Hej wszystkim

[przecicha90]

Mam na imię Emilka i mam już 25 wiosen. Jestem samotna, ale nie do końca, ponieważ mam kilka koleżanek i jedną przyjaciółkę, które nie wiedza o moich lękach. Zarejestrowała się tu, aby nie być z tym sama, by poczytać o kimś podobnym do mnie i szukać zrozumienia (pewnie się to nie uda). Mam różne lęki, boje się hałasu i ciemności, a nawet dużego tłumu ludzi, ale nie daje tego po sobie poznać gdy jestem na ulicy. Gorzej w domu, boję się nawet jak tv głośno gra, o zasypianiu nie wspomnę, albo i wspomnę, otóż śpię tylko z zapalonym światłem i tylko z (będzie żenujące) z kciukiem w ustach, inaczej nie dam rady, ehh kciuka ssam zawsze jak się boję, czyli w domu praktycznie codziennie, szkoda gadać...

[Gość]

Leczysz się na coś?

[Marcin2013]

Czesc

[ekspert_abcZdrowie]

Witaj Emilka!

 

Uważam, że nie powinnaś ukrywać przed światem swoich problemów. Zauważ, że masz 25 lat, a Twoje problemy ciągną się już jakiś czas. Zamiast się wyciszać, najprawdopodobniej będą przybierać na sile. Nie bagatelizuj tego i skorzystaj z pomocy terapeuty/psychologa. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Evia]

Uważam, że nie powinnaś ukrywać przed światem swoich problemów.

 

ale po co ujawniać swoje problemy?

 

Tzn jestem za tym żeby z nimi walczyć, nie jestem też przeciwna ewentualnym terapiom, jednak nie widzę sensu informowania o tym swojego otoczenia.

 

A tak poza tym, to witam na forum

[Łapa]

Cześć!

[przecicha90]

Zgadzam sie po czesci z kazdym, nie wiem czy bede sie z tego leczyla, musze tylko wymyslic jakas alternatywe :)

[przecicha90]

Moze to i racja, ze ukrywanie tego przed innymi jest zle i nie prowadzi do niczego, ale jakos nie mam odwagi o tym mowic rodzicom, kolezanka itd. Myslalam nad znalezieniem zamiennika, ktory pomoze mi zniwelowac kciuk i w pozniejszym czasie myslalabym nad jego rzuceniem. BTW: ciesze sie, ze ktos w ogole mi odpisuje :) pozdrawiam kazdego ze swoim problemem.

[Evia]

Powietrzny Kowal, ciekawe co by na to powiedziała moja koleżanka, która miała fobię na punkcie ślimaków.

Kiedy jej otoczenie to podpatrzylo, to niestety nie miała łatwego życia... Można się domyślić jak inni to wykorzystali przeciwko niej.

[przecicha90]

Ja do slimakow nic nie mam, ale rozumiem ze zdradzenie innym swoich lekow naraza nas na smiesznosc, takze tylko Wam sie zale :)

[Asembler]

Witaj serdecznie! A twoje lęki są takie same odkąd sięgasz pamięcią czy nasilają się z czasem?

[przecicha90]

Zaczelo sie bodajze od LO, czyli z 9 lat temu, ogolnie to wsrod ludzi udawalam ze wszystko jest dobrze, jak juz sama w domu jestem, to boje sie naglych dzwiekow i ciemnosci.

[Asembler]

Hm, z tego wynika, że zaczęło się w wieku prawie dorosłym, a nie od dzieciństwa. A czy towarzyszyło temu jakieś znaczące wydarzenie w twoim życiu lub bliskich?

[przecicha90]

Wydaje mi sie ze miala na to wplyw smierc babci, jak bylam mala to czesto ojciec sie awanturowal, a to o oceny, a to o cos innego. Ona zawsze stawala po mojej stronie i nigdy nie krzyczala, kiedy jej zabraklo to cos we mnie peklo, ojciec juz nie krzyczy, a ja chyba uciekam do dziecinstwa.

[ekspert_abcZdrowie]

ale po co ujawniać swoje problemy?

 

Tzn jestem za tym żeby z nimi walczyć, nie jestem też przeciwna ewentualnym terapiom, jednak nie widzę sensu informowania o tym swojego otoczenia.

 

Evia, nie miałam na myśli trąbienia na lewo i prawo o swoich problemach i informowania o nich całego otoczenia, bo wiadomo, że czasami tego typu informacje mogą zostać wykorzystane przeciwko nam. Odniosłam się do słów autorki tematu, w których napisała, że nie jest w stanie rozmawiać o swoich problemach z najbliższymi, np. z rodzicami. Akurat w tym kontekście uważam, że to nie jest najlepsza strategia. Wyobraź sobie, że ktoś cierpi na depresję, wyje z bólu i egzystencjalnej pustki, ale przed rodziną, przyjaciółmi udaje szczęśliwego i uśmiechniętego od ucha do ucha. Jak najbliższe otoczenie ma zareagować, jak ma pomóc takiej osobie, skoro jest oszukiwane, wprowadzane w błąd, skoro nie jest świadome problemów osoby, która żyje pośród nich? Piszą o ujawnianiu swoich problemów miałam właśnie to na myśli, a nie rozprawianie wszem i wobec o swoich lękach czy innych niedomaganiach, o których zresztą większość ludzi nie chce rozmawiać. Pozdrawiam!

[Morphine90]

O takich sprawach mówi się ludziom, którzy na to zasługują czyli darzy się ich zaufaniem. Wtedy jest łatwiej. Zawsze jest ktoś, kto będzie ostoją spokoju i realizmu i który będzie umiał 100 razy mówić Ci, że coś nie ma logicznych podstaw. To pomaga nadążać za rzeczywistością.

Ssanie kciuka to typowy powrót do dzieciństwa, odruch ssania jest bardzo pierwotny, uspokaja, daje poczucie bezpieczeństwa małym dzieciom. Powinnaś znaleźć inny sposób rozładowania emocji - zwierzanie się komuś, pisanie o tym co czujesz w dzienniku, słuchanie muzyki. A najpierw zapewne w trakcie terapii zrozumieć dlaczego to robisz, skąd to się wzięło i jak przetransferować to w coś konstruktywnego. Jako asystentka stomatologiczna muszę też wspomnieć o zgryzie - ssanie kciuka bardzo go zniekształca, pojawia się zgryz głęboki, wychylenie przednich zębów do przodu, co prowadzi w konsekwencji do przeciążeń, rozchwiania i wypadania zębów, więc pomyśl o tym chociażby ze względów zdrowotnych i nie zwlekaj zbytnio.

[przecicha90]

Dzięki za radę :) Na pewno masz sporo racji, zamykam ten wątek, ponieważ założyłam nowy w zakładce "Uzależnienia", chętnych odsyłam tam, buźki :)