cheiloskopia

Heh, też mam dosyć tekstów w stylu "POWINNAŚ założyć rodzinę", "POWINNAŚ mieć swoje dziecko", bla bla bla... Przez moment spotykałam się z kolegą z pracy i ta pani, która bardzo mi kibicuje w kwestii zamążpójścia , o ślubie zaczęła wspominać od razu - wyobraźcie sobie teks: brać ślub i już, swoje lata macie, trzeba o dzieciach myśleć. Po miesiącu znajomości...

Lusesita Dolores to też nie zawsze jest bezpieczne - kiedyś kurier zostawił mi paczkę na schodach (!), bo nikogo nie było w domu.

Pracowałam kiedyś na poczcie, wiecie? roztargnieni i/lub leniwi doręczyciele to tylko namiastka ich prawdziwych problemów

Bliżej mi do 30stki niż 20stki i temat również nie jest dla mnie obcy, niestety...

Kiedyś zastanawiałam się, co lepsze - brać antydepresanty czy jarać blanty.

A co mi tam

[/color]na_leśnik - dokładnie o to mi chodziło. Dekadę temu byłam w nieco podobnej sytuacji - mieszkałam z moją ukochaną babcią, której rodzie (alkoholicy) nienawidzili. Do tego stopnia, że niemal 80letnia kobieta musiała korzystać z wychodka na dworze i czerpać wodę ze studni na podwórku, bo zabraniano jej wchodzić do łazienki, kuchni etc. Nie będę rozwijać historii, bo nie o to chodzi. W każdym razie babcia sama przebąkiwała o domu spokojnej starości, a ja na każdą wzmiankę o oddaniu jej gdziekolwiek stawałam okoniem. bartek70 - wiesz dlaczego? Z perspektywy czasu widzę, że bardziej niż jej dobrem kierowałam się strachem przed samotnością w domu, w którym panuje ogólna nienawiść, a babcia była jedyna osobą, do której mogłam otworzyć gębę. Dzisiaj rozegrałabym to nieco inaczej - zapewniłam mojej staruszce godne warunki do życia, bez krzyku, awantur i plucia jadem. Nawet za cenę przełknięcia gorzkiej pigułki, jaką byłaby krytyka ze strony otoczenia (bo niestety w naszej kulturze dom opieki wciąż kojarzy się jedynie z wyrodnymi potomkami, którzy nie chcą się opiekować starszymi ludźmi).

A jak Twój dziadek zapatruje się na kwestię domu opieki? Wiem, że to zabrzmi strasznie, ale być może nie jest to najgorsze wyjście z tej trudnej sytuacji; zobacz - Twoja matka jest nastawiona bardzo negatywnie do starszego mężczyzny, który (o ile dobrze zrozumiałam) jest w pełni świadomy i doskonale zdaje sobie z tego sprawę, przez co z pewnością cierpi. Ciebie całkowicie pochłania opieka nad nim oraz pranie, sprzątanie, gotowanie... Może lepiej byłoby, gdyby dziadek rzeczywiście zamieszkał w domu spokojnej starości (to nie jest wyrok, kara ani wstyd - mógłbyś go odwiedzać, spędzać z nim czas bez presji i agresywnej matki dyszącej Wam w karki; ponadto dziadek miałby zapewnioną wykwalifikowaną opiekę medyczną i nie musiałbyś drżeć na myśl o zostawieniu go sam na sam z psychopatyczną mamusią). Jesteś już prawie dorosły. A może myślałeś o zamieszkaniu w internacie / bursie?

kod, deko synteza

Młodsze siostry? Kuzynki? Byłoby zbyt miło

Właśnie obawiam się, że biorę sobie faceta w pakiecie z jego babką, matką i ciul wie, kim jeszcze. Nawet w każdą sobotę trzeba iść spać o przyzwoitej porze, bo babcia wymaga obowiązkowej obecności na śniadaniu w niedzielny poranek, więc o 7 trzeba wstać i pędzić do domu, do kościoła... NN4V - teraz pracuję po 12 h, a weekendy przesypiam, więc nici ze zwiedzania czegokolwiek

Leczę się, pracuję i mam jakieś tam życie towarzyskie. Obecnie wszystko jest do bani, a pracy nie lubię, bo wydaje mi się, że się do niej po prostu nie nadaję ( chociaż sformułowanie "do niczego się nadaję" byłoby bardziej adekwatne). Czuję się osamotniona, niepotrzebna i beznadziejna. Odstawiłam paroxinor jakiś czas temu i na ten moment tracę kontrolę nad sobą, swoimi lękami, fobiami i ograniczeniami, dlatego powoli wracam do wspomnianego "stabilizatora nastroju"; nie twierdzę, że zacznę lubić swoją pracę albo odnajdę sens swojego jałowego życia, ale na pewno będę patrzyła na nie nieco bardziej przychylnym okiem. Przez ostatnią dekadę mój układ serotonergiczny chyba zatracił umiejętność radzenia sobie bez chemicznych wspomagaczy i czasem myślę, że przez tendencję do szukania dróg na skróty będę żreć tabsy do końca życia.

Cóż... Rodzina, która omal nie stała się moją własną nie akceptowała mnie i niektórzy tego jakoś nie kryli za bardzo (niedoszły teść powiedział mi prosto w oczy, że wyboru syna odnośnie przyszłej żony nie pochwala - dodał potem, że tez "nie neguje", ale nie ważne; w każdym razie między innym pod wpływem presji ze strony bliskich kochający narzeczony rozmyślił się cztery dni przed ślubem). Mój obecny facet mieszka z babcią - ona na dole, on do góry. Widziała mnie raz i zamieniła ze mną zdawkowe "dzień dobry", po czym zrobiła awanturę wnuczkowi, że robi jej z domu burdel, że ma mnie nie przyprowadzać etc., etc. ... Babcia-tradycjonalistka, a ja poczułam się jak przedtem... Wszędzie jestem niemile widziana. Jego matka przyjęła mnie raczej ciepło, ale przez cały - cokolwiek naprawdę miły - wieczór prawie się nie odzywałam (bo wydaje mi się, że cały mój urok pryska, gdy tylko otworzę usta). Poza tym oni wszyscy są rodzinni - niedzielne śniadania razem, jakieś tam doroczne zloty rodzinne etc., a ja nie cierpię takich posiedzeń. Chyba po prostu tam nie pasuję. Tak, mogę, a nawet powinnam. Do tej pory blokował mnie fakt, że zarabiając najniższą krajową mam średnie pole do popisu, bo opłaty 'pożrą' 2/3 mojego miesięcznego dochodu. Ale co tam, i tak nigdy niczego się raczej nie dorobię, więc co mi zależy.

Ciekawe czy sama była w takie sytuacji. . W to już nie wnikam. Najważniejsze, że podziałało. Osobiście uważam, że nie ma lepszej metody na "uleczenie" z takich paraliżujących życie pierdół niż uświadomienie sobie, że otoczenie ma nas w większości głęboko w dupie.

O, prawie jak Krupówki Swoja droga wspolczuje krakowianom. A i Miasto Świętej Wieży co nieco uszczknie

Witam ponownie :) Na chwilę obecną jestem niekoniecznie zadowolona ze swojego życia i nic mnie tak nie irytuje, jak moje własne nastawienie do niego; wszystko ciągle rozbija się o nieuczesaną myśl czającą się gdzieś pod rudą kopułą: Już dawno mogłam nie żyć i miałabym święty spokój. Czuję się niepotrzebna, niewiele warta, wręcz głupia i nieudana - mam 26 lat i nic sobą nie reprezentuję, mieszkam w wynajętym pokoju (w mieszkaniu z czwórką ukraińskich emigrantów, którzy są bardzo sympatyczni, ale ni cholery nie potrafię się z nimi dogadać, bo ich zwyczajnie nie rozumiem), a myśl o wzięciu kredytu na zakup własnego kąta napawa mnie przerażeniem (bo co ja zrobię, jak mi nie przedłużą umowy, bo co jeśli się rozchoruję i nie będę mogła go spłacać, jak będę funkcjonować mając w perspektywie 20 najbliższych lat życia w zadłużeniu...?), mam pracę, której nie lubię (zresztą momentami jej wprost nienawidzę, a chwilę później uświadamiam sobie, że nie jest najgorsza i powinnam się cieszyć, że jest w ogóle), nie skończyłam studiów (bo ja mnóstwo rzeczy w życiu zaczęłam i nie skończyłam)... Mam faceta (a jakże) i zdaję sobie sprawę, że jest dla mnie naprawdę dobry i wyrozumiały, ale życie we dwoje napawa mnie lękiem. Panicznie boję się braku akceptacji ze strony jego rodziny - czy bezpodstawnie? Nie mnie oceniać. Łapię się na tym, że na siłę doszukuję się w nim różnego rodzaju wad - tak jakbym chciała odejść, zanim on odejdzie ode mnie. Totalna anarchia żywieniowa znowu mną zawładnęła - na zmianę głodzę się i obżeram. Smutki puszczam z dymem. I właściwie tylko jak jestem ujarana potrafię dostrzec, ile mam szczęścia w życiu mimo wszystko. Tak tylko chciałam się nad sobą poużalać.

Od lutego pracuję w 'pseudobiurze', którego nie lubię; o ile znalezienie pracy nigdy nie sprawiało mi problemu, sama praca już tak - przeświadczenie, że wszystko robię źle, że do niczego się nie nadaję, lęk przed zwolnieniem i oceną współpracowników/kierownictwa jakoś nieszczególnie umila mi życie.

Chyba większość lękowców, szczególnie jeśli mają jakieś kompleksy, tak ma. Też to miałam, ale od kiedy mam mniejszą fobię społeczną, minęło. Moja terapeutka "uleczyła mnie" z podobnej schizy słowami: Bo tak fajnie jest żyć w przekonaniu, że jest się tak ważnym dla świata, że wszyscy mi się bacznie przyglądają.

...

O to inny sposób wczoraj oglądałem program w którym badania na myszach dowiodły że głodówka powoduje produkcję nowych neuronów. Ma to na celu zwiększenie zdolności w poszukiwaniu pokarmów a tym samym przetrwanie. to ja przetrwam wieki

Nie Palisz papierosy?

... nic co ludzkie - nie jest nam obce ... :)

Ciekawe czy zatwardzenie po tygodniu rozwolnienia tez tak działa

Nie, bo kiedy jestem sama - odbija mi totalnie Lubisz zupę pomidorową?

Dokładnie; problem jest tylko w tym, że nie robię nic, kompletnie nic, by cokolwiek w moim życiu zaczęło wyglądać inaczej...