Jak zmienić swoje myślenie?

Wspaniały pomysł! Bardzo mi się podoba taka "kocia kawiarnia"

Możesz też zrobić sobie test na depresję - pełno tego tutaj i w necie.

Chyba nie masz na myśli tych testów typu "czy jesteś smutny"? Te testy mogą powiedzieć Ci tylko tyle, ile już wiesz - że źle się czujesz. Nie powiedzą, czy masz depresję, bo równie dobrze możesz mieć cukrzycę, boreliozę, problemy z tarczycą, niedobory różnych minerałów, jak to już zresztą było powiedziane, nawet przez Ciebie

Kiya wiem, że testy są różne i różnej "jakości" ale dla kogoś kto porusza się "po omacku" mogą być przydatne, np. taki test Becka. Zawsze to jakaś wyjściowa "ocena" stanu naszej kondycji psychicznej.

Dla nas (praktyków) tu na forum to może być śmieszne, ale dla "nowych" pomocne.

Robiłam kiedyś owy test...i niby wyszło mi, że mam depresję,ale jakoś sceptycznie podchodzę do tego takich testów, bo niekiedy mam dobre momenty .

Spróbuję łykać magnez, witaminy, i podnosić swoją wartość. Zrobię badania, a potem się zobaczy.

Dlaczego nie widzę ostatniej wypowiedzi Białoczarnej, mimo że wiem, że napisała post? Moderacjo, wiesz o co kaman?

Mój post też znikł, a potem powrócił

Jakaś cenzura?

pewnie #dobrazmiana dosięgnęła foruma

pewnie #dobrazmiana dosięgnęła foruma

Hehe... i Ciebie dopadnie "dobra zmiana".

"Tej siły już nie powstrzymacie!"

E,towarzystwo o co chodzi ? Bo,nie kumaty jestem ?

jak zmienic myslenie? ja mam 35 lat i zawsze bylam pesymistka, zamartwialam sie na zapas, czesto bylam wrecz chora z nerwow no i

uwazalam ze mam pecha. cos sie nie udalo? no tak, przeciez ja mam pecha

niedawno przeczytalam b.madra ksiazke'' jak przestac sie martwic i zaczac zyc''

teraz moje myslenie zmienilo sie zupelnie-stalam sie optymistka:)) teraz ja pocieszam innych, nie oni mnie.

przeanalizowalam moje zycie wstecz i widze mnostwo pozytywnych zdarzen, oprocz negatywnych

wcale nie mam pecha:))

teraz ciesze sie kazda chwila i optymistycznie patrze na swiat i wszystko zaczelo mi sie udawac:)

naprawde optymizm przyciaga szczescie:)

shira123 zazdroszcze tak prostej i skutecznej metody :)

Witaj,

Przedewszystkim tak jak ze statkiem najtrudniej będzie Ci zacząć pierwszy tydzień-drugi-trzeci. W swoich działaniach musisz być konsekwentna, nie użalać się nad sobą i zagryźć zęby. Po pierwsze musisz sobie uzmysłowić Co jest powodem twoich myśli( ktoś ci tak powiedział czy sama to kreujesz ) potem dlaczego? Po Drugie musisz sobie napisać DOKŁADNIE co chcesz zmienić a potem jak to zrobić. Po trzecie ( najtrudniejsze) Konsekwetnie działać tzn walczyć z przeciwnościami Losu, Bliskich i samego siebie. Ważna rolę będzie odrywać walka z głosem wewnętrznym( który będzie wymyśał 1000 powodów byś nie dała rady ) O mojej walce z depresją sposobach na nią znajdziesz na moim blogu.(http://walkaomarzeniaiozyciemamjejedno.blox.pl/htm)

3maj sie i działaj

hehe, też nie wiem czemu mój post zniknął...nic niestosownego nie napisałam. Wyraziłam tylko wątpliwość co do testu Becka;)

jesteś nieśmiała, więc masz niską samoocenę i nie wierzysz w siebie, ale nie przejmuj się tym, że nie masz pracy, najważniejsze to mieć jakieś hobby/zainteresowania i mieć znajomych, przyjaciół, którzy mogą pomóc.

Przejmuję się, bo młodością to ja nie kipię. Przyjaciół nie mam, znajomi się wykruszają. Zresztą o czym miałabym z nimi mówić?

Ja od zawsze uważałam, miałam poczucie bycia do niczego,gorszości, różnych myśli depresyjnych. I mając 16 lat, i 19 i 23...

Skąd? Nikt specjalnie mną się nie interesował,czułam się zbędna . W szkole też byłam wyizolowana. Zamknęłam się w sobie.A może zawsze taka byłam? W gimnazjum moja wydawałoby się przyjaciółka znalazła sobie lepsze znajome. Wtedy czułam się strasznie samotna,nie miałam z kim rozmawiać i w szkole i w domu. Potem nie nawiązałam żadnych trwałych przyjaźni,czy znajomości.U mnie w domu "braciszek" wojował po alkoholu i to on był w centrum.

Zawsze mówiłam wyrwę się, zrobię coś i kim jestem? Brat się ożenił ,wyprowadził a ja mimo to nic nie zrobiłam, już chyba się utwierdziłam w przekonaniu że jestem do niczego. Już nie było wymówki, źle bo są awantury itd.Dużo straciłam na przejmowanie się, analizowanie sytuacji ,płakanie, zamiast działanie. Może jakbym wcześniej poszła po pomoc psychologiczną...byłabym teraz w innej sytuacji.Sama już nie wiem czy to lenistwo, czy jakieś zaburzenia.

Co o tym myślicie?

Samo życie. Są nas setki milionów, może miliardy, którzy cierpimy od młodości aż po kres... Obok nas żyją inni ludzie, lepsi, którymi zawsze chcielibyśmy być, ale nigdy nie będziemy, bo nie dostaniemy nowego mózgu a obecnego nie przeprogramujemy aż tak znacząco, żeby to miało jakikolwiek sens.

Pocieszyłem?

Nie, mnóstwo osób wychodzi z trudnych sytuacji. Ja jak napisałam powyżej dużo zmarnowałam. Nie potrafię się od tego uwolnić, a może niepotrzebnie do tego wracam?"Zawsze mówiłam wyrwę się, zrobię coś i kim jestem? Brat się ożenił ,wyprowadził a ja mimo to nic nie zrobiłam, już chyba się utwierdziłam w przekonaniu że jestem do niczego. Już nie było wymówki, źle bo są awantury itd.Dużo straciłam na przejmowanie się, analizowanie sytuacji ,płakanie, zamiast działanie. Może jakbym wcześniej poszła po pomoc psychologiczną...byłabym teraz w innej sytuacji.Sama już nie wiem czy to lenistwo, czy jakieś zaburzenia."

Nigdy nawet jak miałam w miarę samopoczucie nie czułam tej energii życiowej, powera, wiecie "razem młodzi przyjaciele". Cały czas miałam w głowie to co dzieje się w moim domu i to mnie tłumiło . Sama nie wiem.

Nie, mnóstwo osób wychodzi z trudnych sytuacji.

Sądzę, że wątpię. Zobacz ile czasu biedny Detektyw siedzi na forum i nikt się nad nim nawet nie zlitował. Facet czyta książki, nie ma nałogów, nic tylko brać. A tu nic Myślę, że z tych wszystkich depresji, takich prawdziwych, wychodzi garstka a reszta męczy się przez całe życie.

Nie mam depresji, jestem nieudacznikiem życiowym

Białoczarna, witaj w klubie

Jakim klubie?nie sądzę byś i ty była tym kim ja.

Nie wiem , co mam zrobić, przez lęk, obawy, zamiast żyć inaczej wszystko zaprzepaściłam. Nie wiedziałam czego chcę, nie skończyłam studiów, tylko rozmyślałam, analizowałam, beczałam, wegetowałam,i tak dociągnęłam do teraz.Że albo coś zrobię na 100% albo nic. Zwariowałam całkiem, wstyd mi przed ludźmi, na nic już nie liczę. Powiecie to zamknij ...W dodatku zdziczałam, mało co mówię, bo niby o czym? Wszystkiemu jestem winna, sama sobie to zrobiłam.Już w wieku 23 lat wiedziałam, że nic ze mnie nie będzie, w sumie od zawsze.

Czy naprawdę myślisz, że jesteś jedyna? Są nas miliony Beznadziejni, nieudaczni, do niczego, których nikt nigdy nie chciał, którzy nic nigdy nie osiągnęli i nie osiągną. Ktoś musi zamiatać ulice i siedzieć na kasie w markecie. No ktoś kurde musi, prawda?

Nie rozumiesz. Są sprzedawcy, zamiatacze, itd. I czują się ze sobą świetnie,żyją,mają cele, rodziny, marzenia.Żyją ubogo,prosto. Jakoś tak wszystkiego nie analizują.Żyją, a nie wegetują. Na kasach to już nawet po studiach siedzą...mnie na kasę nawet nie chcą to jak mam się czuć. Brak pracy coraz bardziej mnie dobija.Brakuje mi tzw."powera" , wiary i optymizmu.