Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)

Ech...jak ja Was wszystkich rozumiem, bo czuję dokładnie to samo....kres wytrzymałości i bezradność.

Choć ostatnio było mi całkiem nieźle, trochę rzeczy sobie potłumaczyłam jakoś, teraz najbardziej męczą mnie somatyczne objawy.

Ariel, podpisuję się pod twoją wypowiedzią.

Ech...jak ja Was wszystkich rozumiem, bo czuję dokładnie to samo....kres wytrzymałości i bezradność.

Choć ostatnio było mi całkiem nieźle, trochę rzeczy sobie potłumaczyłam jakoś, teraz najbardziej męczą mnie somatyczne objawy.

Ariel, podpisuję się pod twoją wypowiedzią.

w dupie mam nerwice nic /cenzura/ nie pomaga

my ją mamy w dupie a ona jakby sie z tego cieszyła?

w dupie mam nerwice nic /cenzura/ nie pomaga

my ją mamy w dupie a ona jakby sie z tego cieszyła?

Zastanawiam się czy mój problem mogę podporządkować do tej kategorii - nerwicy lękowej, mam raczej napady paniki....Ale do rzeczy. Za każdym razem kiedy w moim rytmie dnia pojawia się jakaś 'nowość' wpadam w okropną panikę. Niebawem czeka mnie szkolenie - kilkugodzinne - na samą myśl o dniu spędzonym w obcym miejscu z obcymi ludźmi serce zaczyna mocniej walić, mam duszności, dłonie się pocą, a żołądek wariuje. Moje życie jest ustabilizowane, codziennie te same czynności, ktoś mógłby powiedzieć - nuda. Dla mnie nie nuda a poczucie bezpieczeństwa. Jednak zawsze gdy pojawiał się w moim dniu nowy element: studia, nowa praca, itd początki były bardzo trudne. Strasznie boję się nowych miejsc i tego typu wyjść 'do ludzi'. Przez pierwsze 3 miesiące pracy bardzo mocno przeżywałam każdy dzień i wyjście, potem popadłam w rutynę. Niestety od czasu do czasu MUSZĘ uczestniczyć w różnych szkoleniach i to MUSZĘ sprawia, że moja głowa wariuje. Bo gdybym nie musiała, gdybym MOGŁA to zupełnie inna historia - wtedy nikt ode mnie niczego nie oczekuje, sama decyduję czy mam danego dnia siłę i ochotę by wyjść. Wszystkie momenty kiedy coś muszę zrobić, kiedy ktoś na mnie liczy lub mnie do czegoś zobowiązuje są katorgą, bo wiem że nie mogę zawalić, myślę co będzie jak 'dam ciała'?? Szkolenie za kilka tygodni, a ja już się nakręcam, że na pewno stanie się coś że nie uda mi się dotrzeć (np. wpadnę w panikę i nie wyjdę z domu, albo dostanę rozstroju żołądka) lub że pójdę i zrobię z siebie pośmiewisko (powiem coś głupiego, zemdleję, dostanę ataku paniki etc). Przed każdym spotkaniem tak mam, ba nawet przed wizytą u teściów... Nie wiem jak sobie radzić, jak się uspokoić przed tego typu wyjściami, jak się nie nakręcać. To się dzieje jakby poza mną.

Zastanawiam się czy mój problem mogę podporządkować do tej kategorii - nerwicy lękowej, mam raczej napady paniki....Ale do rzeczy. Za każdym razem kiedy w moim rytmie dnia pojawia się jakaś 'nowość' wpadam w okropną panikę. Niebawem czeka mnie szkolenie - kilkugodzinne - na samą myśl o dniu spędzonym w obcym miejscu z obcymi ludźmi serce zaczyna mocniej walić, mam duszności, dłonie się pocą, a żołądek wariuje. Moje życie jest ustabilizowane, codziennie te same czynności, ktoś mógłby powiedzieć - nuda. Dla mnie nie nuda a poczucie bezpieczeństwa. Jednak zawsze gdy pojawiał się w moim dniu nowy element: studia, nowa praca, itd początki były bardzo trudne. Strasznie boję się nowych miejsc i tego typu wyjść 'do ludzi'. Przez pierwsze 3 miesiące pracy bardzo mocno przeżywałam każdy dzień i wyjście, potem popadłam w rutynę. Niestety od czasu do czasu MUSZĘ uczestniczyć w różnych szkoleniach i to MUSZĘ sprawia, że moja głowa wariuje. Bo gdybym nie musiała, gdybym MOGŁA to zupełnie inna historia - wtedy nikt ode mnie niczego nie oczekuje, sama decyduję czy mam danego dnia siłę i ochotę by wyjść. Wszystkie momenty kiedy coś muszę zrobić, kiedy ktoś na mnie liczy lub mnie do czegoś zobowiązuje są katorgą, bo wiem że nie mogę zawalić, myślę co będzie jak 'dam ciała'?? Szkolenie za kilka tygodni, a ja już się nakręcam, że na pewno stanie się coś że nie uda mi się dotrzeć (np. wpadnę w panikę i nie wyjdę z domu, albo dostanę rozstroju żołądka) lub że pójdę i zrobię z siebie pośmiewisko (powiem coś głupiego, zemdleję, dostanę ataku paniki etc). Przed każdym spotkaniem tak mam, ba nawet przed wizytą u teściów... Nie wiem jak sobie radzić, jak się uspokoić przed tego typu wyjściami, jak się nie nakręcać. To się dzieje jakby poza mną.

mam dokładnie to samo, jakakolwiek zmiana planów, nowe info doprowadza mnie do paniki i od razu mysli ..czy dam radę, jak to będzie, czy mi sie nic nie stanie etc....nerwica lękowa w krasie

mam dokładnie to samo, jakakolwiek zmiana planów, nowe info doprowadza mnie do paniki i od razu mysli ..czy dam radę, jak to będzie, czy mi sie nic nie stanie etc....nerwica lękowa w krasie

mam dokładnie to samo, jakakolwiek zmiana planów, nowe info doprowadza mnie do paniki i od razu mysli ..czy dam radę, jak to będzie, czy mi sie nic nie stanie etc....nerwica lękowa w krasie

Ale wiesz najczęściej udaje mi się to przełamać i stanąć na wysokości zadania - iść na jakieś szkolenie, do teściów. Zawsze mam przy sobie validol na wszelki wypadek a przed zdarzeniem biorę jakieś ziołowe uspokajacze. Po spotkaniach czy stresujących sytuacjach oddycham z ulgą i myślę sobie że niepotrzebnie się tak denerwowałam, bo przecież jakoś dałam radę. Mimo wszystko przed każdym kolejnym wyjściem mam to samo i boję się że faktycznie kiedyś się nie uda, że coś zawalę.

mam dokładnie to samo, jakakolwiek zmiana planów, nowe info doprowadza mnie do paniki i od razu mysli ..czy dam radę, jak to będzie, czy mi sie nic nie stanie etc....nerwica lękowa w krasie

Ale wiesz najczęściej udaje mi się to przełamać i stanąć na wysokości zadania - iść na jakieś szkolenie, do teściów. Zawsze mam przy sobie validol na wszelki wypadek a przed zdarzeniem biorę jakieś ziołowe uspokajacze. Po spotkaniach czy stresujących sytuacjach oddycham z ulgą i myślę sobie że niepotrzebnie się tak denerwowałam, bo przecież jakoś dałam radę. Mimo wszystko przed każdym kolejnym wyjściem mam to samo i boję się że faktycznie kiedyś się nie uda, że coś zawalę.

to jest totalny perfekcjonizm, ja to wyniosłam z domu i sama mysl że może byc coś nie tak, czy podołam,czy załatwię juz mnie tak nakręca jak cholera.Boje sie porażki i nieudacznictwa i stąd takie schizy(byłam bardzo krótko trzymana, zakazy,nakazy,to żle,tamto żle i weszłam z tym w dorosłe życie,ale to tylko mały dodatek do mojego mixu)

to jest totalny perfekcjonizm, ja to wyniosłam z domu i sama mysl że może byc coś nie tak, czy podołam,czy załatwię juz mnie tak nakręca jak cholera.Boje sie porażki i nieudacznictwa i stąd takie schizy(byłam bardzo krótko trzymana, zakazy,nakazy,to żle,tamto żle i weszłam z tym w dorosłe życie,ale to tylko mały dodatek do mojego mixu)

Czytam wasz opisy i okazuje się , że nie jestem sama . Pierwszy atak mnie złapał w tramwaju jadąc do szkoły , duszności , wrażenie , że zaraz zemdleje , kołatanie serca . Poszłam do szkolnej pielęgniarki , która stwierdziła , że to nerwica kazała mi malować jakieś drzewka i porównywać z jej córką , która nie ma problemów ze sobą i jest bardzo pewna siebie a ja nie... W końcu rodzice przyjechali po mnie i po sprawie. Następny atak miałam idąc do pubu był najgorszy ze wszystkich , uczucie , że zaraz umrę nie mogłam oddychać itp. Lecz najgorsze były dni kiedy nie mogłam zasnąć bo się dusiłam nie mogłam zaczerpnąć oddechu. Ale krok po kroku po przez różnych lekarzy dostałam Pramolan po którym zaczęłam normalnie funkcjonować. Aktualnie nie miałam ataku od stycznia jeśli czuję się niepewnie biorę tabletkę ale staram się nie uzależnić swojego życia od nich , nie biorę ich w domu , jeśli wychodzę w "bezpieczne" miejsca no i kiedy jestem ze swoim chłopakiem w 100% mnie to uspokaja.

Rzeczy uspokajające to słuchanie nagrań relaksujących , ćwiczenie liczenia do 10 i z powrotem , a przy zasypianiu żeby zająć myśli najlepsze ćwiczenie po którym śpię jak małe dziecko , nie myślę a następny dzień jest wolny od lęku. Używam słowa klucz "moja dłoń , noga , ręką , serce" I zaczynając od dłoni "moja dłoń jest spokojna , zrelaksowania i rozluźniona" i tak dalej z każdym kawałkiem ciała kończąc przy głowie i rozluźnieniu mięśni szczęki oraz skroni. W ten sposób nie raz zasnęłam nie kończąc ćwiczenia. Teraz staram się nie brać tabletki jak idę na imprezę udało mi się tylko raz ale atak złapał mnie jadąc taksówką na pociąg a fakt , że wypiłam drinka wcale mnie nie pocieszał , czułam jak gorąco w klatce piersiowej się rozprzestrzenia , serce chce przebić żebra. Ale wiecie co zrobiłam? Uśmiechnęłam się zaśmiałam i powiedziałam sobie nie pokonasz mnie jestem silniejsza głupia K***o...(oczywiście wszystko w myślach)i się udało kupiłam bilet , wsiadłam do pociągu miałam drgawki owszem ale wytrzymałam i byłam od tego silniejsza:)(

Czytam wasz opisy i okazuje się , że nie jestem sama . Pierwszy atak mnie złapał w tramwaju jadąc do szkoły , duszności , wrażenie , że zaraz zemdleje , kołatanie serca . Poszłam do szkolnej pielęgniarki , która stwierdziła , że to nerwica kazała mi malować jakieś drzewka i porównywać z jej córką , która nie ma problemów ze sobą i jest bardzo pewna siebie a ja nie... W końcu rodzice przyjechali po mnie i po sprawie. Następny atak miałam idąc do pubu był najgorszy ze wszystkich , uczucie , że zaraz umrę nie mogłam oddychać itp. Lecz najgorsze były dni kiedy nie mogłam zasnąć bo się dusiłam nie mogłam zaczerpnąć oddechu. Ale krok po kroku po przez różnych lekarzy dostałam Pramolan po którym zaczęłam normalnie funkcjonować. Aktualnie nie miałam ataku od stycznia jeśli czuję się niepewnie biorę tabletkę ale staram się nie uzależnić swojego życia od nich , nie biorę ich w domu , jeśli wychodzę w "bezpieczne" miejsca no i kiedy jestem ze swoim chłopakiem w 100% mnie to uspokaja.

Rzeczy uspokajające to słuchanie nagrań relaksujących , ćwiczenie liczenia do 10 i z powrotem , a przy zasypianiu żeby zająć myśli najlepsze ćwiczenie po którym śpię jak małe dziecko , nie myślę a następny dzień jest wolny od lęku. Używam słowa klucz "moja dłoń , noga , ręką , serce" I zaczynając od dłoni "moja dłoń jest spokojna , zrelaksowania i rozluźniona" i tak dalej z każdym kawałkiem ciała kończąc przy głowie i rozluźnieniu mięśni szczęki oraz skroni. W ten sposób nie raz zasnęłam nie kończąc ćwiczenia. Teraz staram się nie brać tabletki jak idę na imprezę udało mi się tylko raz ale atak złapał mnie jadąc taksówką na pociąg a fakt , że wypiłam drinka wcale mnie nie pocieszał , czułam jak gorąco w klatce piersiowej się rozprzestrzenia , serce chce przebić żebra. Ale wiecie co zrobiłam? Uśmiechnęłam się zaśmiałam i powiedziałam sobie nie pokonasz mnie jestem silniejsza głupia K***o...(oczywiście wszystko w myślach)i się udało kupiłam bilet , wsiadłam do pociągu miałam drgawki owszem ale wytrzymałam i byłam od tego silniejsza:)(

yummy,daj Ci Bóg zebys tylko została na tym etapie.Żyj i ciesz się zyciem ile możesz i nigdy sie nie poddawaj ja 20 lat temu nie wiedziałam co ze mna jest nie tak, sama szukałam (depresja poporodowa) nie było internetu i fachowej literatury i tak przewaliłam 2 lata w męczarniach zanim sama postawiłam sobie diagnozę..o 2 lata za długo.....

yummy,daj Ci Bóg zebys tylko została na tym etapie.Żyj i ciesz się zyciem ile możesz i nigdy sie nie poddawaj ja 20 lat temu nie wiedziałam co ze mna jest nie tak, sama szukałam (depresja poporodowa) nie było internetu i fachowej literatury i tak przewaliłam 2 lata w męczarniach zanim sama postawiłam sobie diagnozę..o 2 lata za długo.....

Ja od razu wiedziałam , że to nerwica za dużo działo się w tamtym roku u mnie no i wiem , że zawsze się wszystkim przejmowałam , gonitwy myśli itp. Ale to tez tak nie jest , że całkowicie ataki ustąpiły. Nadal kiedy wychodzę do większej ilości ludzi miewam zawroty głowy , kołatanie serca. Do lekarza psychiatry nie mogę się od miesiąca dostać bo w nowym systemie ubezpieczeń poprzekrecali moje imie i czekam na sprostowanie.dojazdy do Szczecina się skończyły więc jest lepiej ale o pracy tam mogę na razie zapomnieć. Jednak świat jest zbyt bolesny żebyśmy my musieli to wszystko brać na siebie. Dlatego jakieś przyjemne hobby małe pocieszenia i dużo optymizmu bez względu co ludzie gadają i jak potrafią zdołować głowa do góry jesteśmy od nich lepsi bo czujemy a nie tylko wegetujemy. A wierze w to , że keidys będe na tyle silna ,żeby wytłumaczyć mojej głowie by mi nie utrudniała życia

yummy,daj Ci Bóg zebys tylko została na tym etapie.Żyj i ciesz się zyciem ile możesz i nigdy sie nie poddawaj ja 20 lat temu nie wiedziałam co ze mna jest nie tak, sama szukałam (depresja poporodowa) nie było internetu i fachowej literatury i tak przewaliłam 2 lata w męczarniach zanim sama postawiłam sobie diagnozę..o 2 lata za długo.....

Ja od razu wiedziałam , że to nerwica za dużo działo się w tamtym roku u mnie no i wiem , że zawsze się wszystkim przejmowałam , gonitwy myśli itp. Ale to tez tak nie jest , że całkowicie ataki ustąpiły. Nadal kiedy wychodzę do większej ilości ludzi miewam zawroty głowy , kołatanie serca. Do lekarza psychiatry nie mogę się od miesiąca dostać bo w nowym systemie ubezpieczeń poprzekrecali moje imie i czekam na sprostowanie.dojazdy do Szczecina się skończyły więc jest lepiej ale o pracy tam mogę na razie zapomnieć. Jednak świat jest zbyt bolesny żebyśmy my musieli to wszystko brać na siebie. Dlatego jakieś przyjemne hobby małe pocieszenia i dużo optymizmu bez względu co ludzie gadają i jak potrafią zdołować głowa do góry jesteśmy od nich lepsi bo czujemy a nie tylko wegetujemy. A wierze w to , że keidys będe na tyle silna ,żeby wytłumaczyć mojej głowie by mi nie utrudniała życia

yummy,daj Ci Bóg zebys tylko została na tym etapie.Żyj i ciesz się zyciem ile możesz i nigdy sie nie poddawaj ja 20 lat temu nie wiedziałam co ze mna jest nie tak, sama szukałam (depresja poporodowa) nie było internetu i fachowej literatury i tak przewaliłam 2 lata w męczarniach zanim sama postawiłam sobie diagnozę..o 2 lata za długo.....

i tak trzymaj cieszę sie że w Tobie tyle optymizmu....u mnie już z tym trochę gorzej bo za długo to trwa..somatyka na maxa, jazdy jak w matrixie,gorzej z hobby bo to fotografia i podróże, więc bez komentarza..etap ksiazek i krzyżówek juz przeszłam...więc nicość....Ludźmi nigdy się nie przejmowałam jest mi to obojętne i wcale nie ukrywam swoich stanów..mogą mnie szufladkować jak chcą,dla mnie ważne jest to ze ja jestem w zgodzie sama z sobą.Moja głowa nie wiem czy kiedykolwiek i cokolwiek jeszcze zrozumie...śmieję się, że już mam styki w mózgu popalone, a gwarancji na to nie ma....

i tak trzymaj cieszę sie że w Tobie tyle optymizmu....u mnie już z tym trochę gorzej bo za długo to trwa..somatyka na maxa, jazdy jak w matrixie,gorzej z hobby bo to fotografia i podróże, więc bez komentarza..etap ksiazek i krzyżówek juz przeszłam...więc nicość....Ludźmi nigdy się nie przejmowałam jest mi to obojętne i wcale nie ukrywam swoich stanów..mogą mnie szufladkować jak chcą,dla mnie ważne jest to ze ja jestem w zgodzie sama z sobą.Moja głowa nie wiem czy kiedykolwiek i cokolwiek jeszcze zrozumie...śmieję się, że już mam styki w mózgu popalone, a gwarancji na to nie ma....

Jeśli matrix to całkiem fajna sprawa :) Możesz zawszę być Neo i unikać kul Optymizmu potrzebuje bo dopiero co skończyłam studium i szukam powoli pracy w zawodzie myślę , że możliwość siedzenia w domu też jakoś pomaga tylko nie na długo. Co do ludzi ostatnio przestałam im ufać wszyscy znajomi , chłopak są obojętni i nie rozumieją tej choroby. A co do hobby Twojego pink_hope to jest świetne moja fotografia kończy się jedynie na fotografowaniu jedzenia na bloga;) I czasem pseudo artystyczne sesje . A podróże :) Zabierz mnie ze sobą

Jeśli matrix to całkiem fajna sprawa :) Możesz zawszę być Neo i unikać kul Optymizmu potrzebuje bo dopiero co skończyłam studium i szukam powoli pracy w zawodzie myślę , że możliwość siedzenia w domu też jakoś pomaga tylko nie na długo. Co do ludzi ostatnio przestałam im ufać wszyscy znajomi , chłopak są obojętni i nie rozumieją tej choroby. A co do hobby Twojego pink_hope to jest świetne moja fotografia kończy się jedynie na fotografowaniu jedzenia na bloga;) I czasem pseudo artystyczne sesje . A podróże :) Zabierz mnie ze sobą

yummy broń Boze siedzenie w domu, to mnie wykańcza....dzisiaj taka piekna pogoda choc mrożno, wymarzona na piękne spacery i co...zrobiłam rundkę i spadówa do domu bo już źle, bo już za daleko od domu, a w domu wegetacja

fujjj...uciekaj z domu bo jak sie zamkniesz to później będzie problem...miłej niedzieli i wyrywaj na przechadzkę....

yummy broń Boze siedzenie w domu, to mnie wykańcza....dzisiaj taka piekna pogoda choc mrożno, wymarzona na piękne spacery i co...zrobiłam rundkę i spadówa do domu bo już źle, bo już za daleko od domu, a w domu wegetacja

fujjj...uciekaj z domu bo jak sie zamkniesz to później będzie problem...miłej niedzieli i wyrywaj na przechadzkę....

Ostatni atak lęku miałam ok 0,5 m-ce temu. Wcześniej ataki miewałam średnio 1 x w tyg przez pół roku. Dużo, bardzo dużo walki z samą sobą musiałam przejść, by te ataki przezwyciężyć i by pojawiały sie coraz rzadziej. Za... biscie trudne to było, bo głowa człowieka i jego myśli potrafią go dosłownie zabić (dlatego przestałam się dziwić ludziom, którzy targają się na własne życie, i jestem w stanie zrozumieć jaką sieczkę muszą mieć w głowie, że już nie potrafią wytrzymać fizycznie i psychicznie. Ogólnie rozumiem ludzi chorych psychicznie, wczesniej kompletnie nie rozumiałam )

No i wczoraj miałam atak ni stad ni z owąd. Zrobiłam sobie kanapke na kolację, zasiadłam przed tv i w 1 sek czuję, jak przed oczami mi wiruje cały pokój, jakby ktoś zakręcił mną 10 razy i kazał siedzieć później prosto. A jednocześnie uczucie zanurzenia w wodzie. Wyplułam kęs kanapki,który zdąrzyłam ugryźć, położyłam się, przykryłam kołdrą, żeby zniwelować dreszcze i znowu tłumaczenie i przypominanie samej sobie że to znam, wmawianie w myślach : znasz to dziewczyno, tak miałaś juz wiele razy, nie umrzesz, nie umrzesz !!! Miałas rezonans, robisz regularnie badanie krwi , jestes zdrowa!!! no i myśl, ze nie robiłam żadnych badań na serce, wiec to na pewno zawał. No i walka na nowo. Na szczęscie skończyło sie na lekkim drganiu mięsni nóg i spoceniu się. Później uczucie jakby miała mi głowa wybuchnąć, nie że ból, ale rozpieranie czaszki. Jakby cos tam było i zaraz mi ją rozsadzi.Wzięłam Afobam i po 40 min minęło.

Dzis od rana oczywiscie mam w głowie taki strach, że kurde, że może mi dziś też to wróci i znowu mi zawiruje... walcze z tym dziś. Bo dobrze wiemy, że jak o czymś się myśli intensywnie to to sie stanie. Jak bedę myślec, że boli mnie noga przez 3 dni ( choć nie boli) to naprawde zacznie boleć. Tak samo z tymi atakami.

Nie dać się!

To tylko głowa.To minie.