Zaburzenia osobowości (cz.I)

[Gość]

Bura, możesz mi mówić po imieniu, ale miło by było gdybyś ty też się przedstawiła także.

Jakie jest twoje aka(poprzedni nick)?

[linka]

Vi., pierwsze co powinieneś zrobić to ograniczyć internet a jednocześnie zacząć wychodzić na zewnątrz.....MUSISZ mieć jakieś kontakty w realnym świecie...bo jak czasem czytam co Ty piszesz, to aż strach, uzależniasz się tu od ludzi których tak naprawdę kompletnie nie znasz....

[Bura]

Vi., nie mam poprzedniego nicka. Nazywam się Ania, miło mi.

 

Mam pytanie, działają na Was leki ziołowe uspokajające? Nie mówię, że skutecznie, ale czy mają jakikolwiek wpływ, dają choćby minimalną poprawę?

[linka]

Bura, wiesz co..no tak minimalnie działają na mnie "tabletki uspokajające" firmy Labofarm. Ale to tylko na mini mini nerwy.....jak potrzebuję konkretnego walnięcia to xanax/afobam idzie w ruch

[Bura]

linka, labofarmu głównie mnie przymulają, bez pozytywnych efektów, ale zauważyłam, że Kalmsy odrobinę pomagają, no i się zastanawiam, czy to naprawdę, czy sobie wmawiam.

 

Ech.

 

Będę później, idę pogadać o dziekance, trzymajcie kciuki.

[Gość]

linka, nie mam z kim się kontaktować, nie mam do kogo iść ani po co.

Jeżdżę dwa razy w tygodniu na terapię, i to są regularne wyjścia z domu, czasem wyjdę do sklepu i do biblioteki.

Raz na miesiąc do lekarza.

 

Próbowałem nawiązać kontakt z moim kolegą "namiastką przyjaciela" znam go 11,5 roku ale nie miałem z nim o czym gadać, nie wiedziałem o czym a cisza mnie drażni.

Ja już się przyzwyczaiłem, od małego byłem przecież sam, niezależnie czy chodziłem do szkoły czy nie, zazwyczaj jak z kimś rozmawiałem to w szkole, poza szkołą rzadko.

 

Jak w podstawówce się zadawałem jeszcze mocno z kimś, to czasem mnie bili, a jeszcze w 1 klasie gim, gdy miałem jakieś kontakty to mnie bili i wyzywali a ja się z nimi zadawałem.

 

Czasem czuję, że się rozpadam.

[Gość]

Vi. to widzę że żyjesz podobnie jak ja.Dla mnie to pocieszające,że jest więcej takich osób.

Choć nie wiem czy to na miejscu bo to przecież smutno tak samemu

[Bura]

Ech, to ciężko musi być. Ja mam przyjaciółkę, która mieszka tuż koło mnie. No i mam dużo znajomych w całej Polsce z innego forum, są dla mnie trochę jak rodzina. Ale w Warszawie prawie nikogo nie znam. Może uda mi się to kiedyś zmienić?

[_asia_]

Bura, ja w Wawie mieszkam.

[Bura]

_asia_, a wybierasz się na forumowe spotkanie w niedzielę? :)

[_asia_]

Bura, Aniu, na takie spotkanie to dla mnie za dużo ludzi... Dla mnie 2 osoby to już tłum...

[Bura]

_asia_, ja często w tłumie czuję się bezpieczniej, w tłumie można się schować. Ale rozumiem. Może kiedyś się spotkamy.

[New-Tenuis]

Lepiej mieć cel (np. naukowy) i wykonywać go, a ludzie się sami napataczają. To znaczy wychodzić z domu na uczelnię, do szkoły, pracy itp. Tak Ci, Krzysiu, radzę. Bez względu na to, co przeżyłeś, idź do szkoły. Uwierz mi, jak szłam na studia, byłam cieniem samej siebie. Nie umiałam nic powiedzieć do nowo poznanych osób. Nie było mi łatwo, ale po jakimś czasie poznałam ich. Teraz mam tam przyjaciół. Poza tym, hm... mój instytut to dla mnie jak drugi dom... To znaczy, wiadomo, mam kontakty z ludźmi poza nim, ale przez tę przemianę jaką tam przeżyłam, wszystkie stany lękowe, a potem wyjście z nich, sprawiły, że przywiązałam się nawet do napisów w ubikacji. Idź, idź, idź do szkoły!!!

[Bura]

New-Tenuis, u mnie nie pomogło... Na studiach znam może dwie osoby a to i to bardzo słabo, jedyne co, to zaczęłam się bać jeździć na wydział.

[Gość]

ale jakoś coś dziś pustawo

a mi się całkiem miesza wełbie.Przez zmiane diety i to że póki co nie pale mam inne podejście do życia i wielu spraw,czuję się jakaś zdyscyplinowana,opanowana.

No i też myślę,że ja to lubie sobie uprzykrzać życie jak nie głodówki i pro ana,to zmiana życia na zdrowszy,dość drastyczna,nawet wstaje 7-8 rano co kiedyś 11-13 a nawet później,no i oczywiście główne danie katowania siebie czyli rzucanie palenia.Rzucam tak samo nałogowo jak pale z regularnością 4-7m-c a nawet częściej gdy wytrzymuje 4godz tego to nawet nie licze.Także lubie się nad sobą pastwić co ładnie się nazywa pracuje nad sobą

[New-Tenuis]

Zależy co się studiuje i gdzie...

[_asia_]

jestem tego samego zdania co Agnieszka. ja też przed rozpoczęciem studiów byłam całkowitym odludkiem, "dzika", a jak poszłam sama bez żadnych znajomych na studia to powoli zaczęłam się zmieniać, tzn. przynajmniej na pierwszy rzut oka stałam się o wieeeele bardziej kontaktowa.

[Bura]

Zazdroszczę.

[Gość]

studia,czy nie studia- tak bywa że w tym wieku człowiek robi się śmielszy i bardziej skory do zawierania znajomości-po nastoletnim okresie buntu,kompleksów i skupiania się bardzej na swoim wnętrznych przeżyciach,swojego miejsca w życiu

[Gość]

New-Tenuis, gdyby nie mój lęk przed wyjściem z domu i problem z lękiem, że nie zdążę do toalety albo, że mam problem z pójściem do toalety przy kimś to może i bym spróbował.

Ja jestem w moim mieście spalony, a do innego miasta z wyżej wymienionych powodów się boję dojeżdżać, ja nawet na terapię jeżdżę z tatą samochodem...

 

Asiu co sądzisz o książkach "Niemiecki ? TO Proste !"

 

Dzisiaj byłem na terapii, rozmawiałem o przeprowadzce, że wybieram miejsce teoretycznie najbezpieczniejsze, a nie jak to pan powiedział, które mi się najbardziej podoba.

To mi się najbardziej podoba, ale nie wiem czy nie przyćmione jest to moim bezpieczeństwem.

 

Rozmawiałem poza tym o milano, o tym, że wszystko się psuje gdy zgrzeszę bo łaska się kończy i grzechy lecą jeden po drugim.

Rozmawiałem także o K-Pax, odważyłem się powiedzieć, o moich przeżyciach z okresu dzieciństwa.

Mówiłem, że jak byłem mały to miałem fantazje seksualne związane z ojcem i bratem, pan skomentował to tak, że to przez to, że nie umiem im powiedzieć o tym, że ich kocham bo nie potrafię.

Nikt mnie tego nie nauczył, a on powiedział, że miłość ma różne obrazy, również cielesny.

 

Jakoś rozmawialiśmy chyba, o tym czemu w święta poszedłem do kościoła, gdy galeria była zamknięta to mówiłem, że czułem że wrócę i zacząłem się zastanawiać, że było ciemno i koniecznie chciałem, żeby tak było.

Skojarzenie mi przyszło, że najwyżej poszedł bym do śmietnika, chociaż nie wiem czy trafne.

Może jak bym musiał...

 

Zapytał czy pozwoliłbym sobie, gdyby taka sytuacja miała miejsce.

Powiedziałem, że jak byłem mały to poszedłem podczas bycia na dworze z kolegą w krzaki ale nie zdążyłem i narobiłem w majtki.

Powiedziałem, że okrzyczeli mnie w domu, bo tak chodziłem zamiast przyjść do domu coś z tym zrobić...

 

To wszystko co miałem do przekazania.

[Gość]

Nagle przypomniałam sobie, że jak byłam mała to się bałam, że mój tata popełni samobójstwo...Dziwne Zawsze się bałam, że nie wróci, że mu się coś stało, albo że ktoś coś mu zrobił...

Edytowane 18 Stycznia 2011 przez Gość

[Gość]

coma, to musi być bardzo ważne.

Chodzisz na terapię ?

[Gość]

Nie, jeszcze nie. Ale wkrótce zaczynam...

 

To straszne, aż mi się płakać zachciało...

[Gość]

coma też się tego bałam,ale ja sam raz byłam tym straszona

[Bura]

K-Pax to świetne, świetne książki. I bardzo wzruszające.