Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[Gość]

leki to porażka. można inaczej. można wyjść z ciała za pomocą mózgu, można uprawiać telekinezę, wszystko jest możliwe. to dlaczego korzystać z leków. każdy organizm i mózg ma takei same możliwości bo ma taką samą świadomość. świadomość nas nie różni. jeśli komuś powiesz że jest słab i ma słaby mózg jest flegmatykiem cholerykiem itd. to to nie jest prawda. nie ma prawdy. jest tylko to co każdy widzi wg siebie i to nie jest obiektywne. dlatego wg mnie leki to na prawde ostateznosc...

 

http://www.ezosfera.pl/leszek/artykul/677 - ja podchodze do tego troche sceptycznie, ale duzo tez i tutaj prawdy. nic nie sugeruje, tylko podaje link. moze to kogos skloni do wlasnych przemyslen, a nie znowu kogoś innego. mamy swoje ja, swoj mozg, krzystajmy.

 

-- 22 lis 2012, 16:16 --

 

http://imladis.p2a.pl/viewtopic.php?pid=70882 - + kolejny link

[Vian]

leki to porażka.

Skąd wiesz jak nigdy nie próbowałaś.

[Siding Spring]

Daj spokoj strzyga jakbys byla moja teraupetka to chyba odechialoby mi sie juz wszystkiego. ,pomieszaloby mi sie we lbie do reszty. Za duzo filozofii i kręcenia;p. Nie kazdy ma taka sama swiadomosc, nie kazdy postrzega rzeczywistosc tak samo a tym samym nie mamy takich samych mozgow...inne konfiguracje neuroprzekaznikow i takie tam. Oczywiscie ze kazdy widzi wedlug siebie i postrzega rzeczy subiektywnie. I tutaj potwierdza sie fakt ze nie kazdy ma taka sama swiadomosc.(sama sobie zaprzeczalas).

[zielona miętowa]

przez takie numery jak ćwiczenie telekinezy, świadomego śnienia i tym podobnych parapsychicznych shitów można sobie zdrowo namieszać w głowie i dopiero wtedy zaczyna być zabawnie.

[pannaAlicja]

offtop!

 

dziś miałam wyjątkowo borderową sytuacje...

chwaliłam się mężowi, że terapeutka była ze mnie dumna, bo poczyniłam postępy. I powiedziałam mu, że w sumie, to on powinien widzieć najbardziej te postępy, bo zna mnie od dziesięciu lat. I po dłuższej rozmowie stwierdził, że jest już po tych dziesięciu latach zmęczony.

On. Zmęczony. Och joj.

KUR*WA.

Taka agrecha mnie strzeliła... Przez kilka minut się nie odzywałam, a gdy chciał mnie za rękę złapać, to się wyrwałam i uciekłam. Stanęłam przed regałem z makaronami (sic) (w sklepie byliśmy) i się rozryczałam.

Dalej mam problemy z jedzeniem i do tego te napady - zmienność nastroju... Mam ochotę go ukatrupić... a w myślach... no cóż, skomentuję to tylko tak, że będę się smażyć w piekle.

[zielona miętowa]

pannaAlicja, a ile lat chodzisz na terapie?

[Selma]

zielona, ja z kolei przez ćpanie zafundowałam sobie epizod psychotyczny. wtedy to dopiero miałam, migające światełka, śledzące mnie ptaki, paraliże senne i wyjścia z ciała;/

[zielona miętowa]

o, apropos Selma, miałam się o coś pytać. właśnie o te epizody rozpadu ego do poziomu psychotycznego. jak ci się wydaje, w przypadku bpd to następuje raczej tylko w kryzysach powiązanych z porzuceniem, czy mogą się wydarzyć tak poprostu, bez powodu? da się ten stan po czymś konkretnym rozpoznać? poza omamami, które są dość oczywiste. pamiętam taką sytuację, stałam na dworcu z ojcem czekałam na pociąg. niby żadna tragedia mnie nie spotkała, ale nie najlepiej sie ogólnie miałam. nagle się zorientowałam, że ludzie w koło (sporo ich tam było) patrzą się i śmieją się ze mnie, rozmawiają o mnie zaczęłam się bać, nie wiedziałam co ze sobą zrobić. myśle se, czy coś jest nie tak ze mną? pobrudziłam sie, albo może coś przeoczyłam? nie wiem moze stoje w t-shircie a tak na prawde jest bardzo zimno, może zapomniałam o tym? takie kretynizmy chodziły mi po głowie. ale patrze po sobie, po innych ludziach i chyba wyglądam normalnie. dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to jest niemożliwe przecież, żeby wszyscy w koło naśmiewali się ze mnie. co nie zmienia faktu, że nieprzyjemne wrażenie pozostało

[Selma]

nie umiem ci odpowiedzieć na to pytanie. sytuacje rozstania czy porzucenia są najbardziej przerażające, ale to może być rozstanie w rodzaju - ktoś ma inne poglądy niż ja w ważnej sprawie np partner, co czujemy jako oddzielenie od niego

Nie mieszałabym rozpadu ego faktycznie, bo wtedy to jest raczej dłuższy epizod psychotyczny (nie znam norm, strzeliłabym że chociaż ze 2 tyg musi trwać) a lęku przed tym rozpadem który wiąże się z jakąś derealizacją, ale w miarę chwilową (kilka godzin raczej)

A czekanie na pociąg to wręcz synonim rozstania, chociażby z miejscem w którym jesteś

[zielona miętowa]

to racja akurat, przypomniałam sobie, że tamta sytuacja faktycznie była rozstaniowa, taki moment, że nie chciałam się rozstawać z ojcem, wracać do krakowa. praktycznie się poryczałam w tym pociągu.

[Gość]

lubudubu, zle sie wyrazilam, a ty nie zrozumialas/es - chodzi mi o to ze kazdy mozg ma taka sama mozliwosc, wszyscy ludzie roznimy sie cialem i struktura mozgu ale nie samym istnieniem/byciem/swiadomoscia.

 

ty wybierasz co chcesz. nie chce byc twoja terapeutka, wiec wszystko na razie w porzadku.

 

kazdy ma wybor - albo byc szczesliwym albo nie.

 

poczytajcie wytwory junga.

 

a to a propos jakiego tematu ? -

przez takie numery jak ćwiczenie telekinezy, świadomego śnienia i tym podobnych parapsychicznych shitów można sobie zdrowo namieszać w głowie i dopiero wtedy zaczyna być zabawnie.

 

najgorszym uzależnieniem jest użalanie sie nad sobą. warto to sobie uświadomić. skoro jesteście zdolni jeść, pić, mówić i pisać o swoich problemach to tak samo jesteście w stanie wyjść z tego.

 

ja mam 1234 osobowości. zapewne mam borderline. byłam u wielu psychologów. żaden mi nie pomogł. dlaczego? bo nie chciałam.

 

różnica jest w wiedzy na temat borderline a na byciu świadomym, że się to ma. czy obserwujecie swoje poczynania z boku czy nadal tkwicie w SWOJEJ osobowości? jeśli nadal tkwicie w swojej osobowości to jest null i d...pa. i będzie jeszcze długo. jeśli będziecie świadomi swojego istnienia to to się odmieni.,

 

kiedyś, dawno temu, jak powstawały pierwsze cywilizacje, jak medytacje był popularniejsze, to o wiele bardziej wierzono takim ludziom, którzy wkłądają wiele w rozwój duchowy. a teraz wierzy się w tym dzisiejszym szybkim świecie naukowcom i psychologom. a psychologiem mo,że być każdy. wykonać doświadczenie także.

 

taka można wyleczyć za pomocą zdrowego trybu życia i zdrowego myślenia. tak samo osobowość można wyleczyć. czyli duszę.

 

ale łatwiej jest wierzyć naukowcom - tak jest zaprogramowany człowiek - wierzy komuś innemu, a nie sobie.

 

ja wierzę w skuteczność leków, ale na krótką metę. na dłuższą trzeba pracować nad sobą i jeszcze raz pracować.

 

ciągle człowiek się zastanawia - kiedy będę szczęśliwy? kliedy w końcu zrozumiem siebie i zrelaksuję się? itd. a gdybyście się dowiedzieli, że macie 6 dni życia to inaczej byście się zachowywali. byście byli świadomi upływalności czasu.

 

ja co dzień mam myśli samobójcze. słyszę głosy. czasami jest na prawdę źle. i nie uważam się za silną, ja nie walczę z tym. po prostu wiem, że tak mam. wiem, ze tak czasami jest. ale to nie ja. ja jestem gdzie indziej. to tylko myśli.

 

mam ochotę krzyknąć - spróbujcie tej cholernej medytacji, kontaktu z naturą itd. trzeba się przemóc. jak dla mnie jest tragedią, że jestem obciążeniem dla mojej rodziny i krewnych i bliskich.

 

moze dla Was nie, pozdrawiam.

[Selma]

strzyga, jak cię czytam, zaleciłabym ci wizytę u psychiatry, piszesz w sposób który świadczy o objawach psychotycznych

[pannaAlicja]

zielona miętowa, na tą skuteczną ponad rok,

wcześniej chodziłam pół roku na terapię u podstarzałej pani psychiatry-terapeutki.

 

Ale ja jestem zajebistą pacjentką, bardzo świadomą swojego zaburzenia i jej mechanizmów.

Wiem, kiedy i co mi się włącza.

Przekleństwo O_o

[zielona miętowa]

Selma, faktycznie

pannaAlicja, to bardzo krótko jak na obserwowalną poprawę

[Siding Spring]

rzeczywiscie strzyga ma nietypowa przekaz. Ciekawe jak sie dogaduje z ludzmi w realu..

[niosaca_radosc]

Co zrobić z niedającym funkcjonować poczuciem pustki i bezsensu? Wszystko wydaje mi się takie płytkie, mało ważne, nieistotne. Brak mi celu. Niby wiem, co powinnam robić, ale nie chcę. Mam dość udawania, zabiegania o kontakty kiedy czuję się jak gówno, a przyjaciele chyba nawet nie próbują tego zrozumieć. Odsuwam się od życzliwych osób, a potem cierpię, że mnie odrzucili. Nie wiem kim jestem i co z tym zrobić. Wszystko jest czarno-białe, w dodatku wpadam w paranoję... Czy Wy też tak macie? Jak sobie z tym radzicie?

[Gość]

no, brawo, jak na bpd to rzeczywiscie jestescie wrażiwi. bardzo mi przyjemnie.

 

staram się pomóc niekonwencjonalnie. dlaczego wierzycie tylko w tą jedną naukę. ja wierzę nie tylko w to co widzę.

 

wszystko to napisałam po to aby pomoc - ktoś mógłby np. ruszyć d...pę i pójść się sobą zająć, rozwinąć samoświadomość. jakbyście nie wiedzieli to to jest prawie to samo co terapia, tylko wymaga własnego wkładu i wysiłku.

 

psychologia czerpie ze wschodu. europa jest zacofana. trwajcie w tym dalej, jesli chcecie.

 

ps. jakoś nie mam objawów psychotycznych.

 

 

+ a wiem, o te głosy wam chodziło. - śmieszne - nie słyszę cudzych głosow. mam nerwicę natręctw, słyszę swoje głosy. bardzo natrętne, nie polecam.

 

pozdro.

[Selma]

mnie chodziło o sposób wypowiedzi nie o treść ale o to jak mówisz jakich używasz słów, jak przechodzisz z tematu na temat. choć twoje zainteresowania też nie są bez znaczenia.

piszesz że masz bpd, stąd bardzo mały kroczek w stronę psychotyczną/ Teź jak sądzę, chcemy pomóc, wieć rozważ proszę taką opcję. Jeśli uważasz że jest ok to rozmowa ze specjalistą ci nie zaszkodzi

[jamnik]

ale wkręcacie tą Strzygę. ja tu żadnych psychoz nie widzę, no chyba każdy z nas, borderów tak ma, ja na pewno. a bynajmniej nie mam i nie miałam nigdy żadnych epizodów psychotycznych. normalnie dziewczyna gada, co wy chcecie.

[Entienne]

Strzyga reagują tak, i ja to rozumiem, choć rozumiem co chcesz przekazać, ponieważ przychodzisz z listą świetnych rzeczy do zrobienia... Tylko gdy napadają Cię straszne stany, borderline, nie jesteś w stanie działać, po prostu nie....

 

Mnie cholernie załamały takim podejściem dwie osoby. Mój brat, który powiedział, że to co mi jest to kwestia samozaparcia i blablabla, żebym włożyła więcej wysiłku, żebym wzięła na siebie więcej obowiązków... Nic nie rozumie... I nie wierzy w psychiatrię. Moja przyjaciółka z kolei podważa wiarę w leki i w chorobę.

[Selma]

entienne, znam ten ból. ludzie nie wiedzą ile wysiłku musimy wkładać by funkcjonować tak by wyglądało to normalnie. w kazdy kolejny dzien..

[Entienne]

Dokładnie tak... Ogromna walka z tym czymś w nas, z nami samymi. Bardzo boli to co ludzie uważają, kiedy to wynika z ich ignorancji, zamknięcia. Kurczę:c

[zielona miętowa]

aaaaa pies ich wszystkich ruchał tych kanapowych filozofów, tych nabzdyczonych ignorantów, co by wszystko chcieli leczyć pracą i sportem. obśmiewają temat bpd, do momentu aż wydarzy sie coś poważnego. wcześniej na wszystko mówią depresja/lenistwo/brak obowiązków, aż na własne oczy widzą diametralne zmiany nastroju, to jak wypełzasz z pokoju wyglądając jak zwłoki w 3 dniu rozkładu i dopiero wówczas dociera do ćwierćmózgów informacja "aha, to jednak coś jest nie tak". i tylko sie słyszy "no ale przecież ona (t.) wróci z urlopu", "przecież nie wyjeżdżam na zawsze" (tylko na pare miesięcy na drugi koniec europy...) i co ja mam tłumaczyć, że bliscy znikają emocjonalnie z mojego świata? że przez to cała moja rzeczywistość aktualna i przyszła rozpadają się, wszystko staje sie chaotyczne, mgliste? przeciez oni tego zwyczajnie nie ogarniają.

[Vian]

wcześniej na wszystko mówią depresja/lenistwo/brak obowiązków, aż na własne oczy widzą diametralne zmiany nastroju, to jak wypełzasz z pokoju wyglądając jak zwłoki w 3 dniu rozkładu i dopiero wówczas dociera do ćwierćmózgów informacja "aha, to jednak coś jest nie tak".

U mnie na depresję mówili "lenistwo/brak obowiązków, a wypełzanie po 3 dniach nic nie zmieniało. ;-) Nawet stan bliski katatonii czy tam już katatoniczny nie zrobił na nikim wrażenia, bo każdy uznał, że skoro kilka dni leżę nie ruszając się, nie pijąc i nie jedząc to to widać z lenistwa.

[zielona miętowa]

no ja to rozumiem potrafie sobie wyobrazić. teraz poniekąd żałuję tego całego uzewnętrzniania się, otwartego mówienia o moich problemach bo efekt jest taki, że zamiast koleżanki w pokoju obok mam drugą matkę, która skrupulatnie obserwuje i odnotowuje mój stan psychofizyczny oraz wszelkie odchylenia, dopatrując się rychłych zachowań autodestrukcyjnych i aktów samobójczych. zamienił stryjek jestem osaczona i kontrolowana jak retard wymagający całodobowej opieki. nie o taką polskę walczyliśmy