Brak miłości w dzieciństwie emocjonalnym bagażem na całeŻyci

[wiejskifilozof]

Jak się miało 12 lat, to nic zrobić nie mogłeś , tak jak ja .

[diatas]

detektywmonk To się zgadza, teraz to wiem, ale i tak cholernie trudno jest sobie wybaczyć. Chiałbym mieć inne życie, przeszłość, umiejętności, doświadczenia... no, ale co ja mogę na to co było - nic. Najgorsze jest to, że ciągle staram się uciec od swoich emocji - nieważne czy pozytywne czy negatywne.

[Gość pysiunia]

Nie ma co użalać się nad sobą i szukać winnych naszego stanu zdrowia.

Czas postawić "kreskę" i zacząć swoje życie.

 

Dopóki rozmyślałam, roztrząsałam, jakie miałam smutne i nieszczęśliwe dzieciństwo - stałam w miejscu; czułam się gorzej.

Napisałam list do rodziców, w którym wyrzuciłam z siebie to wszystko, z czym żyło mi się ciężko.

Choć reakcja rodziców po tym liście nie była taka, jak to sobie wyobrażałam - fakt wyrzucenia tego z siebie spowodował, że poczułam ulgę.

 

Teraz zajmuje się moim wewnętrznym dzieckiem. W dzieciństwie nie otrzymałam miłości, akceptacji, poczucia bezpieczeństwa - teraz mogę darować miłość, akceptację, poczucie bezpieczeństwa "mojemu dziecku". Choć stosuję to od 2 tygodni - bardzo mi to pomaga i powoduje, że czuję radość.

Nie wiedziałam, że kontaktowanie się z "wewnętrznym dzieckiem" jest takie ważne i przynosi dużo pożytku mnie samej.

[nieboszczyk]

tu mamy kolejny przykład rodzicielskiej miłości

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/mala-ola-mieszka-w-szpitalu-psychiatrycznym-od-dwo,1,5299597,wiadomosc.html

[diatas]

Nie ma co użalać się nad sobą i szukać winnych naszego stanu zdrowia.

Pewnie, że nie ma co. Bo ostatecznie i tak wychodzi na to, że sami jesteśmy sobie winni. W sumie to lepiej jest mieć żal do siebie że daliśmy się wyprowadzić na manowce niż chodzić wiecznie obrażonym na kogoś i psuć sobie humor.

[wiejskifilozof]

Bo i to prawda , było minęło .

[black swan]

Łatwo mówić, że nie ma co szukać winnych. Nie ma co ich szukać, jak już się znalazło. A ja bym chciała wiedzieć, dlaczego jestem taka, a nie inna. Dlaczego w wieku 10 lat zmieniłam się praktycznie o 180 stopni, a potem to się tylko pogarszało do samej 18. Dalej było inaczej. Te 8 lat z mojego dzieciństwa to było jedno wielkie nieszczęście. Z pewnością wiele osób miało dużo gorzej, bo u mnie nikt nie pił, a bili tylko za przewinienia, pasem. To co głownie pamiętam z tych lat to siedzenie w pokoju, słuchanie ich krzyków na mnie, wyzwisk od ojca, czasem od matki i ich gniewnych twarzy, gdy na mnie patrzyli i ogólnej obojętności mieszanej z nienawiścią. Nie wiem co ja im zrobiłam albo co się stało, że wszystko się tak zmieniło w wieku tych 10 lat. Nie wiem jaki mechanizm zadziałał. W każdym razie wcześniej byłam ich idealnym dzieckiem, które było najlepsze i najmądrzejsze pod każdym względem. Nie wiem czemu nagle stałam się dla nich zbędnym ciężarem, niechcianą gówniarą - bo tak właśnie się potem czułam.

[nieboszczyk]

Łatwo mówić, że nie ma co szukać winnych. Nie ma co ich szukać, jak już się znalazło. A ja bym chciała wiedzieć, dlaczego jestem taka, a nie inna. Dlaczego w wieku 10 lat zmieniłam się praktycznie o 180 stopni, a potem to się tylko pogarszało do samej 18. Dalej było inaczej. Te 8 lat z mojego dzieciństwa to było jedno wielkie nieszczęście. Z pewnością wiele osób miało dużo gorzej, bo u mnie nikt nie pił, a bili tylko za przewinienia, pasem. To co głownie pamiętam z tych lat to siedzenie w pokoju, słuchanie ich krzyków na mnie, wyzwisk od ojca, czasem od matki i ich gniewnych twarzy, gdy na mnie patrzyli i ogólnej obojętności mieszanej z nienawiścią. Nie wiem co ja im zrobiłam albo co się stało, że wszystko się tak zmieniło w wieku tych 10 lat. Nie wiem jaki mechanizm zadziałał. W każdym razie wcześniej byłam ich idealnym dzieckiem, które było najlepsze i najmądrzejsze pod każdym względem. Nie wiem czemu nagle stałam się dla nich zbędnym ciężarem, niechcianą gówniarą - bo tak właśnie się potem czułam.

masz rodzeństwo?

[mark123]

Nie ma co użalać się nad sobą i szukać winnych naszego stanu zdrowia.

Ale gdy jest wiele potencjalnych "winnych", to czasami chyba trzeba znaleźć tego właściwego/tych właściwych.

[black swan]

Niewiele młodszego brata.

[HarajukuAino]

heh.To wszystko jest do d*py. Nawet nadmiar miłości może poczynić szkody,ale szczerze wolałabym mieć nadmiar niż niedostatek.

Z chwilą kiedy dziecko nie dostaje miłości,wystarczająco uczucia i bezpieczeństwa zastanawia się co jest z nim nie tak co później skutkuje powracającą niską samooceną i ciągłą emocjonalną pustką mimo wszystko,bo przecież rodzice są najważniejsi w życiu dziecka,a skoro oni nie posiadają miłości dla dziecka to kto? Obcy? -_____-' taaa.....

szkoda,że faktów nie można zmieniać*

[vifi]

Wątpię czy jest coś takiego jak nadmiar miłości rodziców. Raczej bym to nazwał miłością nadopiekuńczą czy zaborczą. Przecież miłość powinna być też rozumna.

[mark123]

Z chwilą kiedy dziecko nie dostaje miłości,wystarczająco uczucia i bezpieczeństwa zastanawia się co jest z nim nie tak co później skutkuje powracającą niską samooceną i ciągłą emocjonalną pustką mimo wszystko,bo przecież rodzice są najważniejsi w życiu dziecka,a skoro oni nie posiadają miłości dla dziecka to kto? Obcy? -_____-' taaa.....

szkoda,że faktów nie można zmieniać*

Czasami może się stać coś trochę innego, dochodzi do wyparcia potrzeby otrzymywania miłości, jako mechanizm obronny przed uczuciem zbyt dużej pustki.

[ekspert_abcZdrowie]

Nawet nadmiar miłości może poczynić szkody,ale szczerze wolałabym mieć nadmiar niż niedostatek.

Myślę, że żadna skrajność nie jest dobra - ani "nadmiar" miłości, ani deficyt. vifi słusznie zauważył(-a), że miłość powinna być rozsądna. Ja bym dodała jeszcze, że konsekwentna. Zalewnie dziecka miłością zwykle powoduje wiele negatywnych skutków - dziecko później uczy się samodzielności, odmawia mu się prawa do indywidualności, autonomicznych decyzji. Z kolei dzieci odtrącane, niekochane wyrastają w poczuciu niższości, lęku i braku poczucia bezpieczeństwa.

[HarajukuAino]

Z dwojga złego lepszy nadmiar niż niedostatek....przynajmniej dla mnie.

[Candy14]

I brak i nadmiar powoduja skrzywienia w psychice

[mark123]

Zalewnie dziecka miłością zwykle powoduje wiele negatywnych skutków - dziecko później uczy się samodzielności, odmawia mu się prawa do indywidualności, autonomicznych decyzji. Z kolei dzieci odtrącane, niekochane wyrastają w poczuciu niższości, lęku i braku poczucia bezpieczeństwa.

To ja mam chyba cechy osoby nadmiernie obdarzonej miłością i nieobdarzonej nią wcale jednocześnie.

[milagros1991]

a ja chcialam sie zapytac czy jest juz za pozno na ta milosc? ma to bardzo zle skutki dla mnie, coraz gorzej ,czuje pustke i nie cuzje sie bezpieczna w zyciu,, boje se

mam 22 lata, czy jest za pozno? moze moja mama po prostu nie umie pokazywac milosci,, czy moge cos zrobic?

[ladywind]

Łatwo mówić, że nie ma co szukać winnych. Nie ma co ich szukać, jak już się znalazło. A ja bym chciała wiedzieć, dlaczego jestem taka, a nie inna. Dlaczego w wieku 10 lat zmieniłam się praktycznie o 180 stopni, a potem to się tylko pogarszało do samej 18. Dalej było inaczej. Te 8 lat z mojego dzieciństwa to było jedno wielkie nieszczęście. Z pewnością wiele osób miało dużo gorzej, bo u mnie nikt nie pił, a bili tylko za przewinienia, pasem. To co głownie pamiętam z tych lat to siedzenie w pokoju, słuchanie ich krzyków na mnie, wyzwisk od ojca, czasem od matki i ich gniewnych twarzy, gdy na mnie patrzyli i ogólnej obojętności mieszanej z nienawiścią. Nie wiem co ja im zrobiłam albo co się stało, że wszystko się tak zmieniło w wieku tych 10 lat. Nie wiem jaki mechanizm zadziałał. W każdym razie wcześniej byłam ich idealnym dzieckiem, które było najlepsze i najmądrzejsze pod każdym względem. Nie wiem czemu nagle stałam się dla nich zbędnym ciężarem, niechcianą gówniarą - bo tak właśnie się potem czułam.

 

To jest proste, nie pojmie tego osoba, której dzieciństwo było fajne i klarowne. Wszystko, co napisałaś przedstawia też moje dzieciństwo, które wyglądało identycznie. Tylko że ja nie byłam ich idealnym dzieckiem, a jedynie kolejną kulą u nogi. Nie dziwie się osobom, które wypierają uczucia i stają się zimne jak skała, skoro nie zaznały miłości od własnych rodziców.

 

-- 07 sie 2013, 12:34 --

 

Łatwo mówić, że nie ma co szukać winnych. Nie ma co ich szukać, jak już się znalazło. A ja bym chciała wiedzieć, dlaczego jestem taka, a nie inna. Dlaczego w wieku 10 lat zmieniłam się praktycznie o 180 stopni, a potem to się tylko pogarszało do samej 18. Dalej było inaczej. Te 8 lat z mojego dzieciństwa to było jedno wielkie nieszczęście. Z pewnością wiele osób miało dużo gorzej, bo u mnie nikt nie pił, a bili tylko za przewinienia, pasem. To co głownie pamiętam z tych lat to siedzenie w pokoju, słuchanie ich krzyków na mnie, wyzwisk od ojca, czasem od matki i ich gniewnych twarzy, gdy na mnie patrzyli i ogólnej obojętności mieszanej z nienawiścią. Nie wiem co ja im zrobiłam albo co się stało, że wszystko się tak zmieniło w wieku tych 10 lat. Nie wiem jaki mechanizm zadziałał. W każdym razie wcześniej byłam ich idealnym dzieckiem, które było najlepsze i najmądrzejsze pod każdym względem. Nie wiem czemu nagle stałam się dla nich zbędnym ciężarem, niechcianą gówniarą - bo tak właśnie się potem czułam.

 

To jest proste, nie pojmie tego osoba, której dzieciństwo było fajne i klarowne. Wszystko, co napisałaś przedstawia też moje dzieciństwo, które wyglądało identycznie. Tylko że ja nie byłam ich idealnym dzieckiem, a jedynie kolejną kulą u nogi. Nie dziwie się osobom, które wypierają uczucia i stają się zimne jak skała, skoro nie zaznały miłości od własnych rodziców.

[Gods Top 10]

milagros1991, większość toksycznych rodziców nie dopuszcza do siebie myśli, że byli i są toksyczni dla swoich dzieci. A co za tym idzie, szanse na to, by znów pokochali, są niewielkie.

Od tej miłości, której nigdy się nie otrzymało od rodziców, ważniejsza jest miłość własna - kochanie siebie. Z niej można czerpać do woli.

Skoro przez to, co przezywałaś w dzieciństwie, teraz jest Ci ciężko, konieczna byłaby dla Ciebie terapia. Dzięki niej będziesz miała mogła pogodzić się z faktem, że rodzice mogą nigdy nie okazać Ci miłości, a jednocześnie terapia pozwoli Ci na pokochanie siebie. Na tej miłości będziesz mogła bezpiecznie oprzeć swoje szczęście.

[mark123]

Bez względu na to, czy rodzice mnie kochali czy nie, ja nie zasługuję na miłość.

[Gods Top 10]

mark123, wg mnie tak to sobie tłumaczysz, by uniknąć zranień i rozczarowań.

Chodzisz na terapię, by się rozprawić z tymi problemami?

[mark123]

ja nie byłam ich idealnym dzieckiem, a jedynie kolejną kulą u nogi

Ja też nie byłem idealnym dzieckiem. Poza tym, że nawet dobrze się uczyłem, to w zasadzie nie było ze mnie nic ciekawego.

 

Chodzisz na terapię, by się rozprawić z tymi problemami?

Jak by mi matka kazała iść, to bym poszedł szybko.

[Gods Top 10]

mark123, a dlaczego nie maiłbyś pójść na terapię nie tyle z powodu namowy matki, ale po prostu dla siebie, by pomóc sobie?

[mark123]

mark123, a dlaczego nie maiłbyś pójść na terapię nie tyle z powodu namowy matki, ale po prostu dla siebie, by pomóc sobie?

Jestem przyzwyczajony, że nie robię nic bez zgody matki.