"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Ahhhh właśnie minęły 4 miesiące, odkąd ON odszedł. Parę dni temu, po długiej ciszy, dostałam od niego maila, że się mu przyśniłam. Znowu wróciły do mnie wszystkie wspomnienia, znowu płaczę, znowu jest źle! Nie chcę się tak czuć. Chcę już żyć! 4 miesiące to tyle czasu. Nie prawdą jest, że czas to złoty wyznacznik. ;( Kocham go........ Jestem chyba nienormalna!

A mój odszedł w zaświaty ponad rok temu. Jakoś się żyje...

choć też czasem jeszcze popłakuje. trzymaj się i ciesz się jego istnieniem.

O fuck za tydzień moje uro. Ja nie chcę.

Ja chcę mieć wiecznie 18 lat!!!!!!!!

-- 01 paź 2012, 00:49 --

mam kryzys wieku średniego xD

Ahhhh właśnie minęły 4 miesiące, odkąd ON odszedł. Parę dni temu, po długiej ciszy, dostałam od niego maila, że się mu przyśniłam. Znowu wróciły do mnie wszystkie wspomnienia, znowu płaczę, znowu jest źle! Nie chcę się tak czuć. Chcę już żyć! 4 miesiące to tyle czasu. Nie prawdą jest, że czas to złoty wyznacznik. ;( Kocham go........ Jestem chyba nienormalna!

Mój ON odszedł powiedzmy dwa tygodnie temu. Wiem co czujesz. Wiem jak boli zbieranie się po czymś takim. I domyślam się jak ciężko jest, gdy te wspomnienia znów są wywlekane...

margor, tylko że te emocje wciąż w Tobie drzemią i wystarczy taka iskra by to wszystko na nowo zapaliło. A coś w tej relacji da się zmienić?

Monar, nie jest ważne ile ma się lat, tylko na ile się czuje

melaan, bardzo mi przykro... Kiedyś się spotkacie w zaświatach... Trzymaj się. :* Może to jest głupie, a nawet bardzo głupie, ale dużo o tym myślałam... i doszłam do wniosku, że łatwiej jest pogodzić się ze śmiercią fizyczną bliskiej osoby, niż odrzuceniem przez nią, taką "śmiercią emocjonalną".

Monar, jeszcze nie jesteś pełnoletnia we wszystkich krajach świata. :))

Kiya, Możesz mieć jeszcze, realną, nadzieję, że do siebie wrócicie... Trzymam kciuki...

niewidoczny, Niestety nie da się zmienić. To znaczy z mojej strony, jestem gotowa wybaczyć wszystko, zdradę też... a jestem osobą, która nie wypomina. Jednak, nie widzieliśmy się od 1 czerwca, w miedzyczasie wyszło na jaw, że mnie zdradził i odszedł do innej. W czwartek przyszedł do mnie z kwiatami i słowami `kocham Cię`, a w niedzielę zdradził.

Wysyłam link, gdzie opisałam, w skrócie, moją historię. 3 post od góry: jak-sobie-pomoc-zostawi-mnie-ch-opak-nie-umiem-y-t31516-14.html

Wiesz, ja chyba naprawdę nie jestem normalna, łudzę się, że pewnego dnia wróci... Nie umiem spojrzeć na innych, jestem tylko jego i tak już chyba zostanie.

margor, to jednak życie go przetestowało i wyszło jaki jest. Przykro mi, bo bardzo się w to zaangażowałaś i czułaś wyjątkowosc tamtych chwil.

Nie umiesz spojrzec, bo wciąż go kochasz. I teraz toczy się trudna walka rozumu i rozsądku z emocjami. Ale wierzę, że z czasem to przetrawisz w jakimś stopniu i będzie wiecej spokoju w Tobie.

Nic więcej nie poradzę, bo to ciężka sytuacja, ale liczę że się kompletnie tym nie załamiesz i będziesz walczyc o siebie. I będziesz miała wartościowych ludzi wokół siebie...

niewidoczny, dzięki... Poradziłeś, bo wysłuchałeś. A najważniejsze, że nie napisałeś, że to moja wina. W sobotę idę do psychologa. Chcę znowu móc oddychać pełną piersią.

margor, ale tu nie ma co się obwiniac. Postąpiłaś najlepiej jak mogłaś. Mam nadzieję, że wizyta pomoże

Powiedzmy... Nie musiałam iść z nim do łożka. Zbyt intensywny związek nie wróży niczego dobrego. Mam wyrzuty sumienia. A tak w ogóle, to wtedy bym się tak nie przywiązała, a teraz pewnie bym już rzadziej myślała. Też mam nadzieję, że pomoże...

margor, ale wtedy nie mogłaś tego wiedziec i to wcale nie jest złe, że się przywiązałaś. To on się okazał niegodny miłości. Po prostu w życiu różnie bywa. Teraz dywagacje na temat co mogłaś wtedy zrobic z obecną wiedzą nie mają sensu. Przeszłosc to przeszlosc...

niewidoczny,

nieprawda,że przszłosc to przeszłosc czasem dokucza do końca zycia i takimi tekstami to sobie mozesz sobie pogadac, czasem ktos moze popsuc komus zycie na zawsze

tahela, owszem, ale liczę że w tym przypadku przeszłosc nie będzie sie tak ciągnąc jak u Ciebie i że margor się odnajdzie później w życiu.

siedze i płacze

Nie chcę żyć...

Kiya, znowu?

Svafa, cały czas.

Kiya, to moze zrób cos z tym?siedzenie myslenie o tym nie pomaga,pogłebia Twój

stan .

Svafa, no co Ty nie powiesz? Zmuszam się do pracy, zmuszam się do spotkań ze znajomymi, ale to nic nie daje.

Kiya, wiem ze ci ciezko to minie i dobrze ze się zmuszasz wtedy mniej myslisz

szybciej minie.

czy ja wiem, czy szybciej minie... jak weszłam w taki stan co Kiya, to NIC ani NIKT nie był w stanie mi pomóc...

wychodziłam do ludzi, do tych których tak naprawdę lubię, ale wtedy... oni mnie wkurwiali, źle na mnie działali. to pogłębiało mój stan, czułam się niezrozumiana, samotna, beznadziejna, wszystko wtedy straciło sens, każde moje działanie, nawet podniesienie się z łóżka, nie miało sensu. nie miałam nadziei.

i jakoś nic się nie wydarzyło, a mi w końcu przeszło... chyba potrzebowałam tego zwątpienia, by móc odnaleźć znowu siłę.

No to fajnie Monar, że tak było w twoim przypadku, fajnie żeby takie wyzdrowienie było regułą. Dla mnie też nic nie ma sensu i się zmuszam do wszystkiego.

Muszę iść jutro do szkoły, a tak bardzo nie chcę Nie chcę codziennych sensacji żołądkowych, trzęsienia i pocenia się rąk itp. Żałuję, że 2 lata temu mi nie wyszło. Gdyby mi się wtedy udało, to każdemu byłoby lepiej. Jestem tego pewna...

ale mi źle...

ale mi źle...

dlaczego?co się dzieje?

Przecież to wszystko się nie wydarzyło, nie mogło, nie wierzę w to...