Myśli samobójcze

Nie patrz za siebie bo uderzysz w mur Patrz przed siebie i omijaj przeszkody

Właśnie bywa różnie. Co zauważyłem u siebie najbardziej wyczerpujący mnie i uciążliwy jest objaw d/d wtedy nasila się lęk i pojawiaja się czarne myśli.Jestem wtedy roztrzesiony i boję się ze może być ze mną źle. Czasami mnie to przeraża bo nie potrafię sobie przetłumaczyć że mam po co zyć! Boje się choroby psychicznej i ten strach paraliżuje moję racjonalne myślenie to jest okropne

Czuję wtedy totalną beznadzieję

Ja cały czas czekam na okazję aby to zrobić ale teraz muszę poczekać do piątku jak będzie po sprawie sądowej to wtedy .....

czasami mialam takie myśli ale bała bym się to zrobić teraz mam dla kogo żyć mam wspaniale dzieciaczki.gosiulka nie załamuj się i nie rób żadnych głupstw każdy człowiek ma różne problemy a my jesteśmy bardziej na nie wrażliwi i nie potrafimy sobie dawać z nimi rady trzeba czasem przeczekać trudny okres żeby wreście wyszło słonko...trzymaj sie i głowa do góry

Czujecie wtedy kiedy nachodza was takie myśli jakiś maksymalny spadek emocji, wiary w cokolwiek dzisiaj ledwo co wyrobiłem nawet racjonalne myślenie nie pomaga.Tłumaczenie, ze ma się jeszcze po co zyc ... to jest bardzo dziwne

Chciałbym każdego z Was pocieszyć, poklepać po ramieniu, i powiedzieć, że będzie dobrze. Prawie rok temu miałem silne myśli samobójcze, ale takie które wcale nie budziły we mnie lęku, a ukojenie. To chyba najniebezpieczniejszy rodzaj tych myśli, w psychologii to się nazywa "zespół presuicydalny".

Tak, zrobiłem to. Nieudana próba. Gdy się wybudziłem, to bardzo żałowałem. Ale w ciągu następnych kilku miesięcy życie wywróciło się do góry nogami. Jest o niebo lepiej. Jestem zakochany, podjąłem studia, które dadzą mi dobry zawód, mam plany na przyszłość i ambicje.

Nie twierdzę, że jest tak jak przed chorobą, bo do tego błogostanu nigdy już się nie powróci. Nie twierdzę, że jestem szczęśliwy, ale mogę powiedzieć, że chyba zaczynam być. Mimo wszystko. Wbrew wszystkiemu.

Przeczekajcie ten zły okres, w życiu nigdy nie jest się tylko w dołku. Nie róbcie nic pochopnie.

W moim przypadku nie da sie przeskoczyc sprawy. Zawiodlam moich rodzicow. Zawiodlam po raz drugi. Oni jeszcze o tym nie wiedza. Moze dla niektorych wyda sie to blache. Zawalilam studia. Jak za poprzednim razem tak bylo przeszlam prawdziwe pieklo. Nigdy wiecej nie chce tego przezywac. Dla moich rodzicow studia sa wszystkim. Cale wakacje trzymalam to w tajemnicy. W czwartek zaczyna sie nowy rok akademicki. To juz najwyzszy czas. Dluzej tego nie ukryje. Musze jeszcze tylko pozegnac sie z narzeczonym.

W moim przypadku nie da sie przeskoczyc sprawy. Zawiodlam moich rodzicow. Zawiodlam po raz drugi. Oni jeszcze o tym nie wiedza. Moze dla niektorych wyda sie to blache. Zawalilam studia. Jak za poprzednim razem tak bylo przeszlam prawdziwe pieklo. Nigdy wiecej nie chce tego przezywac. Dla moich rodzicow studia sa wszystkim. Cale wakacje trzymalam to w tajemnicy. W czwartek zaczyna sie nowy rok akademicki. To juz najwyzszy czas. Dluzej tego nie ukryje. Musze jeszcze tylko pozegnac sie z narzeczonym.

halo halo, prosze pani?? a gdzie w tym wszystkim jestes ty? piszesz, ze zawiodlas rodzicow, ale to twoje zycie, jestes dorosla... moze jak juz bedziesz zdrowa skonczysz te studia? nic na sile. I zaraz na ciebie nawrzeszcze - zadnego zegnania z narzeczonym! najwyzej mozesz sie do niego przytulic.

trzymaj sie i mysl o sobie! zajmij sie swoim zdrowiem. kochasz narzeczonego?? to chociazby dla niego... zastanow sie co by sie stalo gdybys odeszla? napewno myslisz - bedzie mu lepiej... bzdura. ostatnio bylam na pogrzebie mojej kuzynki - skoczyla z 15 pietra i co?? wszystkim bylo lepiej?? nikomu, ani jedenej osobie, ani lzej ani prościej, a raczej gorzej i trudniej...

Dla mojego narzeczonego zrobilabym wszystko. Problem jest taki ze on chce zebym sonczyla studia inaczej slubu nie bedzie. Rozmawialam z nim ze chce na razie rzucic studia i za jakis czas podjac zaoczne. Mial milion argumentow czemu powinnam zostac na studiach. A ja nie jestem juz na studiach! I nawet nie chce byc!! Ale nie chce wszystkich zawiezc.

alkajda, a mozesz dokladnie wytlumaczyc dlaczego postawil taki warunek, jakas presja ze strony rodziny przyszlego meza, ktora ma jakies ambicje ze synowa koniecznie musi byc po studiach???

Jego rodzicom nie zalezy na moich studiach. Robie je to dobrze ale to nie jest wyznacznik. Tylko ze moze kwestia jest ze u niego wszyscy maja: on jest geodeta jego siostra bioinzynierem, kuzynka ekonomistka, inna ochrona srodowiska. Przyszly szwagier jest politologiem. Tylko ja jestem nikim.

jest miliony rzeczy wazniejszych niz studia!!!

Ale ja musze zrobic studia. Nie wyobrazam sobie powiedziec prawde. Zostalo mi tylko skonczyc moje cierpienia. Innej drogi nie ma.

Misiek, Co mi poradzisz? Nienawisc rodzicow zawod narzeczonego? krytyke calego mojego otoczenia? Nie wytrzymam tego. Po prostu psychicznie tego nie wytrzymam. Ale juz sie z tym pogodzilam. Cale wakacje zylam z ta mysla i teraz wydaje mi sie to naturalne.

faktycznie, same wyksztalciuchy, no ale on chyba kocha Cie, i zrobilby dla Ciebie wszystko, i tak mu ten brak studiow przeszkadza???

Prosilam, tlumaczylam, plakalam, krzyczalam. Zawsze slyszalam jedno: wytrzymasz. Zaden argument nie docieral. Poza tym rodzice i tak mnie znienawidza. Poparcie narzeczonego nie pomoze. Zawiodlam ich.

Kogo prosilas i na kogo krzyczalas, na narzeczonego???

chyba powinien zrozumiec....

ja bym zrozumial

Prosilam narzeczonego. Moglabym sobie wlosy z glowy wyrwac a i tak bym nic nie osiagnela. Nic nie zmieni nastawienia rodzicow. Nie mam juz szans.

Musi sobie uswiadomic, ze bierze Ciebie taka jaka jestes, z zaletami i wadami, a nie dziewczyne z wyobrazni

On to wie. Ale to rzeczy nie zmienia. On nie jest niczemu winien. To wszystko moja wina. Dlatego wole takich porazek moim rodzicom zaoszczedzic.

Jak to Twoja wina???

Co konkretnie yle yrobilas, lub co Ci sie wzdaje zle zrobilas

Moglam sie bardziej przylozyc do nauki. Moglam wybrac inny kierunek. Moglam byc lepsza. Moglam byc zdolniejsza.

Ale wyszlo jak wyszlo, mysle ze jestes naprawde wspanialym czlowiekiem, cos tam nie wyszlo, ale to niewazne, nastepnym razem wyjdzie.

Ale ja juz nie mam szansy. Raz zawiodlam i rodzice dali mi szanse. Od kilku dni chodza za mna i pytaja czy cos mi na studia trzeba, czy zeszyty sobie kupilam, kiedy zajecia zaczynam, czy mam juz plan. Nic wiecej sie nie liczy. A ja? Mowie im ze wszystko jest w porzadku. Zyje w bajce. Robie sobie nadzieje budzac sie kazdego dnia. A nadziei juz nie ma.