Jak powiedzieć psychologowi, że wizyty u niego nie mają sens

 

To stawia pod znakiem zapytania realną wagę wiedzy wyniesioną ze studiów podyplomowych z psychoterapii, tutaj sukces, to głównie umiejętności interpersonalne + empatia, a nie mądrości psychologiczne (których kanon wciąż się przecież na przestrzeni lat zmienia), wpływają na moc psychoterapii

ale co w tym dziwnego w kazdym zawodzie sa profesjonalisci i partacze.

dokładnie Na pewno jezeli ktoś nie chce zmian i nie chce z jakiś powodów znaczącej poprawy swojego zdrowia bedzie zaprzeczał tej formie leczenia bo ona zmusza do ciężkiej pracy a to zniechęca. Łatwiej łykać prochy niestety Kazdy dobry terapeuta tak jak inny specjalista ma swoją renomę. Więc jak ktoś chce to znajdzie dobrego fachowca w kazdej dziedzinie

...i trombeczka trafiła na partacza albo po prostu - jak to się ma prawo w naturze zdarzyć - to nie to... i wielkie halo.

rozbawiła mnie dyskusja n/t czy psycholog winien czy nie winien być przyjacielem - toż może stwórzmy nowy zawód - przyjaciela - tak nam bezrobocie idzie do góry, przydadzą się nowe posadki.

Tak ten do którego ja chodzę jest psychologiem, a nie psychoterapeutą

Co tu więc "leczy"? Sama relacja? O to w tym wszystkim chodzi? Może dlatego większość pozytywnych opini n/t psychoterapii słyszę od kobiet... Macie jakiś taki tryb, że gadanie sprawia Wam ulgę. Przynajmniej części z Was... Nie wiem, na ile gra tu proces socjalizacji dziewczynek, a na ile jakieś tam uwarunkowania biologiczne. Jeszcze podczepić jakąś teorię o "przepracowywaniu emocji", "rozwiązywaniu wewnętrzynch konfliktów"= efekt psychoterapii.

Również to cały czas tak rozumiem i pojąć nie mogę co może mi dać wygadanie się obcemu człowiekowi - który ewentualnie powie mi czym uwarunkowane są moje działania. Dużo więcej daje mi rozmowa ze znajomymi. Prawda jest jednak taka, że psychiatra do którego chodzę bardzo wierzy w psychoterapię właśnie i wcale nie będzie zadowolony jak z niej zrezygnuje Może faktycznie trafiłam na niewłaściwego psychologa, który mi nie pasuje ale dzięki temu na tyle się zraziłam w ogóle do psychoterapii, że w innym miejscu nawet nie chce mi się próbować. Te rozmowy są dla mnie "puste w środku" i bezsensu. Może dlatego, że nie mam szczególnych trudności co do mówienia o swoim dzieciństwie, rodzinie etc. ale nie widzę też specjalnych korzyści z tego dla mnie.

Tak ten do którego ja chodzę jest psychologiem, a nie psychoterapeutą

Prawda jest jednak taka, że psychiatra do którego chodzę bardzo wierzy w psychoterapię właśnie i wcale nie będzie zadowolony jak z niej zrezygnuje Może faktycznie trafiłam na niewłaściwego psychologa, który mi nie pasuje ale dzięki temu na tyle się zraziłam w ogóle do psychoterapii, że w innym miejscu nawet nie chce mi się próbować.

Nie masz z czego rezygnować ani do czego się zrażać bo to nie psychoterapia. Na psychoterapii nie ma miejsca na pogawędki. Psychoterapia ma swoje założenia i pewne ramy a takie gadki o pogodzie to faktycznie lepiej i przyjemniej obgadać z koleżanką

Tak ten do którego ja chodzę jest psychologiem, a nie psychoterapeutą

czyli nie masz psychoterapii wiec jak moglas sie do niej zrazic?

No dobra, to utwierdziliście mnie w tym, że trzeba się z stamtąd ewakuować Dziękuję.

Mam podobny problem. Nawet podobny tok myślenia do Ciebie trombeczka Z jednej strony wiedziałem, że psycholog/psychoterapeuta nie powie mi nic czego bym już nie wiedział z drugiej strony byłem tak zdesperowany, że musiałem tam pójść. Efekt? Początkowo było super bo pani przekonała mnie, że nie jestem aż tak ześwirowany jak myślałem i problem może leżeć gdzieś indziej (co nie ma żadnego sensu ale i tak lepiej było to usłyszeć niż jakiś nakaz pobytu w szpitalu itp) więc dużo mi to pomogło.

Im dalej w tą całą pseudo terapię tym gorzej. Po 1 z czasem uświadomiłem sobie, że to nie jest żadna terapia tylko zwykła gadka (a przynajmniej ja osobiście nie tak wyobrażałem sobie terapię), po 2 co wizyta to powoli kończyły mi się tematy do rozmów - bo ileż to można gadać o tym samym. Pominę fakt, że każdy początek "terapii" to mega wkurzający moment był bo wyglądało to mniej więcej tak: wchodzę, "dzień dobry" i siadam i tyle. Żadnego jakiegoś "wprowadzenia" typu "jak minął dzień/tydzień?" czy cokolwiek innego, po prostu cisza i czekała aż sam zacznę gadać. Takie momenty zdarzały się nawet gdzieś tam w środku wizyty, a że były one prywatnie to nie miałem zamiaru płacić za siedzenie w ciszy i patrzenie się na ściane.

Sytuacja wyglądała tak, że co tydzień w poniedziałek dawałem jej znać kiedy mogę przyjść (ze względu na pracę zmianową itp), chodziłem tylko przez jakieś 2 miesiące, teraz od około miesiąca olewam i nawet nie piszę. Nie widzę żadnego sensu w takiej terapii, albo będę szukał nowego psychoterapeuty (chociaż ciężko to widzę bo po 1 nie mam żadnego jakiegoś "poleconego" psychoterapeuty w regionie po 2 głupio tak zaczynać od początku) albo pójdę znowu do niej jak już będzie tragicznie ze mną.

Z jednej strony wiedziałem, że psycholog/psychoterapeuta nie powie mi nic czego bym już nie wiedział

ale moze by Ci powiedzial jak sobie z tym radzic ze wszystko wiesz co z wiedzy ktorej sie nie wykorzystuje?

ale moze by Ci powiedzial jak sobie z tym radzic ze wszystko wiesz co z wiedzy ktorej sie nie wykorzystuje?

Gadka typu "swędzi cie noga? to się podrap" tak więc żadnych rewelacji się nie dowiedziałem.

Ja tez nie. Skad sie u mnie co bierze wiedzialam od dawna ale mialam na to swoje subiektywne spojrzenie a moje ego pewnych rzeczy zupelnie nie dopuszczalo. Poszlam na terapie bo kiepsko sie czulam. chcialam cos zmienic a nie wiedzialam jak. Po dwoch miesiacach chodzenia nadal nie wiedzialam jak bo glownie wywalalam z siebie wszystko co mi zalegalo. Taka prawdziwa praca zaczela sie chyba po pol roku kiedy zeszlam z piedestalu i spojrzalam na siebie obiektywnie

Taka prawdziwa praca zaczela sie chyba po pol roku kiedy zeszlam z piedestalu i spojrzalam na siebie obiektywnie

ale jak ta praca wyglądała? W sensie, że Ty się wygadałaś, następnie psychoterapeuta interpretował Twoje zachowanie (z gruntu neutralnego), a później podpowiadał Ci jak to zmienić lub dawał wskazówki i Ty to robiłaś?

Nie , na psychoterapii samemu sie dochodzi co robi nie tak...nie dostaje gotowych wskazowek. Praca zaczyna sie wtedy kiedy zaburzone zachowania trzeba zmienic w realnym zyciu co nie jest latwe bo byly ze mna x lat i wydawaly mi sie normalne jak np. to ze nie moge okazywac emocji. Terapeuta nie mowil mi ze powinnam je okazywac tylko pytal dlaczego nie okazuje i dokopywalysmy sie do przyczyny. Zmuszal mnie do myslenia, analizowania i kiedy skrecalam nie w ten kierunek co trzeba bo moje myslenie bylo zaburzone ..wskazywal prawidlowy. Ale nic na sile. Spotykalysmy sie raz w tygodniu i mialam 6 dni na przetrawienie tego nad czym akurat pracowalysmy i zajecie wobec tego jakiegos stanowiska. To nie bylo latwe bo moje ego mowilo "co ona tam wie?" ale im dluzej o tym myslalam i staralam sie spojrzec na siebie obietywnie to dochodzilam do wniosku ze miala racje i chociaz bardzo mi to nie pasuje bo psuje moj obraz siebie trzeba to wziac na klate

Poza tym ona byla pier3sza osoba ktora potraktowala to co mowie powaznie ( od znajomych slyszalam "o co ci chodzi. przeciez swietnie sobie radzisz" ) i nie bala sie mi powiedziec wprost co robie nie tak ( znajomi maja tendencje do glaskania po glowce i przytakiwania)

ale jak ta praca wyglądała?

Z czym masz tak na prawdę duży problem co powoduje najsilniejsze objawy?