Dlaczego boicie się wizyty u psychiatry?

[koszykova]

Dlaczego Polska wciąż jest takim zaściankowym krajem w którym pójście do lekarza jest wstydem?

 

No widzisz, np. u mnie w domu wszyscy uważają, że chodzenie do psychiatry, psychoterapeutów, itd. to wstyd. "W ogóle jak mozna dawać sie tak okradać?! Oni żerują tylko na naiwnych ludziach, co to nie umieją sobie z życiem poradzić. Jak ktoś jest słaby to nic w zyciu nie ma i nie osiągnie, a jak ktoś jest świrem to niech go zamkną i tyle." - słowa mojego ojca. Duzo ludzi ma zapewne takie 'wsparcie' u najblizszych, nie chce sie wystawiac na krytyke, "a co ludzie pomysla", itd, itd...

[linka]

linka myślisz, że jeśli ktoś nie okazuje emocji to znaczy, że jest z nich wyprany?

Z perspektywy czasu myślę, że nie, ale wiesz, wtedy nie wiedziałam co o tym sądzić.... to był pierwszy lekarz psychiatra u jakiego byłam, w sumie jedyny bo nigdy go nie zmieniłam. Wydaje mi się, że to chyba naturalne przystosowanie się do pracy, Jeśli idzie o psychiatrię - wiem, ze on jest specjalistą od CHAD i schizofrenii, ma ogromne doświadczenie więc już wiele go w życiu nie zdziwi

 

-- Wt lip 23, 2013 6:38 pm --

 

Boję się, że to o czym z nim rozmawiam w przyszłości może zostać wykorzystane przeciwko mnie...

dokładnie tak.to będzie zielone światło żeby cie wsadzić na dłużej i to co powiesz będzie się za toba ciągneło jak smród

Skończ już snuć te swoje paranoiczne wizje ok? Trzymaj się tematu i nie strasz innych.

[niosaca_radosc]

Dlaczego bałam się iść do psychiatry? Przede wszystkim dlatego, że bałam się mówić. Bałam się przyznać do słabości, odsłonić swe słabe punkty, bałam się ataku. Poza tym bałam się zawodu. Oczywiście widziałam wszystko w czarnych barwach i byłam niemalże pewna, że psychiatra mnie wyśmieje i mi nie pomoże. Bałam się także zaściankowego myślenia, bałam się, co ludzie powiedzą, bo sama myślałam o sobie, że jestem nienormalna. Ale najbardziej bałam się wyjścia z ukrycia i samej konfrontacji z lekarzem.

[Ona31]

Słowa mojego T: "nie uważa pani, że pójście do terapeuty lub psychiatry nie jest oznaką słabości tylko aktem ogromnej odwagi, próbą podjęcia ciężkiej walki o samego siebie?"

[Ewita1]

Myślę, że jak porządnie przyciśnie to biegniemy do psychiatry jak do innego lekarza. Przynajmniej ja tak miałam. Nie ma czego się wstydzić i czego bać, lekarz jak lekarz. A co inni pomyślą to już ich sprawa, jakby musieli to też by biegli ile sił, a że nie muszą... może na razie nie muszą. Mnie lekarka wyciągnęła z długotrwałego uzależnienia od benzo, ustawiła nowe leki i poświęca zawsze 45 minut na rozmowę. Kiedy potrzebuję to dzwonię do niej i zawsze znajdzie dla mnie jakiś termin.

Ludzie, którzy ulegają stereotypom "psychiatry" cóż.. pewnie będzie ich już coraz mniej, wg statystyk WHO za jakiś czas depresją będzie tak częsta jak angina.

A swoją drogą to fakt, że niektórzy potrafią rozśmieszyć swoją "głupotą"

Kiedyś stałam w kolejce w sklepie i jedna pani przekonywała drugą dudniąc do słuchawki, że "ona chodzi do psychiatry, ja ci to mówię!! Ona jest psychiczna.." Ja pomyślałam ze współczuciem "tobie to i psychiatra już nie pomoże :)" I Pani nie była wiekowa, może tak z 30 lat miała.

[Ona31]

Ewita1 można się tylko usmiechnąć z politowaniem nad głupotą tej pani Myślę, że masz rację. Ci, którzy tak "najeżdżają" na psychiatrów chyba rzeczywiście nie mają na tyle poważnej sytuacji, że musieliby skorzystać z pomocy, wmawiają sobie choroby chcąc zwrócić na siebie uwagę, albo po prostu uwielbiają użalać się nad sobą i pławić się w swoich wyimaginowanych chorobach. Jeśli komuś rzeczywiście coś dolega i jest tego świadomy to wie gdzie szukać specjalistycznej pomocy.

[nieboszczyk]

 

Boję się, że to o czym z nim rozmawiam w przyszłości może zostać wykorzystane przeciwko mnie...

dokładnie tak.to będzie zielone światło żeby cie wsadzić na dłużej i to co powiesz będzie się za toba ciągneło jak smród

Skończ już snuć te swoje paranoiczne wizje ok? Trzymaj się tematu i nie strasz innych.

paranoiczne?jeśli to są tylko konsultacje albo pacjent trafia do szpitala bo ma depresję albo się naćpał na kilka tygodni to może i psychiatra w jakiś sposób pomoże i podleczy inaczej to wyglada kiedy pacjent ma leżeć lata w psychiatryku na oddziale sadowym.w najlepszym razie pierwsze pare miesięcy może będzie psychoterapia,rozmowy psychologiczne a potem totalna olewka ze strony personelu i zostanie tylko leczenie biologiczne i głodowe racje żywnościowe a najwięcej leżenia po najmniejszej linii oporu.właśnie tego należy się bać

[Ferdynand k]

paranoiczne to nie ale zniekształcenie poznawcze

myślenie depresyjne, w bardzo skrajnym przypadku to jest

[linka]

nieboszczyk, Tak, włąśnie każdy trafia na psychiatryczny oddział sądowy i tam zdycha z głodu....zastanów się co piszesz czasem.... bo masz absolutnie spaczone wizje świata. Serio MASZ i nie podlega to żadnej dyskusji....

[na_leśnik]

Ja od jakiegoś czasu próbuję się przemóc i iść do psychiatry. Właściwie to nawet nie wiem, czego się boję (poza standardowymi schizami, które mam zawsze kiedy muszę gdzieś, zadzwonić, popytać, załatwić coś).

Chyba najbardziej zniechęca mnie świadomość tego, że wiem, że te leki nie rozwiążą moich problemów, stępią tylko objawy (i przy odrobinie pecha i źle dobranych tabletkach parę innych rzeczy...). Poza tym boje się, że przy mojej samodzielności i roztrzepaniu bardzo nie będę potrafił regularnie przyjmować przepisanych leków. Ale od czegoś trzeba zacząć.

Poradnię mam wybraną, wszystko jest, tylko telefon szczerzy kły...

[Gość]

Leśnik, trzeba trafić na odpowiednią osobę. Niestety psychiatrów z podejściem terapeutycznym do pacjenta ze świecą szukać u mnie we Wrocławiu. Całe szczęście, że trafiłem na mojego guru.

[Synsa]

Ja też się naczytałam i uwierzyłam że psychiatrzy tylko przepisują tonę drogich leków i na tym się kończy ale rzeczywistość okazała się być inna.

[deader]

Chyba najbardziej zniechęca mnie świadomość tego, że wiem, że te leki nie rozwiążą moich problemów, stępią tylko objawy (i przy odrobinie pecha i źle dobranych tabletkach parę innych rzeczy...). Poza tym boje się, że przy mojej samodzielności i roztrzepaniu bardzo nie będę potrafił regularnie przyjmować przepisanych leków.

Pomyśl o lekach jak o lasce, na której możesz się wesprzeć póki ci się złamana noga nie zrośnie. Leki nie rozwiążą problemów, ale doprowadzą do takiego stanu że będziesz mógł sam stawić im czoła. A co do regularności brania leków - ja wieczorem biorę dwa plastikowe "kieliszki tabletkowe", wrzucam do jednego mix poranny, do drugiego wieczorny - i nie ma problemu. A jednorazowe pominięcie dawki środków których okres połowicznego rozpadu potrafi sięgać 40 godzin nic złego ci nie zrobi :)

[Rebelia]

Strach przed nowościami. W końcu idzie się do kogoś, komu zaraz tyle o ile opowie się o jakimś problemie. Mnie w sumie sama wieść o pójściu do psychiatry mało obeszła (taki stan, tu-mi-wisizm), ale kiedy już siedziałam na krześle w kolejce, myślałam, że tyłek przykleił mi się do krzesła i ze strachu nie wstanę. Koniec końców było ok, nie powiem, że przyjemnie. Stresująco tylko na początku, ale poszło jakoś i powiedzieć mogę, że nie ma się czego bać. Później zaczęłam wizyty traktować jak wizyty u każdego innego lekarza.

 

Chyba najbardziej zniechęca mnie świadomość tego, że wiem, że te leki nie rozwiążą moich problemów, stępią tylko objawy (i przy odrobinie pecha i źle dobranych tabletkach parę innych rzeczy...).

 

Ja to ugryzłam od tej strony, że pomogą mi pracować nad sobą. O ile bez nich tak średnio mi się chciało (w sumie to wcale), tak przeforsowano u mnie przekonanie, że ten zły stan jest przepustką do czegoś lepszego i te "tabletki szczęścia" otworzą mi bramę do pracy nad własnym stanem.

Leki odstawiłam na własne życzenie i zaczęłam pracę z terapeutą, co okazało się strzałem w dziesiątkę.

 

Poradnię mam wybraną, wszystko jest, tylko telefon szczerzy kły...

 

Nie ma co zwlekać i zastanawiać się nad tym "dzwonić czy nie". To jest Twój wybór i jeśli się na to zdecydujesz, to powinna rozpierać Cię duma. Poza tym, ja to widzę tak, że w każdej chwili możesz psychiatrę czy terapeutę zmienić, nie podpisujesz z nimi jakiegoś kontraktu, duszy nie sprzedajesz. A tak +10 do doświadczenia.

 

Właściwie to nawet nie wiem, czego się boję

 

Bo to nowe. Nie wiem, jak Ciebie, ale mnie wszystko co nowe mniej lub bardziej przeraża. Najtrudniej wykonać pierwszy krok, później pójdzie z górki. Wpadniesz w wir.

 

Powodzenia

[na_leśnik]

No i...jakby to powiedzieć...jak to nie zadzwonił na_leśnik jak zadzwonił?

Dzięki ludziska! Wizyta umówiona!

[ladywind]

na_leśnik, super że się w końcu przemogles

[Synsa]

Pięknie :)

[deader]

na_leśnik, absolutnie nie w ironicznym tonie:

 

[niosaca_radosc]

Słowa mojego T: "nie uważa pani, że pójście do terapeuty lub psychiatry nie jest oznaką słabości tylko aktem ogromnej odwagi, próbą podjęcia ciężkiej walki o samego siebie?"

Hmmm, niby mądre słowa, tylko ciężko mi się z nimi utożsamiać.

[Gość]

Słowa mojego T: "nie uważa pani, że pójście do terapeuty lub psychiatry nie jest oznaką słabości tylko aktem ogromnej odwagi, próbą podjęcia ciężkiej walki o samego siebie?"

Bardzo dobrze powiedział, zgadzam się z tym.

[Ona31]

niosaca_radosc dlaczego jest Ci ciężko się z tym utożsamić?

 

Robinho dzięki. Byłam ciekawa co inni o tym myślą

[niosaca_radosc]

Ona31, jeśli chodzi o treść, przekaz i ogólny sens tych słów, to uważam, że są naprawdę mądre i celne. Jednak jeśli chodzi o mnie do głosu dochodzi negacja i dewaluacja wszystkiego. W efekcie wcale nie uważam, że moje podjęcie leczenia jest aktem odwagi, ale roztrząsam to w kategoriach przegranej, bo nie podołałam i byłam zmuszona rozpocząć leczenie.

[Gość]

Kto potrafi żyć i podołać egzystencji? Wydaje mi się, że jednak mniejszość, ale wiele osób panicznie boi się poprosić o pomoc. Do tego dochodzą stereotypy na temat psychiatry i terapeuty.

[Ona31]

A kto waszym zdaniem przyczynia się do powstawania tych stereotypów?

[Gość]

A kto się przyczynia? A psychiatrzy. Psycholog to może coś pogadać, najczęściej w sposób kulturalny, a psychiatra może sporo zaszkodzić poprzez swą pochopną farmakoterapię i zdolność do wypisywania orzeczeń lekarskich ze stygmatami typu :"schizofrenia / psychoza". Ma to skutki prawne i społeczne.