Emetofobia - Lęk przed wymiotowaniem

[Gość]

ale będę pod koniec października przeżywać...połowinki mam, więc nie obejdzie się bez wódzi, piwka i co tam jeszcze, a z chęcią w ogóle bym poimprezowała i trochę się odcięła od codzienności, tylko panika będzie jak stąd do Rzymu x_X Tym bardziej, że - nie śmiać się - ja tak to wódki nie piję bo nie mam okazji : D

[Lajka04]

Keji, Ty przynajmniej imprezujesz, ja nie. Odmawiam, bo wstyd mi, że jestem takim "dziwadłem" które nie tylko nie pije alkoholu, nie pali papierosów, ale boi się zjeść cokolwiek poza domem. Do tego sama myśli, że mam wyjść gdzieś i co zrobię jak złapie mnie atak? co powiem? co powiedzą inni? co sobie o mnie pomyślą?... Przeraża mnie to, wolę już siedzieć w domu i nikomu nie rzucać się w oczy

[Gość]

Ta, imprezuję. To jest moja pierwsza poważniejsza impreza, bo tak to głupich osiemnastek unikałam jak ognia

[Mireille]

Ja nie imprezuję, bo nie mam z kim...

 

Masakra... Znowu z trudem wciskam w siebie suchy chleb.

[ddd]

Na prawdę Wam dziewcxyny polecam leczenie. Sama cierpię na emetofobie, jeszcze rok temu miałam codziennie kilka ataków, teraz miesiącu mam jeden, dwa..czasem w ogóle. Chodziłam kilka miesiecy na terapię indywidualna poznawczo-behawioralną, do psychiatry, nadal biorę leki. Byłam uzalezniona od leków, i z tym się uporałam.

Jeżeli chodzi o imprezy.. alkoholu nie piję w ogóle -bo nie chcę, jest mi on niepotrzebny. Nie wychodziłam z domu właściwie w ogóle, miałam kolejną fobię - lęk przed lekiem, czyli poniekąd lęk przed wyjściem, niemalże każde kończyło się biegiem do domu. Jak musiałam dostać się gdzies dalej, np. na terapię czy do psychaitry bo to były w sumie jedyne moje wyjscia to taksówkami, tramwaj był moim koszmarem.

Życzę Wam dużo siły w walce! Nie poddawajcie się!

[Lajka04]

Keji, ja też jeszcze nie byłam na żadnej "poważniejszej" imprezie Na samą myśl o tym... bleeeeeee!!!!!!

Mireille, hmmm... ja w sumie też nie mam, bo moja jedyna przyjaciółka nie jest typem imprezowiczki typu dyskoteka, bar...

Ale mam często propozycje wspólnego imprezowania. Ponieważ sądzę, że ludzie z mojego roku w życiu by nie powiedzieli, że mam "to" co mam, to i tak źle się czuję z tą odmiennością, bo ciągle trzeba się kryć i udawać. A to męczy, nawet bardzo

[natalia_]

Witajcie, jak wyglądają u Was takie ataki? Ja chodzę po domu z miską, płaczę nad nią, trzęsę się, myślę o wymiotach do tego stopnia, że wszystko podchodzi do góry, kręci mi się w głowie, słabo mi. W autobusach trzymam kurczowo reklamówkę w dłoni i modlę się by zdążyć wysiąść na najbliższym przystanku. Są takie momenty, że chciałabym już zwymiotować by mieć to za sobą, ale brak mi odwagi by sprowokować wymioty. Poza tym, w maju lub czerwcu zemdlałam w łazience ze strachu, że zwymiotuję - boję się zatem, że w trakcie zwracania stracę przytomność i się zadławię Wydaje mi się to zabawne w momencie, gdy nie panikuję. Potrafię zrozumieć, że to tylko panika i nawet się z tego śmiać, ale co z tego.. Lęki wracają i wtedy nie jest mi do śmiechu... Wymyśliłam sobie już wszystkie możliwe choroby - jelitówki, leśniowskiego-crohna, wrzody, zatrucia bakteryjne, grzybica ukladu pokarmowego. oj dużo tego.. Obecnie wkręciłam sobie, że mam nietolerancję laktozy, bo miałam nudności po mleku.. Pozdro.

[Gość]

ddd, że leczenie jest fajne, to nie żadne odkrycie Część tutaj się leczy, część nie z jakichś określonych przyczyn, ale pewnie nie omieszka w przyszłości

 

no natalia, coś jak Ty, tylko może ja po domu nie panikuję, w ogóle raczej w milczeniu to przechodzę. Ale choroby też sobie wkręcałam. W transporcie mam podobnie, w klasie się najlepsze cyrki dzieją, jak cały wszechświat mi się nagle sprowadza do pełnego lęku i zawału serca wsłuchiwania się w swój żołądek i fałszywych odczuć, że JUŻ, JUŻ podchodzi mi wszystko do gardła i JESZCZE CHWILA i na pewno się tu zrzygam przy wszystkich i o mój boru, co robić, lecieć już do tego kibla czy nie... Ale ogólnie poza szkołą panikuję trochę mniej, bo wizja wyrzygania się przy obcych np w obcym mieście nie jest dla mnie tak straszna. A na świeżym powietrzu to już w ogóle.

 

Podajcie mi jakieś racjonalne argumenty, że przeziębienie nie oznacza zaraz rzygania i z jelitówką niewiele ma wspólnego, bo się jutro zamęczę

[Mireille]

Witajcie, jak wyglądają u Was takie ataki?

 

Jeśli jestem w domu to siadam na kanapie z kubkiem zimnej wody, trzęsę się i ciężko oddycham. Zdarza mi się chodzić po mieszkaniu i płakać. Czasem wołam mamę żeby powiedziała, że nic mi nie jest. Na oddziale, w czasie lekcji najczęściej nerwowo rozglądam się po sali i odliczam czas do przerwy. Kiedy zadzwoni dzwonek, od razu biegnę do swojej opiekunki.

 

Podajcie mi jakieś racjonalne argumenty, że przeziębienie nie oznacza zaraz rzygania i z jelitówką niewiele ma wspólnego, bo się jutro zamęczę

 

Mi też się to przyda. Jestem przeziębiona od kilku dni i wyobraźnia działa

[Gość]

Teraz jeszcze referat piszę i w sumie zamiast skupiać się na nim to sram ze strachu, że jak to mi, zawsze każe czytać. Jakim to trzeba być imbecylem, żeby srać w gacie i mieć atak paniki nawet przy drobnej partyjce tekstu i nie móc jej wykrztusić, a jeszcze, o zgrozo, dobrze pisać do tego, co już w ogóle nie współgra...Miesiąc już przekłóciłam, że nie będę, bo nie, jeszcze tylko dziewięć Nie wiem, co gorsze, czy glassofobia, czy emetofobia, czy obie razem wzięte. Dodając nerwicę i depresję można siebie zacząć uważać za całkiem ambitny przypadek... W weekend mam zrobić koledze przy odpowiedniej ilości alkoholu coming out. I nie to, że lubię cycki, ale że psychicznie jestem porąbana jak stos drewna na opał w zimową noc...Ech, nie słuchajcie mnie, naćpałam się painkillerami

[ann_bijoch]

Mój wypad nad morze nie doszedł do skutku, bo pociąg nie przyjechał. Ale spędzam weekend we Wrocławiu, więc nie jest źle.

Staram się ograniczyć gumy do żucia. Od pół godziny mam atak, latam w kółko po mieszkaniu i jeszcze ani jednej gumy nie wzięłam. Ale miętę już zaparzyłam...

 

Jakiś gorszy okres ostatnio...

[Gość]

Oj gorszy. Ja sram w gacie przed szkołą jak nie wiem, szału dostaję, że mam to przeżywać Czymajcie się laski

[Mireille]

Chyba wszystkim się ostatnio pogorszyło

 

Też muszę ograniczyć gumy... Na razie przerzuciłam się na cukierki miętowe.

 

Już sobie poradziłaś z tym atakiem?

[Gość]

Wy rzucajcie, a ja zacznę żuć, może to mnie trochę zajmie

Najgorzej jutro na niemieckim, polskim i matmie, potem jakoś zleci...

[natalia_]

A ja myślałam, że tylko ja mam taką fazę z gumami ... U mnie nudności cały dzień, ale bez paniki - znieczulica po aciprexie.

[ann_bijoch]

Atak w sumie trochę minął, ale dalej mam jakieś lekkie nudności. Może też bym się przerzuciła na cukierki miętowe?

[Gość]

ann_bijoch, mnie mięta najlepiej pomaga,ale każdy jest inny.

[ann_bijoch]

Już drugą miętę zaparzyłam, brzuch znów zaczął boleć... Czuję, że na zajęciach jutro nie dam rady się pojawić...

[Lajka04]

Keji, co to za coming out? Ujawnia swój orient?

[Gość]

Nie, fakty bycia niepełnosprawną psychicznie, to jest posiadania nerwicy, depresji i innych takich...

[Lajka04]

Kurde... ja bym nie miała odwagi na cóś takiego. Wolałabym se kulką w łeb walnąć A tak na serio, to tylko jedna osoba z moich znajomych wie o moich problemach, ale i tak nie wszystko, bo tak się tego wstydzę, że nie daję rady o tym gadać. No i rodzina też wie, ale to ta najbliższa i też nie wszystko. Ale tak naprawdę wszystko to wiedzą rodzice i szanowna pani terapuetka

[Gość]

No na rodzicach to sobie nie mogę polegać (Pacz temat w DDD, DDA o relacjach rodzinnych), więc czasem usilnie potrzebuję kogoś z otoczenia. Do tej pory wiedzieli tylko ewentualni lekarze oraz dwie znajome mieszkające na drugich krańcach naszego pięknego kraju, ale to mi nie wystarcza. Aaa, no niby jeszcze jednej takiej znajomej powiedziałam z którą swego czasu nawet się jeszcze zdarzało spotykać, ale że tak powiem, osoby ze szczęśliwych, dobrych domów bez takich problemów wyjątkowo nie kumają, o co kaman

[Lajka04]

Keji, ja mam niby normalną rodzinę, bo nie ma patologii. Wygląda całkiem normalnie z zewnątrz... No ale ostatnio moi rodzice już prawie się rozwodzili, codziennie nerwówka domu, wieczne darcie, robienie sobie na złość. I ja sama, samotna... siedziałam w domu na straży, żeby się nie pozabijali. I niby mam kochających rodziców, którzy mnie wspierają... Kurcze ale i tak czuję się sama..

[Mireille]

Ja nie mogę polegać na swoim tacie... Jego ojciec był alkoholikiem, więc jest przekonany, że skoro on i mama nie piją to ja nie mam żadnych poważnych problemów. W ogóle nie rozumie tego co ja przeżywam. Ciągle słyszę, że przesadzam albo wymyślam. Niestety nie zmienił podejścia nawet kiedy trafiłam na oddział psychiatryczny Matka twierdzi, że on się stara, ale ja tego nie widzę...

 

 

Dzisiaj w ogóle nie miałam apetytu... Już zaczynam wymyślać Boję się

[ann_bijoch]

Mireille, brak apetytu to jeszcze nie choroba, nie daj się wkręcić Pocieszę Cię, też dzisiaj bez apetytu byłam i teraz po nocy nagle zaczął się pojawiać, ale trudno, czas spać :)

 

Co do rodziny to u mnie też ciężko. Tata alkoholik nie żyje od kilku lat, a mama wie o moich problemach, ale nie wierzy w psychologię. Wierzy, że jak będę pić ziółka na nerwy to samo mi przejdzie. Martwi się strasznie i boi się o mnie, ale gdzieś tam w środku chyba myśli, że to moje fanaberie i że samo mi to minie.