czego się boimy? Lęk przed.................

[wiatr]

  viper_88 napisał(a):

dodatkowo pojawiają się jeszcze myśli, że sobie w przyszłości nie poradzę i że praktycznie jestem do niczego... (powód znany wąskiemu gronu ludzi z forum)

i ja tak myślę jak gusia Kto Ci dał takie prawo myśleć o Sobie. Ja Ci go niedam, nawet mnie o nie nie proś

viper 88 myśli jakie się pojawiają w naszym umyśle, z czsem ulegną zmianie na myśli pozytywne. To Tylko od nas jak wiesz doskonale wiele zależy. Nie będę gołosłowna, umnie bylo ich tak wiele, zaczęly mnie dręczyć. Nie dawały mi normalnie funkcjonować. Podjęlam decyzję - dość musze coś z tym zrobić. Rozpoczęłam od sprzątania w sobie. Ale tak na poważnie. Wierz mi, nie jest to łatwe,ale już świadomie wiem nad czym mam pracować. Nie chodzę po omacku, jak kiedyś. Zaczynam dostrzegać już male efekty mojej pracy. Również wiem nic nie ma zadarmo.I to dobrze, dzisiaj moge tak powiedzieć, bo to ja wykonam kawal roboty jaka mnie czeka jeszcze. A kiedy koniec nastąpi, myślę,że to poczuję.

I dlatego viper88 wierzę ,że tak naprawdę i ty znajdziesz wlasną drogę i krok po kroku będziesz szedł przed siebie by poczuć wolność. Z całego serca Ci życzę.

[Marcioszka]

Wiatr w jaki sposób zaczęłaś to "sprzątanie w sobie" ?? Jestem bardzo ciekawa, ponieważ tez mam problem z różnymi nachalnymi myślami, które skutecznie zatruwają mi życie.... Dlatego bardzo chciałabym dowiedzieć się od czego mam zacząć, bo czuję, że cały czas gdzieś błądzę - taki jeden wielki chaos...

I bardzo się cieszę, że Twoja praca przynosi jakieś efekty Oby tak dalej Będę trzymała kciuki za dalsze postępy.

Pozdrawiam

[viper_88]

Dziękuję, wiatr, za pozytywny oddźwięk odnośnie mojego posta Choć czasami nic mi się nie chce, nie widzę w niczym sensu i mógłbym się w tym czasie położyć, i umrzeć, to mam jednak nadzieję, że jakoś z tego wyjdę

[Aklo]

Najwięcej osób zaznaczyło że ma lęk przed chorobą i cierpieniem , ja najbardziej ze wszystkiego boję sięśmierci i to zaznaczyłam

[anonima]

to prawda najwięcej ankietowanych zaznaczyło lęk przed chorobą i cierpienień

Mój problem to lęk przed bliskością jak już wspominałam, ale w dużej mierze łączy się z cierpieniem i nabywaną przez to chorobą..

oraz lęk przed niezaspokojeniem potrzeby akceptacji, osamotnienie w rodzinie.

 

Jak widzicie lęki są ze sobą powiązane.. ja uświadomiłam sobie w dużej mierze skąd to się wzięło a czy Wy już wiecie jaki jest korzeń Waszego lęku?

 

Czytam uważnie Wasze odpowiedzi i myśle, że brakuje Wam wiary we własne siły. Poznałam część siebie właśnie dzięki niej- uwierzyłam w siebie, że i ja zwykłą codzienność mogę zamienić w interesujące życie. Każdy może znaleźć coś dla siebie wystarczy chcieć. Może to głupi zabrzmi, ale czasem potrzeba dna , aby wstać i zacząć myśleć realnie. Myślę, że kiedyś i ja je osiągnęłam a teraz pozbyłam się wielu problemówi depresji. Moje życie bylo koszmarem w najgorszym znaczeniu tego słowa. Potrafię się uśmiechać pomagać innym funkcjonować wśród ludzi myślę, że jeśli mi się udało to i każdemu się może udać wkońcu jesteśmy z tej samej gliny. Niestety moja wiedza nie wystarcza aby ostatni błąd zmienić- i tutaj jedynym lekarswtem mam nadzieje, że będzie lekarz bo jak pozbyć się samemu lęków przed bliskością?

[Andhariel]

Witam wszystkich dawno nic nie pisalem ale musze cos z siebie wyrzucic moze mi troche ulzy.

Wszystko zaczyna sie ok 1 godziny po przebudzeniu!

Mysli typu: ojej serce o kurde oddech dusze sie z lekka nie moge nabrac pelnego oddechu za kazdym razem kiedy chce, cisnienie strach przed chorobami to jest moje utrapienie strach przed jedzeniem boje sie ze dostane zawaBu jak moj wujek akurat jadl, strach przed wysilkiem fizycznym zebym nie zemdlal.Dziwne mysli na ulicy nie znam ludzi a mam ochote cos zrobic nie wiem czasem zagadac czasem podejsc i zrobic BUUU!!! metlik w gBowie natlok mysli roznych samobojstwo? ale za chwile zdrowy rozsadek mowi tchorzliwy sposob sam o tym wiem ale czasem mozna powiedziec brak siB fizycznych psychicznych.

Musze byc w ruchu wtedy nie mysle nie zamartwiam sie nie boje sie o bliskich a potrafie se wkrecac niezle loty np: mam dziwczyne i raz nie odbieraBa telef kom. przez caBy dzien ku*** a ja dostawalem schizow typu: Jezu zabili ja albo porwali itp. Ku*** wariuje! Ostatnio prosilem boga zeby pozwoliB mi umrzec jak szedlem spac ja pie***e tragedia. KOCHAM ZYCIE przeciez uwielbiam czerpac z niego z cala piersia!!!

Wiec co jest do cholery ku*** przechodze chyba najmocniejsze stadium nerwicy jakie moze byc bo nie wyobrazam sobie zeby mogBa przybrac jeszcze na sile chociaz kto wie. Mój przyjaciel LEK!!

Niedlugo wizyta u psychologa piewrsza mam nadzieje ze cos pomoze.

 

PS. Chcialem przeproscic z gory za przeklenstwa ale musialem je umiescic gdyz to co czuje raczej ciezko bez nich wyrazic ,a i w koncu to tylko slowo;>

[IceMan]

  Andhariel napisał(a):

Mój przyjaciel LEK!!

To nie przyjaciel...

  Andhariel napisał(a):

Niedlugo wizyta u psychologa piewrsza mam nadzieje ze cos pomoze.

Oby pomogła. Życzę Ci tego.

[wiatr]

  Marcioszka napisał(a):

w jaki sposób zaczęłaś to "sprzątanie w sobie" ?? Jestem bardzo ciekawa,

zatrzymałam się na sekundę, analizując moje życie , co i kto tak naprawdę rójnuje mnie,ze az zaczęlam ,,znikać ".Podjęlam decyzję,że będępisać, dużo misać by w ten sposob muc sobie odpoweiedzieć na wiele pytań na które nigdy nie uslyszalam od nikogo odpowiedzi. Mam tu na myśli real. Wręcz przeciwnie zawsze w realu dostawalam kolejnego kopa. Jeśli mnie rozumiesz co chciałam przez to napisać ,,kopa". A piszę nadal, ale jest mi już latwiej odpowiadać sobie na pytania - Dlaczego?.W 100% postanowilam stanąć twarzą w twarz z wlasnym ja.Wiele piszę na forum, a w szczególnie o moich emocjach które mnie szarpią we wszystkie strony co tak naprawdę czuję. Od czasu jak tu jestem coraz to lepiej się czuję i zaczynam tak naprawde dostrzegać nareście samą siebie, poznaje sie na nowo. Bo tak naprawdę ja jestem już tak naprawdę sama w realu i od tamtehj pory z nikim nie rozmawiam o swoich lękach, o tym jak mi jest ciężko to tu poznalam wielu przyjaciół, którzy to w momencie mojego kryzysu nigdy a to nigdy mnie nie zostawili. Znajdziesz wiele moich postów kochana marcioszka, i takie w torych występuje ogromny strach przed braniem jakich kolwiel lekami. Ten strach jest większy odemnie, a by on mnie nie pokonal dlatego piszę, piszę i będę tak dlugo pisala, az ten strach, lęk pokonam. Uwierz mi, jeśli mozesz, jest to ogromna praca z mojej strony, bardzo się kontroluję, . Chcę być świadoma ( o Panie! jak wnętrze nieraz boli, rozrywa, aż padam ze zmęczenia,jak bym orała w polu) jak krok po kroku się prostuję.I nie jest ważne dla mnie jak długo ten proces potrwa, pragnę stać się wolna pragnę cieszyć się chwilą spotkać i polączyć się sama ze sobą. I to jest dlamnie bardzo ważne. Nic nie jest ważniejsze.

 

 

  Cytat

mam jednak nadzieję, że jakoś z tego wyjdę

no to tworzymy niezły duet viper.88 Jak już mamy nadzieję to napewno będzie nam łatwiej wyjść na światlo dzienne czego Tobie i sobie i wszystkim na forum z całego serca życzę.Pa

[anonima]

ktoś mądry napisał:

"Stałość celu stanowi podstawową zasadę sukcesu"

 

&

 

"Jeśli jest dzień, jest i światło"

 

"Bądź jak wiatr, który rzuca się w przestrzeń z jaskini skalnej. Wznoś się coraz wyżej , coraz wyżej..."

 

"Błędów nie popełnia tylko ten kto nic nie robi"

[chory4]

Mało prawdopodobne, żeby pierwsza wizyta mogła pomóc.. Potrzeba 3 do 5 wizyt na poznanie pacjenta, a później zaczyna się dopiero właściwa psychoterapia. Lek to ostateczność!!! Nie nadużywaj go.

[Marcioszka]

wiatr ślicznie Ci DZIĘKUJĘ za odpowiedź na moje pytanie:) Dało mi to do myślenia, że czas zacząć "sprzątanie" we własnej osóbce i się tak łatwo nie poddawać w całej tej sytuacji.... Przecież to długa i ciężka praca....

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia:)

[cinnamon_inspiration]

Tak na powaznie to sie boje smierci ale chyba wiecej innych ludzi...

 

A na niepowaznie to sie boje oleju od frytek bo kiedys w oko mi wpadl..

[Magenta]

Witam, mam pytanie, czy Wam tez kiedys przydarzylo sie cos takiego jak bezsennosc spowodowana napieciem? Ja cierpie na bezsennosc, jestem osoba wrazliwa i nadpobudliwa, ktora wszystko bierze do siebie. Po pracy obowiazkach w pracy i w domu wieczorem nie moge sie na tyle wyciszyc zeby spokojnie zasnac. Bralam juz Stilnox, Atarax i Afobam. Pomagaly. Chodze do psychiatry. Moze bedzie mi mogl jakos pomoc. Czekam na jakies odpowiedzi od osob ktore spotkalo to samo. Jak sobie z taka nerwica poradzic?

[GRACJA]

Witaj. Tak to normalne że jak człowiek jest zestresowany, spięty to nie może zasnąć. Ja mam to samo. Biorę leki ale dodatkowo przed snem stosuje autohipnozę . Polega to na spokojnym oddychaniu i rozluźnianiu stopniowo całego ciała. Napięcie jest spowodowane stresem. Trzeba znaleźć przyczynę nerwicy. I tu może pomóc psycholog. Pozdrawiam.

[BlueOrange]

służę pomocą przy zasypianiu (dotyczy dziewczyn, ładnych

[faiter]

Witam,

Tak, często zdarza mi się płakać. Czasem narasta coś we mnie od środka, kumuluje, aby w końcu zamienić się w szloch. Czasem wywołane jest to impulsem związanym z wydarzeniami z mojej "czarnej" przeszłości (np: spotkanie byłego "prześladowcy").

Czasem smutek, a w rezultacie płacz dopada mnie kiedy jestem bardzo zmęczony - wtedy czuję się bezbronny, słaby i bardzo samotny... Wraz z płaczem przychodzą wspomnienia, "TE" wspomnienia, a wtedy pogrążam się jeszcze bardziej. Zderzenie bolesnej przeszłości z wegetacją dnia dzisiejszego nie daje nadziei na lepszą przyszłość. Im jestem starszy tym mam jej mniej; mniej mam też czasu...

Czasem płacz trwa chwilę, czasem szlochanie trwa kilka godzin, czasem ten stan nawiedza mnie codziennie. Wtedy "zapadam się" tak głęboko, że życie wydaje mi się karą, okrutną zabawą Boga - jego perfidną, cyniczną zemstą...

A wtedy...wiadomo, nie?

[lula]

Moje problemy ze snem:

- tylko z telewizorem

- przy zasypianiu uczucie zapadania się

- wybudzanie się z uczuciem czegoś nieuchronnego

- wrażenie zatrzymywania oddechu przy zasypianiu

- sny głupie jak trudno sobie wyobrazić (to właściwie lubię)

-modlitwa nie pomaga, bo się boję, że mi się Bóg objawi, żebym się nie bała

- itp., idt. ale ogólnie uwielbiam spać, więc chyba jestem maso.

[justys]

Niteczka niestety mam tak samo jak ty Czasem moglabym tez godzinami plakac,a powody raz sa a raz ich nie ma.Bardzo czesto tez mysle ze lepiej gdyby mnie nie bylo na tym swiecie...wtedy czuje sie smutna i bardzo samotna.U mnie to sie zaczelo kiedy poszlam na studia,bo w liceum calkiem dobrze sobie radzilam.Nie bylam w stanie isc na zadne cwiczenia tak strasznie sie denerwowalam,nie moglam spac w nocy,a potem chodzilam nie wyspana,caly czas zmeczona,zero koncentracji.Wogole nie bylam w stanie sie uczyc.Po pewnym czasie nie wytrzymalam i zrezygnowalam... A teraz wcale nie jest lepiej bo nie moge przez to znalezc pracy.Jak mam isc na rozmowe kwalifikacyjna to cala sie trzese...a pracowac chce i to bardzo.Najgorzse jest to ze wzsyscy mysla ze ja po prostu leniwa jestem,strasznie mnie to denerwuje

Moze sie uda i wybiore sie w koncu dzisiaj do psychologa...

[ashley]

Hej! Możesz teraz zacząć nowe życie i sama wybrać sobie towarzystwo, jeśli to poprzednie i życie i znajomi Ci nie odpowiadali teraz stiosz w punkcie wyjścia- podejmij wlasciwa decyzje jak chcesz zyc, pozdrawiam:)

[faiter]

Elo justys,

Czasami płacz ma działanie terapeutyczne - jest jak wentyl przez który wypływa całe nagromadzone napięcie. Po takiej "płaczącej sesji' można poczuć znaczącą ulgę. Ważne jest, aby nie zamienił się w rozpacz, bo wtedy to już krok od depresji...

Ja studia zaczynałem po raz "enty" jak miałem 25 lat - także masz jeszcze duuużo czasu

Co do pracy, to na bezrobociu byłem trzy lata i jakoś dałem radę chociaż rodzina i otoczenie dawało mi się we znaki. W końcu postanowiłem, że wezmę co się trafi - głównie po to, żeby odbić się od dna.

Praca ma też w pewnym sensie działanie terapeutyczne; pozwala "oderwać się" od czarnych myśli i pomaga poukładać życie.

Co do twoich lęków to szukaj pomocy u różnych źródeł;

"A po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój [...]"

Pozdrawiam

[Aklo]

Ja też czasami płaczę to się zdarza sporadycznie, najczęściej jak już naprawdę mam wszystkiego dosyć i jeszcze najlepiej żeby obok był ktoś komu mogę wyżalić wszystko co mnie boli i męczy. Jak siętak wypłaczę i wyżale na maxa to wtedy jest mi tak lżej na duszy, ;poprostu dostaję takiego powera do życia i wszystkiego co robię, czuję się wtedy jakby oczyszczona hehe

Mi to naprawdę pomaga raz na jakiś czas porzadnie sięwypłakać, taka terapia

[justys]

Dziekuje faiter za mile slowa Wczoraj wlasnie tak sobie poplakalam,bo mialam juz wszystkiego dosc i naprawde pomoglo.A dzisiaj wybieram sie do psychologa bo juz sama nie radze sobie z lekami...

Studia mam nadzieje ze zaczne od pazdziernika drugie podejscie hehe moze teraz sie uda...

Pozdrawiam

[Wesnaa]

Tak naprawdę z tych wszystkich rzeczy najbardziej boję się śmierci. Swojej, kogoś bliskiego, przyjaciela, kogoś z rodziny...

[MarionetaDeTrapo]

Czy również odczuwacie lęk przed niespełnieniem sie jako człowiek? Ja dokonałem analizy lęków z podziałem na kolejne maski, które powinniem przywdziać w życiu.

 

*syn - rodzice dali mi wszystko czego dziecko potrzebuje do rozwoju, zarowno intelektualnego jak i fizycznego.

 

Nauczyli trzech języków obcych, jazdy konnej, gry w tenisa, zainteresowali nauką w taki sposób, aby nie sprowadzała się do ona do nudnego wkuwania głupich regułek, ale odkrywania fascynujących zależności, pokazali pół świata i nauczyli toleracji dla innych kultur i przekonań, jednym słowem otworzyli głowę. Pokazali, że Sonata Księzycowa jest piękniejsza i głębsza niż tandetna popkulturowa rąbanka, że na świecie jest więcej niż siedem cudów świata i pędzel trzymany w ręcy jest doskonalszym narzędziem niż ten kilkunastopikselowy photoshopa.

 

Pobudzali kreatywność poprzez naukę gry na intrumentach i niezliczone zabawy w dzieciństwie. Uczyli wrażliwości na piękno i na krzywdę, poprzez dyskusje w których traktowali mnie jako równorzędnego interlokutora, a nie jeszcze sepleniące dziecko. Zwracali uwagę, że język jest po to, aby się komunikować, a nie paplać, że istnieją setki sposób na wyrażanie emocji, zanim użyje się pospolitego slowa na k czy ch.

 

Z dwóch swiatów ukrytych za szkłem okna i windowsa, ten pierwszy jest bardziej warty uwagi. Wskazali ciekawych ludzi, których biografiami fascynowałem się bardziej niż lekturami Krzyżaków czy banalnymi przygodami podróżników międzyplanetarnych.

 

Uświadomili, że powinnien postepować tak, aby nigdy nie wstydzić się tego kim jestem, ani co robie. Że skoro noszę spodnie, to muszę walczyć i być najlepszym, bo bylejakość jest gorsza niż brak. Że nad problemami się nie płacze, ale znajduje się sposoby, aby je rozwiązać. Że niebo nie zawsze niebieskie jest, a zwykle wrogowie sie uśmiechają.

 

Najbardziej mnie boli, to że teraz robię wszystko dokładnie odwrotnie do ducha w jakim zostałem wychowany.

 

Jednym słowem dali mi wszystkie umiejętności jakie człowiek potrzebuje, aby przetrwać w tym świecie, a ja nie potrafię ich wykorzystać.

 

*ojciec - obwiązkiem każdego człowieka jest prokreacja, bo należy pozostawić po sobie ślad, życie nie może być pełne bez dziecka, jednak ja chyba nigdy nie zdecyduję się na potomka, bo odpowiedzialność, która była we mnie kształtowana od kołyski, nie jest moją najmocniejszą stroną, a dziecko musi być najszcześliwsze i wyposażone w umiejętności, które pozwolą jemu przetrwać, a których ja nie potrafiłbym przekazać.

 

Niestety, raczej nie będę autorytetem i dobrą instancją modelu behawioralnego wzrocowego człowieka.

 

*mąż, głowa rodziny - obawiam się, że nie zapewnie mojej rodzinie odpowiedniego statusu społecznego, życia na odpowiednim poziomie.

 

Żona nie będzie ze mnie dumna, nie będę jej imponować pod żadnym względem. Nie będę dość silny, aby podejmować decyzji, być skałą i podporą.

 

W końcu stanę się cieżarem dla rodziny, człowieczkiem, który nie potrafi poradzić sobie z rzeczywistością, tak jak ma to miejsce teraz.

 

*obywatel - pomimo gruntownemu wykształceniu, boję się, że nigdy nie osiągnę satysfakcji zawodowej, nie dorównam sukcesom moich rodziców, stanę się przez to zgorzkniałym człowiekiem, niespełnionym do szpiku kości, tracącym szansę za szansą. Pomimo zakrzewionej silnej ambicji i drive'owi, boję się podejmować ryzyko, wychylać głowę, krzyczeć "NIE", gdy coś mi sie nie podoba.

 

Tyle o moich lękach, które mogę nazwać lękami moralnymi.

[Róża]

MarionetaDeTrapo-dosłownie z otwartymi ustami,jak małe zafascynowane dziecko, czytałam fragment o twoich rodzicach.I przyszła mi do głowy jedna myśl na twój temat:człowieku,to co ty tu robisz??!!

A jednak.Wydaje mi się,że czułeś jednak jakąś presję ze strony rodziców,a teraz czujesz się winny,że nie mogłeś temu sprostać.Psychoterapia,koniecznie.Musisz rozwalić te klocki jeszcze raz i powoli ukształtować swój własny wizerunek.