Natrętne myśli

Czy nikt z was nie ma tak, że gdy tylko chce pomyśleć o czymś miłym, w głowie od razu pojawia się jakaś natrętna myśl, która jakby chce przeszkodzić w tym myśleniu? Ja mam coś podobnego i to jest strasznie męczące... Nie mogę się o tego uwolnić.

Tak mam tak czasami. Jak jestem przeszczęśliwa i wszystko mi się świetnie układa to pojawia się "Jasne mogłabyś wreszcie zrobić coś z relacją z mamą" i dzień do dupy! To jest koszmarne bo niby jest wszystko ok ale przeszłość zatruwa mi życie i nie pozwala żyć terażniejszością...Coś jak w "modzie na sukces". Niby ktoś umarł ale po chwili znowu się pojawia...W najmnie oczkiwanym i pożądanym momencie!

też mam podobnie, jak coś zaczyna się układać to zaraz pojawiają się myśli , lęki że zaraz coś się na pewno stanie i wszystko się sypnie, tym samym myśli zatruwają tak sytuacje że nie jestem w stanie się już cieszyć z tej dobrej sytuacji i koło się zamyka

Ja mam tak, że jak chcę pomyśleć o jednej, konkretnej osobie, zaraz pojawia się w mojej głowie natrętna myśl. Jest to myśl o czerwienieniu się (już wcześniej mnie prześladowała, ale potem mi trochę przeszło, a teraz od nowa). Ona się pojawia tak mechanicznie. To mogłaby być każda inna myśl, byle tylko zakłócić mi myślenie, byle tylko nastąpiła blokada myśli. Myślę, że równie dobrze mogłaby to być myśl o jakiejś czarnej plamie. Co mam zrobić, by ją całkiem wyeliminować ze swojej głowy? Czy jest w ogóle nadzieja, że mi to przejdzie? Może powinnam brać leki?

też mam podobnie ja sie nastawiłam na psychoterapię no i leki jako dodatek bo one same nie wyleczą, mogą trochę to wyciszyć

Zastanawiam się, co mam zrobić... Leków nie chciałabym brać, bo studiuję, a wiem, że po nich są m.in. problemy z koncentracją. Iść do psychologa? Ale co on może mi powiedzieć? Znam doskonale przyczyny mojej choroby. W sumie całkiem niedawno zdałam sobie z nich sprawę; dzięki temu jest mi troszkę lżej. Czy psycholog może sprawić, że te myśli opuszczą moją głowę? Wątpię. Dobrze sypiam, nie mam problemów z nauką, nie przejmuję się wieloma rzeczami (np. do kolokwium podchodzę na luzie, a nawet z pewnym zadowoleniem, że może choć na chwilę oderwę się od tych głupich myśli). To choroba sprawiła, że tak się nie przejmuję przyziemnymi sprawami. Moim największym problemem są te cholerne myśli. One mnie niszczą. Co ja mam zrobić?