"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[kazimierz61]

natrętek, Od 2001roku do 2012 byłem 5 razy na sześcio tygodniowym leczeniu. Nie chcę iść do szpitala, mam dobrą lekarkę. Obecnie czekam aż Lamotrix zacznie działać.

[Gość]

Chciałbym obejrzeć walkę Mayweather- Pacquiao, ale kto normalny wytrzyma/wstanie o 5 rano?

Normalni o tej godzinie wstają do pracy

[kazimierz61]

Pustka, to uczucie toważyszy mi od dawna i nie potrafię tego zmienić, moi domownicy chodzą koło mnie rozmawiają, a ja czuję jak bym do ich świata nie miał wstępu. Ostatnio mało wychodzę z domu, i ten świat za oknem wydaje mi się obcy, w ogóle czuję że gasnę, nie mam ochoty do życia, bycia, egzystencji, do niczego. Myśli moje krążą wokół tego co aktualnie robię, żyję chwilą i nie mam pomysłu co dalej, przecież czas leci, widzę jak ubywa kartek z kalędarza, a ja nadal nie wiem co dalej. Do kościoła przestałem chodzić odkąd depresja mnie dopadła, przesłałem się modlić, a przecież rozmowa z Bogiem zawsze podnosiła mnie na duchu, a teraz nic, pustka w głowie. Czuję że staję się coraz bardziej do niczego.

[( Dean )^2]

Nie radzę sobie ostatnio z samotnością i pustką w moim życiu.Na prawdę faceci tacy jak ja nigdy nie powinni się rodzić,są społecznie bezużyteczni,słabi,bezwartości.Tak mi przykro że jestem kim jestem.

[ChrisMessina]

Może ktoś mnie pocieszy? Bo smutno mi tak jakoś.

[Follow_]

jutro znowu do pracy

[Absinthe]

ChrisMessina,

[kotek e]

Znowu nuda i znowu sama nie wiem, czego chcę . Fuck.

[kazimierz61]

Jakiś czas temu zaobserwowałem że moi bliscy bardzo dużo ode mnie oczekują, liczą na to że kiedyś znormanieję, nie dopuszczają myśli że może być inaczej, a ja czuję że już nigdy nie będzie dobrze. Z kolei ja bardzo dużo oczekuję od leków, a przecież może okazać się że nigdy nie będę usatysfakcjonowany i z tego powodu mogę pogrążyć się w wiecznej depresji przeplatanej niewielkimi epizodami hipomani. Nigdy nie myślałem w ten sposób, ale taki scenariusz jest realny.

[Hevl]

Jakiś czas temu zaobserwowałem że moi bliscy bardzo dużo ode mnie oczekują, liczą na to że kiedyś znormanieję, nie dopuszczają myśli że może być inaczej, a ja czuję że już nigdy nie będzie dobrze. Z kolei ja bardzo dużo oczekuję od leków, a przecież może okazać się że nigdy nie będę usatysfakcjonowany i z tego powodu mogę pogrążyć się w wiecznej depresji przeplatanej niewielkimi epizodami hipomani. Nigdy nie myślałem w ten sposób, ale taki scenariusz jest realny.

 

Szczerze to znam to uczucie, sam coś takiego odczuwam - właściwie to jakbyś opisywał poniekąd moją sytuację. Ludzie z otoczenia wolą pieprzyć jakieś głupoty niż po prostu dać spokój, pogodzić się, że są bezradni w obecnej sytuacji. Zamiast tego słyszę ciągłe - "to zależy od ciebie, po prostu idź i pograj w piłkę", "ogarnij się".

 

@Topic: Dzisiaj matura, szczerze to jestem w takim stanie, że nawet nie wiem jak mi poszło. Możliwe, że całkiem do dupy - podczas pisania jej ciągle odczuwałem znużenie i miałem wrażenie, że zaraz rzucę to w cholerę, bo nie miałem sił tego pisać. Choroba wiedziała kiedy mnie dopaść najwyraźniej. To gówno wywróciło moje życie do góry nogami.

[kazimierz61]

Hevl, Widzisz ja już mam swoje lata, natomiast ty wnioskuję jesteś młody, nawet młodszy od mojego syna, a w tej chorobie przeżywamy niemalże to samo. W ChADzie już tak jest, że nie ważny jest wiek.

[jasaw]

kazimierz61, chyba nie tylko w ChADzie. Ja jestem jeszcze starsza od Ciebie /57 rocznik/, i moje objawy nerwicowe niczym nie różnią o tych, które przeżywają młodzi ludzie z forum.

Pewne jest, że ci, którzy nie mają podobnych problemów, nie są w stanie zrozumieć tego, co przeżywamy, niestety. Oczywiście zdarza się, że bliscy, chcąc pomóc starają się zrozumieć o co chodzi...

[Kontrast]

Jest mi źle i smutno,kvrwa.

[kazimierz61]

jasaw, Mam starszego brata w tym wieku. Dobrze rozumiem co chcesz powiedzieć ja niestety nie mam zbytnio wyrozumiałości w domu, i jakoś z tym nie walczę bo nie ma sensu, uważam że jeśli ktoś chce to się zainteresuje i zrozumie.

[jasaw]

kazimierz61, rozumiem Cię. Z tego powodu, między innymi, rozeszły się moje drogi z pierwszym mężem, Teraz jest ze mną człowiek, który wiele rozumie i chce zrozumieć więcej...wspaniały Mąż!!!

[arminn]

Nie wiem co dalej będzie z moją szkołą

Jestem spięta.

Nienawidze swojego życia.. przykre,ale cóż...

[adamo92]

to i ja się dzisiaj pożalę

mam dzisiaj strasznego doła, ostatnio mi się pochorowało trochę, być może białaczka.

i wiecie co w tym najgorsze? że w głębi serca liczę, że to białaczka, przynajmniej skończy się to jakoś naturalnie

[arminn]

adamo92, współczuje Ci chorujesz też na depresje? Czy masz po prostu dosyć swojego życia,że liczysz na białaczke,żeby to sie skończyło jakoś naturalnie?

[Progressive]

arminn, dlaczego nie wiesz co dalej ze szkołą? Choroba nie pozwala kontynuować? Ja też już ledwo daję rade

[arminn]

Progressive, dokładnie

Długo mnie już nie było..i nawet nie wiem,czy chce wracać...

[Arasha]

arminn, widzę, że skorzystałaś z zaproszenia do Jęczarni

[arminn]

Arasha, tak

Dzięki za rade,dobrze jest się trochę wyjęczeć

[Arasha]

arminn, widzisz, jak niewiele człowiekowi ( zaburzonemu, znerwicowanemu i co tam jeszcze ) do "szczęścia" potrzeba

[boża krówka1526949808]

Muszę się wyjęczeć... Prawdę mówiąc myślałam, że depresja już do mnie nie wróci... Wierzyłam, że mam to za sobą. Ponad 10 lat temu przeszłam intensywną psychoterapię i leczenie Efectinem. Potem życie mi się w miarę poukładało, o dziwo, bo to mi się wydawało absolutnie niemożliwe, kiedy byłam w najcięższym dole. Było dobrze, czułam, że odtąd już nic mnie nie złamie. A teraz wszystko się znów posypało, po tylu latach znów czuję się nikim, znów nie mam sił. W nocy nie mogę spać, rano nie mogę się zwlec z łóżka, boli mnie głowa, plecy, a żołądek miażdży mi łapa rezygnacji - tak to czuję, jakby mnie od środka wgniatało, bym kuliła się w sobie - taki nokaut, nie masz się po co podnosić, bo i tak nic się nie zmieni... Kurde no...

[boża krówka1526949808]

Tak myślę, żeby wrócić do leków, ale nie bardzo mogę sobie w tej chwili pozwolić na to, by najbliższe tygodnie spędzić w łóżku. A tak właśnie u mnie wygląda początek leczenia. Minimum 2 tygodnie absolutnie nie będę zdolna wychylić głowy spod kołdry. Z drugiej strony boję się, że to już ten etap, że bez leków się nie podniosę...