Mój dzisiejszy dzień

no bo nakrecilas sie to raz, a dwa jestes juz zmeczona wymiotami i telepawka...chodzi o to zebys na chwile oderwała sie od skupiania na objawach..załoze sie,ze wtedy przestaloby Cie mdilic i telepac. Oj Bidulka..sle Ci duzo wewnetrznego spokoju.

Ide na basen pofoczyc sie

bedzie.dobrze, to nie całkiem tak. Budzę się i nic mi nie jest. Leżę spokojnie i cichutko, jeszcze w półśnie, o niczym nie myślę.

Mija 10-20-30 min i czuję, jak się rozkręca żołądek. Najpierw delikatny ścisk, potem burczenie i na koniec mdłości zataczające coraz szersze kręgi. Wstaję po herbatę, dochodzą zawroty głowy. Półsiedząc piję ją z coraz większym trudem utrzymując kubek, bo ręce mi latają. Więc próbuję z powrotem się położyć, wtulić w kołdrę i jeszcze zdrzemnąć, ale już nie mogę, bo cała się trzęsę. I wtedy to już trudno nie skupiać się na objawach, jak świat wokół zaczyna wariować

Leżę spokojnie i cichutko, jeszcze w półśnie, o niczym nie myślę.

Niemyślenie to najwyższy stopien w medytacji i jest bardzo trudne dojść do takiego stanu.

Piszesz że nie masz złego nastroju hmm odnoszę inne wrażenie czytając Twoje posty

http://www.resmedica.pl/psychologia-i-psychiatria/nerwica-zoladka

cyt"

Nie zawsze bowiem ów rozstrój żołądka i inne dolegliwości występują w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym. Niekiedy stan napięcia i objawy nerwicowe są od siebie tak odległe w czasie, że nie kojarzymy jednego z drugim."

Nie ma jutro za tydzień za miesiąc pamiętasz? Jest tylko dzisiaj.

kaja123, oczywiście, że mam podły nastrój. Ciężko się uśmiechać, relaksować, promieniować szczęściem czy tańczyć, jak nap...la cię dosłownie wszystko niemal 24 godz. na dobę!

I naprawdę rano nie nakręcam się. A to z tego prostego powodu, że jak mi chwilowo NIC nie dolega, to potrafię myśleć o muzyce, słońcu itp. bezpiecznych sprawach. Potem czasem wystarczy przekręcenie się na prawy bok.....i doopa

Dzięki za linka

-- 28 paź 2012, 15:01 --

P.S. W kwestii nastroju pisałam, że nie mam jesiennej chandry, na którą pomoże spacerek.

omeeena, w trakcie Twoich "jazd",kto zajmuje się córeczką??

_wovacuum_, sama się sobą zajmuje, ma 17 lat.

Tylko jest coraz bardziej zdołowana moim stanem.

No wróciłem z zawodów zająłem 3 miejsce nawet puchar dostałem:D niezla ślizgawka w ogóle była. Ogólnie do zawdów miałem fajny dzień jakoś miałem minimalne objawy i o tym nie myślałem, potem po zawodach pojechałem do galerii tam światło, duzo kolorów i ludzi i się mocno znowu otepiłem i mnie głowa zaczęła boleć:/

bvb25, w jakich zawodach brałes udział?

omeeena,to już w sumie panna wspierasz ją?? masz w niej oparcie?? jak to wygląda u Ciebie?wybacz,że tak wypytuję.Piszesz ,że jest coraz bardziej zdołowana Twoim stanem-jak to się u niej objawia?? Moja córa ma 19 lat i też miewałysmy różne momenty ale......sytuacja sytuacji nierówna.

Zawody...kawa....praca....ciasteczka....koncert...kino....wizyty....książki....kursy....

Ile Wy już się leczycie, że jesteście w stanie robić to wszystko?

bvb25, w jakich zawodach brałes udział?

W gokartowych zawodach na torze w moim mieście. To był wyścig TOP10 najlepszych czasów mężczyzn

omeeena Ja mam objawy non-stop ponad 6 miesięcy

Trzeba kiedys zorganizowac zawody dla nerwicowców:d

Omeena, mi stukneło 2 mies leczenia

ja od kiedy mam nawrót nerwicy to juz bedzie 9 miesiecy.

_wovacuum_, niektórzy mi piszą: duża jest, nie kryj przed nią swoich słabości, teraz ty jesteś najważniejsza.

Ale mimo, że to panna, to zawsze moje dziecko, nie chcę, żeby cierpiała. Więc staram się jej oszczędzać TAKICH widoków. Na razie tylko raz miałam przy niej mega atak, płakała tak strasznie nie mogąc mi pomóc.

Oczywiście, pociesza mnie, przytula, wspiera....Pomaga i wypytuje o samopoczucie. Kiedy czuję się lepiej, dużo gadamy (zresztą zawsze o wszystkim rozmawiałyśmy). Wtedy ja ją pocieszam, tłumaczę, że to minie (choć sama nie wierzę). Poza tym ma swoje problemy, w których muszę ją podnieść na duchu. Jest to bardzo ciężkie, bo o ile zawsze traktowałam jej nastoletnie "tragedie" całkiem poważnie, to teraz mi wszystko wisi i trudno się skupić na temacie. Mam ochotę jej wykrzyczeć, że wszystkie głupie nauczycielki, wredne koleżanki, krosty na buzi i brak chłopaka są niczym w porównaniu do mojej choroby!

Ale przecież nie mogę! Była wesołą, dokazującą, pełną energii i entuzjazmu dziewczyną. Teraz cichnie, nie uśmiecha się, traci zapał do wszystkiego, zaczyna tracić wiarę w siebie. Szkoła-komp-tv...Nawet już nie rysuje

A ja cierpiąca całymi dniami nie umiem jej z tego wyprowadzić. Boję się, że moja choroba ją odmieni...

ZEN 2 miesiące sie leczysz tzn zazywasz antydepresanta tak? a wczesniej co robiłeś?

zenon1989, bvb25, ladywind, to jak dajecie radę robić to wszystko, o czym piszecie???!!!

Ja jak wyjde z domu i sie czyms zajme ale nie stresującym to mi objawy sie osłabiaja ale ogólnie cięzko sie przełamać na wyjście z domu no i staram sie unikac pomieszczeń gdzie jest ostre sztuczne światło bo dostaje wtedy otępienia i bólu głowy

omeeena, niepokojące jest to co piszesz o córce.. rozmawiałaś z nią o tych zmianach? Szkoda żeby i ona zaczęła mieć problemy, lepiej regować jak najszybciej..

dominika92, przecież piszę, że rozmawiamy. Mówi, że się martwi, że jej mnie szkoda. Boi się, że tak już zostanie na zawsze... Uczy się nadal, czyta, chodzi na spotkania ze znajomymi...Ale szkoła ją drażni, nad lekcjami płacze, nie ma weny.

Boję się, że nawet jak teraz nie wpadnie w jakiś dołek, to się rozsypie, jak ja, kiedy onegdaj moja mama wyszła ze szpitala po długiej i ciężkiej chorobie.

Każdy mówi: nie myśl w przód, nie nakręcaj się, nie zakładaj złych rzeczy... Ale tak, jak mówisz, potem może być już za późno. Więc chcąc nie chcąc do lęków ch....j wie skąd dochodzą obawy o najbliższych.

omeeena, teraz 4 miesiac leci jak mam nawrot nerwicy...staram sie zyc normalnie..w sumie to robie nawet wiecej niz jak mam remisje:) tak szybciej sie wychodzi z nerwicy

omeeena, może córce przyda się wsparcie psychologa? Który przy okazji wytłumaczy jej co się dzieje z Tobą, żeby zrozumiała..

omeeena, to nieprawda,że teraz Ty jestes najważniejsza,nie mylmy zdrowego egoizmu z potrzebą uwagi typu"tu i teraz".Większość nerwicowców z epizodami depresyjnymi uważa,ze stan w którym sie znajdują jest na pierwszym miejscu ;ogłośmy wszem i wobec jacy to jestesmy chorzy itd itp.Owszem możemy oczekiwac zrozumienia od bliskich,ale nie mozemy tego od nich bezwzględnie wymagac,bo też są tylko ludzmi i mogą tego najzwyklej nie zrozumieć lub się tego bać.Dobrze,że rozmawiasz z córką o swojej chorobie ,ale jeśli widzisz że ją to przerasta,musisz z nią szczerze porozmawiać..o niej , o was, Gdzie jest miejsce na ojca córki??.W sumie to jest temat rzeka i nasuwa się "tysiąc" różnych odpowiedzi i rad i pytań też.Nie zdążyłam przeczytac w jakis sposób się leczysz?? terapia? farmakologia?

_wovacuum_, toć ja tylko cytowałam słowa doradców, którzy twierdzili, że powinnam się zająć sobą, a nie myśleć o rodzinie.

Nie oczekuję, że zrozumie, co czuję, tylko tego, że nie umiem sobie z tym poradzić. Wymagać wsparcia nie muszę, bo jest przy mnie dzielnie. Tłumaczę jej, że to choroba, jak każda inna, tylko inaczej się objawia, więc jej nie rozumiemy.

Jej ojciec to przeszłość, rozwiódł się z NAMI.

Leczę się na razie farmakologicznie, 3ci miesiąc i 3ci lek. Jestem w takim stanie, że na terapię nie byłabym w stanie iść. Są tylko lekkie poprawy, na tyle, żeby coś w domu zrobić.

Wcześniej nie wiedzialem co mi dolega, myslalem, ze cos z tarczycą albo jakis problem neurologiczny. Żadne badania nic nie wykazywaly wiec w koncu udalem sie do psychiatry i ten wyrwał mnie z otchłani podobnej do tej w ktorej jest omeeena

bywło lepiej, bywało też gorzej, ogólny zjazd Te zjazdy mnie wykończą