Samotność

[Storożak]

Storożak napisał(a):

klex, jak siedzisz w domu, to nikogo nie spotkasz

 

 

ma chodzić i zaczepiać ludzi na ulicy?

 

a siedząc w domu kogoś pozna??

[Gość]

chyba będę prowadził żywot leśnego luda wybuduje jakąś ziemiankę i będę medytował tam całe życie jak tybetański mnich i porosnę mchem. Trza gdzieś ruszyć dupsko, miałem podobny avatar do Follow_, to mnie zlinczowali

[Follow_]

Pewnie nie...

jak można kogoś poznać?

 

-- 02 mar 2015, 00:37 --

 

do mnie jeszcze nikt się nie rzucał...

[Gość]

...................

 

-- 02 mar 2015, 00:57 --

 

Moja pupa była ładniejsza

[Follow_]

najs ass

[kazimierz61]

Nie trzeba żyć samemu, żeby być samotny.

[Mateusz1989]

Hej

Jakby ktoś chciał pogadać,to zostawiam tutaj gg 53149890.

[Semir]

Tak samo jak być 24/7 w towarzystwie ludzi i dalej czuć się samotny. Ja tak mam gdyby nie praca miałbym zywot umarlaka. Poza tym ostatnio nawet na to forum nie bardzo zaglądam. Teraz to już nie wiem czy to wszystko z wyboru czy już mam przesyt obcych a wreszcie chciałbym mieć gdzie się wybrać w swoim towarzystwie:/

[dar]

miałem kilku, kilkunastu znajomych z którymi utrzymywałem dość często kontakt. Czułem się wtedy bardzo samotnie, poddenerwowany. Teraz już z niektórymi nie mama kontaktu, zostały tylko pojedyncze osoby lub samotność. I chociaż czuję się samotnie jest mi o połowie lepiej, nie mam takich nerwów i poczucia samotności jak wcześniej.

[dia]

Semir, Nie wiem czy cię dobrze zrozumiałam, i nie wiem czy wg to w porządku że coś ci mówię, ale może spróbuj wyjść na spacer, nawet jak pada, popatrzeć na drzewa, spędzić miły czas ze sobą? Mnie to zawsze pomagało.

Zawsze nam ktoś wciska że bycie samemu jest czymś nienaturalnym i nieodpowiednim, ale moim zdaniem to jest wciskanie kitu. Zawsze myślałam że jest coś nie tak z tym że nie wychodzę do ludzi, nawet mając znajomych potrafię im powiedzieć 'ej, spotkajcie się beze mnie, ja źle się czuję' i pozostaję sama w domu przed komputerem albo czytając książkę. Zawsze spotykam się z tym że ktoś uważa że introwertyzm to jest jakaś chorobliwa samotność. Tak jakby wszyscy za wszelką cenę chcieli uciec od myślenia.

[adel]

kazimierz61, mazna tez zyc samemu a nie byc samotnym...

[kazimierz61]

adel, Oczywiście to prawda.

[black swan]

Ja to dopiero będę teraz samotna. Czuję się jakby umarł mój wróg, jedyny mój przyjaciel. Facet i przyjaciel, którego teraz już nie będzie w moim życiu. Którego jednocześnie kocham i nienawidzę.

[Semir]

dia, Tutaj bardziej chodzi o to że ja już nie mam siły na jakieś inne znajomości. Mieszkam w jakichś mieszkaniach chronionych razem z 19 innymi osobami a jak chodzę do pracy to do samego serca Łodzi do najbardziej zatłoczonego centrum handlowego i zwyczajnie nie czuję się na siłach by do kogoś wyjść i rozerwać się ot tak. To jest mój problem żeby nie mieć wszystkiego dosyć trzeba mieć pewną dawkę swojej prywatności a ja tej prywatności za grosz nie mam.

[dia]

Semir, Chyba zaczynam rozumieć. Faktycznie, to jest beznadziejne. Z lekka klaustrofobiczne uczucie, jakby nie patrzeć...

[kazimierz61]

Przed chwilą żona mi wykrzyczała że wszyscy usuwają mi się z drogi, (chyba wszyscy domownicy), ż nic nie mówią choć się ze mną nie zgadzają i to wszystko dla mnie z powodu mojej choroby, że to takie rozumiem poświęcenie z ich strony? Jakiś czas temu postanowiłem że jak żona nie pyta jak się czuję to ja bez pytania będę się jej zwierzał o swoim samopoczuciu, i już myślałem że znalazłem wsparcie i zrozumienie u niej, ale w chwili niewinnej wymiany zdań wszystko mi wyrzygała. Niestety nadal zostaję sam ze swoim problemem, ze swoimi myślami, samotność mnie zżera, znowu coraz bardziej zastanewiam nad sensem mojego życia. Myślę że jak czuję się samotny to i po śmierci nim pozostanę. Jeszcze nie tak dawna nadzieja na wyrozumiałość i wsparcie mojej rodzny prysła jak bańka mydlana, już nigdy nie uwierzę w jej życzliwość. Naprawdę cieszyłem się że przestałem się wycofywać, że wraca normalność, a okazało się że było dobrze tylko tak na niby, że tak naprawdę to był teatr. A ja w swojej samotności umrę, bo moje choroby biorą się z samotności ja w takich sytuacjach zawodu ze strony najbliższych zaczynam się dołować i obwiniać o wszystko, no bo jak by mnie nie było, nie było by problemów. Nadzieja co to jest? Może to właśnie samotność.

[Follow_]

Nie możesz mieć pretensji oto, że ona sobie z tym nie radzi. Choroba (jakakolwiek) ukochanej osoby jest ciężka dla osoby, która ją kocha. W momencie jak masz raka idziesz o onkologa i on Cię leczy a partner wspiera. Jak ktoś choruje duchowo to partner nie może być i lekarzem i wspierać. Udaj się do specjalisty by Cię wsparł, wygadaj się jemu dlatego, że on będzie wiedział co robić, o co zapytać.

 

Rodzina ma taką taktykę bo nie wie co robić i jak sobie poradzić, nie miej do nich pretensji.

[Gość]

Ja to dopiero będę teraz samotna. Czuję się jakby umarł mój wróg, jedyny mój przyjaciel. Facet i przyjaciel, którego teraz już nie będzie w moim życiu. Którego jednocześnie kocham i nienawidzę.

On nie umarł żyć będzie w Twoim sercu tak długo jak mu na to pozwolisz.

[cossette]

Moja jedyna przyjaciółka odcięła się ode mnie. Stwierdziła, że nie chce, bym widziała jak się pogrąża i doprowadza do śmierci przez ćpanie... jest mi jedyną tak bliską osobą. Osobą, przy której mogę być sobą, która rozumie mnie, bo dokładnie to samo przechodzi, to samo czuje... bez niej czuję się bardziej samotnie niż dotychczas... Kocham ją ponad wszystko czystą, siostrzaną miłością. Będę na nią czekać, chociażby do końca życia. Byleby się nie spóźniła. Ja sobie nie wyobrażam życia bez niej. Byłoby ono zbyt samotne. A ja nie wiem, co mam robić, by jej pomóc... co ze mnie za przyjaciółka? Tyle ostatnio rozczarowań... i jeszcze ona. Nienawidzę jej przez to, że tak po prostu mnie zostawiła. Samą wśród ludzi, których nie rozumiem. Z nią nie rozumiało się o wiele łatwiej. Z nią samotność była o wiele mniejsza. Bo miałyśmy siebie. A teraz gubię się w świecie bez niej. Coraz bardziej.

[dominik1622]

cossette, rozumiem Cię jeszcze bardziej niż myślisz.

Mnie też jedna osoba w podobny, choć gorszy sposób - zostawiła...

Trudno się odnaleźć w takiej sytuacji.... Sama gorycz napływa do serca.

[kazimierz61]

Follow_, Wiesz takie zachowanie mojej rodziny to nie pierwszyzna w końcu jest to rodzina trzeźwiejącego alkoholika dosyć ze mną przeszli i mają prawo robić coś co nie jest ok. Problem mam w więkrzości z tym, że to ja mam takie a nie inne oczekiwania, rozumiem że problem leży po mojej stronie, w końcu to ja jestem chory, ale piszę to co czuję. Fajnie że tu na forum można dostać słowa wsparcia, ale i też słowa zdrowej krytyki i to mi się podoba. Ja jako były alkocholik mimo że dwa i pół roku wyzbywałem się egoizmu i egocentryzmu to jestem pewien że jakieś resztki we mnie zostały, no i ujawniają się w takich sytuacjach. Wzburzenie mi już przeszło i myślę nad przeprosinami moich bliskich za moje zachowanie. A tak szczerze to chyba ciągle jeszcze za dużo uraz trzymam w sercu a to jest niebezpieczne, muszę się bardziej pilnować.

[cossette]

dominik1622, przykro mi...

Z nią przyjaźń jest bardzo skomplikowana... ma borderline. Nieraz się odcinała. Raz przez parę miesięcy nie gadałyśmy. Tak mi się depresja pogłębiła wtedy, że wylądowałam na izbie przyjęć, zawaliłam szkołę... a ona znów ćpać zaczęła. Wróciłyśmy do siebie, rok gadałyśmy, znów problemy, znów mnie zostawiła... tylko teraz mam takie głupie, natrętne uczucie, że to jest o wiele poważniejsze, że mogę się jej nie doczekać. Wtedy panikuję. Staram się nie myśleć, bo wpadam w histerię. Płaczę, mam złe myśli, chcę sobie zrobić krzywdę. Nigdy się z tym nie pogodzę i będę czekać. Ale wiem też, że takie nadzieje mogą przynieść rozczarowanie. I ja nie wiem co mam teraz zrobić... chcę ją odzyskać, ale przecież na siłę nic nie zrobię... a czy Ty coś z tym zrobiłeś, czy robisz?

[dominik1622]

Moja M. też miała borderline plus chorobę afektywną dwubiegunową plus DDD. Ale była w terapii od 3 lat... Mimo to, zachowała się jak dziecko...

Próbowałem ją odzyskać na siłę, jakkolwiek, ale czuję, że tylko pogorszyłem tym sytuację... Takie osoby są strasznie uparte, nie idzie im przemówić do rozsądku bo i tak wiedzą swoje... W dodatku są bardzo egoistyczne i pozbawione empatii, współczucia: co jeszcze bardziej dobija.

Ja już zrobiłem chyba wszystko co mogłem... Pisałem, że wybaczam... Pisałem, że mi strasznie ciężko bez niej, że nigdy nie czułem się tak fatalnie, że mam złe myśli... I wiesz co mi powiedziała...? "Nie mogę Ci pomóc, przykro mi...".

Z osobą tą miałem codzienny kontakt po kilka h. Dzień w dzień przez cały rok...

 

Myślę, że przyjaciele tak sobie nie robią... Nie zostawiają się nawzajem...

[cossette]

dominik1622, M? No popatrz jaki przypadek... Moja też jest M.

Najbardziej tragiczne jest to, że i u mnie borderline podejrzewali. Jednak nie uważam, żeby była ona trafna. Poza tym na papierku jej nie mam, tylko jak gadałam z lekarzem to się dowiedziałam. No ale też nie bez powodu borderline u mnie podejrzewali. Sama jestem wybuchowa, impulsywna, uparta, zmienna... przez to nasza przyjaźń wyglądała czasem jak pobojowisko. Dzięki Bogu, że czasem nie mogłyśmy być przy sobie, bo skończyłoby się na rękoczynach... Tak, ja rozumiem jak to jest być blisko z osobą z borderline. Ale mówienie, że takie osoby są bez empatii i egoistyczne wydaje mi się przesadą... wiem, że tak się zachowują często. Ale pamiętaj też, że te osoby są sprzeczne same ze sobą. Robią wszystko na opak. Boją się samotności, ale i odrzucenia, dlatego zawsze lewitują na granicy jednego i drugiego nie mogąc się zdecydować przez lęk. tak.. ta sama mantra... "wybaczam ci wszystko, przepraszam cokolwiek zrobiłam i przepraszam za to co zrobię w przyszłości". Pisałam, tłumaczyłam... zawsze ignorowała to, dopowiadając, że i tak mi nie ufa, że nie może mi pomóc, ale mnie kocha i ma nadzieję, że kiedyś się jeszcze zobaczymy... i pa, "mam nadzieję, że sobie poradzisz w życiu". Jej ostatnie słowa...

 

Tak, to prawda. Przyjaciele tak nie robią... ale trzeba też zrozumieć takie osoby... w przyjaźni nie chodzi o to, by być nierozłącznym, ale chodzi o to, by rozłąka nic nie zmieniła... Sama zastanawiam się nad znaczeniem przyjaźni teraz... Ale to nie zmienia faktu, że oddałabym dla niej swój rozum, swoje życie, szczęście, by tylko móc być przy niej i ją chronić i powtarzać przez kolejne 8 lat tę samą mantrę, że jest dla mnie ważna, że wybaczę jej wszystko, że przyjmę wszystko na siebie, byleby tylko ona była zadowolona.

[dominik1622]

Apropos empatii (pisze o tym amerykańska psycholożka Dr Tara J. Palmatier, PsyD)

 

Osoby z borderline nie wykształciły swojego własnego pojemnika na emocje i jak małe dzieci są zależne od ciebie. To ty musisz stworzyć granice, dzięki temu będą się czuły bezpieczne. Oczywiście one będą cały czas testowały te granice, ponieważ same nie mają własnych.

 

Dziecko jest rządzone przez instynkty i potrzeby. Nie ma pojemności na regulację nastroju, empatię, wyższe rozumowanie i rozpoznawanie dobra od zła. Potrzeby dziecka są samolubne, ponieważ ich przeżycie zależy od nich. Jeżeli dorosły rozwój nie został w pełni wykształcony rodzi się narcyzm. Emocjonalnie niedorozwinięta osoba cały czas siłuje się z problemami w relacji, uzależnieniami, zaburzeniami osobowości, niską samooceną i małą tolerancją na opóźnione zaspokojenie.

 

Trzy letnie dziecko (borderline utkwił na tym poziomie emocjonalnym) nie ma żadnej pojemności na empatie (to "wykształca" się później), dlatego nigdy nie myśl, że chodzi w tym zagraniu o ciebie.

 

Osoby z zaburzeniem borderline nie odnoszą się do bólu w taki sposób jak osoby bez tego zaburzenia. Jeżeli by tak było nie traktowaliby swoich partnerów jak śmiecie i nie niszczyliby ich zarówno psychicznie jak i fizycznie. Osoby z zaburzeniem borderline nie mają w sobie empatii (w związku z zatrzymanym rozwojem emocjonalnym).

 

"Empatia, introspekcja, współczucie są zarezerwowane dla zdrowych, normalnych osób natomiast dla osób zaburzonych to tylko ważne teatralne gesty"

 

-- 04 mar 2015, 01:22 --

 

Ale to nie zmienia faktu, że oddałabym dla niej swój rozum, swoje życie, szczęście, by tylko móc być przy niej i ją chronić i powtarzać przez kolejne 8 lat tę samą mantrę, że jest dla mnie ważna, że wybaczę jej wszystko, że przyjmę wszystko na siebie, byleby tylko ona była zadowolona.

 

cossette, to bardzo szlachetne, ale zauważ w tym wszystkim, gdzie jesteś TY. Gdzie są Twoje granice?

Ja też tak robiłem. Robiłem wszystko dla Marysi. Absolutnie wszystko. Nie było rzeczy, jakiej bym nie zrobił. Wiesz jak to się skończyło? Ona ma to wszystko w du..., a ja skończyłem u psychoterapeuty.