Niepokój ---> Analiza ?

[nvm]

Sytuacja jest następująca: masz poczucie jakiegoś niepokoju, skrępowania, lęku, wątpliwości.

Możliwa reakcja: zastanowienie się w czym może tkwić problem, poszukanie go i przeanalizowanie, aby uwolnić się od tego niejasnego poczucia.

Inna możliwa reakcja: zostawienie tego poczucia w spokoju i zajęcie się innymi sprawami.

 

Którą wybieracie? A może jakąś inną? Dlaczego? Co sądzicie o wyżej przytoczonych możliwych reakcjach?

[Apek]

Nie mogę tego jednoznacznie określić bo są problemy i problemy.

 

Czasem jest coś takiego, co próbuję stłumić, ale nie wiem jakbym się starał to o tym myślę. Nie musi się nawet to myślenie opierać na analizie problemu. Po prostu mnie to zadręcza i nie mogę zapomnieć.

 

Także czasem są takie problemy, które wypieram z pamięci. Staram się o nich zapomnieć. Bo wiem, że im bardziej będę drążył, tym gorzej będę się czuł.

 

Ostatnimi czasy postawiłem na wypieranie. Zabijam własne uczucia i myśli. Wyrzekam się wielu moich zdarzeń z przeszłości i uczuć z nimi związanych. Zakładam, że nie istnieją, albo w ogóle nie zakładam zapominając o nich.

 

Zabiłem jakąś część siebie.

[nvm]

Apek, ja nie mówię ani o stłumieniu, ani o wypieraniu. Mówię o ignorowaniu.

I nie mówię o problemach, a o niejasnym poczuciu skrępowania ("something is not just right"); ewentualnie o powiązanych/towarzyszących temu myślach.

[Apek]

Apek, ja nie mówię ani o stłumieniu, ani o wypieraniu. Mówię o ignorowaniu.

 

Od kiedy to wyparcie i stłumienie czegoś nie jest zignorowaniem?

[nvm]

Od kiedy to wyparcie i stłumienie czegoś nie jest zignorowaniem?

Wkładasz energię w wypieranie/tłumienie. Przy ignorowaniu, nie wkładasz energii, tylko przekierowujesz uwagę na inne sprawy.

 

Zabiłem jakąś część siebie.

PS: Myślę, że to jest odwracalne: cytat-na-dzi-t49491-1470.html (może Cię zainteresuje mój post z 19. stycznia)

[nvm]

Apek, właściwie to zainspirowałeś mnie do założenia nowego tematu, bardziej związanego moim zdaniem z tym o czym piszesz: dysocjowanie-t62702.html

[Apek]

Apek, właściwie to zainspirowałeś mnie do założenia nowego tematu, bardziej związanego moim zdaniem z tym o czym piszesz: dysocjowanie-t62702.html

 

Cieszę się, że mogłem jakoś pomóc :)

 

Powiem Ci, że nie chcę by to było odwracalne. Im mniej osobowości tym lepiej. Niektóre trzeba zabić i do nich nie wracać.

[anemon]

Sytuacja jest następująca: masz poczucie jakiegoś niepokoju, skrępowania, lęku, wątpliwości.

Czuję się niemal sparaliżowana odczuwanym lękiem, nie mam na myśli unieruchomienia ciała, choć mam wrażenie ciężaru spoczywającego na plecach i ramionach. Jak dotąd chwilową ulgę przynosi mi relaksacja pozwalająca na zmianę perspektywy, ale trwa to krótko i zazwyczaj prowadzi do senności (słucham relaksacji wieczorami, niejednokrotnie bezpośrednio przed snem).

Możliwa reakcja: zastanowienie się w czym może tkwić problem, poszukanie go i przeanalizowanie, aby uwolnić się od tego niejasnego poczucia.

Trudno mi to przeanalizować a nawet nazwać - co dopiero rozłożyć na czynniki pierwsze.

Inna możliwa reakcja: zostawienie tego poczucia w spokoju i zajęcie się innymi sprawami.

To się częściowo udaje, ale zazwyczaj niepokój nadal mi towarzyszy.

[anemon]

Jedną z dostepnych mi reakcją, poza próbami ignorowania niepokoju, jest doświadczenie go w pełni, "pobycie w nim" i wyczucie jego składowych - bez analizowania. Na ten moment mam wrażenie, że składa się na niego poczucie winy i w znacznie większym stopniu niskie (bo jakieżby inne w moim przypadku) poczucie wartości, brak wiary we własne możliwości, do tego zbyt mała ilość informacji, by podjąć określoną decyzję.

Obawiam się, że w moim przypadku niskie poczucie wartości jest adekwatne do stanu rzeczywistego.

[anemon]

Kiedy niepokój przybiera na sile, mam wrażenie, że stoję u progu kolejnego kryzysu psychicznego. Aktualnie nieco odpuścił i myślę, że "informuje" mnie o tym, że mam delikatny, nieodporny układ nerwowy, który wymaga większej uważności i wyrozumiałości w traktowaniu siebie.