"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Kleome, a mi się wydaje, że nie trafiłaś po prostu na "tego" mężczyznę.

Rok temu postawiłam sobie cel: w wakacje 2010 pojadę z przyjaciółmi na Przystanek Woodstock. Nie ma Przystanku, nie ma przyjaciół, mam za to moje małe prywatne piekiełko.

TheGrengolada, a ile moich celów runęło..eh to nie ma sensu..

kur.a ja tego dzisiaj nie wytrzymam...!!!!!

Ja jużteż mam dosyć.......jeju ja chce żyć normalnie....bez strachu,bez lęku.........

Nie mogę spać od kilku dni. Nie mogę nic robić. Jestem zawieszona w próżni. Lęki nasiliły się, myśli samobójcze też…. Totalna beznadzieja

Normalnie żyć? To chyba niemożliwe… Już nie.

Błagam, niech mnie ktoś dobije.

człowieku nerwico kochany, chciałabym Cie pocieszyć, dodać otuchy, ale nie potrafię ...

ehh no mnie sie nie da pocieszyć Ciągle tylko lęki mam,ataki paniki...ciągłę myśli typu "Kiedy zacznie się następny atak",albo " napewno już na coś umieram."....;/eh

Mam nadzieję, że kiedyś przyjdzie taki dzień i będziesz wolny od tego gówna, zdrowy.

Ja z kolei mam ciągle myśli, żeby skończyć to całe przedstawienie, skończyć ze sobą. Zostały trzy dni do wizyty u psychiatry a potem cholera wie co będzie, chyba niczego to nie zmieni. Pustka, pustka, pustka..

Ja chcę po prostu zniknąć, niczego więcej nie pragnę...

Nie spałam całą noc.

Nie biorę leków.

Muszę wyjść z domu.

Tak bardzo się boję...

[Dodane po edycji:]

Rzygam swoim życiem

Znowu płaczę.

Nienawidzę tych cholernych łez słabości!

Kurczę, dziś rocznica wybuchu Powstania a mi tak bardzo wstyd, że nie mogę podziękować Powstańcom za im odwagę i poświęcenie dla mnie w jakiś sposób, na przykład dobrym i dającym przykład życiem. Jestem półczłowiekiem, nie nadaję się chwilowo do niczego.

TheGrengolada, jesteś człowiekiem, całym, pełnym - z zaburzeniami, zagubiony, ale pełnym, wartościowym. Wiem, że myślisz inaczej, ale myślę, że masz czym się pochwalić. Pozdrawiam ciepło.

wrazliwy, dzięki :) Jest tak, jak zauważyłeś, a cokolwiek w życiu, co osiągnęłam uważam albo za rzecz, którą tak naprawdę nie warto się chwalić (bo ktoś i tak mnie ze swoimi osiągnięcami przebije), albo za rzecz, przez którą zostanę odrzucona (bo ktoś mi będzie zazdrościł), albo za rzecz, nad którą nie warto się zbyt skupiać, bo przypisuję jej zbyt wielkie znaczenie. Twój podpis dobrze pasuje do mojej osobowości.

Już to sobie obiecałam, kiedyś pozbieram się do kupy i będę normalnie żyć, ale martwi mnie myśl, że i tak już tyle czasu zmarnowałam na stanie w miejscu, bycie nikim.

Widziałam dzisiaj na cmentarzu płaczącą kobietę, tak bardzo chciałam jej pomóc, ulżyc w cierpieniu, chociaż wiem, że to niemożliwe. Ale w końcu coś poczułam, a już myslałam, że zamieniam się w maszynę. Chyba czynienie dobra to jedyny sposób, żeby nadac jakikolwiek sens mojemu życiu, tylko jak to zrobic?

Straszny dzień, jeszcze gorszy tydzień. Nie wiem, co się ze mną znowu stało. Ciągle jestem roztrzęsiony, załamany, a najgorsze są wieczory. Było już lepiej, a teraz znów zamykam się w sobie i tylko myślę, jaki to jestem "nieszczęśliwy". Czyżby to może brak ludzi, którzy byliby mi bliscy? Samotność nie zawsze jest dobra... Z każdym dniem jest coraz gorzej. Chyba już tylko zostało czekać na śmierć, ale ile można się jeszcze męczyć na tym świecie...

TheGrengolada, ktoś kiedyś, jacyś ludzie powtarzali Ci że jesteś bezwartościowa, nic sobą nie reprezentujesz - a Ty to chłonęłaś jak małe dziecko i w końcu Twoja podświadomość to zakodowała jaką najprawdziwszą prawdę. A to nieprawda - jesteś dużo warta. A to, że stałaś jakiś czas w miejscu, to nic się nie dzieje - jeszcze wszystko przed Tobą.

Ja powiem krótko: ech...

Niech mnie ktoś stąd zabierze, nie chcę tak dłużej

TheGrengolada nic dodać, nic ująć...

Ja u psychiatry byłam wczoraj, jak zobaczyła moje ręcę, chciała mnie wysłac do szpitala, podobno w Bielańskim nie jest tak źle...Widzę się z nią za miesiąc, wtedy postanowi co dalej. Od wtorku psychoterapia. Popłakałabym sobie trochę, ale po lekach zupełnie nic nie czuję, jakbym się zawiesiła...Jak znowu będę sobie chciała coś zrobic, mam zjeśc wcześniej plasterek cytryny, mózg to dziwne urządzenie.

Trzymajcie się cieplutko.

co z tą cytryną? może też powinnam ją jeść?

Ja to zrozumiałam tak, że mózg ma kojarzyc jedzenie cytryny (co do przyjemności nie należy) z cięciem się, które dotychczas było kojarzone z ulgą. Tak jak z tymi psami Pawłowa.

Samookaleczanie jednak na prawdę przynosi ulgę, upust złej energi itd. Ja kiedyś zrobiłem sobie nożem na ręce kilka napisów odnoszących się do moich odczuć...

ja ostatnio rozmawiałam z moim psychiatrą o cięciu się. zapytał, dlaczego to robię. a ja, że czuję ulge.

czyż to nie jest paradoks? czujesz ulgę sprawiając sobie ból? - zapytał.

nie wiedziałam co odpowiedzieć.

nie umiem sobie z tym poradzić. zbiera się coś we mnie i daje temu upust. jak już kapie krew to czuję jakby wszystkie emocje ze mnie ulatywały.

a potem czuję się winna. i tak w kółko.

To jest coś w rodzaju zwalczania bólu psychicznego bólem fizycznym.

To jest coś w rodzaju zwalczania bólu psychicznego bólem fizycznym.

no dobrze, ale racjonalnie rzecz biorąc jedno z drugim ma mało wspólnego i przecież wiem, że robiąc jedno nie wyeliminuję drugiego.

więc dlaczego, do cholery, ciągle to robię??