Myśli samobójcze

antylopa, moja pierwsza psychoterapia była dość nietrafiona, dopiero w tym roku, po zmianie lekarza, leków, terapeuty zaczynam czuć, że to ma sens, wcześniej chodziłam tam tylko ciałem, nie było efektów, bo nigdy nie powiedziałam na głos z czym przyszłam. Myślę, że to nie terapia uświadomiła mi, że dłużej nie dam rady, tylko moje ciało. Jednego dnia po prostu odmówiło posłuszeństwa i z każdym kolejnym tylko się pogarszało.

Obecna psychoterapia powoli uświadamia mi, że mogę/powinnam żyć dla siebie, nie dla innych. Jak sama sobie nie pomogę to nikt tego nie zrobi. Muszę stanąć na nogi samodzielnie, polegać tylko na sobie, żeby w przyszłości być w stanie zająć się znów rodzicami.

antylopa, moja pierwsza psychoterapia była dość nietrafiona, dopiero w tym roku, po zmianie lekarza, leków, terapeuty zaczynam czuć, że to ma sens, wcześniej chodziłam tam tylko ciałem, nie było efektów, bo nigdy nie powiedziałam na głos z czym przyszłam. Myślę, że to nie terapia uświadomiła mi, że dłużej nie dam rady, tylko moje ciało. Jednego dnia po prostu odmówiło posłuszeństwa i z każdym kolejnym tylko się pogarszało.

Obecna psychoterapia powoli uświadamia mi, że mogę/powinnam żyć dla siebie, nie dla innych. Jak sama sobie nie pomogę to nikt tego nie zrobi. Muszę stanąć na nogi samodzielnie, polegać tylko na sobie, żeby w przyszłości być w stanie zająć się znów rodzicami.

cholera żebym ja taka mądra była

antylopa, no co ty! czego jak czego, ale mądrości to mi najbardziej brakuje mogłabym śmiało startować w konkurencji na najgłupsze myśli i decyzje w życiu, choć mam ich stosunkowo niewiele

veronique, a mnie Twoja wypowiedz zaimponowała:)

antylopa, no cóż, w takim razie dziękuję

mam nadzieję, że u Ciebie z czasem też jest lepiej?

veronique, nie ma za co:)

Ja to na razie widze ciemnośc...

antylopa, będę z całej siły trzymać za Ciebie kciuki, żeby w ciemności pojawiło się światło

veronique, a Ty juz widzisz światło?

antylopa, czasami, nie wiem na ile jest prawdziwe, a na ile tak bardzo chcę je zobaczyć, że wydaje mi się, ze gdzieś tam jest

veronique, czyli jak zwykle to wszystko to ściema. Wielka ściema...

antylopa, dlaczego od razu ściema? to nie przychodzi łatwo, wiem, ale ja mam nadzieję, bo cholernie chcę, żeby było lepiej. Ja mam tylko 20 lat, łapię się wszystkiego, żeby wygrzebać się ze swojego bagna, bo może mam jeszcze jakąś szanse na coś fajnego w życiu. Staram się nie popadać w totalną ciemność, bo długo nie byłabym w stanie w niej wytrzymać i skończyłabym ze sobą, przed tym się bronię rękami i nogami.

veronique, a co Cie skłoniło do udziału w psychoterapii?

antylopa, jak to co, mama mnie wysłała, dwa lata temu. Obecną podjęłam juz sama w celu ogarnięcia życia i złapania dystansu.

veronique, mama?

Moi nic nie wiedzą że zajadam leki a tym bardziej, że chodzę na psychoterapię!!

antylopa, tak, mama, dwa lata temu chodziłam do liceum i po atakach nerwicy, wizytach w szpitalu itd mama mnie zapisała

veronique, a dalej masz nerwicę czy juz potrafisz opanować to coś?

antylopa, jeszcze nie, leczę nerwice, napady lękowe i stany depresyjne na chwilę obecną

veronique, chodzisz prywatnie czy na NFZ?

antylopa, teraz chodzę do prywatnej przychodni, ale wczesniej byłam na nfz u jednego psychiatry

veronique, i czujesz ze sa jakies zmiany?

antylopa, hmmm, trudne pytanie, bo postawiłam na totalna szczerość w stosunku do nowego lekarza i terapeuty, więc zmiany widzę takie, że po wyjściu zawsze jestem wyprana emocjonalnie, ale przecież to nie może być łatwe, bo nie idę tam na plotki. Szczerze powiedziawszy, w tym tygodniu pierwszy raz po wyjściu z terapii poczułam ulgę, nie było od razu lepiej czy coś, ale zrzuciłam jakiś ciężar i to całkiem nowe uczucie było cholernie fajne.

A z perspektywy czasu, uwzględniając wcześniejszą prawie dwuletnią terapię, która niewiele mi dała, jednak coś dostrzegam. Co prawda w międzyczasie nabawiłam się depresji i stanów lękowych, ale wzrosło moje poczucie niezależności, przestałam się tłumaczyć przed ludźmi i kręcić jeśli nie chcę czegoś mówić, teraz potrafię powiedzieć "sorry, nie chcę o tym rozmawiać" i nie czuć się winną, że odmawiam wyjaśnienia itd.

Jedyna zmiana jeszcze to dzięki lekom, teraz jestem w stanie podnieść się rano z łóżka, czy wyjść do ludzi, napady lękowe są zdecydowanie rzadsze, chociaż refleks mi trochę po nich siada. Właśnie odstawiam wellbutrin i zostaję na samej asentrze.

A Tobie cokolwiek pomaga? Czujesz, ze psychoterapia coś daje, albo leki, jest po nich lepiej?

veronique, hmmm no właśne trudne to pytanie...

Moja PAni Doktor stwierdziła kilka dni temu, że to był świetny pomysł przymusić mnie do psychoterapii.

Ja mam problem z PTSD po gwałcie i CHAD. Objawy u mnie to agresja czynna i bierna.

Niecierpie dotyku, bliskości. Reaguje na to okropnym drżeniem całego ciała i rzucam się z pięściami na ludzi którzy mnie np dotkną w sklepie. Atak i już

Również ogromny problem z pokonaniem muru żeby wyrażać uczucia, słabość.

Jestem na etapię wyatywania z gabinetu za złe zachowanie. Wiec nie umiem Ci odpowiedzieć czy coś zmieniłam.

Chodze dopiero pół roku. A już 2 razy wyleciałam z gabinetu i raz nawet o mało karetką nie jechałam na oddział

antylopa, cholera, naprawdę masz ciężko, współczuję. Ale rozumiem strach przed dotykiem, problem z wyrażaniem uczuć, to jest bardzo ciężkie do pokonania. Chyba, nie wiem, bo sama jestem dalej wyjścia niż bliżej.

veronique, a myślisz, że kiedyś to pokonamy?

antylopa, nie wiem, ale mam nadzieję, że tak. Chciałabym skopać życiu dupę i poczuć satysfakcję, że nie dałam się zniszczyć. Na razie kiepsko mi idzie, ale będzie lepiej, musi być.