Psychoterapia nie działa

[zorzynek]

zordon54, to żeś sobie wybrał terapię... Odnoszę wrażenie, że chciałbyś konkretnie, namacalnie, analitycznie, w oparciu o rozumowanie przyczynowo-skutkowe, a tu kicha. Kontrowersyjna ericksonia (niemalże szamańska) plus szalony gestalt:) Wyjścia widzę dwa (o ile dalej chcesz chodzić na terapię): 1. zmienić nurt, 2. zaufać, że terapia w której unika się interpretacji i grzebania w przeszłości na rzecz pracy na zasobach i orientacji w przyszłość lub koncentracji na tym co teraz (co jest podstawą podejścia krótkoterminowego) może Ci pomóc. 1,5 miesiąca to początek, nawet w krótkoterminowej. Cokolwiek postanowisz, życzę powodzenia:)

[ICD-10]

Ta, psychiatrzy doradzają, by chodzić na psychoterapię, Natomiast, gdy się pyta psychiatrę kogo, by polecił to odrazu robią się oczy okrągłe jak 5 złotych i nie wie co odpowiedzieć

[lemonysnicket]

Na psychoterapie czekałam rok.. brałam udział w psychoanalitycznej grupowej, 5-dniowej z założenia leczenie miało trwać 3 miesiące. Ej.. tragedia. 10 osób (w tym dwie nowe; ja i jeszcze jedna dziewczyna). Poniedziałek, środa i piątek psychoanaliza z dwoma terapeutami a wtorki i czwartki luźniejsze zajęcia z inną psychoterapeutką. Chwilę przed pierwszą sesją miałam spotkanie z psychiatrą która poprosiła o opisanie co mi jest, użyłam m.in. określenia "objawy psychosomatyczne" i dostałam ochrzan że mam nie posługiwać się taką fachową terminologią bo to będzie mnie dystansowało od grupy i że jestem tu pacjentką i mam nie bawić się w psychologa zestresowałam się na wstępie.. później chwila rozmowy z psychoterapeutką i wejście do sali gdzie czekała reszta grupy.. praktycznie całą sesje rozmawiali między sobą, ani ja ani druga nowa nie odzywałyśmy się. Raz padło pytanie od psychoterapeutki "dlaczego państwo nie zapytają nowych osób z czym do nas przyszły?" cisza. Po chwili grupa kontynuuje rozważania przerwanego problemu jakby pytanie w ogóle nie padło. Tym razem odezwał się terapeuta "dlaczego państwo zignorowali pytanie?" No i wtedy zapytali nas z czym przychodzimy. Ja nie byłam w stanie mówić byłam tak jakoś pospinana więc powiedziałam że nie jestem w stanie nic powiedziec za bardzo, że koncentruje się bardziej żeby nie zemdleć. Kilka następnych sesji wyglądało podobnie; grupa dyskutuje a my dwie nowe - cisza. Terapeuta zapytał jeszcze kiedys "co jest takiego w grupie że ignorują nowe osoby" i nic. Powiedzieli tylko tyle że dziwna atmosfera zrobila się w grupie. Raz dostałam takiego ataku nerwicy że odezwałam się powiedziałam co się dzieje w środku mnie i nic.. nawet terapeuci nic nie powiedzieli.. w czasie terapii, sesji napływało mi dużo przemyśleń wspomnień tyle że nie mogłam ich w żaden sposób przepracowac.. skumulowało się to na tyle że raz w nocy obudził mnie atak drgawek (z napięcia mięśni, na szczęście nie padaczkowy) który trwał 20 min i powiedziałam dość. Można mieć 3 nieobecności, wykorzystałam 2 i przyszłam jeszcze tylko raz żeby powiedzieć, że odchodze co dużo mnie kosztowało bo nie chciałam tam więcej iść (za duży powstały lęk)... co dziwniejsze druga nowa osoba też zrezygnowała. I myśle że główny problem leżał w grupie.. totalne rozczarowanie

[zordon54]

zrezygnowalem 2 tyg temu z terapii i o dziwo czuje sie zajebiscie, myslalem ze bedzie mi jej brakowac

w sensie nie ze rozwiazala moje problemy bo tego nie zrobila, w zasadzie g... dała, ale juz jestem szczesliwy ze nie musze sie denerwowac ze terapia nie dawala efektow

byla to terapia eriksonowska w polaczeniu z gestalt, koles zaczal sie szkolic w podejsicu systemowym, a w pracy ze mna jak sie dowiedzialem stosowal prace na relacji (cokolwiek to znaczy) czyli generalnie takie tam pogaduchy, prowokowanie emocji chyba czy cos

nie chcial mi powiedziec co mi dolega i nazwac tego. Nie chcial dawac mi etykiet. Szkoda, bo bardzo mnie to interesowalo.

moze pozniej wiecej napisze, teraz od marca ide na poznawczo behawioralna i fajnego doktorka, mam nadzieje ze beda konkrety

 

moge tylko napisac ze bardzo meczylem sie na tej terapii, nie widzialem efektow i wku***alem sie na terapeute

[ICD-10]

Taka symulacja dzieciństwa w gabinecie psychoterapeuty jest skazana na niepowodzenie: po pierwsze osoba w wieku dorosłym ma inną neurobiologę mózgu niż dziecko w wieku kilku lat, po drugie terapeuta nigdy nie będzie w stanie w pełni zasymulować rodzica...

 

A oto dlaczego

 

http://kwejk.pl/obrazek/2372137/szczery-psycholog.html

[kaja123]

Taka symulacja dzieciństwa w gabinecie psychoterapeuty jest skazana na niepowodzenie: po pierwsze osoba w wieku dorosłym ma inną neurobiologę mózgu niż dziecko w wieku kilku lat, po drugie terapeuta nigdy nie będzie w stanie w pełni zasymulować rodzica...

 

A oto dlaczego

 

http://kwejk.pl/obrazek/2372137/szczery-psycholog.html

Faktycznie naukowa publikacja jest się nad czym zastanawiać

[Korat]

Zakwalikowałem się na co najmniej roczną psychodynamiczną terapię grupową. Miałem w pamięci jak dobrze mi szło na ostatnim oddziale dziennym kiedy to brałem akineton i bardzo aktywnie uczestniczyłem w sesjach.

Od co najmniej roku nie biorę akinetonu i nie jestem już tak pozytywnie nakręcony, i to odbiło się bardzo na tej nowej terapii, która trwa już pół roku. W skrócie mój proces terapeutyczny można opisać w kilku etapach:

1. Nadzieja na aktywne zajmowanie się problemami.

2. Walka o czas dla siebie.

3. Frustracja brakiem miejsca w grupie.

4. Rozczarowanie pełnieniem roli widza.

5. Myśli rezygnacyjne.

6. Zaklinanie rzeczywistości, próba wmawiania sobie, że będąc w cieniu też coś z tej terapii mam.

7. Zobojętnienie i bierność. Pogodzenie się z rolą w grupie.

....

Zobaczymy jak to się dalej potoczy. Po pół roku skuteczność terapii szacuję na blisko 0%, chyba że postęp odbywa się w tempie niedostępnym dla mojej percepcji. Tęsknię za terapią indywidualną. Powiedziałem o swoich problemach na grupie mojemu lekarzowi i on też stwierdził, że dla mnie powinna być indywidualna. Czekam póki co 2 miesiące na telefon czy dostałem się na indywidualną poznawczo-behawioralną.

Jestem rozczarowany, bo gdy byłem na akinetonie, bardzo fajnie pracowało mi się w grupie 12 osób, a teraz jestem wycofany i zdominowany przez nich. Ale to nie tylko dotyczy mnie. Naliczyłem, że spośród 12 osób , 4 osoby zabierają około 90% czasu dwugodzinnej sesji.

8 osób praktycznie jest wyłączonych z udziału i tak od pół roku. Postawa terapeutek jest bardzo bierna, aktywność ograniczona do minimum, a problem dominacji 4 osób nad resztą grupy potraktowany pobieżnie i szybko zapomniany.

Myślę, że trzeba głośno powiedzieć o tym powiedzieć i nie robić z tego tematu tabu, że najzwyczajniej w świecie żeby odnosić korzyści z pewnych rodzajów psychoterapii trzeba mieć odpowiedni profil problemów i odpowiedni profil psychologiczny. Nie wstydźmy się o tym mówić, i nie dajmy sobie wmawiać że to my mamy problem że terapia na nas nie działa. Z całym szacunkiem, ale forma terapii również może mieć wady, które przeszkadzają jej być skuteczną.

Zresztą po głębszym zastanowieniu, jak ma mi pomóc taka terapia w której terapeutki praktycznie nie uczestniczą, a wymiana opinii toczy się pomiędzy grupą losowych zaburzonych osób bez wiedzy psychologicznej i zainteresowanych uzyskaniem prywatnych korzyści?

[bedzielepiej]

8 osób praktycznie jest wyłączonych z udziału i tak od pół roku. Postawa terapeutek jest bardzo bierna, aktywność ograniczona do minimum, a problem dominacji 4 osób nad resztą grupy potraktowany pobieżnie i szybko zapomniany.

(...)

Zresztą po głębszym zastanowieniu, jak ma mi pomóc taka terapia w której terapeutki praktycznie nie uczestniczą, a wymiana opinii toczy się pomiędzy grupą losowych zaburzonych osób bez wiedzy psychologicznej i zainteresowanych uzyskaniem prywatnych korzyści?

 

To jest jakaś chora sytuacja, wygląda na to że te terapeutki mają wyrąbane na was i siedzą tam by sobie odpocząć, czują się pewnie tam jakby oglądały telewizję. Taka bierna postawa jest karygodna, szkoda że nie wiem czy można to gdzieś zgłosić. Wg mnie taka terapia jest bez sensu, bo jak tylko 4 osoby dominują i gadają to jest wielce niesprawiedliwe. W dodatku jak chorzy ludzie mają sobie pomóc gadając o swojej bezradności, jedyne co to mogą sie postraszyć nawzajem i licytować kto ma gorzej. Wg mnie terapeutki powinny ruszyć dupę i nadawać jakiś kierunek tej terapii w sensie, żeby rozwiązywać problemy, a nie tylko siedzieć i przyzwalać na marnowanie i przegadywanie czasu. Myślę że te panie nie są w stanie kogokolwiek wyleczyć i proponuje żebyś dodał ich nazwiska do czarnej lekarzy.

[Gość]

Korat, to niestety nie jest wyjątek, jeśli chodzi o grupową. Nie mam zbyt dużego pojęcia o prowadzeniu takich terapii i tym, co pomaga w takiej formie leczenia. Ale nie rozumiem takiego postępowania terapeutów, choć mi to tłumaczono, że "czynnikiem leczącym jest oddziaływanie grupy", dlatego terapeuci ingerują jak najmniej w to, co się dzieje. Ja mam dość podobne, przykre wspomnienia z grupowej, choć bardzo bym chciała na taką iść, ale nie mam pojęcia gdzie jest inaczej. A nie mam ochoty tracić paru miesięcy na walkę z wiatrakami.

[Znachor]

@Korat, masz rację trzeba o tym głośno powiedzieć...w grupie. Jeżeli czekasz aż terapeutki coś zrobią, żeby tobie i pozostałym osobom było dobrze, to się tylko sfrustrujesz...weź sprawę w swoje ręce i wyraź głośno swoje odczucia.

[kaja123]

Zresztą po głębszym zastanowieniu, jak ma mi pomóc taka terapia w której terapeutki praktycznie nie uczestniczą, a wymiana opinii toczy się pomiędzy grupą losowych zaburzonych osób bez wiedzy psychologicznej i zainteresowanych uzyskaniem prywatnych korzyści?

Powiedz o tym na terapii głośno na grupie co Ci nie odpowiada.

[bedzielepiej]

KoratAle nie rozumiem takiego postępowania terapeutów, choć mi to tłumaczono, że "czynnikiem leczącym jest oddziaływanie grupy", dlatego terapeuci ingerują jak najmniej w to, co się dzieje.

To może niech chorzy sami się gromadzą w takie grupy, przynajmniej nie będzie trzeba płacić takim terapeutom za nicnierobienie.

Żałosne, co ma w ogóle dać pogadanka chorych osób w kółeczku. Każdy pokwęka co mu dolega i rozejdą się w swoją stronę. To tak samo jak w poczekalni u lekarza.

[sebastian86]

ja mam za sobą prawie 6miesieczną terapie grupowa na oddziale i tez wlasnie frustrowalem sie ze nie jestem ciagniety za jezyk,nie potrafilem sam zawalczyc o siebie na zajeciach.to czy grupa ma dzialanie lecznicze zalezy od skladu grupy.im bardziej podobne objawy u innych tym lepiej.

[Gość]

Zresztą po głębszym zastanowieniu, jak ma mi pomóc taka terapia w której terapeutki praktycznie nie uczestniczą, a wymiana opinii toczy się pomiędzy grupą losowych zaburzonych osób bez wiedzy psychologicznej i zainteresowanych uzyskaniem prywatnych korzyści?

Powiedz o tym na terapii głośno na grupie co Ci nie odpowiada.

 

A grupa może sprawę przemilczeć... Co nie oznacza, że nie warto próbować. Ale jednak mówienie swoich odczuć na głos nie zawsze ma wyłącznie pozytywne następstwa. Nie każda grupowa jest dobra, nie każda grupowa jest dla każdego.

 

bedzielepiej, w niektórych przypadkach, np. na oddziałach dziennych, masz jeszcze dodatkowe zajęcia i wtedy to, co się przerabia na tych zajęciach też jakoś wpływa na grupę, grupa się zmienia, oddziałuje na swoich członków itd. Ale nie wiem, bo zwyczajnie tego nie ogarniam, choć większość była usatysfakcjonowana udziałem (pierwsza terapia), więc widać komuś to jednak pomaga.

[plusio34]

Mi tez terapia w ogole nie pomaga. Nawet nie rozumiem jak ona moze dzialac? Chadzam na DDa indywidualnie raz na 2 tygodnie, nie wiem czemu tak rzadko, ale terapia polega na opowiedzeniu co robilem ostatnio i tyle. Czytam o terapiach, o tych mocnych, trudnych przezyciach, o jakiejs drodze do swiata uczuc i emocji i sie dziwie? Bo ja nigdzie nie ide i nie przezywam zadnych emocji, generalnie po wyjsciu z ganinetu to nie pamietam o czym zesmy gadali. W sumie to mojego t chyba wkurza bo zawsze sie pyta na poczatek czy pamietam na czym skonczylismy, a ja nigdy nie pamietam. Dzisiaj zas ide do tego goscia i zas bedzie to samo. Ta terapia to raczej zamiast pomagac to rodzi frustracje i poczucie beznajdziejnosci. Zmienil bym go juz dawno, znam go 5 lat, ale u nas w miescie nie ma innego terapeuty za darmo. Tzn sa, ale tylko od uzaleznien.

[zordon54]

plusio, moze sprobuj sobie pisac po terapii co na niej bylo a przed kolejną sobie to przeczytasz?

t poznwaczo behawioralny pewnie od razu by to zaproponowal, mowi sie ze najprostsze rozwiazania potrafia zdzaialaac cuda

[ICD-10]

Ja zakończyłem swoją przygodę z psychoterapią około miesiąc temu. Przez pół roku chodziłem do kobiety, która miała mi przede wszystkim pomóc w wyjściu z nerwicy i dodaniu pewności siebie. Ani jedno ani drugie nie drgnęło. Jestem dosyć ciężkim chronicznym przypadkiem, w którym nawet leki nie przynoszą wielkiej poprawy. Pracowaliśmy w terapii schematu.

Generalnie jeżeli ktoś się zmaga z zaburzeniami lękowymi lub nerwicą natręctw to zaleca się kilkanaście sesji terapii behawioralno-poznawczej, w razie braku poprawy po kilkunastu sesjach zmień terapeutę lub nie chodź już do żadnego. Terapie głębokie, w tym psychodynamiczna nie są skuteczne w leczeniu zaburzeń lękowych - brytyjczycy w ostatnich wytycznych udowodnili, że terapia psychodynamiczna nie jest skuteczniejsza od broszur samopomocowych. Rzekoma skuteczność psychoanalizy wynika z faktu, iż 2/3 nerwic same ulegają złagodzeniu po upływie 2 lat ( stąd taki nacisk na kilkuletnią terapię w wydaniu terapeutów głębi).

W zasadzie terapia psychodynamiczna ma jedyne uzasadnienie w stosowaniu leczeń zaburzeń osobowości, ale to rozpoznanie jest zzbyt szeroko stosowane w etykietyowaniu ludzi, toteż często terapeuci ci leczą ludzi zdrowych, nadając mi etykietę zaburzenia osobowości, potem chwalą się skucesami w leczeniu skądinąd zdrowych ludzi.

Nie mam zaufania do terapii głębokich, w tym psychoanalizy i psychodynamicznej, ponieważ nie mają one żadnych naukowych podstaw. Ichni wyznawcy uważają swoje myśli za teorie naukowe, a są to conajwyżej hipotezy. Ichnie dyrdymały nie można jednak uważać za teorie naukowe, bo nie da się ich zweryfikować lub obalić empirycznie tak jak istnienie BOga (https://pl.wikipedia.org/wiki/Brzytwa_Ockhama)

 

Mi terapia nie pomogła ani w redukcji lęku, ani w zmianie postrzegania świata.

[zordon54]

ICD-10 to byla terapia poznawczo behawioralna?

[ICD-10]

To była terapia schematu

https://pl.wikipedia.org/wiki/Terapia_schemat%C3%B3w

[Gość]

Tez mam wrażenie ze ta cala terapia to jakas sciema i może przyniesc wiecej szkody niz pożytku. Tyle sie naczytałam jak to wygląda a w rzeczywistosci przypomina to raczej rozmowe z srednio zainteresowanym gosciem. " o czym dzisiaj ?" rozwala mnie za kazdym razem. Chodzę tam już prawie rok ( minie 7 kwietnia) i za kazdym razem jest tak samo. Czuję ze sie nie rozumiemy, tak jakbym co tydzień przychodziła do kogoś zupełnie obcego. T. odwala fuszere, twierdzi ze wszystko zalezy ode mnie a ona może tylko siedziec i pic herbatkę. Rozmowa o niczym, Wtf ? Nie raz więcej daje mi rozmowa z przypadkowa osobą, niż z kimś kto ma pomagać Przyszłam tam z bardzo mała nadzieja na coś dobrego a wychodzę z kompletnie pozbawiona sensu.

[Carlsberg]

Może powinnaś zmienić terapeutę. Ja jestem ze swojej zadowolony. Właściwie to czekam na spotkania z nią. Cieszę się, że mogę powiedzieć komukolwiek o tym co mnie zjada. I wierzę w psychoterapię. I czytałem gdzieś ostatnio, że psychoterapia wpływa na chemię mózgu. Najgorsze w psychoterapii jest jednak to, że 95% pracy trzeba wykonać samemu, a spodziewałem się, że będzie inaczej. Że pani rozwiąże moje problemy i zaburzenia znikną. A tutaj to jednak jest ciężka praca z samym sobą.

[WinterTea]

Eh, mnie psychoterapia indywidualna w ogóle nie pomogła. Może to kwestia nieodpowiedniego terapeuty, a może mojego nastawienia. Jest mi przykro, że już moja druga terapia indywidualna musiała zostać zakończona. Decyzję podjęłam wspólnie z terapeutą. Szkoda mi już zdrowia na kolejną próbę. Terapie indywidualne doprowadziły mnie na skraj rozpaczy, na którym jestem nadal. Więcej szkód i bólu niż poprawy samopoczucia.

Cieszę się, że przynajmniej grupowa była cokolwiek warta.

[my_name]

WinterTea, czyli terapia jednak jakoś działa. To jest tak, że udaje się dokopać do źródła Twojego złego samopoczucia, tylko nie potrafisz nic z tą wiedzą zrobić, czy w ogóle niewiele udało Ci się odkryć i to Cię frustruje?

Zaczynam terapię po raz kolejny i też się zastanawiam, o co w tym wszystkim chodzi, z tym że na szczęście nie mogę powiedzieć, że poprzednie mi w ogóle nie pomogły.

[WinterTea]

my_name, Moja pierwsza terapia była totalną katastrofą, tak się załamałam, że skonczyłam na całodobowym w psychiatrycznym.

W przypadku drugiej poczułam dotyk nadziei, ale terapeuta nie chciał dalej prowadzić mojej terapii- i to mnie najbardziej drażni.

Takze stwierdzenie, że terapia nie na wszystko i nie dla każdego, jest moim zdaniem jak najbardziej prawdziwe.

Albo po prostu nie ten moment na terapię. Może kiedyś. Choć nie sądzę.

Dużą rolę w tym, czy terapia działa, czy też nie odgrywa wsparcie bliskich osób, bo z terapią wiąże się pojawienie bólu, złości, smutku i wielu innych, czasem skrajnych emocji. Ja nie mam nikogo, kto by mi pomógł przejść przez terapię, więc pewnie też dlatego nie pomogła.

[my_name]

WinterTea, to dziwne, że nie chciał. A można wiedzieć, jak to uzasadnił?

Mam nadzieję, że ten najgorszy okres w terapii już z mną, bo na pocieszenie mogę się co najwyżej przytulić do kotka:) Musiałabym się zmienić pod wpływem terapii, żeby mieć takie bliskie osoby i tak koło się zamyka Największe szansa chyba w tym, żeby terapeuta stał się taką osobą, przynajmniej na miarę moich możliwości, ale tu oczywiście też mam opory. Pewnie dlatego wcześniej łatwo mi przychodziło rezygnowanie z terapii.