nas. I faktycznie, pewnie lepiej Ci będzie nerwusów zrozumieć. Na pociechę (choć nie wiem czy to będzie pociecha) powiem Ci, że moja siostra jest z wykształcenia psychologiem i stwierdziłam kiedyś że 90% ludzi idzie na psychologię, bo sami potrzebują pomocy :roll: Swoją drogą, szkoda że jej nie mam bliżej (mieszka na Śląsku) bo jest dla mnie dużym wsparciem. Ona mnie usilnie wykopuje na psychoterapie.

 

Venus - ja wierzę w psychoterapię, tylko myślę, że chyba trudno jest znaleźć naprawdę dobrego psychoterapeutę. No zobaczymy. Bo moje lęki to już sięgają apogeum. Pierwsza wizyta 31.03. Poczekamy zobaczymy.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

dagi! pytałas moze laryngologa o te przeskakujaca chrzastke, bo mnie to nie minelo, sporadycznie sie jeszcze zdarza. Jak juz pisalam, bylam u laryngologa i tez dostalam antybiotyk na stan zapalny gardla, ale o tej chrzastce niewiele mi powiedziala pani doktor, stwierdzila, ze to sie zdarza, samo minie i mam sie tym nie martwiec. Ale problem w tym, ze ja soe ciagle tym martwie, ledwo rano oczy otworze, to juz mysle, czy dzis bedzie mi to dokuczac, czy nie. Boje sie, ze to jakas dziwna, nieznana choroba, albo cos groznego. zastanawaiam sie, czy isc znowu do tej lekarki i powiedziec jej o moich dolegliwosciach, czy moze isc do innego lekarza i skonsultowac to, bo sie tym niesamowicie denerwuje. Cale szczescie, ze juz w srode ide do psychoterapeutki, moze ona mi poradzi, czy to na tle newowym, czy jakas choroba.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Natalia, wiesz z tego wszystkiego nie zapytałam konkretnie o tą chrząstkę. A napisz mi dokładnie jak to odczuwasz, to porównamy, czy podobnie. W końcu co dwie chrząstki to nie jedna ;) Jak będzie podobnie, znaczy, że tak może być :roll: Ja mam wrażenie, że u mnie to "zjawisko" się pojawia jak już mam mega przesuszone gardło (czyli często). To znaczy jak np, piję coś to raczej nie, ale jak wpadnę w amok połykania śliny (której już przecież w końcu nie ma) to czuję takie jakby chrup, w tym miejscu gdzie się ma taką kulkę w przełyku (czyli jak pisałam to gdzie faceci mają jabłko Adama) To powoduje, że np. instnktownie łapię się za przełyk, żeby to przytrzymać, przycisnąć, wtedy mi jakoś trochę lepiej. Wiem, że trochę mętnie tłumaczę, ale jak masz podobnie, to będziesz wiedziała o czym piszę. Mam wrażenie, że to jest spowodwane tym przesuszeniem. Bo jak mam lepiej nawilżone gardło to jakoś tak inaczej łykam, tak bardziej górą gardła. A przy suchym jakoś tak bardziej pracuje mi dół i wtedy to czuję. Uff. Namąciłam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dzieki Dagi. U mnie jest troche inna lokalizacja, bo zaraz pod zuchwa, jak sie krtan zaczyna. Ale chrzesci podobnie, zdarza sie to kilka razy na dzien i tez glownie, gdy mam gardlo wysuszone i ciagle polykam sline i analizuje czy mi dokuczy ta chrzasta, czy nie. Jak jem i pije, to nic sie nie dzieje. W sumie troche mnie pocieszylas,bo lekarka powiedziala mi, ze to prawdopodobnie wysuszona sluzowka przez suche powietrze w mieszkaniu i niedostatecznie nawilzenie blon sluzowych plynami. Widzisz takie to logiczne, a ja ciagle sie tym martwie i zamiast cieszyc sie zyciem, to rozwazam, czy znow isc do laryngologa, albo na usg szyi. Z drugoiej strony mysle sobie, ze gdyby to bylo cos dziwnego lub groznego, zdaniem lekarki, to sama zlecilaby mi jakies badania, tymbardziej, ze bylam u niej prywatnie. Co o tym sadzisz? Dziekuje Ci bardzo, ze mi odpisalas, bo w domu nie moga juz nie moga sluchac o mojej chrzastce. A! zapomnialam jeszcze dodac, ze jak chrupnie mi ta chrzastka, to czuje jakby mi sie jakies igly wbijaly w krtan, a gdziekolwiek, bym nie czytala, to wszedzie pisza, ze to na tle nerwowym....

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×