Hej

Hej , jestem tu nowa , mam 18 lat i dołączyłam na forum bo mam problemy emocjonalne, i potrzebuję wsparcia , łatwiej jest żyć wiedząc ,że nie jest się z problemem samemu.

biankaaa, witaj

biankaaa, hej skad jestes ?

biankaaa, hej, rozgosc się to naprawde fajne miejsce

Witaj

Masz rację biankaaa. Jeżeli odczuwasz bliskość drugiej osoby która ma podobnie, to wówczas nawiązuje się wspaniała więź i łatwiej jest pokonywać pewne problemy. Fajnie że jesteś z Nami

Cześć Bianka :)

biankaaa, wsparcie jest. Ale to działa w dwie strony, bo to forum to taki ześwirowany świat i można stracić kontakt z normalnością i dawać sobie taryfę ulgową.

PJT narazie mieszkam w nieduzym miasteczku na dolnym slasku ale moje rodzinne miasto to Wrocław

oo dolnoślązaczka :)

Dlaczego wyniosłaś się z Wrocławia? To jedno z najładniejszych miast w Polsce!

do wyprowadzki z Wroclawia zmusily mnie sprawy rodzinne a dokladniej to: w 2010 zmarli moi rodzice przez rok mieszkalam z dziadkiem ale sprawialam problemy wychowawcze sad chcial mnie umiescic w placowce wychowawczej ale wtedy bebcia z poza Wroclawia zlozyla wniosek o prawo do opieki nademna i sad sie na to zgodzil.mieszkam tu od czerwca 2011r chwilami jest mi dobrze ale od zawsze mialam problemy w nauce(lenistwo) przez pódstawowke i gimnazjum jakos przebrnelam teraz jestem w szkole dla doroslych i dalej nie moge sie zmotywowac (nienawidze siebie za to) jak nie zalicze semestru to odetna mi rente rodzinna i babcia bedzie wsciekla.mam w planach wyprowadzke nie mowiac jej o tym ze nie zaliczylam. Chce wrocic do Wroclawia dziadek nie zechce mnie przyjac jak szkole zawale ,nie wiem dokad pujde bo to bedzie srodek stycznia na dworze zimno,moze jakis przytulek ale wiem jedno nie zmotywuje sie do nauki bo nie potrafie nikt tego nie zrozumie,wiem ze to wszystko co mowie jest glupie ale nawet mam mysli,ze najlepiej bylo by umrzec.Marze o rodzinie i dziecku ale kto zechce taka leniwa idiotke?! nie wiem juz co mam robic czuje sie troche jak w klatce bez wyjscia.Przepraszam za tego dlugiego posta ale musialam to z siebie wyrzucic.

Na pocieszenie powiem Ci, że też sprawiałem ogromne problemy wychowawcze i minęło duuużo czasu zanim się w miarę ogarnąłem i dojrzałem. Zawaliłem przez to szkołę, i teraz robię liceum dla dorosłych aby kontynuować edukację we Wrocławiu.

Życzę wytrwałości.

oj chyba cos sie stalo dziwnego z tym moim postem moze to przez to ze pisze ze smartfona i cos wcisnelam ?

Bianka , współczuję bardzo śmierci rodziców i całego tego zamieszania z przeprowadzkami, nie dziwię się, że jest Ci źle.. Ale może udałoby Ci się postarać na tyle, żeby zaliczyć ten semestr? Nawet z najniższymi ocenami, byle był zaliczony.. Renta z pewnością jest przydatną (chyba, że pracujesz?), no i babcia nie będzie miała do Ciebie pretensji. Pomyśl o tym, na minimum może będziesz potrafiła sie zdobyć?

Zreszta wiesz chyba sama, że Twój 'plan' powrotu do Wrocławia, bez ukończonej edukacji, bez środków do życia i miejsca do zamieszkania, jest nierealny?..

Josie_86 Wiem ,że to co napisałaś o tej nierealności wyprowadzki bez wykształcenia jest w sumie prawdą. Wiem o tym ,że powinnam się zmusić ale to trudne dla mnie może nawet nierealne Od podstawówki nienawidziłam się uczyć, wiem ,że ludzie dojrzewają do pewnych spraw tj.między innymi nauka, potrzeba samorealizacji, ale ja tego nie mam.Po prostu mam mega lania, zawsze kochałam zwierzęta i od najmłodszych lat je miałam , lubiłam się nimi opiekować, sprzątać im a teraz nawet to ,że muszę posprzątać w klatce śwince morskiej często mnie irytuje.

Może ten "leń" to nie leń tylko jakieś inne uczucie które manipuluje tobą.

Może brakuje ci pewnych osób i odczuwasz żal i smutek (sama napisałaś że siebie nienawidzisz) i może to jest powodem tego ze na nic nie masz siły. Gdyby ktoś przy tobie był i jakos cie motywował dałoby to jakiś skutek, hmm?

nie wiem jakie to moze byc inne uczucie,ja czuję wielkie lenistwo i to do tego stopnia ,ze nawet odciecie renty rodzinnej mnie nie motywuje do nauki.Wolę uciec z domu jak nie zalicze semestru nie mowiac o tym babci bo jak sie dowie ze nie zdalam to sie wscieknie.Chwilami mam wrazenie ze mam sposob myslenia malego dziecka tzn.zamiast problem rozwiazac wole przed nim uciec. Nie mam do siebie juz sily Wszyscy tylko powtarzaja "zycie jest ciezkie, ucz sie i licz sama na siebie" slowa babci: "ludzie sa podstepni jak wyczuja ze na nich liczysz i ufasz to cie wykorzystaja i zostaniesz sama" to powoduje ze czuje jeszcze wieksza bezradnosc i przekonanie ze moje zycie nie ma sensu.