"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[Gość]

a ja się dziś zmusiłam do jazdy na rowerze, ale mnie to wykończyło, ale przynajmniej przeszło na trochę to pomieszanie wszystkiego w środku, z którego można tylko wyć, lub chodzić po ścianach

[Helvetti]

Mi sie ryczeć chce a jutro musze jechac na grilla, i znów sie nażre...

 

[Dodane po edycji:]

 

Mi sie ryczeć chce a jutro musze jechac na grilla, i znów sie nażre...

[chojrakowa]

WSZYSCY ludzie w autobusie się na mnie patrzyli.

Miałam ochotę się rozpłakać i uciec.

Jutro idę do psychiatry i znów pewnie powiem, że wszystko OK.

[Gość]

a ja jutro do psychologa, jestem przerażona, jak ja mam się otworzyć? za bardzo się boję, ale wiem, że muszę, jeśli ma to mieć jakiś sens

[depresyjny86]

Nie wiem jak zacząć...Ostatnio coraz bardziej w moim życiu się gubie.Nie radzę sobie we wszystkich sferach mojego życia...Sam nie wiem kogo bardziej nienawidzę...siebie czy ludzi?Nienawidzę ich spojrzeń,ich głupiego gadania na mój temat...ich uwag....

Z drugiej strony uciekam od ludzi,nie potrafie ułożyć z nimi nawet najprostszej dobrej relacji,nie wzbudzam sympatii,czasem jak powiedzmy poodzywam do kogoś....widzę,że ludzie bardzo łatwo rezygnują ze znajomości ze mną,nie chcą mieć ze mną nic wspólnego...oddalają się(co dziwne bo zazwyczaj ja pierwszy się oddalam,ale czasami jest inaczej...)

Dziwne to...w obydwóch przypadkach i tak wcześniej czy póżniej dochodzi do oddalenia się którejś ze stron..

W moim przypadku jest to oddalenie ze strachu...,w ich - odrzucenie mnie.

[halenore]

a ja jutro do psychologa, jestem przerażona, jak ja mam się otworzyć? za bardzo się boję, ale wiem, że muszę, jeśli ma to mieć jakiś sens

Nie bój się.Psycholog cię nie pogryzie.Wywal to z siebie,a zobaczysz,że będzie ci lżej.Ja chyba znowu zapiszę się na terapię,bo nie wytrzymuję.Leki g... mi pomagają i ogólnie jest wielka kupa.

[Gość]

tak, tylko we mnie tyle tego jest, i to wszystko takie beznadziejne, że jak psycholog to usłyszy.... to nawet boję się myśleć, ale wiem, że muszę, zmarnowałam wizytę u psychiatry w ten sposób, przekonując go jak jest świetnie i w ogóle jak ja sobie świetnie radzę i gdybym wtedy powiedziała, to pewnie zaczęłabym już brać leki, a tak mogłabym chodzić po ścianach z tego tego wszystkiego, a wizyta u psychiatry dopiero za tydzień, pewnie dopiero wtedy wypisze leki, boję się tego tygodnia mam nadzieję, że wytrzymam z tym wszystkim

[love_caffeine]

A ja biorę leki już ponad trzy tygodnie, ale nie czuję się ani trochę lepiej, najwyżej trochę otumaniona, ciężko mi się myśli i czasami się "zawieszam". Mam już dosyc, czy cokolwiek jest w stanie pomóc? I czy warto walczyc...

[lukasz1]

Mnie dzisiaj spotkał straszny dzień. Po prostu koszmar. Od rana lęki, których takiego nasilenia nie pamiętam od dawna. Ból serca, ręce i nogi to jedne wielkie drgawki, ogromny niepokój. Brałem wiele leków uspokajających. Interesy (praca) się zawaliły. Mama będzie miała operację kręgosłupa (grozi jej całkowity paraliż). Tylko alkohol mi został, a to równa się poddanie...

[*Monika*]

love_caffeine, Tak praca nad sobą w oparciu o sesje terapeutyczne. Możesz też wspomóc sie lekami, ale zanim trafisz na ten właściwy, musisz wiele wypróbować. Czas działąnia leku od 1,5-3 miesięcy.

 

lukasz1, może te lęki masz na tle złych wiadomości?..mam na myśli mamę Twoją.

[lukasz1]

Monika1974

Wręcz przeciwnie, dzień rozpoczęłem budząc się nad jeziorem, zapowiadało się pięknie, energicznie ruszyłem do załatwiania swoich spraw, wsiadłem w samochód i nagle się wszystko zaczęło, na szczęście duża dawka leków pomogła na tyle, że z każdą chwilą wracałem do "normalności"

[*Monika*]

lukasz1, Niemożliwe, skądś takie samopoczucie musiało się wziąśc, chyba nie z powietrza.....

A moze jakiś sress odreagowujesz wczorajszy, sprzed paru dni?

[lukasz1]

no właśnie nie, kiedyś takie lęki, to były na pożądku dziennym, a później przyszła depresja, lęki się znacznie zminimalizowały i dzisiaj nagle taki "wybuch"

[*Monika*]

lukasz1, musisz zacząć wiazacte doły, albo lęki, spadki nastroju z określonym wydarzeniem, to pomaga.

[love_caffeine]

Czeka mnie psychoterapia, ale wydaje mi się, że w moim przypadku ta choroba ma podłoże chemiczne, coś jest nie w porządku z moją głową...

[lukasz1]

najgorzej podczas depresji "leczyć się" alkoholem, a mi doszła koleja terapia...

[*Monika*]

lukasz1, NIe lecz sie alkoholem tylko terapią. Ja uczeszczam na terapie od 9-ciu miesiecy

[lukasz1]

a ja od około 18 miesięcy i nic nie poskutkowało...

[chojrakowa]

Znowu mam problem w miejscach, gdzie jest dużo ludzi. Dlaczego oni się na mnie patrzą z takim obrzydzeniem? Przejechałam dwa przystanki bo bałam się ruszyć z miejsca w autobusie i nie kupiłam wszystkiego, no bałam się podejść do działu z owocami.

Czuję się taka odosobniona od wszystkich i wszystkiego, nie kontaktuje, nie rozumiem co się wokół mnie dzieje i wiecie co? Znów po zjedzeniu kanapki coś mi syczy w głowie, że jestem nic niewarta.

Jeśli Bóg by istniał, niepozwoliłby mi przez 17lat tak marnie wegetować.

[love_caffeine]

Ja nie wierzę w Boga, piekło miało byc opcją po śmierci, a nie codziennością tylu ludzi...

[*Monika*]

lukasz1, w jakim nurcie i z jaką częstotliwością chodzisz?

 

Porównaj swój stan sprzed póltorej roku z obecnym. Nie wierzę,że nic ku lepszemu nie poszło.........

[chojrakowa]

love_caffeine, ja też nie, z tego samego powodu.

Nie mam powodu, by wierzyć.

[halenore]

tak, tylko we mnie tyle tego jest, i to wszystko takie beznadziejne, że jak psycholog to usłyszy....

Jak psycholog to usłyszy,będzie wiedział jak ci pomóc.Psycholog nie jest po to,żeby cię oceniać.Psycholog ocenia twoją sytuację życiową i szuka razem z tobą dróg wyjścia z szamba (w którym przebywamy).Wywal to z siebie.Rozpłacz się.Krzycz.To ci przyniesie ulgę.I ciesz się etapem wypłakiwania i zwierzeń,bo trudno będzie dopiero w później.Uczciwie uprzedzam,żeby nie było...Zresztą zawsze jest ciężko.Chociaż dla mnie pierwsze kilka miesięcy terapii było naprawdę wielką ulgą.Ja nie bałam się,bo byłam zdesperowana.Zrozumiałam,że leki to za mało,że trzeba szukać innej pomocy.No ja mam taki charakter.Jak się na coś uprę,to o dziwo! nawet choroba mi nie przeszkodzi...

[chojrakowa]

Moja wizyta u psychiatry ZNÓW zakończyła sie fiaskiem, mimo, ze zapytałam konkretnie co ze mną do cholery jest i wyśpiewałam wszystko jak na spowiedzi.

Zwiększyła mi dawkę leków i au revoir.

 

W autobusie miałam jakiś atak paniki, pierwszy raz tak silny. Przed gabinetem czekała na swoja matkę chyba jakaś baba, czego ja nie przewidziałam - znów panika, do tego stopnia, że się roztrzęsłam i rozpłakałam.

Mam słuchać muzyki klasycznej, chodzić na basen i łykać tabletki.

 

Ruda, spoko, masz 17lat, takie rzeczy się zdarzają, jak skończysz 18, to pomyślimy o diagnozie, narazie podwyższamy dawkę leku i widzimy sie za miesiąc.

Idę się schować i zdechnąć.

[Gość]

Moja wizyta u psychologa:

- przychodzę 5 min wcześniej, żeby się zarejestrować, stoję pod tym okienkiem, nikogo nie ma, w końcu wychodzi kobieta, odzywa się takim tonem, z którego można wyczytać, "a pani tu czego", każe poczekać i idzie na 20 min porozmawiać z koleżankami do pokoju, przyjmuje mnie po 20 min czekania, kiedy ja z każdą minutą mam ochotę uciec stamtąd, okazuje się że to ta pani psycholog

- wchodzę, ona patrzy na mnie co najmniej dziwnie, pyta o samoocenę, o wykształcenie i inne bzdury, pyta o problemy, a jak mówię, to mnie gasi, bo chyba chce usłyszeć to co ona chce, wizyta trwa 15 min, tyle co wypełnienie karty, i jeszcze ten komentarz odnośnie papierosów jak zapytała o używki i powiedziałam że palę, a jak zapytała ile to mówię, że ok paczki to ona uuuuuu, i jakieś dziwne uśmieszki w trakcie, ale jak chciałam powiedzieć o innych rzeczach jeszcze to ją w ogóle to nie obchodziło

- wiedziałam, że pójście na terapię dla dda jest kompletnie bez sensu, bo oni wszystko tam chcą tylko pod to podpiąć i słyszą to co chcą usłyszeć, a tak sobie obiecałam, że się otworzę, nawet próbowałam, ale teraz widzę, że ja się jednak nie nadaję na terapię

- no koniec z końców jestem umówiona do terapeutki na 25 sierpnia,

rozwaliła mnie ta wizyta kompletnie, już mam tak wszystkiego dość, mam taki wstręt do tych "psychologów", wolę się jednak sama wykończyć niż chodzić na takie spotkania...