"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Spotkałam koleżankę, która studiuje zaocznie, bo ma pracę. Teraz znalazła kolejną i ma fajne zarobki. Opowiadała o ludziach, znajomych z liceum - zaręczonych i mających pracę. Dobiło mnie to. Pół dnia siedziałam zapłakana. Ja nie mam poukładanego życia. Nie radzę sobie na studiach, pracy nie mogę znaleźć od 1,5 roku (! jestem beznadziejna), nie mam na nic pieniędzy... ludzie jeżdżą, swatają się, zwiedzają świat, kupują mieszkania, kochają się....

A ja siedzę i czekam na śmierć...nic mnie nie cieszy, szczególnie brak pieniędzy. Gdyby nie jedna osoba, którą mam, to bym nie miała co jeść...ta osoba pożycza mi pieniądze, ale jak długo? Do niczego się nie nadaję

Jesteś młoda, studiujesz, całe życie przed Tobą. Leczysz się? Chodzisz do psychologa?

Wiem, że nie śledzicie wszystkich wątków - otóż byłam u 3 psychiatrów i multum psychologów, byłam odsyłana od jednego do drugiego, byłam na terapii - tam się dowiedziałam, że jestem zdrowa, wymyślam choroby, nigdy nikt mi nie zapisał żadnych leków, nigdy nic nie stwierdzono, a mnie się nie chce żyć - rodzina mnie poniża, brat wyzywa mnie od kur.w (a miałam 1 chłopaka), słyszę od ojca, że jestem do niczego, że nic mi się w życiu nie uda, a matka mówi, że jestem leniwa i nikt mnie nie zechce. Jestem młoda, ale nie mam już sił. Do innych lekarzy nie pójdę (tamci byli na NFZ), bo innych nie ma, a reszta to płatni - nie ufam już lekarzom

-- 05 maja 2014, 17:26 --

Ciągle słyszę, że jestem młoda, że życie przede mną, ale jakie życie, kiedy mnie się z łóżka nie chce wstać, kiedy każdy dzień to walka sama ze sobą, kiedy słyszę, że jestem do niczego, i dlaczego nie mogę znaleźć pracy? Po prostu nie nadaję się do tego, nigdy tak studiów nie zawalałam, nie wiem czy je skończę, jest mi wszystko jedno, na niczym mi nie zależy

fobik90, ale musisz jakiegoś by leki dał ja po lekach przestałem się zastanawiać czy to co mi mówią tak jak tobie to

prawda i zyskałem doświadczenie że to ja decyduję kim jestem tylko jeżeli jestem w pełni zdrowy a leki mają sprawić że wyzdrowiejesz

Może wtedy byłaś w lepszym stanie psychicznym, kiedy wtedy bylas u lekarzy.

Zresztą możesz trochę podkoloryzować objawy, wspomnieć, że myślisz o samobójstwie, że masz lęki. Ale być może Twoje złe samopoczucie jest spowodowane tym , że zle Cie traktują w domu. Jeśli tak, to może nie warto pakować się w leki antydepresyjne.

Boję się żyć, już nie chcę zaczynać od nowa, nie dam rady, chcę obecnej chorej stagnacji, nie dam rady ..

TO TAK JAK JA WITAJ W KLUBIE!!

Ferdynand k, nigdy nic nie stwierdzono u mnie, dlatego nikt mi leków nie dał.

lucy1979, Ci lekarze nie słuchali, byłam u 3 psychiatrów, bo po prostu jak byłam na terapii, to powiedziałam Pani, że nie chce mi się żyć, że fajnie by było, gdybym umarła. Od razu wysłano mnie do psychiatry, powiedziałam to samo, po czym usłyszałam, że to takie małe smutki i mi przejdzie. Nie wiem czy ci durni lekarze słuchają?! Nie chce mi się żyć, mówiłam to każdemu, potrafiłam płakać i myśleć o śmierci, a oni (każdy jeden!) wmawiali mi, że jestem zdrowa i wymyślam... dlatego im nie wierzę.

Prywatny by mi coś dał, ale ja nie mam pieniędzy!!!!!! jestem już zmęczona życiem

fobik90, bo nasi psych to debile

Spotkałam koleżankę, która studiuje zaocznie, bo ma pracę. Teraz znalazła kolejną i ma fajne zarobki. Opowiadała o ludziach, znajomych z liceum - zaręczonych i mających pracę. Dobiło mnie to. Pół dnia siedziałam zapłakana. Ja nie mam poukładanego życia. Nie radzę sobie na studiach, pracy nie mogę znaleźć od 1,5 roku (! jestem beznadziejna), nie mam na nic pieniędzy... ludzie jeżdżą, swatają się, zwiedzają świat, kupują mieszkania, kochają się....

A ja siedzę i czekam na śmierć...nic mnie nie cieszy, szczególnie brak pieniędzy. Gdyby nie jedna osoba, którą mam, to bym nie miała co jeść...ta osoba pożycza mi pieniądze, ale jak długo? Do niczego się nie nadaję

Jakbym "słyszała" siebie sprzed lat.

Prawda była jednak taka, że miałam roszczeniowe podejście do zycia, a z siebie nie dawałam nic.

Zaczęłam nad sobą pracowac, zainwestowałam w naukę, rozwój, ale przede wszystkim usiadłam i zastanowiłam się, co chciałabym w życiu robić. Jak już się dowiedziałam - poszukałam firmy o danym profilu i...pracowałam tam za darmo przez 3 miesiące. W zamian oni uczyli mnie zawodu. Po 3 miesiącach dostałam umowę o dzieło, po jakichś 7 miesiącach - o pracę. Później były wzloty i upadki zawodowe, zdarzało się, że zarabiałam 700 zł za miesiąc pracy, w czasie najcieższego epizodu depresji - 200 zł, ratowało mnie mieszkanie z matką. To była mozolna, mrówcza praca nad sobą, ale nigdy nie zeszłam już z obranego zawodowego profilu.

Zaczynałam 13 listopada 2007 roku jako wolontariusz, Dzis zarządzam małą grupką ludzi, ale z róznych krajów świata. Zaczęłam podróżować zawodowo za granicę, co całe życie wydawało mi się nieosiągalne.

Nic nie przychodzi samo.

Nie wiem, na co jesteś chora i jak bardzo, więc nie będę dawać Ci rad typu: weź się w garść, bo w przypadku depresji to nie działa. Myślę, że warto by było, żebyś zastanowiła się, jak możesz dojść do tego, co maja Twoi znajomi. A później trzymanie sie obranej drogi. Z tego co zrozumiałam jesteś bardzo młoda, ja miałam 33 lata gdy zmieniłam o 180 stopni swoje życie, dzis mam 40 więc można.

-- 05 maja 2014, 18:41 --

Ferdynand k

Prywatny by mi coś dał, ale ja nie mam pieniędzy!!!!!!

Większość lekarzy przyjmujących prywatnie praktykuje w przychodniach mających umowe z NFZ.

Spotkałam koleżankę, która studiuje zaocznie, bo ma pracę. Teraz znalazła kolejną i ma fajne zarobki. Opowiadała o ludziach, znajomych z liceum - zaręczonych i mających pracę. Dobiło mnie to. Pół dnia siedziałam zapłakana. Ja nie mam poukładanego życia. Nie radzę sobie na studiach, pracy nie mogę znaleźć od 1,5 roku (! jestem beznadziejna), nie mam na nic pieniędzy... ludzie jeżdżą, swatają się, zwiedzają świat, kupują mieszkania, kochają się....

A ja siedzę i czekam na śmierć...nic mnie nie cieszy, szczególnie brak pieniędzy. Gdyby nie jedna osoba, którą mam, to bym nie miała co jeść...ta osoba pożycza mi pieniądze, ale jak długo? Do niczego się nie nadaję

 

Jakbym "słyszała" siebie sprzed lat.

Prawda była jednak taka, że miałam roszczeniowe podejście do zycia, a z siebie nie dawałam nic.

Zaczęłam nad sobą pracowac, zainwestowałam w naukę, rozwój, ale przede wszystkim usiadłam i zastanowiłam się, co chciałabym w życiu robić. Jak już się dowiedziałam - poszukałam firmy o danym profilu i...pracowałam tam za darmo przez 3 miesiące. W zamian oni uczyli mnie zawodu. Po 3 miesiącach dostałam umowę o dzieło, po jakichś 7 miesiącach - o pracę. Później były wzloty i upadki zawodowe, zdarzało się, że zarabiałam 700 zł za miesiąc pracy, w czasie najcieższego epizodu depresji - 200 zł, ratowało mnie mieszkanie z matką. To była mozolna, mrówcza praca nad sobą, ale nigdy nie zeszłam już z obranego zawodowego profilu.

Zaczynałam 13 listopada 2007 roku jako wolontariusz, Dzis zarządzam małą grupką ludzi, ale z róznych krajów świata. Zaczęłam podróżować zawodowo za granicę, co całe życie wydawało mi się nieosiągalne.

 

Nic nie przychodzi samo.

Nie wiem, na co jesteś chora i jak bardzo, więc nie będę dawać Ci rad typu: weź się w garść, bo w przypadku depresji to nie działa. Myślę, że warto by było, żebyś zastanowiła się, jak możesz dojść do tego, co maja Twoi znajomi. A później trzymanie sie obranej drogi. Z tego co zrozumiałam jesteś bardzo młoda, ja miałam 33 lata gdy zmieniłam o 180 stopni swoje życie, dzis mam 40 więc można.

To, co podkreśliłam... tak mi wszystko jedno, że nie wiem, co chcę robić. Moje studia to niewypał, interesuje się całkiem inną tematyką, TYLE, że nie wiem, jak to jest "od środka" rozumiesz? Coś mi się podoba, coś mnie kręci, a tak na prawdę może to się okazać inne, niż mi się wydaje.

Bezpłatny staż...mieszkam na zadupiu. Na studia dojeżdżam kilkadziesiąt km every day. Rodzice nie chcą mi dawać pieniędzy na dojazdy. Chcą, żebym poszła do pracy. U mnie w miasteczku nie ma firm - są tylko sklepy. Zakleszczyłam się gdzieś, bez pieniędzy i perspektyw. Nie ma mi kto pomóc... nikt mi nie pożyczy 1 tys czy 2 żebym mogła za darmo popracować i podojeżdzać kilkadziesiąt km.

Ja nie wiem czy dożyję 30.

Moi znajomi mają domy, samochody i pieniądze od rodziców, dlatego im łatwo. O tych, o któych koleżanka mi opowiadała - i ona sama- mają wielkie domy i stać ich na wszystko. Ja do tego nie dojdę, bo u mnie nikt mnie nie wspierał, a rodzice żyją od 1 do 1.

-- 05 maja 2014, 17:42 --

Ferdynand k, a jak to zrobiłeś, że Ci przypisali leki?? co trzeba mówić?

Ferdynand k, a jak to zrobiłeś, że Ci przypisali leki?? co trzeba mówić?

fobik90 Serio pytasz? Aż do tego stopnia uważasz lekarza z doświadczeniem za głupka, że będziesz w stanie oszukać jego wieloletnie doświadczenie? No bez żartów..

Wybacz że się wciąłem ale ręce mi opadły w jednej chwili.. zwłaszcza że leki są jedynie dodatkiem w leczeniu wszelkich zaburzeń..

Najpierw mówią że na zawsze, że kochają, że będą na dobre i złe.. a później robią z nami takie rzeczy które nas w słabych chwilach jeszcze bardziej dobijają do dna. Ja chyba też za dużo mówiłem o sobie.. Czy kochał Ciebie Orenda, myśle że tak.

Czy mnie kochała? nie wiem, ciągle powtarzała że tak. A myślałem że da mi czas na ogarnięcie się.. po 2msc znalazła sobie innego..

A ja ciągle Ją kocham i o niej myślę.

Tak w sumie to nie wiem czy to nie przez niego mi się pogorszyło, nie wiem, czy by mi się pogorszyło, gdybym go nie poznała. Najbardziej mnie dobija to, że nie mam szans poznać kogoś innego, bo zaczęłam się bać wychodzić z domu.

Jeśli mówią jedno a robią drugie znaczy że nie kochają.

Nie zawsze jest to takie proste.

Ferdynand k, a jak to zrobiłeś, że Ci przypisali leki?? co trzeba mówić?

fobik90 Serio pytasz? Aż do tego stopnia uważasz lekarza z doświadczeniem za głupka, że będziesz w stanie oszukać jego wieloletnie doświadczenie? No bez żartów..

Wybacz że się wciąłem ale ręce mi opadły w jednej chwili.. zwłaszcza że leki są jedynie dodatkiem w leczeniu wszelkich zaburzeń..

Nie radzę sobie z życiem, często myślę, że fajnie by było umrzeć, mimo to wciąż słyszę, że jestem zdrowa. Ja się boję, że coś sobie zrobię- tak boję się siebie, bo zwyczajnie czasem nie panuję nad sobą. Dlaczego wciąż słyszę, że nic mi nie potrzeba???

HA HA HA HA Czyli to co mówi do Mnie mąz to też blef i za miesiąc dwa znajdzie sobie inna dupę buhahahahahahaahah

ale WKURW

Ja dlatego spadam w dół bo cokolwiek bym zrobiła wiem że już nigdy z nim nie będę

I to dzięki niemu poznałam świat bez nadziei

Nie radzę sobie z życiem, często myślę, że fajnie by było umrzeć, mimo to wciąż słyszę, że jestem zdrowa. Ja się boję, że coś sobie zrobię- tak boję się siebie, bo zwyczajnie czasem nie panuję nad sobą. Dlaczego wciąż słyszę, że nic mi nie potrzeba???

Tutaj nie chodzi o to czy leki są Tobie potrzebne czy nie. Tutaj bardziej chodzi o postawę wymuszającą.. Chcesz sobie pomóc bo się siebie boisz? Ok.. ale droga do tego wiedzie całkiem inną ścieżką..

kule sie w sobie tak mi wstyd jak krzywdze ludzi niech mnie ktos uderzy

elo, kobiety nigdy nie uderzyłem tak wiec musisz czekac na blache od jakiej laski

fobik90, jak chodzę prywatnie

Raffuss, a co jak nie leki?

Nie radzę sobie z życiem, często myślę, że fajnie by było umrzeć, mimo to wciąż słyszę, że jestem zdrowa. Ja się boję, że coś sobie zrobię- tak boję się siebie, bo zwyczajnie czasem nie panuję nad sobą. Dlaczego wciąż słyszę, że nic mi nie potrzeba???

Tutaj nie chodzi o to czy leki są Tobie potrzebne czy nie. Tutaj bardziej chodzi o postawę wymuszającą.. Chcesz sobie pomóc bo się siebie boisz? Ok.. ale droga do tego wiedzie całkiem inną ścieżką..

terapię też miałam - dowiedziałam się, że wymyślam problemy z du.y

próbowałam samoleczenia - książki o szczęściu, pozytywnym myśleniu, mnóstwo poradników

Nie wiem, jakie miałoby być inne wyjście, inna ścieżka...ja widzę tylko jedną,ostateczną

Ferdynand k, a jak to zrobiłeś, że Ci przypisali leki?? co trzeba mówić?

fobik90 Serio pytasz? Aż do tego stopnia uważasz lekarza z doświadczeniem za głupka, że będziesz w stanie oszukać jego wieloletnie doświadczenie? No bez żartów..

Wybacz że się wciąłem ale ręce mi opadły w jednej chwili.. zwłaszcza że leki są jedynie dodatkiem w leczeniu wszelkich zaburzeń..

 

Nie radzę sobie z życiem, często myślę, że fajnie by było umrzeć, mimo to wciąż słyszę, że jestem zdrowa. Ja się boję, że coś sobie zrobię- tak boję się siebie, bo zwyczajnie czasem nie panuję nad sobą. Dlaczego wciąż słyszę, że nic mi nie potrzeba???

Badało Cie trzech psychiatrów i każdy stwierdził, że nie jesteś chora. Może zamiast doszukiwać sie w sobie choroby zmień nastawienie do życia zamiast myśleć tak: "Moi znajomi mają domy, samochody i pieniądze od rodziców, dlatego im łatwo. O tych, o których koleżanka mi opowiadała - i ona sama- mają wielkie domy i stać ich na wszystko. Ja do tego nie dojdę".

Z takim nastawieniem to faktycznie daleko nie zajedziesz, a powiem Ci jeszcze jedno - nie istnieje pigułka na "domy, samochody i pieniądze rodziców" nawet, jeśli pójdziesz do lekarza i podasz objawy choroby kogoś z tego forum.

Jesli chcesz mogę z Toba popisac na priv, może popracujesz nad swoją postawą roszczeniową i defetyzmem.

Mogę podzielić się z Tobą moim doświadczeniem, też kiedyś byłam taka jak Ty :)

Jakby co - zapraszam!

fobik90, bo nasi lekarze to idioci

elo, kobiety nigdy nie uderzyłem tak wiec musisz czekac na blache od jakiej laski

ok nastawiam policzek i czekam

Boję się żyć, już nie chcę zaczynać od nowa, nie dam rady, chcę obecnej chorej stagnacji, nie dam rady ..

 

TO TAK JAK JA WITAJ W KLUBIE!!

To chore co ? Mimo, że jest tak marnie, to jednak gdy przychodzi do zmian, wtedy tak na prawdę czuć ten lęk, strach. To okropne, jestem w totalnie rozsypce, jutro mam wszystko załatwiać, a jedyne na co mam ochotę to się załamać, nażreć prochów i już nic nigdy nie czuć

elo, kobiety nigdy nie uderzyłem tak wiec musisz czekac na blache od jakiej laski

ok nastawiam policzek i czekam

Uderzenie nic Ci nie da, to biczowanie się, fizyczny ból, nic więcej...

jest dostępny na gg, robi to specjalnie? to boli, czemu mnie nie kocha już