Samotna bojąca się ludzi potrzebuje życzliwej duszy

Witajcie.

Jestem z Częstochowy i nie mam tu żadnych przyjaciół na chwilę obecną.

Wyjeżdżałam, wracałam, i tak się znajomości rozlazły.

Wiele "przyjaźni" nie przetrwało próby czasu i wiele "przyjaciółek" wykruszyło się w przysłowiowej biedzie.

Bardzo ciężko mi tu żyć w samotności.

Jednocześnie boję się ludzi i stronię od nich, ostatnio w zasadzie nie wychodzę z domu

Jeśli mimo to chcesz spróbować się ze mną zaprzyjaźnić to pisz.

Pozdrawiam.

Ona_35, witaj na naszym forum :) Mam nadzieję, że znajdziesz tu to czego szukasz, a o ile wiem troszkę osób z Częstochowy jest

wi-te-miasto-t24193.html

miałam to samo,nie wychodziłam z domu nawet po 3 tygodnie. do dziś to pamiętam więc rozumiem jak się czujesz.w chwili obecnej nie wyobrażam sobie kontaktu z innymi

Witaj

Ja też cierpie z powodu poczucia samotności

więc jest nas dwie

samotność... to moja przyjaciółka, której nienawidzę i lęk przed ludźmi... to trzeba leczyć, nie oszukujmy się, ja próbuję, zobaczymy jaki będzie efekt.

Witaj Ona_35,

Kiedyś też nie radziłam sobie z samotnością, teraz za nią tęsknię... Może nie za taką samą, kiedy nie ma się nikogo, ale żeby móc czasami spędzić dzień lub dwa w samotności, by nabrać dystansu i sił do nowych (i starych) wyzwań.

W poszukiwaniu jednak rozwiązania na tą samotność zrobiłam duży błąd. Szukałam znajomości na siłę. Szybko się też przywiązywałam do ludzi, którzy chcieli ze mną rozmawiać dłużej niż przez kilka wieczorów przy gg np, a później bolało jak traciłam z nimi całkowity kontakt.

Nauczyłam się, że samotność - ta całkowita o której również Wy tu piszecie - jest stanem przejściowym. Czasami trwa strasznie długo i przytłacza - ale niepotrzebnie. Są przecież różne rozrywki jak teatr, opera, kino, kabarety, koncerty - owszem, po pierwsze nic nie jest za darmo a po drugie - przyjemniej razem z kimś, ale nawet jak sama chodziłam na różne występy (jako widz) również czułam się później jakoś raźniej. Szukałam sobie hobby, które mnie pochłaniało do reszty i rozmawiałam z ludźmi właśnie przez internet - by nie dać się zwariować w 4 ścianach - poznałam wielu ludzi, mam wielu kumpli - owszem, nie są to przyjaciele, ale takich szuka się z lupą.

Miałam też to szczęście, że w pracy trafiłam na świetną kadrę, z którą można i wyjść gdzieś razem i pogadać na każdy temat...

Wszystko się zmieniło - i Wam tego życzę

Ja też cierpie z powodu samotności, na szczęscie mam rodziców i są spotkania forumowe, więc jakoś sobie radzę na razie. A jak będzie pozniej? To się okaze. Na razie staram się o tym nie myśleć. Pozdrawiam! :)