Kto nadzieję żywi, w strachu żyć musi ...

witam

mam prawie 19 lat.... a czuje sie jak staruszka, której juz w życiu nic nie spotka.... totalnie wypalona, bez planów, celów, marzeń i ambicji...

wszystko zaczęło się 2007 roku, zaprzyjaźniłam się z "aną" jesli wolicie może nazwać to po imieniu-anoreksja...

potem był psychiatryk, potem próba samobójcza , znów psychiatryk, potem bulimia, teraz to jest wszystko na kupie razem z mega dołem

leki nie pomagają, do psych nie mogę chodzić bo za mało waże i nie będzie brał za mnie odpowiedzialności... zresztą to mi nic nie dawało...

a ja już dłużej ze sobą nie wytrzymam !!!

witaj:) jest cos co lubisz? sprawiasz sobie jakies przyjemnosci? masz przyjaciół czy kolezanki?to sa wazne drobiazgi które maja wpływ na nasze samopoczucie

nic mi nie sprawia przyjemności, wiem ze to dziwne ale na prawdę nic takiego nie ma, nawet muzyka która kiedyś uwielbiałam teraz jest nie do zniesienia

uważam ze nie mam prawa sie nad soba użalać, bo jak to pow jedna psychiatra "jestem pustą egoistką " i moze tak jest

ale nawet pusty egoista powinien miec coś dla czego warto by było żyć

jeszcze do niedawna czekałam na ten rok, matura, wyprowadzka itd

a teraz to mi zwisa , jedyny powód żeby się wyprowadzić to atmosfera w domu

a przyjaciół nie mam

ludzie maja mnie w dupie wiec ze wzajemnością

Na pewno cos lubisz tylko zakopałaś to głęboko w pamięci i zapomniałaś o tym.

Nie wiem, czy powinnam pytać o takie rzeczy, ale... jak doszło do Twojej anoreksji? Co Cię w nią wpędziło?

Bo, jak rozumiem, przed tą sprawą życie układało Ci się jakoś znośnie?

mam na imię Monika- 19 lat

Z moja zryta psycha borykam się od 5 lat, zaczęło sie od anoreksji, potem bulimia, depresja

Dwa pobyty w szpitalu psychiatrycznym, nieudane psychoterapie..

W czerwcu wyprowadziłam, się z domu z tego powodu , przerwałam wizyty u psychiatry i odstawiłam leki, moje zycie z dnia na dzien stawało sie coraz większym koszmarem, przerywanym a raczej urozmaicanym epizodami bulimicznymi...i bezsennością.

Nie potrafię już żyć, zmuszam się do wszystkiego, nic mnie nie cieszy, każdy dzień jest koszmarem...

Nie widzę sensu w pracy w szkole w czymkolwiek, przecież i tak się to nie uda...

Kilka dni temu wybrałam się do psychiatry, dostałam leki,przynajmniej śpię, czekam na jakąś poprawę nastroju..

wiem, ze napisane bardzo bez sensu i powierzchownie, ale nie umiem mówić o tym co we mnie jest...

moniqe33, Myślę, że w Twoim przypadku bez psychoterapii się nie obędzie.

zapomniałam że już kiedys załozyłam tu temat ...

przepraszam za bałagan :)