Witam serdecznie

Witam wszystkich mam 25 lat (za miesiąc:P ) i ogólnie wszystko jest ok. Mieszkam z narzeczoną, za niedługo ślub, mam niezłą pracę. Mam parę problemów, ale według mnie nie kwalifikują się one do wizyty u psychologa, czego efektem jest moja wizyta tutaj. "Problemy" te kręcą się standardowo - wokół tej "niezłej" pracy, życia, motywacji - a raczej jej braku. Pracuję zmianowo, mój dzień wygląda często tak, że wstaję rano i nie mogę się za nic zabrać, narzekam że muszę iść zaraz do pracy (a wyjeżdżam o 17). Nic mnie nie cieszy, mam słomiany zapał do wielu rzeczy. Nie doceniam wielu spraw, moje uczucia-emocje są bliskie granicy zero. Nie potrafię rozmawiać o uczuciach, wszystko zamykam w sobie i co jakiś czas to "wybucha", ale we mnie, dołując mnie do oporu. Nawet z narzeczoną nie potrafię normalnie porozmawiać o tym co czuję (nie z jej winy, ona słucha i wszystko ok, ja nie mogę po prostu). Ciągle uważam że coś nie ma sensu - bo się nie opłaca, bo szkoda zaczynać, a zaraz muszę gdzieś iść itp. Jeśli ktoś ma podobne problemy, radzi sobie z nimi, chciałby wysłuchać i poradzić coś będę wdzięczny. Ogólnie sam nie wiem, szukam może osoby z którą mógłbym utrzymać kontakt mailowy, która pomogła by mi zdobyć chęci... sam nie wiem. ^^ Pozdrawiam wszystkich i życzę szybkiego radzenia sobie z wszelkimi problemami. Mój email dziwny01@gmail.com

dziwny01, Witaj na forum!

Prokrastynacja?

To nieprzyjemne i kłopotliwe zjawisko z dziedziny psychologii. Polega na patologicznym wręcz odwlekaniu czynności, na których prokrastynator powinien się skupić w danej chwili, na rzecz zajęć bardziej przyjemnych lub mniej kłopotliwych. Według profesor psychologii Clary Lay, prokrastynacja ma miejsce, gdy między zamierzonym a faktycznym czasem wykonania pracy, pojawia się wyraźna luka.

Prokrastynatorzy mają ogromne problemy z zabraniem się do pracy i bardzo często uważani są po prostu za leni, osoby o słabej woli lub mało ambitne. Prokrastynacja dopiero niedawno została uznana za specyficzne zaburzenie psychiczne. Jest to tragiczny paradoks, tak jak i to, że większość osób cierpiących na tą przypadłość to perfekcjoniści. Prokrastynator, przed którym postawiono zadanie wymagające większego wysiłku traci wiarę w siebie i motywację – zaczyna odczuwać niepokój – nie dopuszcza do siebie myśli o popełnieniu błędu, co w efekcie zupełnie go paraliżuje.

Prokrastynacja jest głęboko zakorzenionym nawykiem, dlatego też nie da się jej pozbyć z dnia na dzień. Jedynie uparte dążenie do zmiany zachowania może przynieść pożądane skutki. Dobrym pomysłem jest więc stosowanie jak najszerszego spektrum środków w celu odzwyczajenia się od prokrastynowania.

By pokonać prokrastynację, musisz więc ją najpierw u siebie rozpoznać. Gdy już wiesz, z czym masz do czynienia, jedyną drogą jest twarde dążenie do zmiany nawyków. Nie jest to łatwe, pod wieloma względami walka z prokrastynacją przypomina walkę z nałogiem – im dłużej wytrzymujesz bez prokrastynacji, tym większe szanse na całkowite pokonanie tej przypadłości.

Możesz zwrócić się o pomoc do terapeuty, podjąć psychoterapię, a jeśli jesteś na tyle silny, żeby sobie dać sam radę, to próbuj.