Długoletni ukrywany koszmar!

Witam wszystkich! Dotychczas tylko wchodziłam na to forum i czytałam wypowiedzi innych użytkowników- sama bałam się pisać, wstydziłam się napisać o sobie.

Ciągle się słyszy, że nie należy się wstydzić depresji, nerwicy...a kiedy powie się głośno , że jest coś ze mną nie tak każdy patrzy się jak na wariata! A przecież "MY" jesteśmy tacy jak inni tylko troche słabsi i zamieszani w tym co dzieje się na świecie.

Moja historia jest pewniemtaka jak wielu osób tutaj...dzieciństwo nie koniecznie szczęsliwe i beztroskie(choć rodzice zawsze uważąja inaczej). Rozsatania, kłótnie, krzyk, przemoc, agresja.... w dosołym życiu wieczne nie powodzenia- ktore powoduja lęk że nie dam rady strace prace, ukochanego... itd. Zresztą praca to jest długa historia- gdzie nie zaczne nie daje rady- ataki nerwicowe wszechobecne...

Zawsze każdy odbiera mnie że jestem wesoła, rozgadana, nie mówie o swoich problemach- trzymam w środku. Zawsze myśle - po co? kogo to obchodzi?

Do napisania tutaj sprowokował mnie ostatni atak- wylądowala w szpitalu- objawy ksiązkowe- kolatanie serca, bezdech, drętwnie kończyn twarzy, uczucie że zaraz zemdleje... zaczeło się niewinnie- na wykładach z matmy(ostatnia sobota), gdzie nie było żądnego stresu lęku niby wszytsko oki . W takich sytuacjach człowiek się nakreca, zaczyna się bać , przez co atak się pogłębia.

Odwiedziałam juz kilka razy psychiatrę i psychologa- ale jakoś do mnie nie przemawiają. Dali mi zoloft, przestałam brać sama. Każą mi iść na psychoterapie- nie wiem tylko gdzie? może ktoś zna kogoś dobrego, taniego na terenie Trójmiasta.

Nie wiem tylko czy cokolwiek taka psychoterapia da ... nie umiem rozmawiać z obcymi ludźmi otwarcie, raczej staram się ukryc swoje emocje. Może dlatego tak się teraz rozpisuje, bo nikt mnie tu nie zna ,nie pozna ,nie zoabczy, nie zobaczy łez .

Chce mi się plakać. Krzyczeć. Są dni że wogóle nie chce wyjśc z domu. Odsłonic okna. Dziś też chociaż zaraz musze wyjść. Czuje się sama. Nie chce zadręczać bliskich osób które wiedzą że jest coś nie tak - ciągle tym że jest mi źle i nie radze sobie z tym. Widze jak oni się ze mną męczą , że cierpią przez to że jestem smutna oddalam się odsuwam.

Zawsze miałam duże ambicje i może to tez mnie zjada.

Czasmi myśle że już się wypaliłam, takie uczucie mam od kiedy skończyłam 10-11 lat. Myśli samobójcze również.

Tak jest całe życie, ale nie chce by tak było. Chce żyć i się cieszyć! Być szczęśliwa i nie być ciężarem dla innych.

Jeżeli jest ktoś kto chce cos napisać na mój temat- czekam. Również jeżeli chodzi o namiary na psychoterapeutów w Gdańsku.

Pozdrawiam, Izabela

Witaj Izo:) Przejrzyj nasze forum. W miastach lub ofertach znajdziesz zapewne jakieś namiary na dobrego specjalistę.

Nie poddawaj się tak łatwo. Skonsultuj swoje objawy też z psychiatrą. Dobra diagnoza to już sukces..a kolejny - praca nad sobą. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Izo cieplutko

Doskonale wiem co przeżywasz,czytając Twój post odniosłam wrażenie jakbym czytała o sobie

Życzę Ci z całego serca aby to forum przyniosło Ci ukojenie,ale namawiam na wizytę u specjalisty.

Nie poddawaj się-damy radę

Pozdrawiam.gusia

Witaj na forum

Postaraj się znaleśc w kimś oparcie, czy to w swoim otoczeniu, czy tutaj na forum. I zacznij artykułować swoje potrzeby. Nie ukrywaj wszystkiego w sobie. Będzie dobrze

Witaj Izabela slyszalam ze dobra pani psychiatra przyjmuje w gdansku-zabianka Szumolewicz jej nazwisko ja u niej nie bylam ale znam osobe ktora u niej sie leczyla i byla bardzo zadowolona teraz juz jest zdrowa i bardzo milo ja wspomina.Pozdrawiam

Nie wiem tylko czy cokolwiek taka psychoterapia da ... nie umiem rozmawiać z obcymi ludźmi otwarcie, raczej staram się ukryc swoje emocje.

Witaj

Da coś napewno, chociażby poczujesz się lepiej dlatego, że nie siedzisz bezczynnie, lecz próbujesz coś z tym zrobić. A co do rozmów z obcymi, to ja też mam z tym problem; na pierwszych kilku spotkaniach siedziałem bez słowa i słuchałem innych. Z czasem jednak zaczynasz się czuć na grupie jak wśród dobrych znajomych. Teraz raczej nie mam problemów z zabraniem głosu, chociaż fakt - wszystkiego nie jestem w stanie powiedzieć.

Pozdrawiam, trzymaj się ciepło

Witaj, ja też dopiero od teraz na forum jestem. Trzymaj się i do napisania

Cześć Iza

Witaj Izabelo!

Witaj

czesc

mam podobne objawy i zblizoną genezę... Wiem co to lęk że nie dam sobie rady w pracy (próbowałam wielu i rzadko naprawdę mi się udało). Tak więc widzisz, że nie jesteś sama. POzdrawiam Cię. Owocnych poszukiwań. Pozdrawiam Gdańsk, który jest wymarzonym miastem.

Witam rówież (choć nieco spóźniony)

Witam i pozdrawiam Izka

Witaj Izuniu

Zgadzam się w zupelności z poprzednikami piszącymi posty wczesniej - powinnaś poszukać pomocy u specjalisty, iść na psychoterapię.

To nie jest łatwe ani przyjemne - szczególnie jak masz problemy z nawiązywaniem kontaktów, ale samo "przełamanie" się w sobie i takie choćby symboliczne wyjście do ludzi sprawi, że naprawdę lepiej się poczujesz.

Poza tym - bardzo fajnie, że jednak zdecydowałaś się zalogować na forum i podzielić z nami tym, co w Tobie siedzi.

Trzymam kciuki i pamiętaj, że nie jesteś sama.

Pozdrawiam cieplutko

czesc sorki ze dopiero teraz to co napisalas to zupelnie jak by o mnie samej ,chdzilam na psychoterapie przez 2 lata i bardzo mi pomogly moja psycholog byla wspaniala nauczyla mnie jak radzic sobie w trudnych mometach ,tez jestem z pomorza ,napisz co u ciebie obecnie pa